Το χυμένο αίμα δεν έχει βάρος στη ζυγαριά μας

Όταν θα φύγουν οι Ρώσοι και από το Ντονμπάς και από όλη την Ανατολική και Νότια Ουκρανία, αποσυρόμενοι πίσω στη δυστυχή, τριτοκοσμική χώρα τους, αυτό το αχανές λασπωμένο πράγμα όπου φυτοζωούν κακόμοιροι ανθρωπάκηδες σε γκρίζες πόλεις χωρίς προοπτική και μέλλον, χωρίς σχολειά, βιβλία ή και λεκάνες τουαλέτας, χωρίς την παραμικρή ποτέ δυνατότητα να αποφύγουν τον πρωτογονισμό και τη σκληρότητα της μικρής και άδικης ζωής τους, βουτηγμένοι στη φτώχεια, το σπιτικό αλκοόλ, τον χουλιγκανισμό, τη βάρβαρη πατριαρχία και την ξετσίπωτη αμορφωσιά— όταν λοιπόν φύγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τι θα φανεί και τι θα έχει μείνει;

Θα έχει μείνει μια άφατη πίκρα, και θα φανεί μια μαύρη καταστροφή, μια τρύπα, ένα στοιχειωμένο πηγάδι: πόλεις νεκρές, χωριά καμένα, εκτάσεις σπαρμένες φωτιά και θάνατο, θάλασσες μαγαρισμένες και μολυσμένες, λιμάνια χωρίς υποδομές, μια δυστυχία και μια συμφορά χωρίς προηγούμενο από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δώθε, δηλαδή τρεις γενιές πίσω. Μια έρημη χώρα — μια έρημος.

Και μαζί θα φανεί η δουλειά που πρέπει βέβαια να γίνει, και ο πακτωλός των χρημάτων που πρέπει βέβαια να επενδυθούν για να γίνουν τα πράγματα ΣΧΕΔΟΝ όπως ήταν πριν ο Μικρός Μεγάλος Δικτάτωρ αποφασίσει να καταστρέψει τη ζωή κάμποσων εκατομμυρίων Ουκρανών, να χορτάσει πείνα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άλλους σε Αφρική και Νότια Αμερική, και να αδειάσει το πορτοφόλι όλων των υπολοίπων αθώων που τυχαίνει να ζουν την ίδια εποχή μαζί του σ’ αυτό τον πλανήτη, όπως άλλοι αθώοι ζούσαν την ίδια εποχή με άλλους μακελάρηδες της ματωμένης μας Ιστορίας.

Δουλειά που πρέπει να γίνει και χρήματα που πρέπει να επενδυθούν γιατί ο χρόνος είναι τάχα ατέλειωτος, και οι πόροι, πού θα πάει, θα βρεθούν κι αυτοί, θα τους γεννήσουμε. Και ίσως να βγάλουμε και ένα διάφορο.

Η Συμμαχία των ελεύθερων κρατών φοβάται —με ένα φόβο πικραμένο, απ’ αυτόν που σε κάνει να τρίζεις τα δόντια στον ύπνο σου—, τρέμει και υπολογίζει τον Μικρό Μεγάλο Δικτάτορα γιατί ο Μικρός Μεγάλος Δικτάτωρ έχει στα χέρια του βρόμικα όπλα και πυρηνικές κεφαλές, και στη δική του κεφαλή τίποτε άλλο παρά φθόνο και μίσος. Αν δεν τον φοβόταν, θα τον είχε ήδη κατατροπώσει διά της φοβεράς βίας των όπλων της, εύκολα και, για τους περισσοτέρους, αναίμακτα. Μα αυτός ο φόβος, που αγκυλώνει τις αισθήσεις και σαλεύει τας φρένας, που νοιάζεται για το μικρότερο κακό σήμερα σπρώχνοντας τα μεγάλα κακά στο αύριο, συντηρεί μία κατάσταση που δεν γίνεται να μας βγει σε καλό.

Η χώρα που με τους μηχανισμούς της κατόρθωσε να φέρει στα πράγματα έναν Τραμπ, να βγάλει από την ευρωπαϊκή οικογένεια το ισχυρότερο μέλος της, να φέρει στα χέρια τούς Ευρωπαίους για θέματα που έπρεπε να απασχολούν μόνο τα απόνερα της πιο χυδαίας τηλεόρασης, ΑΥΤΗ η χώρα τρίβει τα δικά της χέρια γιατί μάς βλέπει έτσι μαζεμένους και σκυφτούς και τσιφούτηδες, καμπουριασμένους, να τα μετράμε από δω, να τα λογαριάζουμε από εκεί, να ζητάμε τη γνώμη Μαγυάρων δικτατορίσκων και να αποφασίζουμε πάνω από τα ανοιχτά στήθη του Ιρίνας και του Ίλια, πάνω από τα σκορπισμένα δόντια του Ολέξι και της Λέσια, πάνω από τα λιωμένα μέλη της Νατάλια και του Ρόμαν, για να δούμε τι είναι πιο συμφέρον και τι πιο φτηνό. Τι είναι πιο κόμοδο για την αμεριμνησία μας.

Ξέρει ο Μικρός Μεγάλος Δικτάτωρ τι κάνει, μας έχει σπουδάσει καλά. Εκεί έχει κάνει τη μεγαλύτερη επένδυσή του: στις μαύρες και κόκκινες σημειώσεις του καθολικού μας, και στη μακρά μας και νυσταγμένη αίσθηση του χρόνου. Και δεν θα μείνει εδώ που έφτασε: κάθε φορά που θα επανέρχεται από την προηγούμενη υποχώρησή του, θα προχωρά και πιο βαθιά στη ζωή και στα σπίτια μας.

Μακάρι να μη μας βγει σε ΠΟΛΥ μεγάλο κακό αυτή η αργοπορία, αν και δεν βλέπουμε το πώς.