Αρετή Γεωργιλή και Άννα Κορακάκη, οι δολοφονίες στο δημοτικό σχολείο στο Τέξας, η ταινία του Κούτρα στις Κάννες, Ρέι Λιότα, ο Ζελένσκι απαντάει στον Κίσινγκερ
1) Στις δύο πρώτες θέσεις δύο ιστορίες κακοποίησης. Όταν μιλάμε για τη βία κατά των γυναικών, έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τις κακοποιητικές σχέσεις που κάποιες δυστυχώς φτάνουν στις γυναικοκτονίες. Υπάρχουν κι άλλες μορφές έμφυλης βίας.
Μία από αυτές είναι η σωματική βία όπως ο ξυλοδαρμός που κατήγγειλε η Αρετή Γεωργιλή από κάποιον, άντρα, που της επιτέθηκε επειδή του έκανε παρατήρηση, στην αρχή ευγενικά, επειδή είχε παρκάρει μπροστά από το γκαράζ και της εμπόδιζε την είσοδο. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αν πράγματι πρόκειται για περιστατικό έμφυλης βίας θα πρέπει να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση: Ο νταής αυτός θα είχε επιτεθεί αν, αντί στην θέση της Α.Γ., ήταν ένας άντρας; Θα τον έπιανε κι αυτόν από τον αυχένα, από τον λαιμό, από τα μαλλιά, θα τον χτυπούσε με χέρια και με πόδια; Η –σχεδόν βέβαια– απάντηση είναι όχι. Ο κύριος αυτός ΕΔΕΙΡΕ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ.
Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται πολύ θάρρος, αν είσαι γυναίκα, για να τα βάλεις με τον κάθε τραμπούκο που θα βρεθεί μπροστά σου γιατί ξέρεις ότι μπορεί να απειλήσει τη σωματική σου ακεραιότητα αν τα βάλεις μαζί του, ή αν του απαντήσεις σε μια προσβολή ή αν για τον οποιονδήποτε λόγο τον εγκαλέσεις για αντικοινωνική συμπεριφορά.
Μία λύση είναι να μάθουν οι γυναίκες να υπερασπίζονται τον εαυτό τους μέσα από μια πολεμική τέχνη, γράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης σε άρθρο του στην Athens Voice. Λίγοι μήνες αρκούν για να είσαι ετοιμοπόλεμη: Σκέψεις με αφορμή τον ξυλοδαρμό που υπέστη η Αρετή Γεωργιλή.
H επίθεση, όπως την περιγράφει η -γεναία- ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου Free Thinking Zone, εκδότρια και συνεπικεφαλής του δικτύου Lean In Network Greece-Athens για τα δικαιώματα των γυναικών:
...Ό,τι δηλαδή πρέπει να κάνει ένας πολίτης για να προστατευθεί στην ασήμαντη καθημερινότητά του από τέτοιους τύπους. Εκεί ήταν φαίνεται το σημείο που ο άνδρας ο πολλά βαρύς δεν μπορεί να ανεχτεί, οπότε κατέβηκε από το φορτηγό και άρχισε να με χτυπάει με χέρια και με πόδια, με έπιασε από τον λαιμό, από τον αυχένα, από τα μαλλιά απόπου μπορούσε.
Δεν τον ενόχλησαν ούτε οι ηλικιωμένοι περαστικοί που φώναζαν να σταματήσει ούτε οι άνθρωποι που βγήκαν στα μπαλκόνια τους, ούτε η μητέρα μου εκλαίγε ούτε τίποτα. Σταμάτησε μόνο όταν ένας νεαρός από διπλανή πολυκατοικία του είπε ότι αν δεν σταματήσει θα κατέβει κάτω να τον σταματήσει αυτός. Αυτό μόνο. Ανδρας προς άνδρα.
Χτυπούσε στο κεφάλι κατά κύριο λόγο και όπου δεν μπορεί να φανεί το χτύπημα. Ηξερε τι έκανε. Πιθανά το έχει ξανακάνει στο παρελθόν και σε κάποια άλλη καψερή.
Πονάω πολύ, ζαλίζομαι και με κλόνισε πολύ αυτή η ιστορία. Οχι τόσο για το ξύλο ούτε τον πόνο αλλά γιατί έζησα για 5' αυτό που πολλές γυναίκες τραβούν πιθανά κάθε μέρα. Έδειρε γιατί μπορούσε. Τόσο απλά.
Αυτό που την κλόνισε, όμως, και που όλους μας κλονίζει, είναι η στάση της αστυνομίας.
Όπως καταγγέλλει: Η άμεση δράση δεν ήρθε ποτέ. Όταν πήγε να καταθέσει στο τμήμα, η αστυνομικός δεν είχε καμία ενημέρωση για την έμφυλη βία. Μετά έπρεπε να παέι στον ιατροδικαστή να την εξετάσει. Και να τους συγκεντρώσει το οπτικοακουστικό υλικό σε στικάκι.
«Αυτή διαδικασία δεν αντέχεται! Είναι προφανές ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Όλες αυτές οι γυναίκες που βρίσκουν το κουράγιο να δηλώσουν σοβαρότερα περιστατικά βίας, βαριές κακοποιήσεις, βιασμούς, έχοντας ταυτόχρονα τον φόβο της επανάληψής τους, πώς είναι δυνατόν να υφίστανται όλη αυτή τη ψυχοφθόρο διαδικασία και να προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες;
Μου είπαν τάγκαρε τον Υπουργό.
Οχι δεν το κάνω. Δεν μπορεί το facebook να υποκαταστήσει τις αρχές. Πρέπει να μπορεί ο κάθε πολίτης να αισθάνεται ασφαλής και ήσυχος και ότι θα βρει το δίκιο του μπροστά στο σπίτι του, χωρίς την παρέμβαση του Υπουργού».
Θυμίζουμε ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Θεοδωρικάκος είχε τηλεφωνήσει ο ίδιος προσωπικά στην κ. Έλενα Ακρίτα, όπως μας πληροφόρησε στην ανάρτησή της, για την υπόθεση βασανισμού και σφαγής ενός μικού κατσικιού από τον Δ. Γιαννακόπουλο, πρόεδρο της ομάδας Μπάσκετ του Παναθηναϊκού.
Ενδιαφέρουσα την τοποθέτηση του Νίκου Βιτόρου, που είναι δικηγόρος. Το πρόβλημα, όπως πολύ ωραία το εξηγεί στη νομική του διάσταση, είναι το καθεστώς ατιμωρησίας γενικότερα σε περιστατικά ξυλοδαρμών. Με απλά λόγια: Η βία στην Ελλάδα δεν τιμωρείται.
Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων σωματικής βίας (σπρωξιές, χαστούκια, γροθιές, ακόμη και κουτουλιές ή κλωτσιές) αντιμετωπίζονται ως "απλές σωματικές βλάβες" (άρθρο 308 ΠΚ). Οδηγούνται στο ακροατήριο του αρμοδίου ποινικού δικαστηρίου (Μονομελές Πλημμελειοδικείο) και εκδικάζονται μετά από χρόνια, όταν πλέον οι συνέπειες του εγκλήματος έχουν αμβλυνθεί ή εξαλειφθεί πλήρως και μετά από συνακόλουθη ταλαιπωρία του θύματος, με υποβολή σε δικαστικές δαπάνες και άπειρες χαμένες ώρες αναμονής έξω από τις (ούτως ή άλλως αφιλόξενες) δικαστικές αίθουσες. Το δε αποτέλεσμα, ακόμη και στις καταδικαστικές εκδοχές, είναι μία αστεία ποινή, κυμαινόμενη από 6-8 μήνες, με "τριετή αναστολή" και καμία απολύτως περαιτέρω συνέπεια για τον δράστη.
Το πρόβλημα δεν είναι άσχετο με τη διάχυτη κοινωνική αντίληψη περί σωματικής τιμωρίας, αλλά και τις δομές της ελληνικής κοινωνίας. Η βία, η καθαρά εγκληματική σωματική βία, είναι πολλαπλώς νομιμοποιημένη στη συλλογική συνείδηση των κατοίκων αυτού του τόπου. Η εικόνα του άνδρα που λύνει τις διαφορές του με μπουνιές είναι συνυφασμένη με μία σχεδόν βιολογική αίσθηση "λεβεντιάς". Ο οπαδικός ή πολιτικοφανής/ιδεολογικοφανής τσαμπουκάς επιβραβεύεται με το θαυμασμό των υπολοίπων μελών της οικείας αγέλης. Η ευγενική πρόθεση "να του σπάσω τα μούτρα" απηχεί μία κάποια αίσθηση δικαιολογημένης οργής, αδικαίωτης προσβολής ή απονομής φυσικής δικαιοσύνης...
Ας το πω όπως ακριβώς το σκέφτομαι, χωρίς φτιασιδώματα: Στην Ελλάδα, το ξύλο δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. Με αυτό το δηλητήριο ποτίζουμε τους νέους βλαστούς μας, εδώ και δεκαετίες.
Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά διαχωρίζει τις πραγματικά πολιτισμένες κοινωνίες από εκείνες που αναζητούν την πυξίδα τους, είναι η απόλυτη, καθολική και αδιαμφισβήτητη απόρριψη της βίας.
Πότε λέτε να τα καταφέρουμε;
2) Δεύτερη υπόθεση έμφυλης βίας, μία φρικτή ιστορία που περιγράφει η Άννα Κορακάκη. Μια άλλη μορφή έμφυλης βίας, που λέγεται stalking.
Stalk: παρακολουθώ, παραμονεύω, κυνηγάω.
Η τραυματική εμπειρία της με 34χρονο Γεωργιανής καταγωγής ο οποίος την παρακολουθούσε επί πέντε ολόκληρα χρόνια, ενώ είχε βάλει φωτιά και στο αυτοκίνητο συντρόφου της λίγο πριν τους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Διαβάστε:
...Παρά τις συστάσεις όλων μας, ακόμη και του πατέρα μου, αλλά και της αστυνομίας, να σταματήσει κάθε του ενέργεια, εκείνος συνέχιζε.
Ώσπου, επιχείρησε με φίλο του να μπουν στο διαμέρισμά μου, όταν ήμουν μόνη. Παλεύω με μετατραυματικό στρες και ψυχοσωματικά νοσήματα. Υποφέρω από αϋπνίες, κόπωση, καταθλιπτικά επεισόδια, έντονο αίσθημα ανασφάλειας, αγωνίας και γενικευμένο άγχος. Αυτά προκαλεί το “stalking”. Η προσπάθεια να παραμείνω παραγωγική και σε άριστο επίπεδο αθλητικά, με εξουθένωνε. Οι φοβίες μου εντάθηκαν, όταν πληροφορήθηκα, ότι ασκούσε στο παρελθόν σωματική βία στην πρώην σύζυγό του.
Ξημερώματα 13 Ιουλίου 2021· η κορύφωση. Βάζει φωτιά και καίει ολοσχερώς το αυτοκίνητο του συντρόφου μου. Όλα αυτά, πέντε ημέρες πριν μπω στο αεροπλάνο για το Τόκιο. Ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων, είχα «παραλύσει» ψυχικά. Βλέποντας το αυτοκίνητο στάχτη, έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί να βλάψει τους δικούς μου. Έτσι, ενώ βρισκόμουν στην Ιαπωνία, πνευματικά ήμουν στην Ελλάδα. Αγωνίστηκα με κάκιστη ψυχολογία κι ελάχιστη συγκέντρωση. Το ότι μπήκα σε δύο τελικούς Ολυμπιακών και τερμάτισα με δύο 6ες θέσεις, για ‘μένα ήταν άθλος. Πολλοί ίσως καταλάβετε τώρα, γιατί μετά τους αγώνες δήλωσα στα μέσα: «Καλό είναι ο κόσμος να μην είναι αυστηρός με τους αθλητές». Γενικώς μην (κατά-)κρίνετε. Δεν ξέρεις ποτέ τί περνάει ο άλλος.
Υ.Γ 1): Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Καβάλας τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης 5 ετών. Τους ευχαριστώ θερμά, διότι δεν αναγνώρισαν κανένα ελαφρυντικό και δεν χορήγησαν ανασταλτικό αποτέλεσμα στην έφεση. Έκαναν από μεριάς τους το καλύτερο δυνατό· δυστυχώς όμως, βάσει νομοθετικού πλαισίου, ο πραγματικός χρόνος που θα εκτίσει, είναι τρομακτικά μικρότερος των 5 χρόνων.
Υ.Γ 2): Οι φωτογραφίες είναι ό,τι πιο «ωμό» έχω αναρτήσει. Κάπως έτσι βίωσα το “stalking”.
Αξιοθαύμαστο πώς παρόλη τη φρίκη κατάφερε να πάρει την 6η θέση!
Θυμίζουμε πως η Άννα Κορακάκη (γεν. Δράμα, 1996) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25 μέτρων και το χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και έγινε ο δεύτερος Έλληνας αθλητής μετά τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα το 1912, και η πρώτη γυναίκα Ελληνίδα αθλήτρια στην ιστορία των Ελληνικών Ολυμπιακών Ομάδων, που κατέκτησε δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση ΟΑ.
Είναι πολύ σημαντικό που το δημοσιοποιεί και για την ίδια, και για γυναίκες που μπορεί να περνάνε αντίστοιχες ιστορίες.
---> Σύμφωνα με τους διεθνώς αναγνωρισμένους ορισμούς της έμφυλης βίας, οι βασικοί τύποι της είναι τέσσερις: Σεξουαλική, Σωματική, Ψυχολογική και Οικονομική βία. Οι μορφές της έμφυλης βίας είναι: Λεκτική, σωματική, ψυχολογική / συναισθηματική κακοποίηση, βιασμός, σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση, εμπορία ανθρώπων (human trafficking), σεξουαλική εκμετάλλευση, οικονομική βία, εξαναγκαστικός γάμος, Ακρωτηριασμός Γυναικείων Γεννητικών Οργάνων, stalking. <---
3) Αυτή την εβδομάδα μας συγκλόνισε η είδηση της δολοφονίας 19 παιδιών και δύο δασκάλων σε δημοτικό σχολείο του Τέξας. Αυτή η φωτογραφία κυκλοφόρησε από πολλούς χρήστες των σόσιαλ. Πραγματικά είναι αδιανόητο, είναι απίστευτα τραγικό, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο μόνο αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση των οικογενειών τους.
Η ανάρτηση του Τζο Μπάιντεν.
Και η ανάρτηση του Μπαράκ Ομπάμα.
Ο Στράτος Σαφιολέας, με το απίστευτο βίντεο που ανάρτησε από την προεκλογική καμπάνια του ρεπουμπλικάνου παρουσιαστή του Τέξας Ted Cruz, μας βοηθάει ίσως να καταλάβουμε κάποια πράγματα. Ή και όχι.
Η επόμενη ενός ακόμα μακελιού στις ΗΠΑ με 19 παιδάκια δημοτικού σχολείου νεκρά, και δύο δασκάλους νεκρούς. Για να καταλάβετε το μέγεθος της παθογένειας: εδώ ο υπερσυντηρητικός ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής από το Texas, Ted Cruz σε προεκλογικό διαφημιστικό του. Πυροβολάει με όπλο, του οποίου την κάνη έχει τυλίξει με αλουμινόχαρτο πάνω στο οποίο ψήνει μπέικον του οποίου το λίπος στάζει. Τρώει το μπέηκον, και λέει: "μμμ, μπέηκον από πολυβόλο!"
Το θέμα των όπλων στην Αμερική μπορεί να είναι ιδεολογία και ψύχωση για μερικούς, βασισμένη σε μια αναχρονιστική ερμηνεία του αμερικανικού συντάγματος για την οπλοκατοχή, αλλά για τους ρεπουμπλικανούς πολιτικούς είναι πηγή πλουτισμού: το λόμπυ των όπλων, το National Rifle Association, τους χρηματοδοτεί με τεράστια ποσά, και πριν τις εκλογές εκδίδει βαθμολογία με οδηγίες προς τους ψηφοφόρους.
O Ted Cruz έχει πάρει A+, ενώ ο αντίπαλός του Betto O' Rourke είχε πάρει F.
Bonus παρατήρηση, στο διαφημιστικό, ο τύπος του πολυβόλου που χρησιμοποίησε ο Cruz είναι ο ίδιος με το πολυβόλο που χρησιμοποίησε ο δράστης για να εκτελέσει τα παιδάκια χθες στο δημοτικό σχολείο στο Τέξας.
ΥΓ. Ναι, έχει σημασία ποιος εκλέγεται.
Για να μη χάσετε την πίστη σας στον Άνθρωπο, πρέπει οπωσδήποτε να δείτε αυτό το βίντεο. Είναι βάλσαμο, και σε σχέση και με το προηγούμενο. Πρέπει να το δείτε, είναι μόνο 2.46 λεπτά.
Εντωμεταξύ, αρκετοί καυτηρίασαν την ανάρτηση της εφημερίδας Αυγής. Το λες και χαιρεκακία. Ή, όταν η προσπάθεια αιτιολόγησης γίνεται επι της ουσίας δικαιολόγηση, αντιστρέφοντας την τάξη των αιτιών και των πραγμάτων.
Heartbreaking. Δεν ήταν μόνο τα παιδιά. Ήταν και οι δυο δασκάλες. Στην κυριολεξία ράγισε η καρδιά του συζύγου της μίας από το πένθος. Και η δική μας.
4) Χθες τα τάιμλάιν διεθνώς γέμισαν με αναρτήσεις αποχαιρετισμού στον Ρέι Λιότα. Πολύ όμορφος σε αυτη τη φωτογραφία που τον ξέρουμε οι περισσότεροι από την ταινία «Τα καλά παιδιά».
Και η στήλη έτσι διαλέγει να τον αποχαιρετήσει. Πραγματικά αριστουργηματικό μονοπλάνο. Άλλα 2.27 λεπτά που πρέπει να δείτε – φόρος τιμής στον καλό ηθοποιό που έφυγε νωρίς από τη ζωή, σε ηλικία 67 χρονών, αλλά και στον πραγματικά καλό κινηματογράφο.
Ευκαιρία ίσως να ξαναδούμε και την ταινία «Τα καλά παιδιά». Είναι του 1990, η αληθινή ιστορία ενός γκάνγκστερ του Μπρούκλιν, που ξεκίνησε το 1950 ως παιδί για θελήματα της Μαφίας κι εξελίχθηκε σε αδίστακτο εγκληματία. Σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε, με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Κιάνου Ριβς, τον Τζο Πέσι και, βέβαια, τον Ρέι Λιότα. Η ταινία προτάθηκε για 6 όσκαρ αλλά ήταν η χρονιά που κονταροχτυπήθηκε με το «Χορεύοντας με τους λύκους» του Κέβιν Κόνστνερ, που σάρωσε τα βραβεία.
5) Ας μείνουμε λίγο ακόμα στη λάμψη του κινηματογράφου:
Η Σμαράγδα Καρύδη είναι στις Κάννες και η ανάρτησή της τα λέει όλα, μαζί με τις φωτογραφίες. Οι συντελεστές –πάρα πολύ χαρούμενοι και λαμπεροί– είδαν την ταινία για πρώτη φορά στις Κάννες και, σύμφωνα με την ανάρτησή της, είναι «συγκλονιστική». Μιλάμε για το Dodo, το οποίο ανυπομονούμε να δούμε και στις ελληνικές αίθουσες.
Στην ταινία παίζει και η Τζεφ Μοντάνα. Θα είναι και μία από τις ομιλήτριες στις 28 Μαΐου στο Tdex Athens, στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Η Τζεφ θα μιλήσει μέσα από την ιστορία της για τον αγώνα της για μια πιο δίκαιη και συμπεριληπτική κοινωνία. Την ιστορία της, όπως την έχει αφηγηθεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο βιβλίο της «Από την Κόρινθο στο non-binary» εκδ. Athens Voice Books.
6) Το screenshot αυτής της ανάρτησης πραγματικά δεν θέλουμε να το σχολιάσουμε.
Την εξηγεί όμως αυτή η ανάρτηση:
7) Mια που είπαμε πριν για τις Κάννες.
Η υπερ-κούκλα Σάρον Στόουν κάνει εδώ μία δήλωση υποστήριξης προς την Ουκρανία με τον δικό της τρόπο.
Και μας κάνει την πάσα να περάσουμε στην Ουκρανία...
8) Στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός Νταβός. Πέρα από τα ανησυχητικές προβλέψεις για την ύφεση που έρχεται, η Ουκρανία ήταν στο επίκεντρο. Ο πρόεδρος Ζελένσκι μίλησε μέσω οθόνης και καταχειροκροτήθηκε.
Στο Νταβός και η ομιλία του Χένρι Κίσινγκερ, επίσης μέσω οθόνης. Ο παλαίμαχος πολιτικός διατύπωσε τη θέση ότι ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει με κάποια νίκη της Ρωσίας, δηλαδή με την παραχώρηση των περιοχών της Ουκρανίας που έχει κατακτήσει στρατιωτικά. Ο Κίσινγκερ προέτρεψε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση να μην επιδιώξουν μία ντροπιαστική ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανία, προειδοποιώντας ότι θα μπορούσε να επιδεινώσει τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα της Ευρώπης.
Περίπου αυτό είχαν υποστηρίξει και οι NYT στο εντιτόριάλ τους πριν λίγες μέρες, και είναι μία πολύ μεγάλη συζήτηση που γίνεται αυτή εδώ και αρκετές μέρες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, και στα σόσιαλ, στην οποία θα πρέπει όμως να δώσουμε περισσότερο χώρο.
Προς το παρόν θα αρκεστούμε στην απάντηση που του έδωσε ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι σε τηλεοπτικό του διάγγελμα:
Φαίνεται ότι το ημερολόγιο του κ. Κίσινγκερ δεν δείχνει το 2022, αλλά το 1938
Αξίζει να τη διαβάσουμε:
Θυμηθείτε πώς ξεκίνησαν όλα στις 24 Φεβρουαρίου, όταν πολλοί διεθνώς δεν πίστευαν καν ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να αντέξει έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας. Έτσι ήταν; Έτσι.
Και γιατί ήταν έτσι; Όχι γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αμφέβαλλαν, έκαναν απλά λάθος στην εκτίμηση των δυνατοτήτων του κράτους μας. Ήταν επειδή πολλοί από αυτούς δεν μπήκαν καν στον κόπο να κάνουν μια εκτίμηση. Πολλοί από αυτούς απλά δεν ήθελαν να λάβουν υπόψη την Ουκρανία. Δεν υπήρχε καν αυτή η συνήθεια - να λαμβάνεται υπόψη η Ουκρανία. Αν και έχουν τη συνήθεια να λαμβάνουν υπόψη τη Ρωσία. Ακόμη και όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για αυτό.
Διότι έτσι τους βολεύει. Και είναι σύνηθες πραγματικά. Και συχνά πολύ κερδοφόρο. Το να αποκαλούν ορισμένους Ρώσους πολιτικούς «ήρωες του Ντοστογιέφσκι», σαν να τους χρησιμεύει αυτό ως δικαιολογία. Μιλούν για τις ιστορικά υποτιθέμενες σφαίρες επιρροής της Ρωσίας. Και για την υποτιθέμενη ισορροπία στις σχέσεις στην Ευρώπη, που δήθεν είναι αδύνατη χωρίς τη Ρωσία.
Ό,τι και να κάνει το ρωσικό κράτος, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα λέει: ας λάβουμε υπόψη τα συμφέροντα της Ρωσίας. Ακούστηκε ξανά αυτό φέτος στο Νταβός. Παρά τους χιλιάδες ρωσικούς πυραύλους που έπληξαν την Ουκρανία. Παρά το θάνατο δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών. Παρά την Μπούτσα και τη Μαριούπολη κλπ. Παρά τις κατεστραμμένες πόλεις. Και παρά τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» που έφτιαξε το ρωσικό κράτος, στα οποία σκοτώνουν, βασανίζουν, βιάζουν και εξευτελίζουν ανθρώπους σαν να είναι κρέατα σε ιμάντα μεταφοράς.
Και στο Νταβός για παράδειγμα, ο κ. Κίσινγκερ αναδύεται από το βαθύ παρελθόν και λέει ότι ένα μέρος της Ουκρανίας πρέπει να δοθεί στη Ρωσία. Για να μην υπάρξει αποξένωση της Ρωσίας από την Ευρώπη.
Φαίνεται ότι το ημερολόγιο του κ. Κίσινγκερ δεν δείχνει το 2022, αλλά το 1938, και νόμιζε ότι δεν μιλούσε σε κοινό στο Νταβός, αλλά στο Μόναχο εκείνης της εποχής του 1938.
Παρεμπιπτόντως, τότε το 1938, όταν η οικογένεια του κ. Κίσινγκερ διέφευγε από τη ναζιστική Γερμανία, εκείνος ήταν 15 χρονών και είχε τέλεια επίγνωση της κατάστασης. Κανείς όμως τότε δεν τον άκουσε να λέει ότι θα έπρεπε να συμβιβαστούν με τους Ναζί αντί να φυγαδευτούν ή να τους πολεμήσουν.
Συμπτωματικά, άρχισαν να εμφανίζονται σε ορισμένα δυτικά μέσα ενημέρωσης διάφορα editorials που λένε ότι η Ουκρανία πρέπει δήθεν να δεχτεί κάποιους λεγόμενους δύσκολους συμβιβασμούς παραχωρώντας εδάφη της με αντάλλαγμα την ειρήνη.
Ίσως και οι New York Times το 1938 να έγραφαν κάτι παρόμοιο. Αλλά τώρα, να σας υπενθυμίσω, βρισκόμαστε στο 2022.
Και πίσω από όλες αυτές τις γεωπολιτικές εικασίες εκείνων που συμβουλεύουν την Ουκρανία να δώσει κάτι στη Ρωσία, οι «μεγάλοι γεωπολιτικοί» είναι πάντα απρόθυμοι να δουν τους καθημερινούς ανθρώπους. Τους απλούς Ουκρανούς. Τα εκατομμύρια όσων ζουν στις περιοχές που οι κύριοι αυτοί προτείνουν να ανταλλαχθούν με την ψευδαίσθηση της ειρήνης. Πρέπει όμως πάντα να βλέπετε τους ανθρώπους. Και να θυμάστε ότι οι αξίες δεν είναι απλά μια λέξη.
Ή να την ακούσουμε:
10) Πραγματικά κάτι που μας θυμώνει πάρα, πάρα πολύ. Φωτιά εκδηλώθηκε τα ξημερώματα της Πέμπτης σε παλέτες στο ΣΕΦ, στον χώρο όπου συγκεντρώνεται ανθρωπιστική βοήθεια για την Ουκρανία. Για την κατάσβεσή της επιχείρησαν πέντε οχήματα με 10 πυροσβέστες. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε πώς γίνονται αυτά τα πράγματα. Και από ποιους.
...Το πιθανότερο να πρόκειται για την ίδια που έστησε την προβοκάτσια με τον δήθεν βανδαλισμό του μνημείου του Ρώσου στρατιώτη στην Καλλιθέα και έδωσε την "είδηση" 5:30 το πρωί στη Ρωσική πρεσβεία. Για να ξέρουμε τι σόι άνθρωποι είναι οι συμπολίτες μας που υποστηρίζουν τη ρωσική εισβολή και τι αποτρόπαιες μεθόδους είναι ικανοί να υιοθετήσουν προκειμένου να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους. Η Ελληνική Αστυνομία οφείλει να βρει και να συλλάβει τους δράστες, όπως επίσης και αυτούς που κρύβονται από πίσω τους. Εκτός αν είμαστε εντάξει να αλωνίζουν οι πράκτορες στη χώρα.
Kaι να βάλουμε και αυτό το δυστοπικό σκηνικό που βρήκαμε στο timeline μας.
Από την κατακτημένη, ισοπεδωμένη Μαριούπολη.
Κινητές μονάδες προπαγάνδας.
Να πώς λειτουργεί το Κρεμλίνο.
Είναι ανατριχιαστικό.
11°
© Warner Brothers/Getty Images
