Εραστές χωρίς πατρίδα

«Δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω αυτό τον καιρό». Αν και είναι κατακαλόκαιρο, έξω δεν έχει σταματήσει να βρέχει και ο 27χρονος Αμπντούλ Ραουάσντα είναι τυλιγμένος με την κουβέρτα του. Απέναντι από το διαμέρισμά του στο Όσλο βρίσκεται η αμερικάνικη πρεσβεία. Από το μπαλκόνι του έχει κρεμάσει την παλαιστινιακή σημαία. «Θέλω να την βλέπουν κάθε πρωί που έρχονται στη δουλειά» λέει γελώντας και συνεχίζει: «Λατρεύω τη Νορβηγία. Τώρα πια έχω τη νορβηγική υπηκοότητα. Μπορώ πλέον να ταξιδέψω οπουδήποτε στον κόσμο. Εκτός από την πατρίδα μου φυσικά».

Η οδύσσεια του Αμπντούλ ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2010 όταν η μυστική αστυνομία της Παλαιστινιακής Αρχής τον συνέλαβε μέσα στη νύχτα. Ψάχνοντας το κινητό ενός φίλου του, βρήκαν μηνύματα που αποκάλυπταν ότι και οι δύο είναι γκέι. Τον κατηγόρησαν ότι δίνει πληροφορίες στους ισραηλινούς. «Ποτέ δεν είχα πατήσει το πόδι μου στο Ισραήλ. Αλλά όποιος είναι γκέι θεωρείται αυτόματα πράκτορας του εχθρού».

Οι αστυνομικοί τον ξυλοφόρτωναν επί 16 ώρες και έβαζαν το κεφάλι του στη λεκάνη της τουαλέτας για να τον εξαναγκάσουν να ομολογήσει. Όταν δεν τα κατάφεραν, πήραν τηλέφωνο τον πατέρα του για να τον ενημερώσουν πως ο γιος του είναι γκέι. «Ήθελαν να με τιμωρήσουν και ήξεραν ότι αυτό ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου». Από το τηλέφωνο η μητέρα του τον προειδοποίησε να μην γυρίσει σπίτι καθώς ο πατέρας του και ο αδελφός του τον έψαχναν για να ξεπλύνουν την «ντροπή» της οικογένειας.

Με τη βοήθεια φίλων, ο Αμπντούλ κατάφερε να περάσει στην Ιορδανία και από κει να βρεθεί παράνομα στο Τελ Αβίβ. Στην πόλη που θεωρείται «γκέι Μέκκα» της Μέσης Ανατολής υπολογίζεται ότι έχουν καταφύγει γύρω στους 2000 γκέι παλαιστίνιοι, οι περισσότεροι σε καθεστώς παρανομίας. Οι ισραηλινές αρχές αρνούνται να χορηγήσουν άσυλο σε οποιονδήποτε παλαιστίνιο ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας, ενώ προφασίζονται ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αποτελεί επαρκή λόγο για χορήγηση ασύλου. Ταυτόχρονα έχουν μειώσει δραστικά την έκδοση αδειών παραμονής σε παλαιστίνιους μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα του 2002. Ουσιαστικά άδεια παραμονής παίρνουν μόνο όσοι δέχονται να γίνουν καταδότες για λογαριασμό των ισραηλινών...

Η ισραηλινή αστυνομία «τσίμπησε» τον Αμπντούλ δύο εβδομάδες αφού έφτασε στο Τελ Αβίβ, κατά τη διάρκεια ενός ελέγχου για εξακρίβωση στοιχείων. Καθώς τους παρακαλούσε κλαίγοντας να μην τον στείλουν πίσω γιατί η ζωή του θα βρισκόταν σε κίνδυνο, του απάντησαν ότι μπορούσαν να τον αφήσουν να μείνει αν δεχόταν να τους δίνει πληροφορίες. Ειρωνεία της τύχης. «Οι δικοί μου κόντεψαν να με σκοτώσουν κατηγορώντας με ότι είμαι πράκτορας των ισραηλινών. Και τώρα οι ισραηλινοί μου πρότειναν να γίνω ακριβώς αυτό. Και οι μεν και οι δε ήθελαν μόνο να με χρησιμοποιήσουν».

Όταν αρνήθηκε να γίνει καταδότης, οι ισραηλινοί τον συνόδευσαν πίσω στα κατεχόμενα. Επί δύο μήνες έπαιζε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τις ισραηλινές αρχές που τον έπιαναν και τον έστελναν πίσω κάθε φορά που κατάφερνε να περάσει τα σύνορα. Η τύχη του χαμογέλασε όταν ήρθε σε επαφή με τον Γιαρίβ Μοζέρ, έναν σκηνοθέτη που γύριζε το ντοκιμαντέρ «Οι αόρατοι άνθρωποι» με θέμα τους γκέι παλαιστίνιους που ζουν λαθραία στο Ισραήλ.

Σύμφωνα με τον ισραηλινό σκηνοθέτη «οι γκέι παλαιστίνιοι είναι παγιδευμένοι ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Αν γυρίσουν στον τόπο τους μπορεί να δολοφονηθούν από την ίδια τους την οικογένεια. Την ίδια στιγμή το Ισραήλ αρνείται να τους χορηγήσει άσυλο θεωρώντας ότι κάθε παλαιστίνιος αποτελεί απειλή για τη δημόσια ασφάλεια». Ο Μοζέρ χρησιμοποίησε για το ντοκιμαντέρ του τη μαρτυρία του Αμπντούλ και μέσω της γκέι οργάνωσης Αγκούντα μπόρεσε να τον φέρει σε επαφή με δικηγόρους που ειδικεύονται στην παροχή ασύλου σε χώρες του εξωτερικού. Οι περισσότεροι δεν είναι τόσο τυχεροί, αφού όχι μόνο είναι δύσκολο να βρουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν μπει καν στη διαδικασία να αποδεχτούν ότι είναι ομοφυλόφιλοι.

Για τον Αμπντούλ μετά από πολλές ταλαιπωρίες, η ιστορία είχε ένα σχετικά «ευτυχές» τέλος. Με τη βοήθεια δικηγόρων και ΜΚΟ του χορηγήθηκε άσυλο σε μια κωμόπολη της Νορβηγίας με πληθυσμό 20 χιλιάδων κατοίκων. «Έφυγα από τον τόπο μου, άφησα πίσω τα πάντα μόνο και μόνο για να μπορέσω να ζήσω τη ζωή μου ως γκέι. Και βρέθηκα σε ένα μέρος όπου ήμουν ο μοναδικός γκέι του χωριού! Μου έλειπε η πατρίδα μου, ο καιρός, η γλώσσα. Είχα πέσει σε κατάθλιψη». Με τα πολλά, κατάφερε να μετακομίσει στο Όσλο όπου βρήκε δουλειά και απέκτησε σύντροφο. Το διαμέρισμά του είναι μικροσκοπικό, αλλά σε καλή γειτονιά. Η επικοινωνία με την οικογένειά του έχει αποκατασταθεί και όπως λέει οι σχέσεις τους πλέον είναι «καλές».

Ο ίδιος πάντως δεν δηλώνει «θαυμαστής» του Ισραήλ. Πιστεύει ότι χωρίς την ισραηλινή κατοχή, η συμπεριφορά της Παλαιστινιακής Αρχής (στη Δυτική Όχθη) και της Χαμάς (στη λωρίδα της Γάζας) απέναντι στους ομοφυλόφιλους θα ήταν πολύ διαφορετική. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η στάση τους δεν διαφέρει και πολύ από τη στάση των καθεστώτων σε άλλες αραβικές χώρες. «Θα πρέπει πρώτα να απελευθερώσεις έναν λαό αν θέλεις οι απλοί άνθρωποι να ελευθερωθούν πραγματικά». Είναι όμως ευγνώμων απέναντι στους γκέι ισραηλινούς που τον βοήθησαν σώζοντάς του τη ζωή. «Βλέπω στις ειδήσεις πόσοι άνθρωποι σκοτώνονται και πάλι στην πατρίδα μου. Αν κυβερνούσαν οι ομοφυλόφιλοι και από τις δύο πλευρές, δεν θα υπήρχε πόλεμος».

* Μετάφραση-σύνοψη άρθρου από τον ιστότοπο The Daily Beast. Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στα αγγλικά πατώντας εδώ.