Το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε ως κανονικό κόμμα, όχι ως «ΠΑΣΟΚάρα»

Με την επιστροφή του πράσινου ήλιου να αποκαθιστά την τάξη και να κλείνει το κεφάλαιο της αδιέξοδης ονοματοδοσίας, στο κλειστό γήπεδο του Παλαιού Φαλήρου διοργανώθηκε το πρώτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής – ίσως το «λιγότερο ΠΑΣΟΚ» από όλα τα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ.

Τα άσπρα κεφάλια μειώθηκαν. Τα γνωστά πρόσωπα δεν ήταν πια τόσα πολλά. Σχεδόν κανείς δεν συζητούσε για τη νομή της εξουσίας. Στα πηγαδάκια του συνεδρίου, κανονικοί άνθρωποι συζητούσαν για την Πολιτική με τρόπο… κανονικό. Αρκετοί δεν ήταν καν σύνεδροι ή υποψήφιοι για τα όργανα του κόμματος, ήταν απλά εκεί για να στηρίξουν φίλους και γνωστούς. Οι περισσότεροι ξεκαθάριζαν ότι δεν… ζητάνε κάτι, έχουν κανονικές δουλειές και καριέρες, θέλουν απλά να βοηθήσουν τον πολιτικό χώρο τους να ανακάμψει.

Ξαφνικά το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα για δεκαετίες ταυτισμένο με τον κυβερνητισμό, βρίσκεται στα χέρια μιας γενιάς στελεχών που ουσιαστικά δεν έχει κυβερνήσει ποτέ. Δεν έχει κάνει ρουσφέτια, δεν έχει διαχειριστεί δημόσιο χρήμα, δεν συμμετείχε σε κανένα πάρτι της Μεταπολίτευσης. Όταν 11 χρόνια πριν, η τελευταία μονοκομματική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρέδωσε την εξουσία, τα περισσότερα μέλη της σημερινής ηγετικής ομάδας σπούδαζαν ή αναζητούσαν την πρώτη τους δουλειά.

Είναι η ίδια γενιά στελεχών που τα τελευταία χρόνια φορτώθηκε τις αμαρτίες άλλων, οι περισσότεροι εκ των οποίων άλλαξαν φανέλα για να συνεχίσουν να συμμετέχουν στο πάρτι της εύκολης πρόσβασης σε δημόσιο χρήμα. Οι 30άρηδες του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν να απολογούνται για τον κάθε Τσοχατζόπουλο, την ώρα που άλλοι συνομήλικοί τους αποθεώνονταν ως δήθεν εκπρόσωποι του νέου και του άφθαρτου − αγκαλιά με κάθε λούμπεν κομματικό μηχανισμό της Μεταπολίτευσης.

Κι όταν από τα μεγάφωνα του συνεδρίου ανακοινώθηκε ότι ξεκινά η ομιλία του αρχηγού του κόμματος, τα στελέχη του νέου ΠΑΣΟΚ κοίταξαν προς το βήμα και είδαν τον πιο διαφορετικό πρόεδρο στην ιστορία του κόμματος. Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο πρώτος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ που γεννήθηκε μετά το 1974, ο πρώτος που έγινε αρχηγός χωρίς να έχει γίνει πρώτα υπουργός, ένα στέλεχος από την επαρχία που έφτασε στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας με τις δικές του δυνάμεις. Χωρίς να υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες, χωρίς να κλείσει το μάτι σε κάθε λογής συμφέροντα, χωρίς να επενδύσει στην καταστροφή της χώρας.

Σε μια απόδειξη ότι καμιά φορά η Ιστορία έχει κέφια, τόσο ως προς τη Νέα Δημοκρατία όσο και ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον σε θέση να αντιτάξει ως προνόμιο την αποχή του από τη διαχείριση της εξουσίας και την ανάδειξη μιας γενιάς στελεχών η οποία ανδρώθηκε πολιτικά σε μια εποχή που έμοιαζε με πολιτική αυτοκτονία να επενδύσει κανείς στην αναγέννηση του κόμματος.

Ναι, το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε. Και παρά τα viral αστεία και τον θεμιτό χαβαλέ, το ΠΑΣΟΚ δεν επέστρεψε ως υπερφίαλη «ΠΑΣΟΚάρα» αλλά ως ένα συγκροτημένο κόμμα της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Ως ένα κόμμα που θέλει να αυξήσει την εκλογική του επιρροή με πολιτικά επιχειρήματα, χωρίς να θέτει εκβιαστικά διλήμματα και χωρίς να κερδοσκοπεί εις βάρος της χώρας.

Ένα κανονικό κόμμα σε μη κανονικές εποχές.