Η κατάσταση και το επίπεδο των ελληνικών σχολείων αποτελούν σύμπτωμα της μη επιβολής των κανόνων με ευθύνη του κράτους
Η αξιολόγηση της κατάστασης των μαθητών δημοτικών και γυμνασίων στα μαθηματικά και τα ελληνικά που επιχειρείται με τις εξετάσεις της «ελληνικής PISA» είναι απολύτως απαραίτητη (αφού, σε αντίθεση με τα όσα έλεγε ένας δασκαλοπατέρας, η διάγνωση προηγείται της θεραπείας). Και ευτυχώς που η υπουργός Κεραμέως, σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους της, δεν έχει πρόβλημα να συγκρουστεί με τους δασκαλοπατέρες και τους καθηγητοπατέρες που αντιστέκονται με πάθος σε κάθε είδους αξιολόγηση αφού η αξιολόγηση μπορεί όχι μόνο να οδηγήσει σε αλλαγές οι οποίες θα απειλήσουν το εκπαιδευτικό κατεστημένο (βασικό κομμάτι του οποίου είναι ίδιοι) αλλά μπορεί και να τους αναγκάσει να δουλέψουν με τρόπο που να είναι επωφελής κυρίως για την κοινωνία και όχι για την συντεχνιακή-κομματική παρακμή που εκπροσωπούν. Μόνο που η υπουργός εκτός απο τις αξιολογήσεις που θεσμοθετεί πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν της και τις αξιολογήσεις της καθημερινότητας οι οποίες, καμιά φορά, ολοκληρώνονται με τον πιο τραγικό τρόπο.
Πριν λίγες ημέρες ένας 14χρονος μαθητής του 54ου Γυμνασίου Αθηνών αυτοκτόνησε. Οι συνήθεις δημοσιογράφοι έσπευσαν να κατηγορήσουν ένα παιχνίδι του σατανικού ίντερνετ, το οποίο για τους μαχητικούς πυλωρούς είναι ό,τι ήταν για τους επαγγελματικούς τους προγόνους της δεκαετίας του 80 το χέβι μέταλ: μια θανάσιμη απειλή για τους νέους. Μόνο που η πραγματική απειλή ήταν το παιχνίδι των τραμπούκων συμμαθητών του μέσα και έξω από το σχολείο* και το οποίο τον οδήγησε στη πιο τραγική αξιολόγηση της κατάστασης στα ελληνικά σχολεία.
Συμμορίες μαθητών που συγκρούονται μεταξύ τους και τραμπουκίζουν όποιον τους κάνει κέφι ή δεν τους κάνει τα κέφια, απειλές, ξυλοδαρμοί, δημόσιοι εξευτελισμοί. Αυτή ήταν (και πιθανότατα είναι ακόμα ή θα ξαναγίνει μετά από ένα ολιγοήμερο διάλειμμα λόγω επικαιρότητας) η καθημερινότητα στο 54ο Γυμνάσιο. Οι καθηγητές, είτε από αδιαφορία είτε από φόβο, απλοί θεατές. Και τα θύματα απροστάτευτα απέναντι στις ορέξεις των τραμπούκων. Μόνο που το 54ο δεν είναι μια σκοτεινή εξαίρεση στο φωτεινό σύνολο των ελληνικών σχολείων. Είναι άλλο ένα σχολείο στο οποίο τα πράγματα είναι άσχημα όχι μόνο για όποιον θέλει να μάθει αλλά και για όποιον απλώς θέλει να υπάρχει. Είναι άλλο ένα σχολείο το οποίο περισσότερο θυμίζει κερκίδα οργανωμένων οπαδών παρά εκπαιδευτικό ίδρυμα. Είναι άλλο ένα σχολείο που δεν μπορεί να εξασφαλίσει όχι τη μόρφωση, αλλά ούτε καν τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα των μαθητών.
Πολλοί είμαι σίγουρος ότι θα ρίξετε την ευθύνη στους καθηγητές, πράγμα που από την ασφάλεια του καναπέ είναι πολύ εύκολο και βολικό να κάνει κανείς. Φυσικά κάποιοι καθηγητές μπορεί όντως να είναι αδιάφοροι καιπρέπει τα σχολεία να απαλλαγούν από την παρουσία τους, αλλά και αυτοί και οι άλλοι που ενδιαφέρονται είναι το ίδιο ανυπεράσπιστοι απέναντι στις συμμορίες και τους τραμπούκους, είτε αυτοί είναι μαθητές είτε οι γονείς τους. Θα θυμάστε φαντάζομαι τις επιθέσεις των βλαμμένων αντιεμβολιαστών. Θα έχετε ακούσει για γονείς που απειλούν καθηγητές. Θα έχετε δει βίντεο μαθητών που μοιάζουν με εξεγερμένους βαρυποινίτες. Και θα παραδέχεστε ότι οι καθηγητές δεν είναι στελέχη των ειδικών δυνάμεων για να μπορούν να δώσουν τη λύση σε όλα αυτά. Η κυβέρνηση όμως μπορεί.
Με αυστηροποίηση (και επιτέλους επιβολή) των ποινών για όποιον μαθητή σηκώνει χέρι για να χτυπήσει, με μηδενική ανοχή στους τραμπουκισμούς και τις απειλές είτε από μαθητές είτε απο γονείς, με υποχρέωση των καθηγητών να ενημερώνουν το υπουργείο αλλά και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους για παράνομες και απειλητικές συμπεριφορές των μαθητών, με συνεργεία καθαρισμού που θα κάνουν τα σχολεία να μοιάζουν με σχολεία και όχι με παρατημένα δημόσια ουρητήρια, με αυστηρές ποινές για κάθε βάνδαλο και πάνω από όλα με την με την αλλαγή της άρρωστης νοοτροπίας του «παιδιά είναι, τι να κάνουμε;». Γιατί μπορεί οι τραμπούκοι να είναι παιδιά, αλλά και τα θύματα τους παιδιά είναι ή έχουν παιδιά. Και ήρθε πια η ώρα, τουλάχιστον στα σχολεία, η κυβέρνηση να πάψει να υπολογίζει το ίδιο τους θύτες και τα θύματα. Να καταλάβει ότι η ψυχική υγεία, η σωματική ακεραιότητα και η μόρφωση των πολλών έχει μεγαλύτερη αξία από τις ορέξεις των λίγων επικίνδυνων. Να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα για αυστηρότητα. Όχι για τη βλακώδη ελληνορθόδοξη αυστηρότητα του παρελθόντος, αλλά για την αυστηρότητα της λογικής και της προστασίας των πολλών από την εγκληματική ασυδοσία των λίγων.
Μπορεί να μην ήταν η πρόθεση του αυτόχειρα μαθητή να αξιολογήσει το ελληνικό σχολείο, αλλά το έκανε. Ώρα η κυβέρνηση να κάνει κάτι με την αξιολόγηση αυτή. Διαφορετικά θα μείνουμε πάλι με τις γεμάτες συναισθηματισμό αλλά άδειες από ουσία εκδηλώσεις-μπακαλιάρους με λουλούδια, καρδούλες και λυρικά τσιτάτα κατά της βίας που απλώς εκτονώνουν, ανακουφίχουν τις ενοχές και ξεχνιούνται μετά από λίγες ημέρες. Και μπράβο τους.
*σύμφωνα με μαρτυρίες άλλων μαθητών την ημέρα πριν την αυτοκτονία οι τραμπούκοι μαθητές τον πήγαν μέχρι το σπίτι του βρίζοντάς τον και πετώντας του νεράτζια.
14°
