Ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων: Ήμερα υπενθύμισης της ανεπάρκειάς μας

Η ικανότητα του ανθρώπου να ξεχνά πάει χέρι-χέρι με τη μνήμη. Η λήθη είναι μία εξίσου σπουδαία λειτουργία του εγκεφάλου, με την οποία διαγράφει τα αβάσταχτα τραυματικά γεγονότα. Έτσι αντέχει να προχωρήσει βγαίνοντας ζωντανός από την περιδίνηση στη μνήμη του ολέθρου.

Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αποστασιοποιημένη από τα τραύματα, είναι ταυτόχρονα το ζωτικό στοιχείο για την συνέχεια της ύπαρξής μας και της πορείας μας. Είναι αυτό που μας ακολουθεί, συνυφαίνεται με το είναι μας και γίνεται μέρος της ταυτότητάς μας.

Η 19η Μαΐου είναι αφιερωμένη στη μνήμη των χιλιάδων που χάθηκαν, στη μνήμη του διωγμού των σκέψεων, των εθίμων, του πολιτισμού και των παραδόσεων των Ελλήνων του Πόντου.

Η φετινή επέτειος, στη σκιά θανάτου χιλιάδων Ουκρανών και προσφυγιάς για εκατομμύρια, δοκιμάζει την αντοχή της μνήμης και της ψυχής μας στον πόνο που φέρνει το νέο χτύπημα πάνω στο παλιό τραύμα.

Το θέατρο του παράλογου πολέμου ξεθάβει από τη λήθη όλα τα τρομακτικά που καταχώνιασαν οι πρόγονοί μας στα τρίσβαθα της ψυχής τους για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Όλα αυτά που μας μπόλιασαν με τη γνώση τους απαλλαγμένης από τον αβάσταχτο πόνο.

Οι αποτρόπαιες μέθοδοι που ζει αυτή τη στιγμή ο ουκρανικός λαός, όλες οι φρικαλεότητες που ήμασταν πεπεισμένοι ότι δεν θα ξαναζήσει η ανθρωπότητα, εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας εδώ και τώρα δίπλα μας.

Οι απάνθρωπες πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν για να εξαφανίσουν το ελληνικό στοιχείο από τα εδάφη του Πόντου πριν έναν αιώνα, βρίσκει μιμητές στο σήμερα που βάλθηκαν να σπάσουν νέο ρεκόρ κτηνωδίας.

Η σημερινή επέτειος, υπό το πρίσμα αυτό, οφείλει να βρει σύσσωμο τον πολιτισμένο κόσμο, τους διεθνείς θεσμούς, τις ηγεσίες, με χαμηλωμένο το κεφάλι από ντροπή και θλίψη για την ανεπάρκειά μας. Για τα βήματα που δεν κάναμε ώστε να περιφρουρήσουμε τον πολιτισμό μας και τα επιτεύγματά του. Γιατί στο όνομα μιας κακώς νοούμενης πολιτικής ορθότητας – σκοπιμότητας, κρύψαμε κάτω από το χαλί της λήθης τις κτηνωδίες που είμαστε ικανοί να διαπράξουμε.

Μέρες σαν τη σημερινή έχουν αποστολή να υπενθυμίζουν -κυρίως στις ηγεσίες των μεγάλων του κόσμου- πως ο πολιτισμός, ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια, όταν φτιάχνονται με το γυαλιστερό βερνίκι της λήθης, της άρνησης και της απόκρυψης της ιστορικής αλήθειας, ξεφτίζουν μπροστά στην πρώτη βόμβα που θα στείλει κάθε αυτόκλητος επίδοξος «σωτήρας των λαών».

Δολοφονίες αμάχων, μαζικοί βιασμοί, καταστροφή υποδομών και βίαιη μετεγκατάσταση πολιτών στη Ρωσία, καταστροφή οικονομικών υποδομών και πολιτιστικών χώρων. Είναι επαρκή στοιχεία ώστε να κατηγορηθούν οι ρωσικές δυνάμεις για τη διάπραξη αυτού που είναι γνωστό ως «το σοβαρότερο όλων των εγκλημάτων»; Γενοκτονία; Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Εγκλήματα πολέμου; Τελικά περιορισμένη σημασία έχει o νομικός χαρακτηρισμός τους.

Εκείνο που παραμένει αδιανόητο και αξεπέραστο είναι ότι ξαναζεί η ανθρωπότητα τον εφιάλτη που νόμιζε πως είχε νικήσει μετά και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όμως ο εφιάλτης είναι πάντα εδώ. Δεν είναι ένα όνειρο που θα περάσει, είναι ο δράκος της πραγματικότητας που καταπίνει λαούς, εξαφανίζει ζωές, πολιτισμούς, θεσμούς κι εμείς προς το παρόν αποσβολωμένοι περιμένουμε πότε θα κορεστεί η πείνα του. Σήμερα, άλλη μια φορά ο δυτικός κόσμος πληρώνει το βαρύ τίμημα της αφροσύνης του να παραγκωνίζει τις έννοιες του ανθρωπισμού, της αξίας της ζωής, ειδικά την ώρα που χρειάζονται για να αποτρέψουν τη νέα θηριωδία.

Γεμάτη θλίψη, λύπη και απογοήτευση η φετινή ημέρα μνήμης της εξολόθρευσης των δικών μας προγόνων, των Ποντίων. Πραγματοποιείται την ώρα που η διεθνής κοινότητα, για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ανεπαρκής να προστατέψει όσα με αίμα και ανθρωποθυσίες έχτισε.