Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης Jr. και ο αντιδημοκρατικός παραλογισμός της «διαφορετικής αντιμετώπισης» που αναμασάνε οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες μας
Παρατήρησα ότι αρκετοί συμπολίτες ενοχλήθηκαν (ή ακόμα και εξοργίστηκαν οι πιο νευρικοί) από τη συγκλονιστική αποκάλυψη ότι ο γιος του Κυριάκου του Μητσοτάκη έπιασε δουλειά στο Ευρωκοινοβούλιο ως βοηθός ενός Ισπανού Ευρωβουλευτή που ανήκει στο Λαϊκό Κόμμα. Και η ενόχλησή εκφράστηκε κυρίως με τον γνωστό μπακαλιάρο για τη γυναίκα του Καίσαρα που επιτρέψτε μου να πω πως πρόκειται για τεράστια μπούρδα που ενώ για την εποχή του Καίσαρα μπορεί να είχε κάποιο νόημα, στις αστικές δημοκρατίες είναι αποκρουστική καθώς επιβάλλει σε κάποιον να αποδεικνύει την αθωότητά του και όχι στους κατήγορους του ν’ αποδεικνύουν την ενοχή του.
Ο Κωνσταντίνος ο Μητσοτάκης ο Jr δεν τοποθετήθηκε σε καποια θέση στο δημόσιο. Δεν προσελήφθη ως σύμβουλος του πρωθυπουργού ή ως Γενικός Γραμματέας κάποιου υπουργείου. Δεν μας επιβαρύνει οικονομικώς ούτε στο ελάχιστο. Έδωσε τις εξετάσεις που απαιτούνται και έγινε βοηθός ενός Ισπανού ευρωβουλευτή στο ευρωκοινοβούλιο. Έπαιξε ρόλο η δουλειά του μπαμπά του στην επιθυμία του Ισπανού ευρωβουλευτή να τον έχει βοηθό; Βάζω στοίχημα πως ναι αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να βρω κάτι το μεμπτό στο να θέλει ένας ευρωβουλευτής του Λαϊκού Κόμματος να έχει για βοηθό κάποιον που έχει σοβαρές σπουδές, έχει μεγαλώσει σε ένα τόσο «βαρύ» πολιτικό περιβάλλον και είναι και γιος εν ενεργεία πρωθυπουργού. Όπως δεν βλέπω και κάτι το μεμπτό στο να θέλει το παιδί μιας πολιτικής οικογένειας να ασχοληθεί με τα κοινά.
Αλλά, απ' ό,τι καταλαβαίνω, πολλοί συμπολίτες πιστεύουν ότι θα έπρεπε αυτό να απαγορεύεται. Γιατί αν δεν απαγορεύεται, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να ξεκινήσει να ασχολείται με τα κοινά: Ή θα τοποθετηθεί σε κάποιο πόστο εντός Ελλάδος ή θα ξεκινήσει από κάπου αλλού που ο μπαμπάς ή η μαμά πολιτικός δεν έχουν εξουσία (που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον σεβασμό, την εκτίμηση ή τη συμπάθεια). Το πρώτο είναι ο ορισμός του νεποτισμού («νεοποτισμού» αν διαβάζει ο Αλέκσης), το δεύτερο είναι η μόνη χωρίς σκιές διέξοδος.
«Ναι αλλά η αντιμετώπισή του θα είναι διαφορετική, είναι γιος πρωθυπουργού» θα πουν οι συμπολίτες που δεν σηκώνουν ελέφαντα στο σπαθί τους και θα έχουν δίκιο. Αυτό είναι το πιο πιθανόν. Αλλά η αντιμετώπισή του, ως γιος πρωθυπουργού, θα είναι έτσι κι αλλιώς διαφορετική ακόμα (και ίσως πολύ περισσότερο) κι αν απλώς γίνει μέλος μιας τοπικής της ΝΔ. Ακόμα κι αν πιάσει δουλειά στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Αν ακολουθήσουμε τη λογική της «διαφορετικής αντιμετώπισης», ο γιος ενός πρωθυπουργού δεν πρέπει να κάνει τίποτα απολύτως στη ζωή του. Γιατί ακόμα και σε μια ιδιωτική εταιρεία είναι πιθανόν να έχει διαφορετική αντιμετώπιση. Χώρια που η απασχόληση ενός προσώπου από την οικογένεια ενός πρωθυπουργού σε μια ιδιωτική εταιρεία θα ξεσηκώσει διαμαρτυρίες για διαπλοκή (που σε ορισμένες περιπτώσεις καθόλου δεν αποκλείεται να ανταποκρίνονται και στην πραγματικότητα).
«Για την οικογενειοκρατία δεν θα πεις τίποτα, Βουλαρίνε;» ακούω με τ’ αυτιά της φαντασίας μου πολλούς συμπολίτες να ρωτούν και θα τους πω πως όχι. Αλλά θα πω για τη Δημοκρατία. Εκείνο δηλαδή το σύστημα στο οποίο οι απόγονοι πετυχημένων πολιτικών που θέλουν να ακολουθήσουν την καριέρα του μπαμπά ή της μαμάς δεν μπορούν να το κάνουν χωρίς την έγκριση των ψηφοφόρων. Στις δημοκρατίες την οικογενειοκρατία την επιβάλλουν οι ψηφοφόροι και οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που μπορούν να την εξαφανίσουν. Οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που έκαναν πρωθυπουργό τον Γεώργιο του Αντρέα του Παπαντρέου και οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που του έδωσαν 2,47% στις εκλογές του 2015. Και στις δύο περιπτώσεις το επώνυμό του ήταν το ίδιο κι αν κάποιους τους παρέσυρε α) ας πρόσεχαν β) διόρθωσαν το λάθος τους. Γιατί έτσι γίνεται στις δημοκρατίες. Η μόνη άλλη λύση (και καθόλου δημοκρατική, αλλά γούστα είναι αυτά) είναι να απαγορεύεται η συμμετοχή στην πολιτική στους απογόνους πετυχημένων πολιτικών. Εμένα μου φαίνεται βλακεία αλλά νομίζω πως αυτοί που διαμαρτύρονται για την οικογενειοκρατία μπορούν να το προτείνουν ευθέως και να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από όχι και τόσο καλοστεκούμενα επιχειρήματα (φυσικά μπορούν να προτείνουν και κατάργηση των εκλογών μέσω των οποίων η οικογενειοκρατία επιβάλλεται ή ψήφο μόνο στους ίδιους και τους φίλους τους που δεν παρασύρονται γιατί όλοι οι υπόλοιποι είναι χαζοί).
Βέβαια ακόμα κι αν απαγορευτεί η συμμετοχή των απογόνων στην πολιτική, πολλά προβλήματα θα παραμείνουν και μάλλον θα πρέπει να απαγορευτεί και η πρόσληψή τους σε οποιαδήποτε επιχείρηση καθώς η πιθανότητα της διαπλοκής καραδοκεί. Αλλά ούτε και να ανοίξουν δική τους επιχείρηση θα πρέπει να επιτρέπεται καθώς μπορεί να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τις ελεγκτικές αρχές ή τις τράπεζες. Νομίζω πως το μόνο που μένει στα παιδιά των πετυχημένων πολιτικών είναι να κλειστούν σε μοναστήρι και ίσως αυτό να πρέπει να κάνει και ο Κωνσταντίνος ο Μητσοτάκης ο Jr για να είμαστε ευχαριστημένοι. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, η υπόθεση της μονής Βατοπεδίου είναι πρόσφατη, η περιουσία των μονών τεράστια, η ρωσική διείσδυση ακόμα μεγαλύτερη, οπότε και με τον Μητσοτάκη Jr. μοναχό πάλι προβλήματα θα δημιουργηθούν. Οπότε ίσως είναι καλύτερα ο γιος του Μητσοτάκη και οι κόρες του όπως και οι γιοι και οι κόρες όλων των πετυχημένων πολιτικών να κλειστούν σε ένα κελάρι στα υπόγεια των σπιτιών τους, χωρίς σύνδεση με τον έξω κόσμο (ποιος ξέρει τι μπορούν να κάνουν με έναν υπολογιστή) και να μείνουν εκεί για πάντα. Κι έτσι να είναι ήσυχοι οι διαμαρτυρόμενοι συμπολίτες. Και μπράβο τους.
ΥΓ – Αν στ’ αλήθεια θέλετε να μιλήσουμε για ευκαιρίες και ανισότητα η μόνη κουβέντα που πρέπει να κάνουμε είναι για την κατάσταση στην κρατική εκπαίδευση και το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει κάθε παιδί (και όχι μόνο τα παιδιά πολιτικών) που οι γονείς τους έχουν τη δυνατότητα να το στείλουν σε ένα καλό ιδιωτικό αλλά και σε ένα καλό ξένο πανεπιστήμιο. Ξέρετε, από αυτά που δεν χρειάζεται η αστυνομία να προστατεύει από τις κομματικά προστατευόμενες συμμορίες τους εργάτες που κατασκευάζουν μια βιβλιοθήκη. Αλλά αυτή τη συζήτηση μπορούν να την κάνουν μόνο όσοι θέλουν η κρατική εκπαίδευση να αλλάξει και να μοιάσει στην καλή ιδιωτική και όχι όσοι αγωνίζονται να παραμείνει ως έχει. Γιατί η δημοκρατία είναι και κοινωνική κινητικότητα. Και οι αγώνες προκειμένου να μην εξελιχθούν το κρατικό σχολείο και το κρατικό πανεπιστήμιο είναι στην πραγματικότητα αγώνες εναντίον της κοινωνικής κινητικότητας και άρα εναντίον της δημοκρατίας.
12°
