Μερικά (καθυστερημένα) συμπεράσματα από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πιο ενδιαφέρον που έχει κάνει κόμμα τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Ακόμα και αν δεν υπήρξε κάποια εκλογική διαδικασία, πχ εκλογή προέδρου ή Κεντρικής Επιτροπής, που είναι το αλάτι και το πιπέρι των συνεδρίων, είχε πολιτικά επίδικα, είχε συγκρούσεις, είχε μεγάλες εντάσεις, είχε γιουχαϊσματα, είχε συγκινήσεις. Ακόμα και στη χειρότερή του πολιτική φάση, ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω και της κουλτούρας κάποιων στελεχών του, μπορεί να κάνει ένα πολιτικό συνέδριο.

Με την απόσταση των ημερών, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα. Το πρώτο είναι πως στο κόμμα αυτό συνυπάρχουν πολλοί κόσμοι, έστω και αν για λόγους οικονομίας μπορούμε να τους συμπυκνώσουμε σε δυο. Στην πρώτη κατηγορία είναι οι Προεδρικοί, στους οποίους έχει προστεθεί η ομάδα Τζανακόπουλου (σ.σ: Ναι, υπάρχει και τέτοια). Σε αυτή την κατηγορία συνυπάρχουν παλαιοί ανανεωτικοί που έχουν εδώ και χρόνια πετάξει τη «σημαία», προσωπολάτρες του Τσίπρα, όλο το κομμάτι του βαθέως ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι λίγοι κουρασμένοι Σημιτικοί και όλα τα στελέχη που προέρχονται από το κόμμα του Καμμένου και την Καραμανλική δεξιά.

Όλοι αυτοί δεν έχουν κανέναν ιδεολογικό κώδικα, ούτε κοινούς πολιτικούς άξονες. Τους ενώνει αποκλειστικά η (όποια) προοπτική της εξουσίας, καθώς και η άντληση προσωπικής ισχύς από την (όποια) σχέση με τον αρχηγό. Για αυτό και η προτροπή τους προς την πλευρά της μειοψηφίας ήταν στη βάση της αγοραίας λογικής σιωπήστε, διότι έτσι θα ξαναγίνουμε κυβέρνηση. Απόδειξη το γεγονός ότι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, κανένας από την ευρεία ομάδα των Προεδρικών δεν έδωσε καμία πολιτική μάχη, αλλά εξαντλήθηκαν στη σημασία που θα έχει για το κόμμα η εκλογή αρχηγού από τη βάση. Ως εκεί και τίποτα παραπάνω.

Στον αντίποδα, οι παρεμβάσεις της πλευράς της μειοψηφίας είχαν έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά. Τα περισσότερα στελέχη προέρχονται από τις διάφορες μήτρες της αριστεράς, για αυτό και προσπάθησαν, πολλές φορές με συγκινητικό τρόπο, να υπερασπιστούν την ιστορική διαδρομή αυτού του χώρου. ΚΚΕ Εσωτερικού, ΚΚΕ Εσωτερικού Ανανεωτική Αριστερά ή ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, ήξεραν ότι είναι χαμένοι από χέρι. Και με δική τους ευθύνη, το κόμμα αυτό έχει μεταλλαχθεί πλήρως. Είναι εδώ και χρόνια ένα σούπερ μάρκετ που στα ράφια του μπορεί να βρει κανείς από τις ψεκασμένες θεωρίες του Καμμένου και τις πολεμοκάπηλες θέσεις σε σχέση με την Τουρκία έως τις αναλύσεις για τον ελευθεριακό κομμουνισμό, την ανατροπή του καπιταλισμού και το γκρέμισμα των συνόρων.

Ο πρώτος από όλους που ευνοεί αυτό τον πολιτικό αχταρμά είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος εδώ και χρόνια φρονώ πως έχει κάνει μέσα του την παραδοχή ότι με αυτή τη λογική έγινε πρωθυπουργός και με την ίδια συνταγή μπορεί να ξαναγίνει. Για αυτό και αφήνει όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Για αυτό και εκφωνούνται όλες οι θέσεις και αντιστοίχως αυτές που τις ακυρώνουν. Τα πλέον χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της πανδημίας και του πολέμου. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε υπέρ των περιοριστικών μέτρων και των εμβολίων και ταυτόχρονα ο ίδιος και τα περισσότερα στελέχη του τασσόντουσαν κατά των κυρώσεων και με τον τρόπο τους έκλειναν το μάτι στους ανεμβολίαστους. Τι να πει, δε, κανείς για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δημοσίως ο κ. Τσίπρας καταγγέλλει τον πόλεμο του Πούτιν, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος των θέσεων που ψηφίστηκαν στο συνέδριο στηλιτεύουν το ΝΑΤΟ, το ρόλο της ΕΕ, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, το σκοτεινό προσωπείο του Ζελένσκι κλπ. Όποιος, μάλιστα, παρακολουθούσε το συνέδριο μπορούσε εύκολα να βγάλει συμπεράσματα από τα χειροκροτήματα….

Το συνέδριο, εντέλει, κατέληξε και σε μια απόφαση. Δεν αναφέρομαι στις καταστατικές αλλαγές, αλλά στο θέμα των συμμαχιών. Αποφασίστηκε, αν δεν κάνω λάθος ομόφωνα, το θέμα της προοδευτικής διακυβέρνησης. Κοινώς, για να μην κοροϊδευόμαστε, αυτό αφορά αποκλειστικά το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και πώς υλοποιείται αυτή η γραμμή; Μέσω των ύβρεων στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και των προσωπικών επιθέσεων στον Νίκο Ανδρουλάκη με το που έληξε το συνέδριο. Η σχέση των δυο κομμάτων τις δυο τελευταίες εβδομάδες χαρακτηρίστηκε από τις επιθέσεις, πολιτικές ή προσβλητικές, που έκαναν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Παύλος Πολάκης. Τα πρόσωπα αυτά μόνο τυχαία δεν είναι. Ο πρώτος είναι ο βασικός εκφραστής της μειοψηφίας και ο δεύτερος ο πιο γνήσιος εκπρόσωπος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Τι δηλούν αυτά; Πως οι συνεδριακές αποφάσεις δεν έχουν την παραμικρή αξία. Και πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να πορεύεται στη βάση της λογικής που ακολούθησε την περίοδο 2011-2015. Με τη διαφορά ότι τώρα δεν πουλάει το παραμύθι, γιατί είναι διδακτική η εμπειρία της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Δεν ξέρω, βέβαια, αν πουλάει το παραμύθι για την παλινόρθωση της Βασιλείας και του Κωνσταντίνου. Και αν δεν πουλήσει, τουλάχιστον βγάζει γέλιο.