Οι δαίμονες της Γαλλίας και η παράταση του 3ου γύρου

Οι γροθιές της ήταν κάτασπρες από το υπερβολικό σφίξιμο. Τα χαρακτηριστικά της τραβηγμένα. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα έπρεπε να ανακοινώσει στους δημοσιογράφους την όγδοη συνεχή ήττα των Λεπέν σε αυτή την κούρσα για την κατάκτηση της γαλλικής προεδρίας.

H Μαρίν Λεπέν, που «σκότωσε» συμβολικά τον πατέρα της για να του υφαρπάξει το κόμμα, έφθασε πολύ πιο κοντά στον στόχο της από κάθε άλλη φορά. Δεν ήταν ωστόσο αρκετό ούτε αυτό το εγχείρημα. Ο Εμανουέλ Μακρόν σπάζοντας την εικοσαετή κατάρα η οποία πεισματικά δεν επέτρεπε σε κανέναν υποψήφιο πρόεδρο να κερδίσει μία δεύτερη θητεία, επανεξελέγη. Η διαφορά είναι λογικά  ικανοποιητική. Με ένα 58,55 είναι ο «Άρχοντας των Ηλυσίων». Οι 17 ποσοστιαίες μονάδες που τον χωρίζουν από τη Λεπέν μοιάζουν αρκετές. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν είναι.

Η γαλλική επαρχία, οι μη προνομιούχοι αγρότες, οι χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, οι κάτοικοι των εργατικών συνοικιών των αστικών κέντρων, ψήφισαν μαζικά υπέρ της υποψηφίου της Ακροδεξιάς. Οι ανισότητες «γέμισαν» το εκλογικό καλάθι της Μαρίν Λεπέν. Οι ανισότητες εκτρέφουν φασισμούς. Παντός είδους. Πάντα το έκαναν. Θα συνεχίσουν να το κάνουν. Αυτό το προφίλ του ψηφοφόρου έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία. Αυτό το προφίλ στήριξε τον Μουσολίνι. Η ιστορία δεν παίζει παιγνίδια εξουσίας. Απλώς τα καταγράφει και, αν έχει κέφια, τα εξηγεί.

Στον αντίποδα ο Εμανουέλ Μακρόν εξασφάλισε στον δεύτερο γύρο την ανοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των γάλλων συνταξιούχων και των ελευθέρων επαγγελμάτων. Τον ψήφισαν τα μεσαία και τα ανώτερα στελέχη των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Τον επέλεξε η πανεπιστημιακή ελίτ αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ψηφοφόρων στην ηλικιακή κατηγορία των 18-24.

Αν ο παρατηρητής κοιτάξει τα πράγματα από κοντά και με προσοχή τότε η ακτινογραφία των ψηφοφόρων της Μαρίν Λεπέν είναι σχεδόν αντίγραφο της ακτινογραφίας των ψηφοφόρων του Ντόναλντ Τραμπ. Τους προτιμούν οι ηλικίες 30-50 ετών. Οι ανισότητες δημιουργούν κύματα συλλογικής παράνοιας.

Ο Ταγίπ Ερντογάν είχε δώσει σαφή εντολή στο κόμμα του, το ΑΚP. Η οδηγία από την Άγκυρα ήταν ξεκάθαρη. Θα πρέπει να στηριχθεί πάση θυσία η Μαρίν Λεπέν από τους τούρκους ψηφοφόρους που διαμένουν στη Γαλλία. Δεν περιορίστηκε όμως μόνον σε αυτή την οδηγία ο θαυμαστής της Λεπέν. Με παρέμβαση σε όλα τα ιερατικά και θεσμικά επίπεδα του Ισλάμ η Τουρκία ζήτησε να στηριχθεί η ακροδεξιά υποψήφιος. Στην οδηγία αυτή υπήρχε και μία επισήμανση. «Η Μαρίν Λεπέν είναι η πολιτικός που θα ανατρέψει τα πράγματα στην Ευρώπη». Ανατριχίλα. Φθηνά τη γλιτώσαμε και ετούτη τη φορά. Έως πότε; 

Η Λεπέν και το κόμμα της χρηματοδοτούνται εδώ και πολλά χρόνια από τα σκοτεινά τραπεζικά δίκτυα που ελέγχει ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Η γαλλίδα πολιτικός στέκει σε στάση προσοχής όταν απευθύνεται στον… «τραπεζίτη της». Το αφεντικό στο Κρεμλίνο έχει επενδύσει πολλά στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Έχει πεισθεί από τον «καθοδηγητή» και Κυανοπώγωνά του, τον Αλεξάντερ Ντούγκιν, ακροδεξιό μετα-προφήτη του ευρωπαϊκού νεοφασισμού, πως η παρέα των ακροδεξιών πολιτικών της Γηραιάς Ηπείρου θα αποσυνθέσουν τελικά τον πολιτικό ιστό της Ευρώπης και θα γκρεμίσουν το οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης οδηγώντας σε αυτοδιάλυση την ΕΕ.

Αν περάσουμε από το μικροσκόπιο τους ψηφοφόρους του Μακρόν θα αντιληφθούμε ευθύς αμέσως πως το 58,55% δεν είναι δικό του. Πρόκειται για αντιδάνειο. Του έδωσαν ψήφο ανοχής όσοι δεν είχαν καμία όρεξη να δουν τη Μαρίν Λεπέν και το κόμμα των ακροδεξιών στελεχών της να κυβερνούν τη Γαλλία. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει λευκή επιταγή. Άλλωστε σε περίπου 45 ημέρες θα υπάρχει και ο τρίτος γύρος. Οι βουλευτικές εκλογές. Ο κάθε κατεργάρης, δηλαδή, στον πάγκο του.

Στις 14 και 19 Ιουνίου οι Γάλλοι θα ψηφίσουν για τη νέα Εθνοσυνέλευση. Η γενική εικόνα έχει ως εξής. Η Γαλλία στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών τριχοτομήθηκε. Ο Μακρόν ήρθε πρώτος με ένα 27%. Ακολούθησε η Μαρίν Λεπέν με ένα 23%. Τρίτος αιφνιδιάζοντας τους πάντες ήταν ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, ως υποψήφιος της Αριστεράς, με ένα 22%.

Πέρα από αυτή την περίπου τριχοτομημένη πολιτική άλγεβρα το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του πρώτου γύρου ήταν και η φυσική εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη της γαλλικής Κεντροδεξιάς και του ιστορικού Γκωλισμού από τη μία και η πλήρης καταβαράθρωση της παραδοσιακής Αριστεράς, του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος αντίστοιχα. Ξεκινώντας από αυτή την ποιοτική ανατροπή στην πολιτικό χάρτη καταλήγουμε πως στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου προδιαγράφονται νεωτερικού τύπου συσπειρώσεις. Η Ακροδεξιά προσβλέπει με αξιώσεις στην κοινοβουλευτική ενσωμάτωση ενός μεγάλου τμήματος της Γκωλικής Δεξιάς και της άλλοτε Κεντροδεξιάς του Νικολά Σαρκοζί, ενώ ο Μελανσόν πολιορκεί και απαιτεί να συμπαραταχθούν με το κόμμα της «Ανυπάκουης Γαλλίας» όλοι οι μικροσχηματισμοί της παραδοσιακής αριστερής πτέρυγας και των Οικολόγων. Μιλάμε για μία γαλλική εκδοχή ενός γαλατικού «ΣΥΡΙΖΑ».

Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να δοθεί μία ιστορική μάχη όπου ο Μελανσόν μίας οργισμένης νεο-Αριστεράς θα διεκδικήσει από μία ευνουχισμένη και ηττημένη πρόσφατα Ακροδεξιά τη δεύτερη θέση, πολύ κοντά στο κόμμα του Μακρόν. Σε μία τέτοια περίπτωση η νέα γαλλική Αριστερά θα πρέπει να συμβιώσει κυβερνητικά με τον άνθρωπο τον οποίο κατηγορεί ως επικεφαλής των ελίτ. Ο ίδιος ο Μακρόν θα κληθεί να διαχειριστεί μία πολύ δύσκολή κατάσταση με πολιτικό διακύβευμα τη μείωση των ανισοτήτων. Δηλαδή την αποκατάσταση και την ενίσχυση της αγοραστικής δυνατότητας των μη προνομιούχων Γάλλων. Μα αυτό δεν ήταν και το βασικό σύνθημα ένθεν κακείθεν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών;

Το δεύτερο σενάριο προβλέπει μία σαφή ενίσχυση στο κοινοβούλιο της άκρας Δεξιάς. Δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί κανείς μία συγκυβέρνηση της προεδρικής πλειοψηφίας του Μακρόν με την άκρα δεξιά. Αυτό όμως που θα συμβεί σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι η de facto αλλαγή της πολιτικής ατζέντας του γάλλου προέδρου επί το ακροδεξιότερον.

Το τρίτο σενάριο είναι το λιγότερο επώδυνο. Προβλέπει κοινοβουλευτική υπεροχή του Εμανουέλ Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Μαθηματικά είναι και η πλέον πολύπλοκη εξίσωση. Πολιτικά είναι μία δύσκολη εναλλακτική. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως και οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία διεξάγονται σε δύο γύρους με πλειοψηφικό σύστημα και πως σε τέτοιες εκλογές διαδραματίζουν ρόλο οι επικρατούσες τοπικά πολιτικές σχέσεις και συμπάθειες ενώ σε σημαντικό βαθμό επηρεάζει και η κατά τόπους πολιτική παράδοση.