Ο Χριστός σταυρώνεται ξανά στην Ουκρανία. Και εμείς; / Σκρολάροντας στα social media

1) Kyiv Not Kiev. Χωρίς να γνωρίζεις καμία από τις δύο γλώσσες, μπορείς να υποθέσεις τι σημαίνει. Κίεβο στα ουκρανικά, και όχι Κίεβο στα ρωσικά.

Είναι μία από τις πολλές σελίδες στο Facebook που μας τροφοδοτούν με εικόνες και ιστορίες από τον πόλεμο στην Ουκρανία, και η συνιδρύτριά της έχει γενέθλια. Oι αναρτήσεις αυτές αναδημοσιεύονται στα time line όλου του κόσμου, και στα δικά μας, με σκοπό να κρατάνε όσο πιο ζωντανό το ενδιαφέρον μας για τον πόλεμο. 

Έχουμε λόγους να χαιρόμαστε εν μέσω αυτών των φρικτών καιρών. Η συνιδρύτρια του KYIV NOT KIEV, Polina Boichuk, γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά της. Είμαστε έτοιμοι να σε γιορτάσουμε κάθε μέρα, Πωλίνα. Η ατελείωτη ενέργειά σου βοηθάει τις καλές πράξεις, η δύναμή σου εμπνέει και το θάρρος σου να μιλήσεις για την Ουκρανία σε ολόκληρο τον κόσμο φέρνει την Ουκρανία πιο κοντά στη νίκη επί των δυνάμεων του κακού. Σε αγαπάμε.

P. S. Εάν θέλετε να ευχηθείτε την Polina, κάντε το στα σχόλια. Εάν θέλετε να της κάνετε ένα δώρο, κάντε δωρεά στο ταμείο «Come Back Alive» για την υποστήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας. Link στο πρώτο σχόλιο.

2) Ιστορίες, όπως αυτών των παιδιών. Ήταν μία από τις πιο φοβερές και συγκινητικές ειδήσεις αυτής της εβδομάδας, ότι μέσα σε ένα εργοστάσιο χάλυβα στη μαρτυρική Μαριούπολη είχαν μείνει οι τελευταίοι Ουκρανοί στρατιώτες, ένας προς 6 η αντιστοιχία με τους εχθρούς, να πολεμούν και να αντιστέκονται – ο τελευταίος θύλακας αντίστασης της πόλης πριν πέσει ολοκληρωτικά. Η έκταση του εργοστασίου είναι πολύ μεγάλη, και επιπλέον υπάρχει από κάτω ένα δίκτυο από αλλεπάλληλα υπόγεια όπου έχουν βρει καταφύγιο άμαχοι Μαριουπολίτες. Οι Θερμοπύλες της Ουκρανίας.

Το να βλέπεις τις φωτογραφίες των παιδιών που ζουν εκεί από κάτω δεν γίνεται να μη σε συγκλονίσει. Αυτά τα παιδιά υπερασπίζονται οι στρατιώτες του Αζόφ που είναι μέσα στο εργοστάσιο και έγιναν αντικείμενο χλεύης πριν από δύο εβδομάδες στην ελληνική Βουλή.

Αυτά τα παιδιά δεν έχουν δει το φως της ημέρας για ενάμιση μήνα, κρύβονται με άλλους πολίτες κάτω από το εργοστάσιο Azovstal στη Μαριούπολη.

Η Αλίσια είναι 4 χρονών και ζει εδώ και καιρό στο καταφύγιο του Αζόφσταλ. Η μητέρα της είναι στρατιωτικός γιατρός. Οι Ρώσοι αρνούνται πεισματικά τη δημιουργία ανθρωπιστικού διαδρόμου για να απομακρυνθούν οι άμαχοι. Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και μην ξεχνάτε πως η Ουκρανία κουβαλάει τον Σταυρό του ελεύθερου κόσμου. 

Δείτε την Αλίσια πώς μας συστήνεται, τι μας λέει:

Οι Ρώσοι κατακτητές τις προηγούμενες μέρες βομβάρδιζαν το Azovstal. Στα υπόγεια καταφύγια του μεταλλουργικού εργοστασίου βρίσκονται τουλάχιστον χίλιοι πολίτες. Κυρίως γυναίκες με παιδιά και ηλικιωμένους.

Αυτά τα παιδιά, μέχρι πριν από δύο μήνες, ζούσαν σε αυτή την πόλη. Τώρα πια υπάρχουν μόνο χαλάσματα. Μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη εξαφανίστηκε από τον χάρτη.

Με μία από τις μεγαλύτερες κοινότητες Ελλήνων.

3) Στη σελίδα Kyiv Not Kiev βρίσκεις και ιστορίες σαν αυτή. Τη φωτογραφία του ηλικιωμένου να κρατάει το μωρό εγγονάκι του στην αγκαλιά, σε έναν καταυλισμό προσφύγων, την είχαμε βάλει σε προηγούμενη στήλη. Αυτή είναι η ιστορία του:

Αυτός ο άνδρας ονομάζεται Valentyn Platov, είναι 84 χρονών. Όντας ο μοναδικός οδηγός στην οικογένεια, ο Valentyn εκκένωσε τον γιο του, τη νύφη του, τα τρία εγγόνια του και τον σκύλο τους από την περιοχή Zaporizhzhia στο Ivano-Frankivsk. Για να ξεφύγει από τους Ρώσους εισβολείς, ο Βαλεντίν έκανε το πρώτο ταξίδι άνω των 1.000 χιλιομέτρων στη ζωή του οδηγώντας το παλιό του αυτοκίνητο. Λίγες μέρες αφότου έφυγαν, ένας ρωσικός πύραυλος κατέστρεψε το σπίτι τους. Το βίντεο του Valentyn και της 6 μηνών εγγονής του Isabella έγινε viral μετά τη δημοσίευσή του στη σελίδα της UNICEF.

4) Όμως, υπάρχει κάτι που πρέπει να εξηγήσουμε. Τις ιστορίες αυτές οι Ουκρανοί ΔΕΝ τις «μοιράζουν» για να συγκινηθούμε ατομικά. Για να ενημερωθούμε. Αλλά γιατί χωρίς το δικό μας ενδιαφέρον και τη δική μας υποστήριξη, της κοινής γνώμης της Δύσης, ένα ηρωικά μαχόμενο έθνος 44 εκ. ανθρώπων είναι καταδικασμένο. 

Χωρίς την ξεκάθαρη θέση μας ότι:

• καταδικάζουμε τη ρωσική εισβολή,
• ζητάμε να σταλεί βοήθεια στους αμυνόμενους Ουκρανούς που μάχονται για την κυριαρχία της χώρας τους αλλά και για τις δυτικές αξίες απέναντι στο ρωσικό επεκτατισμό και τη ρωσική βαρβαρότητα
• ευχόμαστε την ήττα των Ρώσων και ζητάμε την τιμωρία τους για τα εγκλήματα πολέμου.

Η στάση που παίρνει κανείς σε αυτό τον πόλεμο είναι πλέον ηθικής τάξης. Και εκτός από το να στηρίξουμε με όποιον τρόπο οικονομικά, δεν μπορούμε τίποτα άλλο να κάνουμε για αυτούς τους ανθρώπους παρά να συμβάλλουμε στο να διαδίδεται η αλήθεια για τα εγκλήματα και τη βαρβαρότητα που υφίστανται.

Δεν είναι καν ζήτημα συμπόνοιας για τα θύματα, αλλά έχει να κάνει με την ικανότητά μας να συναισθανθούμε το δέος μπροστά στο απόλυτο Κακό. Σκεφτείτε τη ναζιστική Γερμανία. 

Για αυτό είναι κυνικό να λέμε, ε.. πόλεμος είναι. Ακόμα περισσότερο είναι κυνικό και υποκριτικό να ζητάμε μια «έντιμη ειρήνη».

Όπως σε αυτή την ανάρτηση:

Που απαντάει πολύ ωραία αυτή η ανάρτηση:

Δεν μας ζητάνε να ενημερωθούμε, να συγκινηθούμε, να ευχηθούμε.
Για παράδειγμα, ο πρόεδρος Ζελένσκι μας ζητάει εδώ κάτι πολύ συγκεκριμένο. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Χωρίς όπλα η Ουκρανία θα γίνει βορά στη βαρβαρότητα.

5) Η Εβδομάδα των Παθών. Ή, η Παναγία του 2022 στην Μπούτσα και τις άλλες πόλεις της Ουκρανίας.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και μην ξεχνάτε πως η Ουκρανία κουβαλάει τον Σταυρό του ελεύθερου κόσμου, γράφουν οι Ουκρανοί στις αναρτήσεις τους. Και πραγματικά όταν μπαίνεις σε αυτές τις σελίδες, οι εικόνες μοιάζουν τόσο ταιριαστές με τις πένθιμες μέρες της Μ. Εβδομάδας. Ξεχωρίζουν εκείνες με τους τάφους και τους σταυρούς, και τις μεγάλες σε ηλικία γυναίκες - μητέρες που θάβουν τα παιδιά τους.

Η 70χρονη Nadia Trubchaninova ζει στην περιοχή του Κιέβου. Το χωριό της καταστράφηκε από τις ρωσικές δυνάμεις. Αυτή επέζησε. Κάθε μέρα για μια εβδομάδα έκανε ωτοστόπ στο ερειπωμένο Bucha και έψαχνε για το σώμα του νεκρού γιου της.

Εδώ η ίδια, 14 Απριλίου: Η Nadiya Trubchaninova στέκεται στην κρεβατοκάμαρά της κρατώντας ένα πορτρέτο των γιων της Oleg Trubchaninov, 46, και Vadym, 48, που σκοτώθηκαν από Ρώσους στρατιώτες τον Μάρτιο στοην Bucha, στα περίχωρα του Κιέβου της Ουκρανίας.

Οι Ουκρανές Παναγίες που θρηνούν για τα παιδιά τους. Συγκλονιστικές φωτογραφίες.

6) Εβδομάδα των Παθών και για αυτό το αγόρι, που σκότωσαν τη μαμά του.
Κοιτάξτε πώς στέκεται. Το βλέμμα του.

Και αυτής της μικρής σκοτώθηκε η μαμά της κατά την επίθεση σε αμάχους στο σιδηροδρομικό Σταθμό στο Κραματόρσκ.

7) Οι ιστορίες με τους ηλικιωμένους ανθρώπους που στο τέλος της ζωής τους ζούνε τη βαρβαρότητα είναι δυσβάσταχτες. Αρκεί να τις βλέπουμε. Αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχουν. Και για αυτό έχει σημασία να αναδημοσιεύονται στα time lines μας.

 Κατεστραμμένες ζωές, αλλά και δολοφονίες αμάχων.

Δείτε το βίντεο με αυτή τη γιαγιά. Ο Ουκρανός στρατιώτης που έχει πάει να την πάρει από το ισοπεδωμένο σπίτι της στο τέλος δακρύζει. Ή μήπως το κάνει στα ψέματα για να μας συγκινήσει; Μήπως είναι ηθοποιός, μήπως όλο αυτό είναι στημένο; Δείτε το και κρίνετε μόνοι σας.

Δείτε, αν αντέχετε, και αυτό το βίντεο, από επίθεση την προηγούμενη εβδομάδα στο Χάρκοβο.
Πολλές αναρτήσεις και σχόλια στο time line μου έγραφαν: Δεν άντεξα να το δω μέχρι το τέλος.

8) Και αφού τα είδαμε όλα αυτά, καλούμαστε τώρα να εξηγήσουμε αυτή την ανάρτηση.
Πώς γίνεται ένας στους 4 Έλληνες να υποστηρίζει έναν Χίτλερ; Δεν μας κάνει αυτό να αναρωτηθούμε τι μας έχει συμβεί σαν κοινωνία; Σε καμία άλλη χώρα του δυτικού κόσμου δεν υπάρχει αυτό το φαινόμενο, να μην μπορούν οι άνθρωποι να διακρίνουν το Κακό.

Πάρα πολλοί Έλληνες στέκονται αδιάφοροι απέναντι σε έναν πόλεμο, που μας γυρνάει στο πιο αιματηρό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η βάρβαρη εισβολή σε κυρίαρχο κράτος στην καρδιά της Ευρώπης μας γυρνάει στη βαρβαρότητα των Γερμανών ναζί.

Πώς είναι δυνατόν τόσοι Έλληνες να έχουν καλή γνώμη για τον Πούτιν, που είναι ένας νέος Χίτλερ;

Και για να μην υπάρχουν αυταπάτες, ότι έτυχε. Οι σφαγιαστές και βιαστές των κατοίκων της Μπούτσα, που κατηγορούνται και θα δικαστούν για εγκλήματα πολέμου, τιμούνται από τον δικτάτορα.

Μην πείτε πως δεν ήξεραν:

Πώς εξηγείται, λοιπόν, η έρευνα της Public issue που λέει ότι ένα 70% θα προτιμούσε η Ελλάδα να κρατήσει ουδέτερη στάση σε αυτό τον πόλεμο;

Σαν να λέμε, στο Β΄ΠΠ να ήμασταν ουδέτεροι, ούτε με τον Χίτλερ ούτε με τους Συμμάχους.

Ή σαν να λέμε, σε μια υποτιθέμενη τουρκική εισβολή στην Ελλάδα, ας δώσουμε τα νησιά στην Τουρκία, κι εκείνοι θα φύγουν από τη Θράκη. Μια ΕΝΤΙΜΗ ΕΙΡΗΝΗ.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να μας το εξηγήσουν κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, ερευνητές.

Ένα μέρος της απάντησης είναι ότι η Ρωσία έχει ρίξει πολλά χρήματα όλα αυτά τα χρόνια στην ορθόδοξη Ελλάδα, και η ρωσική προπαγάνδα έχει ριζώσει. Μία άλλη αιτία είναι ότι καποια  κόμματα, ανάμεσά τους το δεύτερο μεγάλο κόμμα, λένε «ούτε με τον ένα ούτε με τον άλλο, αλλά με την ειρήνη», ανακαλυπτουν ευθύνες στη Δύση και το Νάτο για την εισβολή. Ίσως έτσι εξηγείται το ότι οι άλλοτε δραστήριοι λογαριασμοί με τους πολέμους, τα δικαιώματα και τους πρόσφυγες, τώρα σιωπούν.

Παρένθεση: Να σημειώσουμε πως στη Γερμανία αντίθετοι στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία και υποστηρικτές των περί ευθυνών του ΝΑΤΟ είναι τα ακροδεξιά κόμματα.

Αντιγράφουμε από κλειστή ανάρτηση:

Η γερμανική ακροδεξιά είναι κατά της αποστολής βαρέων όπλων στην Ουκρανία, κατά της ανάμιξης του ΝΑΤΟ και υπέρ της άρσης των κυρώσεων βεβαίως - με την ειρήνη και το AfD, λέει.

Ένα άλλο μέρος της απάντησης είναι ένας αναρθολογισμός που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, όπως φάνηκε και με τα εμβόλια. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ζητήματα ηθικής τάξης. Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι ένα κομμάτι των Ελλήνων είναι κυνικοί και δεν συγκινούνται από τις φρικαλεότητες ΑΥΤΟΥ του πολέμου; 

9) Πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουμε ένα Ολοκαύτωμα; Μα, θα μου πείτε, το Ολοκαύτωμα είναι μοναδικό γεγονός στην Ιστορία, και είναι λάθος να το συσχετίζουμε με οτιδήποτε άλλο.

Όμως, να τι λέει ο Ben Ferencz, στα 102 του. Είναι ο τελευταίος επιζών εισαγγελέας της Νυρεμβέργης: «Είμαι ραγισμένος» για τις φρικαλεότητες στην Ουκρανία, λέει. «Το να βλέπω να συμβαίνει ξανά, πολύ παρόμοιο, να πυροβολούνται παιδιά, να ανατινάζονται σπίτια, με πονάει που βλέπω ότι έχουμε μάθει τόσα λίγα από το Ολοκαύτωμα και από τις δίκες». Ακούστε τον.

Στην Ιερουσαλήμ, το Μουσείο Friends of Zion, αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, σκεπάστηκε με την ουκρανική σημαία. 

Και αυτή είναι η ιστορία της Vanda Obiedkova, από τους τελευταίους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Γεννήθηκε στη Μαριούπολη τον Δεκέμβριο του 1930. Ήταν 10 ετών τον Οκτώβριο του 1941, όταν οι Ναζί μπήκαν στη Μαριούπολη και άρχισαν να συγκεντρώνουν τους Εβραίους της πόλης. Όταν τα SS ήρθαν στο σπίτι της οικογένειας και πήραν τη μητέρα της Βάντα, τη Μαρία (Μίντελ), το κοριτσάκι κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη κρυμμένο σε ένα υπόγειο. Από όλη της την οικογένεια ήταν η μόνη που γλίτωσε. Τώρα, το 2022, έσβησε σε ένα υπόγειο στη Μαριούπολη, χωρίς φαγητό και νερό.

Η ιστορία της εδώ.

Οι Στάλιν και Χιτλερ έκρυβαν πολλά από τα μαζικά εγκλήματα τους, τα εγκλήματα του νεοναζί Πούτιν είναι καθημερινά μπροστά στα μάτια μας σε πραγματικό χρόνο, στα κινητά μας, στις τηλεοράσεις μας. Η κηλίδα τους Πούτιν στον ρωσικό λαό θα κάνει πολλά χρόνια να καθαρίσει. Οι επόμενες γενιές του θα την κουβαλάν πάνω τους. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο πλέον ως ρωσικό. Οι επόμενες γενιές των Ρώσων ας διδαχθούν από την αλλαγή προς την δημοκρατία των Γερμανών. Αντίθετα, ο ουκρανικός λαός με την μεγαλειώδη αντίσταση του, την αυτοθυσία του, την θαυμαστή αξιοπρέπεια του εχει κερδίσει τον σεβασμό, τον θαυμασμό της πλειοψηφιας της παγκόσμιας κοινότητας. Η επομένη μέρα του θα είναι με την ελπίδα της δημιουργίας με την διαφαινόμενη μεγάλη διεθνή βοήθεια και την θέση του ως μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας.

10) Να κλείσουμε στο πένθιμο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας. Σήμερα, που γράφω τη στήλη, είναι Μεγάλη Πέμπτη. Η μέρα που σταυρώνεται ο Χριστός. Αύριο, ο Επιτάφιος. Το Σάββατο το βράδυ η Ανάσταση. Όχι για την Ουκρανία. Ο πόλεμος αυτός θα κρατήσει για καιρό ακόμα. Και εμείς θα παρακολουθούμε τα εγκλήματα που διαπράττουν οι Ρώσοι απέναντι σε στον γενναίο αυτό λαό της Ουκρανίας που αντιστέκεται ηρωικά. Ακούγεται μεγαλόστoμο, αλλά είναι περιγραφικό. (πατήστε να δείτε το video στο fb)

Το σκίτσο του Χρήστου Παπανίκου. Ο Επιτάφιος Θρήνος.

Και κάτι παρήγορο.

Η Μαντόνα του Κιέβου. Η Ουκρανή Tetiana Bliznyak και η δύο μηνών κόρη της έγιναν το πρωτότυπο της εικόνας στη Νάπολη. Η Τετιάνα, μαζί με τον σύζυγό της, το παιδί και την πατημασιά της, κρύφτηκαν στο μετρό του Κιέβου από τις ρωσικές βόμβες. Η φωτογραφία της Tetiana που θηλάζει έγινε viral και ενέπνευσε την εικονογράφο Maryna Solomennikova να ζωγραφίσει μια εικόνα για να τιμήσει όλες τις Ουκρανές μητέρες σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Τώρα η Παναγία του Κιέβου έχει γίνει εικόνα στην ιταλική εκκλησία. Η οικογένεια της Tetiana Bliznyak είναι πλέον ασφαλής.