ΣΥΡΙΖΑ: Ένα συνέδριο χωρίς νόημα

Από την απόφαση ενός κόμματος ενδιαφέρει πολύ λιγότερους το ίδιο το κόμμα. Αλλά ακόμη λιγότερους ενδιαφέρει το συνέδριο ενός κόμματος. Ή μάλλον ενδιαφέρει τόσο λίγους ώστε είναι αμφίβολο εάν είναι ικανό να παρακινήσει το ενδιαφέρον ακόμη και το ξύλο ανάμεσα στους συνέδρους. Τα κομματικά συνέδρια μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημά τους όχι μόνο ως βιότοποι ιδεολογικών ζυμώσεων αλλά ακόμη και ως τοκ σόου τηλεπαραθύρων. 

Διαφώνησαν ο Τσίπρας με τον Τσακαλώτο, τσακώθηκαν ο Σκουρλέτης με τον Τζανακόπουλο. Ε, και; Έπρεπε να εκτοξευθεί το οικολογικό αποτύπωμα του Τάε Κβον Ντο στα ύψη για να μάθει το κοινό πως οι τάσεις δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους; Χρειάζονταν δύο ομιλίες του αρχηγού, μία στην αρχή του συνεδρίου και μία στο τέλος, για το «κάλεσμα της νίκης» και για την «πανστρατιά» ώστε «να φύγει η χειρότερη κυβέρνηση στην ιστορία αυτού του τόπου»; Τα έχει πει και στην τηλεόραση, τα έχει γράψει και στα σόσιαλ μίντια.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως δεν ήταν ο μόνος που επανέλαβε τον εαυτό του. Τον εαυτό του επανέλαβε και ο Φίλης στον ρόλο της ανήσυχης συνείδησης του κόμματος και ο Βούτσης σε εκείνον της μειλίχιας που νοσταλγεί την αθώα ψυχή του 3%. Επανέλαβαν τον εαυτό τους όσοι συντάσσονται πίσω από τον αρχηγό στο υποτιθέμενο άνοιγμα στη βάση αλλά και όσοι δεν θέλουν να μετατρέψουν τη διαδικασία εκλογής του αρχηγού σε «καλλιστεία» και «σούπερ μάρκετ».

Στο Τάε Κβον Ντο κανένας δεν έπεισε κανέναν και για τίποτε. Έμεινε η πρόσκληση του Μανιού προς τους «καραβανάδες» να διώξουν τον «Ιμπραήμ» Μητσοτάκη για  να θυμίσει πως ακόμη και στη φάση της υποτιθέμενης ωριμότητάς του ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να φλερτάρει αγρίως με τη γραφικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια, έκανε ένα συνέδριο στο οποίο όχι μόνο δεν υπέβαλε σε κανενός είδους λίφτινγκ τη φυσιογνωμία του, αλλά επιπλέον εμφανίστηκε απαράλλαχτος. Οι γκρίνιες που αφορούν μόνο τον κλειστό πυρήνα της κομματικής καμαρίλας και μια γραφικότητα βγαλμένη από τα πιο βαθιά καφενεία υπενθύμισαν απλώς ποιος είναι. Από το ίδιο βήμα, ας πούμε, ένας σύνεδρος κατηγόρησε την επιτροπή λοιμοξιολόγων πως εξορίζει τους ανεμβολίαστους στα βουνά και πως η Ελλάδα θα πρέπει να συνεργαστεί στο πεδίο της πανδημίας με τη Ρωσία ως δύναμης τεχνολογικής και επιστημονικής αιχμής.

Με τόση γραφικότητα στους κόλπους του κόμματος το ερώτημα δεν είναι πώς κατάφερε ένας  τέτοιος τύπος να πάρει τον λόγο στο συνέδριο, αλλά τι ρόλος μπορεί να του επιφυλάσσεται σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Υπουργός Υγείας; Σύμβουλος Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του πρωθυπουργού στο Μαξίμου; Και τα δυο μαζί; Βρήκαμε Πολάκη και Καρανίκα στη συσκευασία του ενός;

Δεν είναι ένα ερώτημα που απασχόλησε τους 5.000 συνέδρους του συνεδρίου. Πιθανότατα δεν θα απασχολήσει ούτε τα 60.000 μέλη που, αν πιάσει ταβάνι η συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές, στις 15 Μαΐου θα εκλέξουν τον νέο αρχηγό, δηλαδή θα επανεκλέξουν τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά ακόμη και εάν αγγίξει το 100% η συμμετοχή, τα δυο μεγέθη δεν αποτελούν παρά μικρές κλασματικές υποδιαιρέσεις μεγαλύτερων ακροατηρίων:  στις εκλογές του 2019 μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν ψηφίσει 1.781.057 πολίτες. Οι 60.000 είναι μόλις το 3,36% του συνόλου των ψηφοφόρων. Οι 5.000 το 0,2%. Και απ’ όλους αυτούς είναι ζήτημα είναι εάν θα αγοράσουν την «Αυγή» πάνω από χίλιοι  για να μάθει τι έγινε σε ένα συνέδριο όπου, εντελώς γατοπαρδικά, υποτίθεται πως άλλαξαν τα πάντα για να μην αλλάξει τίποτε.

Γιατί έγινε τελικά αυτό το συνέδριο; Έγινε μάλλον έτσι, για να ξεχαστεί. Ακόμη και αυτοί οι λίγοι που ενδιαφέρθηκαν δεν μπορεί παρά να θέλουν να το ξεχάσουν. Για να αποδειχθεί για ακόμη μια φορά πως για την αναγέννησή του ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει πρωτίστως στη λήθη.