Τρελό γουίκεντ στου Φώτη

Θυμάστε την κλασική (late) eighties κωμωδία «Τρελό γουίκεντ στου Μπέρνι»; Όπου οι δύο πρωταγωνιστές περιφέρουν το ήδη νεκρό τους αφεντικό μέσα σε ένα ξέφρενο πάρτι για ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο χωρίς κανείς να πάρει είδηση πως ο τύπος είναι πεθαμένος; Ε, λοιπόν, αυτός ο Μπέρνι θα αποτελούσε την ιδανικότερη επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας μας, όπως τουλάχιστον έχει καταντήσει ο θεσμός τα τελευταία είκοσι χρόνια!

Για σκεφτείτε το: Ως νεκρός θα διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται σε έναν Έλληνα ΠτΔ του 21ου αιώνα. Άβουλος, μη συγκρουσιακός… Καλώς ή κακώς δεν είναι λίγοι οι μεγάλοι της πολιτικής αλλά και του πολιτισμού που μας άφησαν χρόνους πρόσφατα. Έναν από αυτούς θα διαλέγαμε και η δουλειά θα γινόταν και μάλιστα με το πρεστίζ του αποθαμένου. Θα μπορούσαμε λ.χ. να χρίσουμε πρόεδρο τον απολαυστικό κωμικό Θανάση Βέγγο ή το γίγαντα καραγκιοζοπαίχτη Ευγένιο Σπαθάρη. Εκτός αν αποφασίζαμε να φανούμε πραγματικά καινοτόμοι επιλέγοντας μια «έγχρωμη» αλλοδαπή γυναίκα (για να δείξουμε πως είμαστε –και καλά– εναντίον του ρατσισμού) όπως η «ξυπόλητη ντίβα» Σεζάρια Εβόρα που άρεζε (που λένε και στη Μακεδονία) στους ψαγμένους.

Γιατί δυστυχώς ο ρόλος του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι πια διακοσμητικός. Και ο (βετεράνος) πολιτικός που τον παίζει ούτως ή άλλως δεν έχει πολλά περιθώρια να τον αλλάξει. Θέλει μεγάλη προσπάθεια σήμερα για να είναι κάποιος αποτυχημένος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και είναι μάλλον αδύνατο να πετύχει κάποιος ως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Συνεπής παρουσία στις παρελάσεις, μια πατριωτική δήλωση στη χάση, μια αντιρατσιστική στη φέξη και η δουλειά έγινε. Οι δύο τελευταίες επιλογές για τη θέση, χαρακτηριστικότατες: Ο συμπαθέστατος, αλλά παντελώς αποτυχημένος ως πολιτικός, Κωστής Στεφανόπουλος, ο οποίος, κουρασμένος από τις συνεχείς ατυχείς προσπάθειές του να στεφθεί ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, δημιούργησε την αλήστου μνήμης ΔΗΑΝΑ κρεμώντας μετά τα παπούτσια του, μέχρι που τον κάλεσαν να γίνει υπέρτατος άρχων.

Ο Κάρολος Παπούλιας είχε πίσω του σαφώς σημαντικότερη πολιτική καριέρα από τον προκάτοχό του. Όταν όμως χρίστηκε πρόεδρας ήταν ήδη συνταξιούχος. Ήταν και πολύ άτυχος, καθώς έπεσε σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας με αποτέλεσμα να φαίνεται κατώτερος από τον Στεφανό που βασίλευσε στην εποχή της χλίδας.

Προφανώς τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης ψάχνουν για κάτι αντίστοιχο. Αυτή τη δεδομένη στιγμή ο Φώτης Κουβέλης παρουσιάζεται ως μια αριστερή ρέπλικα του Στεφανόπουλου. Πράγματι, με τη ΔΗΜΑΡ να παρουσιάζει πλέον ποσοστά κάτω από τη μονάδα, ο «κυρ-Φώτης» φαντάζει αυτή τη στιγμή ως ο καταλληλότερος άνθρωπος για τη θέση. Θα «παίξουν» φυσικά και άλλα ονόματα μέχρι να είμαστε σίγουροι πως θα επιλεγεί ο πιο «ακίνδυνος».

Το πιο τρομαχτικό, όμως, είναι άλλο: Η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών γνωρίζει ήδη αν θα ψηφίσει ή όχι αυτόν που θα προταθεί. Χωρίς να έχει ιδέα για το ποιος θα είναι. Δε πα να ’ναι η Αρβελέρ, ο Νανόπουλος ή ο Σεφερλής; Αυτοί που θα ψηφίσουν υπέρ το έχουν ήδη πάρει απόφαση και το ίδιο ισχύει και για την άλλη πλευρά. Το μόνο κριτήριο είναι αν το κόμμα τους θέλει εκλογές το ’15 ή το ’16. Στα παλιά τους τα παπούτσια (για να μην πω τίποτα βαρύτερο) το όνομα του μελλοντικού πρώτου πολίτη του τόπου. Όλα καλά κι όλα ωραία. Μήπως όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να επανεξεταστεί ουσιαστικά το ζήτημα «Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας»;