Πολιτικη & Οικονομια

Ή με τη Δημοκρατία ή με την Απολυταρχία

Σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν υπάρχει περιθώριο για ουδετερότητες, δεν χωρούν ναι μεν αλλά και αόριστες εκκλήσεις για ειρήνη

Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο παγκόσμιος πόλεμος ανάμεσα στην Δημοκρατία και την Απολυταρχία.

Πολλοί συμπολίτες έχουν ακόμα την εντύπωση ότι η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία είναι μια υπόθεση μεταξύ δύο κρατών στην οποία η υποστήριξη στους Ουκρανούς έχει να κάνει μόνο με ζητήματα ηθικά, ανθρωπιστικά και σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Ενώ, προφανώς, τα ζητήματα αυτά θα αρκούσαν ως λόγοι υποστήριξης της ουκρανικής αντίστασης, στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι κάτι πολύ ευρύτερο, κάτι που μας αφορά άμεσα και πρακτικά και όχι μόνο ανθρωπιστικά ή φιλολογικά. Γιατί ο πόλεμος δεν είναι ανάμεσα σε αμυνόμενους Ουκρανούς και επιτιθέμενους Ρώσους, αλλά ανάμεσα στη Δημοκρατία και την Απολυταρχία. Και είναι ένας πόλεμος που τα μέτωπά του δεν περιορίζονται από τα ουκρανικά σύνορα.

Αρκεί κανείς να δει ποιες χώρες και ποιοι άνθρωποι στηρίζουν την Ουκρανία και τη Ρωσία. Από τη μία οι δημοκρατικές χώρες, από την άλλη σκληρές δικτατορίες. Από τη μία οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι με όλα της τα ελαττώματα η Δημοκρατία είναι με διαφορά το καλύτερο δυνατό πολίτευμα, οι άνθρωποι που τρομάζουν στην ιδέα ενός δικτάτορα ή ενός σουλτάνου ή ενός τσάρου. Από την άλλη οι άνθρωποι που, είτε από αφέλεια είτε από δόλο, ονειρεύονται καθεστώτα στα οποία τα πάντα θα υποκύπτουν στις ορέξεις της μιας και μοναδικής αρχής, σε «πεφωτισμένες δεσποτίες» στις οποίες το φως θα κλείνει τακτικά προκειμένου να εξοντωθεί κάθε υποψία αντιπολίτευσης, κοινωνίες στις οποίες το ασήμαντο άτομο δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένας κόκκος του συνόλου και άρα απολύτως αναλώσιμο.

Ακριβώς γι’ αυτό η συμμαχία εθνικοσοσιαλιστών, κομμουνιστών, ακροδεξιών, αριστερών, φασιστών, αντίφα και άλλων «προοδευτικών» δυνάμεων όλου του κόσμου κορυφώνεται στην προπαγάνδα υπέρ της Ρωσίας (είτε φανερά είτε με κουτοπόνηρους ισαποστακισμούς), ακριβώς επειδή η Ρωσία είναι το είδος της χώρας και ο Πούτιν το είδος του ηγέτη που αυτοί οι άνθρωποι ονειρεύονται. Άνθρωποι που θαυμάζουν και εκφράζονται από τον Πούτιν, τον Τραμπ, τον Όρμπαν, τον Τσίπρα, τον Κουτσούμπα, τον Κασιδιάρη απαξιώνουν ή ακόμα και πολεμούν με λύσσα τον Ζελένσκι, τον Μπάιντεν, τον Μακρόν, τον Μητσοτάκη, όχι σε επίπεδο ικανότητας διακυβέρνησης, αλλά σε επίπεδο συμβολισμού. Οτιδήποτε συμβολίζει τη φιλελεύθερη δημοκρατία, οτιδήποτε δεν μοιάζει με δικτατορία, είναι κακό για τους συντρόφους είτε οι σημαίες τους είναι μαύρες είτε κόκκινες είτε μαυροκόκκινες.  Το πρόβλημά τους δεν είναι όλοι αυτοί ως ηγέτες αλλά ως εκπρόσωποι της δημοκρατικής Δύσης. Της Δύσης που δεν τη χωνεύουν καθόλου αφού εκεί είναι που ευδοκιμούν η δημοκρατία, η ελευθερία, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και γενικώς όλα αυτά στα οποία οι απολυταρχικοί όλου του πλανήτη είναι αλλεργικοί.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, στην Ουκρανία μπορεί να πολεμούν οι Ουκρανοί με τους Ρώσους αλλά ο πραγματικός πόλεμος είναι ανάμεσα στην Δημοκρατία και την Απολυταρχία και είναι παγκόσμιος. Σ’ αυτόν τον πόλεμο εντάσσεται και η μάχη του Μακρόν με τη (βουτηγμένη στα πουτινικά ρούβλια) Λεπέν. Η μάχη της λογικής Αμερικής με την παλαβή Αμερική του Τραμπ. Η μάχη της Ευρώπης για απεξάρτηση από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Η μάχη της Δύσης με τις δικτατορίες του πλανήτη που έχουν απλώσει παντού τα δηλητηριώδη πλοκάμια τους.

Σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν υπάρχει περιθώριο για ουδετερότητες και «άνθρωπε, αγάπα, τη φωτιά σταμάτα». Δεν χωρούν ναι μεν αλλά και αόριστες εκκλήσεις για ειρήνη. Σ’ αυτόν τον πόλεμο είτε είσαι με τη Δημοκρατία είτε με την Απολυταρχία. Και μπράβο σου.