Ταξιτζής - Μαρία Ζαχάροβα 1-0: Όταν τα στερεότυπα ανατρέπονται

Είχα πολύ καιρό να μπω σε ταξί. Η τελευταία φορά μπορεί να ήταν και πριν από την πανδημία – η οποία, στην περίπτωσή μου, είχε λειτουργήσει και σαν πρόσχημα, αφού είμαι από τους ανθρώπους που γενικά το αποφεύγουν. Τώρα, όμως, δεν γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να μετακινηθώ με ταξί.

Από την άλλη, κάθε εμπόδιο για καλό. Ίσως να πετύχαινα πάλι κάποιον οδηγό πανεπιστήμονα, που θα μου άνοιγε τα μάτια για το ένα ή το άλλο ζήτημα. Ή να άκουγα κάποια ενδιαφέρουσα θεωρία για μεταλλαγμένους ερπετόμορφους που μας καταδυναστεύουν ή για μία παγκόσμια συνωμοσία που εξελίσσεται στο παρασκήνιο. (Ένα λαμπρό παράδειγμα εδώ). 

Εκείνο που δεν γνώριζα –και το έμαθα αργότερα, συζητώντας με φίλους που χρησιμοποιούν τακτικά ταξί– είναι ότι τα τελευταία χρόνια το προφίλ του μέσου ταξιτζή έχει αλλάξει σε σημαντικό βαθμό. Το είδος που περιέγραψα παραπάνω είναι πια αρκετά σπάνιο, όσο και αν η λαϊκή δοξασία επιμένει και τα σχετικά αστεία εξακολουθούν να ανακυκλώνονται. Όπως και να έχει, ο ταξιτζής που μου έλαχε δεν είχε τίποτα από το συγκεκριμένο στερεότυπο. Ήταν το ακριβώς αντίθετο. Μάταια πάσχιζα να τον κουρδίσω με «τυχαίες» αναφορές στο ένα και στο άλλο ζήτημα.

Η συζήτησή μας πήγε κάπως έτσι:

«Έχουμε και τις μάσκες…» πέταξα στο ξεκούδουνο, όταν το ραδιόφωνο ανέφερε κάτι για υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες.
«Δε λες καλά που τις έχουμε;» απάντησε πίσω από την καλοφορεμένη Κ95 μάσκα του. «Ειδικά στο ταξί έχουν αποδειχτεί σωτήριες».
Οκέι, δεν ξεκίνησε καλά, αλλά δεν απελπίστηκα. Εξάλλου υπήρχαν και άλλα ζουμερά ζητήματα.
«Πώς την παλεύετε με την τιμή της βενζίνης;» ρώτησα καθώς περνούσαμε δίπλα από τη φωτεινή επιγραφή ενός βενζινάδικου που μας πληροφορούσε ότι η αμόλυβδη είχε πάει στα 2,10 ευρώ το λίτρο.
«Εγώ αέριο βάζω» ήταν η απάντησή του.
«Και αυτό ακρίβυνε, όμως» επέμεινα.
«Ε, πόλεμος γίνεται. Αναμενόμενο δεν είναι;»

Ο πόλεμος λοιπόν. Ένα τέτοιο τόπικ, σίγουρα θα έφερνε στην επιφάνεια την αυθεντική ταξιτζίδικη μενταλιτέ, εκείνη που κατά βάθος κάθε ταξιτζής έχει. Η στενόμυαλη αντίληψή μου αδυνατούσε να δεχτεί ότι ο οδηγός που μου έτυχε δεν ήταν οπαδός του Βλαντιμίρ Πούτιν και δεν είχε διαγνώσει κάποια μεγαλειώδη σκευωρία που υποχρέωσε τον δύστυχο αιώνιο πρόεδρο της Ρωσίας να αντιδράσει όπως αντέδρασε.

«Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στην Ουκρανία;» ρώτησα.
«Πολύ δύσκολα» απάντησε. «Οι άνθρωποι εκεί περνούν μία κόλαση. Ξέρεις τι είναι στα καλά καθούμενα να αναγκάζεσαι να πολεμάς;»
«Ο πόλεμος είναι κακό πράγμα» είπα σαν καλλιτέχνης του έντεχνου τραγουδιού.
«Κακό δε θα πει τίποτα! Όμως όταν ο άλλος εισβάλλει στη χώρα σου δεν έχεις άλλη επιλογή». 
«Είναι πάντως και τα μεγάλα συμφέροντα…»
«Σίγουρα. Όμως δεν έσφαξαν τα μεγάλα συμφέροντα εκείνους τους καημένους μέσα στον δρόμο».

Μάλιστα. Από τάπα σε τάπα με πήγαινε.

«Η Ζαχάροβα είπε ότι τα κάνουν μόνοι τους οι Ουκρανοί, για να ενοχοποιήσουν του Ρώσους» ψέλλισα.
«Ε, τι θα έλεγε αυτή» είπε αρκετά τσαντισμένος πια. «Το θέμα είναι ποιος την πιστεύει».
«Πολλοί. Και σίγουρα οι περισσότεροι Ρώσοι».
«Αν θέλουν ας κάνουν και αλλιώς. Δεκαπέντε χρονάκια τρως στη Ρωσία αν πεις διαφορετική άποψη».

Ήταν φανερό πως δεν υπήρχε πια ελπίδα. Λόγω κεκτημένης ταχύτητας, πάντως, του έθεσα και το ζήτημα της εμφάνισης εκείνων των τύπων του τάγματος Αζόφ στο γνωστό βίντεο.

«Ήταν λάθος» δήλωσε κατηγορηματικά. «Όχι το γεγονός ότι πολεμούν οι Αζόφ. Και με τον διάβολο θα συμμαχήσεις όταν κρίνεται η ύπαρξή σου. Όταν όμως θέλεις να ευαισθητοποιήσεις την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, δε βγάζεις φόρα παρτίδα το θέμα που έχει κάνει πιπίλα η ρωσική προπαγάνδα. Είναι σαν να βάζεις βούτυρο στο ψωμί του».
«Τότε γιατί το έκανε ο Ζελένσκι;» ρώτησα.
«Σιγά να μην έχει χρόνο να ασχοληθεί ο Ζελένσκι. Η ουκρανική πρεσβεία έκανε την πατάτα. Και το προεδρείο της βουλής, βέβαια».
«Δεν υπήρχε, δηλαδή, κάποιο σχέδιο από πίσω; Ήταν μία απλή χαζομάρα;»
«Έτσι νομίζω. Ξέρεις, πολλές φορές οι άνθρωποι είμαστε πιο χαζοί απ’ ό,τι πιστεύουμε».

Έχω την εντύπωση ότι με κοίταξε με νόημα μέσα από τον καθρέφτη όταν είπε την τελευταία φράση. Και, μεταξύ μας, μάλλον μου άξιζε.