Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η σκληρή επικαιρότητα και οι βαρβαρότητες αλλά και η ανάγκη να συνεχίσουμε τη ζωή μας
Έρχονται στιγμές, μέσα στη δυστοπική επικαιρότητα των τελευταίων χρόνων, που πραγματικά αναρωτιέται κανείς αν έχει κανένα νόημα να σκέφτεται, να επεξεργάζεται, να ανησυχεί για πράγματα μικρότερης εμβέλειας από την πανδημία, μέχρι πρόσφατα, ή τον πόλεμο στην Ουκρανία, πλέον.
Η «κανονική ζωή» έχει γίνει μια μακρινή ανάμνηση, όλο και περισσότερο γίνεται σαφές ότι δεν πρόκειται για κάτι στο οποίο θα επιστρέψουμε, αλλά κάτι το οποίο ελπίζουμε να ζήσουμε για να το θυμόμαστε, να έχουμε να λέμε ότι κάποτε ζούσαμε αλλιώς, ότι κάποτε χωρίς καμία ενοχή μας απασχολούσαν σχεδόν αποκλειστικά μικροπράγματα.
Και τώρα; Τώρα τα έχουμε άραγε ξεχάσει όλα τα μικρά, τεράστια βάσανα της προηγούμενης ζωής μας; Παρατηρώ τις αναρτήσεις στα σόσιαλ, λίγοι βρίσκω ότι τολμούν ακόμα να εκφράζουν δημοσίως σκέψεις που δεν έχουν να κάνουν με τα μεγάλα και βαριά θέματα των ειδήσεων. Όλο και περισσότεροι εγκαλούν όσους μιλούν για κάτι άλλο, κατηγορώντας τους στην καλύτερη περίπτωση ότι «εδώ ο κόσμος χάνεται και…» και στη χειρότερη ότι κατά βάθος συντάσσονται με τους εχθρούς, με τις δυνάμεις του κακού.
Όσοι δεν θέλουν να μιλήσουν για τον πόλεμο μιλούν για τη φρικτή υπόθεση της Ρούλας Πισπιρίγκου. Οι περισσότεροι και για τα δύο. Προσωπικά, χρειάζομαι πλέον απλώς ενημέρωση. Προφανώς και θέλω να γνωρίζω τι συμβαίνει. Προφανώς και θέλω να γίνονται γνωστές οι βαρβαρότητες, όχι, είναι κάτι πέρα από αυτό, τα αποτρόπαια εγκλήματα αυτού του πολέμου. Προφανώς και με ενδιαφέρει να διαβάσω πολιτικές αναλύσεις από ειδικούς.
Το λέω όμως, κι ας νιώθω σχεδόν ενοχές λέγοντάς το, θέλω ταυτόχρονα και να μην προσπαθούν να μου δημιουργούν τύψεις που έχω και την επιθυμία να ζήσω όσο πιο κανονικά γίνεται, όσο πληρέστερα γίνεται, ακόμα και μέσα σε συνθήκες κάθε άλλο παρά κανονικές ή ευνοϊκές.
Τα μεγάλα ζητήματα του κόσμου δεν θα επιλυθούν αν εμείς απλώς σταματήσουμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε μας δίνει χαρά, με οτιδήποτε κάνει αυτή τη ζωή άξια να τη ζει κανείς. Δεν σημαίνει ότι θα χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα. Δεν σημαίνει ότι θα κλείσουμε τα μάτια και θα παραδοθούμε σε έναν ηδονισμό που δεν θα μπορεί να ασχοληθεί με κάτι πέρα από την ικανοποίησή του. Σημαίνει όμως ότι, για να νιώθεις την ανάγκη να προστατεύσεις κάτι, την ανάγκη ακόμα και να πολεμήσεις για κάτι, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσεις την αξία του.
Σημαίνει πως, όσο και να το θέλουμε κάποιες φορές, ο κόσμος δεν σταματάει ποτέ να γυρίζει, η ζωή έχει μια φόρα από μόνη της, ό,τι και να συμβαίνει γύρω-γύρω οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν. Σημαίνει ότι έπειτα από δύο χρόνια απομόνωσης και πίεσης, με νέους πλέον φόβους, είναι μια παγίδα το να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που είμαστε απλώς και μόνο ζωντανοί, που δεν πέφτουν βόμβες πάνω από το κεφάλι μας και να υποτασσόμαστε σε μια διαλεκτική που, λίγο-πολύ, θέλει να μας πείσει πως όλα τα άλλα ζητήματα που αφορούν την ύπαρξή μας είναι ασήμαντα, αδιάφορα και μικρά. Σημαίνει πως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι όλα τα μικρότερης κλίμακας ζητήματα, κοινωνικά και οικονομικά, που καλούμαστε να βάλουμε στην άκρη τώρα, θα συνεχίζουν να υπάρχουν, και θα έχουν ενταθεί, αν (όταν) ο πόλεμος αυτός λήξει χωρίς πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Σημαίνει ότι, περισσότερο από ποτέ, τώρα είναι η στιγμή να σκεφτούμε και να συζητήσουμε εφ’ όλης της ύλης προκειμένου να βρούμε νέους τρόπους οργάνωσης, αντίδρασης, ζωής.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
10°
