Τα ρωσικά τρολ και ο Μακρόν (που πρέπει να νικήσει)

Ο Πούτιν έχει ήδη νικήσει. Και έχει νικήσει γιατί ήδη κατήγαγε τρεις νίκες.

1. Έχει κάνει τη μεγαλύτερη καμπάνια εναντίον υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ που έγινε ποτέ — και πήρε τις εκλογές. Η Χίλαρι Κλίντον πήρε μεν σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους περισσότερες από τον Τραμπ, όμως ο Τραμπ κέρδισε το Κολέγιο των Εκλεκτόρων μόνο και μόνο επειδή… 80.000 (!) άνθρωποι τον επέλεξαν στο Γουινσκόνσιν, το Μίσιγκαν και την Πενσιλβάνια, αλλά και επειδή πολλοί μα πολλοί περισσότεροι ΔΕΝ πήγαν να ψηφίσουν.

Σε μία εκλογική διαδικασία που λίγο-πολύ θύμιζε εκλογικό πραξικόπημα πληρωμένων διαφημίσεων στο Facebook (για την ακρίβεια: δυσφημήσεων) και, δοσμένων από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών, απαντήσεων στα ντιμπέιτ, στα οποία ο Τραμπ κάρφωνε την Κλίντον με ατάκες που του τις είχαν δώσει έτοιμες, σε χαρτάκι, η Ρωσία κατάφερε εντέλει να δει στον θρόνο τού πιο μισητού γι’ αυτήν κράτους έναν εν πολλοίς σύμμαχό της, έναν σεξιστή κλόουν που φανερά ήθελε να καταλύσει τη δημοκρατία στις ΗΠΑ κάνοντας μπίζνες και γυρνώντας την πλάτη του στις παραδοσιακές συμμαχίες της χώρας και αποδυναμώνοντας το ΝΑΤΟ — κάτι που δεν θα μπορούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή παρά να παίξει σαν σενάριο σε κόμικς, και δη εξόχως ευφάνταστου. Όχι όμως για τον στρατό των Ρώσων χάκερ που είχαν αναλάβει ένα τιτάνιο έργο. Ένα έργο που έφεραν εις πέρας με τεράστια επιτυχία.

2. Έχει καταφέρει να δει το Ηνωμένο Βασίλειο να φεύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφήνοντας ένα τεράστιο χάσμα στη θέση του. Η δουλειά που κάνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι υπηρεσίες πληροφοριών της Μόσχας και κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς όπως το Sputnik και το RT είναι κολοσσιαία.

Η αμφισβήτηση της ΕΕ, η τόνωση των εθνικιστικών ιδεοληψιών, το διαίρει και βασίλευε, η στοχευμένη προώθηση ανθρώπων με αντιευρωπαϊκή ατζέντα, συγκεκριμένο δημόσιο λόγο, και μεγάλες μάζες οπαδών χωρίς σπουδαία κριτική ικανότητα από πίσω τους, μπορεί να μη φαίνονται εκ πρώτης όψεως αναγκαίοι και ικανοί λόγοι για να γείρουν τη ζυγαριά σε έναν ίσως όχι ακριβώς αμφίρροπο αγώνα, αλλά η πραγματικότητα είναι πως για την επιτυχία ενός αγώνα παίζουν πολλά ρόλο. Και η Ρωσία έπαιξε τα ρέστα της (και) εδώ, γιατί είδε τη μεγαλύτερη ευκαιρία που μπορούσε να της δοθεί για να διασπάσει τον πιο υπολογίσιμο γείτονά της: την Ευρώπη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχασε την ψυχή της στο δημοψήφισμα, και κάποιοι ήξεραν —και τσούγκριζαν τα ποτήρια τους γι’ αυτό— πως εκείνη την ημέρα ξεκίνησε να χτυπά ανάστροφα ένα μεγάλο, «κοσμικό» ρολόι. Αυτού του ρολογιού τους χτύπους είναι που ακούμε σήμερα να βουίζουν στ’ αυτιά μας.Κι αυτό το τικ-τακ, τικ-τακ, δικαίως μάς θυμίζει ωρολογιακή βόμβα.

3. Έχει φέρει τη Γαλλία ένα βήμα πριν την καταστροφή. Την περίοδο των Κίτρινων Γιλέκων, τα ρωσικά τρολ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης —είτε άμεσα συνδεδεμένα με το Κρεμλίνο, είτε από «εργοστάσια τρολ» μέσα και έξω από τη Ρωσία, είτε μέσω δικτύων «πραγματικών» ανθρώπων που πληρώνονται για να κάνουν αυτή τη δουλειά: όλες οι χώρες έχουν τέτοιους, ακόμη και η ταπεινή Ελλάς— βοήθησαν όσο κανείς άλλος στην πυροδότηση των διαδηλώσεων, διαδίδοντας άπειρα fake news και ρίχνοντας διαρκώς λάδι στη φωτιά, σπινάροντας ανύπαρκτα θέματα ή καθορίζοντας ποιο χάσταγκ θα βγαίνει πάνω-πάνω στο Twitter, και πότε.

Η όλη δουλειά, βέβαια, δεν στόχευε στην κινητοποίηση των διαδηλωτών ή —άμεσα— στην ενθάρρυνση της βίας, πράγματα που θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως στην πορεία, αλλά —κατά τον προσφιλή ρωσικό τρόπο— στη δημιουργία πόλωσης, στη «βοθροποίηση» (συμπαθάτε με) του δημοσίου διαλόγου, στη γένεση της εντύπωσης ότι η Γαλλία, η Ευρώπη, ολόκληρη η Δύση βρίσκονται στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Αυτό που διακινούν σαν άλλοι Ευαγγελιστές οι εργαζόμενοι στις φάμπρικες της προπαγάνδας είναι η δήθεν παρακμή της Ευρώπης και η υποτιθέμενη κρίση της δημοκρατίας — εξ ου και η υπερχρησιμοποίηση όρων όπως «συστημικός», «γραφειοκρατία», «κεφάλαιο», «φασίστες», «ναζί», «τραπεζίτες» κ.ο.κ., που μπορούν και μένουν στο κεφάλι ενός πολύ συγκεκριμένου κοινού.

Μια Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη Γαλλία απέναντι στη Ρωσία, θα ήταν μια δεύτερη Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία.

Τώρα… αν ο Τραμπ είναι ήδη παρελθόν (μολονότι σύντομα θα τον ξαναδούμε μπροστά μας…), και αν η Ευρώπη βρίσκει τον βηματισμό της έστω και χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο (μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ…), μια Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη Γαλλία ΔΕΝ νοείται. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη Γαλλία απέναντι στη Ρωσία, θα ήταν μια δεύτερη Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία.

Η Ρωσία κάνει ό,τι μπορεί, από τα Κίτρινα Γιλέκα και μετά, για να πριονίζει τα πόδια του Μακρόν και, ταυτόχρονα, για να προωθεί την ακροδεξιά και ούλτρα αντιευρωπαΐστρια εκλεκτή της καρδιάς της, με απώτερο σκοπό τη διάλυση της ΕΕ. Κι αν όλο αυτό θυμίζει Ουελμπέκ, δεν φταίμε εμείς — ούτε ο Ουελμπέκ.

Για να το κλείσουμε λοιπόν: η Λεπέν πρέπει να χάσει. Γι’ αυτό τα λέμε όλα αυτά. Η Λεπέν πρέπει να χάσει: για τη σπουδαία Γαλλία, για τη Δημοκρατία, για την Ευρώπη — και για να μη νικήσει ο Πούτιν. Κι ας στενοχωρηθεί η καθ’ ημάς Αριστερά. Της Αριστεράς μας θα της περάσει, κι εμείς θα τη συγχωρήσουμε, μη δίνοντάς της και πολλή σημασία — όπως κάνουμε πάντα.

Ο Πούτιν έχει νικήσει, ναι — αλλά, όπως λέγαμε παλιά, νίκησε μερικές μάχες. Όχι τον πόλεμο.

Τον πόλεμο θα τον χάσει.

Vive la République, vive la France!