Πολιτική-δόγμα και ειλικρίνεια

Το πρόβλημα με την πολιτική και τη θρησκεία είναι πως κάθε φορά που εκφέρει λόγο, πρώτ’ απ' όλα πρέπει να υπερασπιστεί το δόγμα. Αυτό έχει σαν συνέπεια πως ο λόγος της είναι σπανίως ρεαλιστικός και ειλικρινής. Το ίδιο συνέβη εχθές μετά την εμφάνιση του μαχητή της Ουκρανίας που δήλωσε ότι υπερασπίζεται την πατρίδα του μέσα από το Τάγμα του Αζόφ. Στη λούμπα του δόγματος έπεσαν όλοι. Ελληνική Κυβέρνηση, Ουκρανική Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση.

Η Ελληνική Κυβέρνηση επειδή δεν πήρε ολόκληρη την ευθύνη που αναλογεί στο επικοινωνιακό επιτελείο. Επειδή η επικοινωνία σε αυτό το επίπεδο είναι καθαρή πολιτική. Πήρε την ευθύνη μισή και μασημένη, αφήνοντας τεχνηέντως ένα κενό αναφορικά με το σε ποιον ανήκει η άλλη μισή. Επίσης, παραβαίνοντας κάθε κανόνα συμμετρίας, σε ένα κείμενο που συντάσσεται με σκοπό την ανάληψη ευθύνης, περιορίστηκε στη μια γραμμή αναφορικά με την ευθύνη, και επεκτάθηκε σε ολόκληρο μακρινάρι αναφορικά με την πολιτική εκμετάλλευση του λάθους. Όχι ότι δεν έγινε εκμετάλλευση του λάθους, έγινε τεράστια εκμετάλλευση και δυσώδης, για την οποία θα μιλήσω παρακάτω, αλλά αυτά τα δυο (ευθύνη και εκμετάλλευση) κακώς μπήκαν στο ίδιο κείμενο. Η εντιμότητα απαιτεί ανάληψη ευθύνης, χωρίς αλλά.

Η Ουκρανική Κυβέρνηση από τη μεριά της, όχι μόνο δεν διάβασε καλά τα αντανακλαστικά της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά στην συνέχεια αποκάλυψε το δικό της δόγμα αναφορικά με το Σύνταγμα Αζόφ στην ανακοίνωση της Πρεσβείας της στην Ελλάδα. Αυτό που εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος είναι ότι αποσιωπήθηκε εντελώς ο αρχικός χαρακτήρας του Τάγματος το οποίο είχε ναζιστικά στοιχεία στη βάση του (όπως πολύ εύκολα μπορεί να πληροφορηθεί κάποιος ανατρέχοντας ακόμα και στη Βικιπαίδεια). Στοιχεία τα οποία προφανώς αμβλύνθηκαν ή και εξαφανίστηκαν όταν το εθελοντικό Σύνταγμα Αζόφ ενσωματώθηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας. Δεν είναι έντιμο ούτε λογικό να αμφισβητήσουμε την μετεξέλιξη του τάγματος αυτού, καθώς η Δαρβίνεια θεωρεία της εξέλιξης, δεν αφορά μόνο ζώντες οργανισμούς, αλλά στρατιωτικούς σχηματισμούς, γεωγραφικά σχήματα, συμμαχίες και ιδεολογίες. Είναι βέβαιο ότι σήμερα σε μια χώρα η οποία μάχεται ηρωικά για να την Ελευθερία της, στο Τάγμα Αζόφ, (το οποίο υπάγεται πλέον στο Υπουργείο Εσωτερικών της Ουκρανίας) εντάχθηκαν μαχητές οι οποίοι μοναδικό στόχο έχουν να κρατήσουν τη χώρα τους ελεύθερη και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την Ελευθερία της χώρας και του λαού της. Μαχητές οι οποίοι όπως οι ίδιοι δηλώνουν δεν είναι ναζιστές, και για τεκμήριο επικαλούνται, τον πόλεμο που έκαναν οι παππούδες κατά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, εναντίον του ναζισμού, στον οποίο πόλεμο οι ίδιοι πιστεύουν, αποκηρύττοντας το ναζισμό. Οφείλουμε να τους πιστέψουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα αμφισβητήσουμε την ιστορική αλήθεια, ότι το Τάγμα Αζόφ, ανεξάρτητα από το πώς εξελίχθηκε και πως ακόμα εξελίσσεται, ξεκίνησε ως ναζιστική οργάνωση. Αυτό είναι ρεαλισμός και ταυτόχρονα παραδοχή, ότι η ιστορία την ώρα που γράφεται την ίδια ώρα διαμορφώνει. Εξιλεώνει από παλιά κρίματα, διαμορφώνει νέες συνειδήσεις με διαφορετική εποπτεία του κόσμου. Ήρθε ο καιρός λοιπόν να δούμε το Τάγμα Αζόφ μέσα στον ρεαλισμό του πολέμου της Ουκρανίας, ενός πολέμου αμυντικού, όπου μαχητές και άμαχοι πεθαίνουν επειδή μια ξένη δύναμη της κήρυξε τον πόλεμο. Οι πολυάριθμοι στρατιώτες που υπηρετούν πλέον σε αυτό, είναι ενταγμένοι στο Τάγμα όχι λόγω των ναζιστικών τους πεποιθήσεων, αλλά αντιθέτως λόγω της πίστης τους στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση του λαού της Ουκρανίας. Σίγουρα επιβίωσαν κάποια από τα παλιά του στελέχη μαζί με την ιδεολογία τους, αλλά πλέον η ιδεολογία αυτή φιμώθηκε από την ίδια τη φύση του πολέμου της Ουκρανίας. Η ίδια η ιστορική συγκυρία ακύρωσε την παλιά ρητορική. Αυτό δεν μπορούσε να το αγνοήσουμε, αν η σκέψη μας είναι ελεύθερη και ρεαλιστική.

Μπορούμε να το αγνοήσουμε μονάχα εάν απαρνιόμαστε την ελεύθερη σκέψη, όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αποβλέπει σε πολιτικό κέρδος υπηρετώντας το δόγμα του με παπαγαλίστικη συνέπεια: «Οι ναζί δεν μπορεί να έχουν τον λόγο στη Βουλή» είπε. «Την απόλυτη ευθύνη φέρει ο ΠΘ». Πόσο εύκολος λόγος. Πόσο απαλλαγμένος από οποιοδήποτε δισταγμό, από οποιοδήποτε ηθικό κόμπιασμα στην εκφορά του, καθώς στηλιτεύει τον αγώνα ανθρώπων που, την ώρα που ο ίδιος γράφει ανέξοδες κουβέντες, αυτοί πληρώνουν με τη ζωή τους. Πόσο έωλος αναφορικά με τον αφορισμό περί ευθύνης του ΠΘ. Πόσο πυροτεχνικός λόγος, ο οποίος καθώς σκάει με κρότο, δεν αφήνει πίσω του παρά στάχτη. Θα μπορούσε, εάν υπηρετούσε την αλήθεια και όχι το δόγμα, να δεχθεί, όπως οφείλουμε άλλωστε να κάνουμε όλοι μας, ότι είναι πολύ νωρίς να ξεπλύνουμε το Τάγμα Αζόφ στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, και μάλιστα να είμαστε η πρώτη χώρα που θα το ξεπλύνει από τις ναζιστικές αμαρτίες του παρελθόντος του. Στη βάση αυτή, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα μπορούσαν να εκφέρουν έναν πιο έντιμο λόγο. Να αναγνωρίσουν το δικαίωμα στο μαχητή να αυτοπροσδιοριστεί ως αντιναζιστής, στηλιτεύοντας ταυτόχρονα το αμαρτωλό παρελθόν του Αζοφικού Τάγματος, ευχόμενοι κάθε απομεινάρι του ναζισμού να εκλείψει από την Ευρώπη. Και να χαιρετήσουν σύσσωμοι των αγώνα του Ουκρανικού λαού για την ελευθερία του, μαζί με τον ηγέτη τους. Αυτή θα ήταν μια αποενοχοποιημένη προσέγγιση στην ιστορία, αλλά οι κομματικοί στρατοί σε κάθε αντιπαράθεση θέλουν να μυρίσουν αίμα. Και το δόγμα, οφείλει να τους το δώσει.