Κάτι ομοφονικοί παπάδες

Μου φαίνεται κάπως περίεργο όταν οι επιθέσεις εναντίον ομοφυλοφίλων χαρακτηρίζονται «ομοφοβικές» και οι δράστες «ομοφοβικοί». Θέλω να πω πως ξέρω αρκετούς που φοβούνται τα αεροπλάνα αλλά δεν πάνε τα βράδια στα αεροδρόμια να τα κάψουν. Σε περίπτωση μάλιστα που το έκαναν, είμαι σίγουρος πως κανείς δεν θα τους χαρακτήριζε αερoπλανοφοβικούς και όλοι θα συμφωνούσαμε πως έχουμε να κάνουμε με βαριά ψυχικά διαταραγμένους συμπολίτες μας.

Κατά συνέπεια μου κάνει μεγάλη εντύπωση όταν στα ρεπορτάζ για το περιστατικό του Παγκρατίου ακούω και διαβάζω πως κάποιοι ομοφοβικοί επιτέθηκαν σε ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Στην πραγματικότητα αυτοί οι οποίοι επιτέθηκαν, πέρα από το ότι είχαν κολλήσει ψείρες (αυτό το συμπεραίνουμε εύκολα από τις περιγραφές σύμφωνα με τις οποίες είχαν ξυρισμένα τα κεφάλια τους), δεν ήταν τίποτα λιγότερο από φρενοβλαβείς φασίστες σε ιερή αποστολή να διορθώσουν τη θεωρία του Δαρβίνου ο οποίος, πιθανότατα σε μια προσπάθεια να διαστρέψει την πραγματικότητα, δεν αναφέρει πως κάποιοι από τους πιθηκοειδείς προγόνους μας δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν άνθρωποι και εξελίχθηκαν σε πιθηκόμορφα γουρούνια. (Ζητώ συγνώμη για το «φρενοβλαβείς φασίστες» το οποίο πιθανότατα να είναι ένας αχρείαστος πλεονασμός. Άλλωστε η διάθεση να επιβάλεις με τη βία τις απόψεις και τα γούστα σου δεν μπορεί παρά να είναι μιας κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή)

Φασίστας δεν γεννιέσαι, εξελίσσεσαι

Αυτό, όμως, που μου έκανε εντύπωση ακόμα μεγαλύτερη και από τις αναφορές στην ομοφοβία είναι η σιωπή κάποιων επιφανών ιεραρχών οι οποίοι - για λόγους που δεν μπορώ να καταλάβω - δεν έδωσαν τα συγχαρητήρια που όφειλαν στα μέλη της συμμορίας των δραστών. Θέλω να πω πως όταν ισχυρίζεσαι πως οι ομοφυλόφιλοι είναι αισχροί, μιάσματα και σκύλοι, οφείλεις ένα μπράβο σε κάθε Έλληνα που παλεύει και μοχθεί για την εξαφάνιση τους.

Μιλάω φυσικά για τους ίδιους ιεράρχες που με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θεώρησαν πως καλό είναι να υπενθυμίσουν πως ο ρατσισμός και τα γλυκά μάτια στον φασισμό και τον νεοναζισμό είναι το γνώρισμα πολλών ανωτέρων υπαλλήλων της μεγάλης αυτής εταιρίας που ονομάζεται Εκκλησία και η οποία έχει καταφέρει να είναι η μοναδική ιδιωτική εταιρία της οποίας οι υπάλληλοι πληρώνονται από το κράτος, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει καμία δυνατότητα αξιολόγησης του έργου τους μιας και αυτό είναι η σωτηρία των ψυχών η οποία - πόσο μεγαλοφυές επιχειρηματικά! - επιτυγχάνεται μόνο μετά τον θάνατο.

Κάποιοι αντίχριστοι ισχυρίζονται πως το να επιτίθεσαι στη διαφορετικότητα ντυμένος έτσι είναι κάπως αντιφατικό. Αθειστικές ανοησίες..

Όσοι διαβάζουν τακτικά τη στήλη θα έχουν ήδη καταλάβει πως όσα γράφω δεν τα γράφω για να επιτεθώ στους σεβαστούς ποιμένες. Ίσα-ίσα. Τα γράφω για να τονίσω πως η ροπή πολλών αρχιεραρχών προς το ψυχοπαθολογικό μίσος πρέπει να αντιμετωπισθεί με κατανόηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι έχουν πάρει όρκο αγαμίας και κατά συνέπεια απέχουν από κάθε σεξουαλική δραστηριότητα (ακόμα και μοναχική) εδώ και δεκαετίες. Η πολυετής αυτή αποχή δεν μπορεί παρά να έχει επιπτώσεις στην ψυχική τους υγεία κάτι που αντί για την οργή θα πρέπει να προκαλεί συγκίνηση. Μια συγκίνηση η οποία, ελπίζω, θα μας αποτρέψει από το να σπεύσουμε να τους στολίσουμε με επίθετα που δεν αξίζουν σε ανθρώπους οι οποίοι το μόνο που στην πραγματικότητα ζητούν είναι να μην τους αφαιρεθεί η δυνατότητα να βρίζουν με τον χυδαιότερο τρόπο τους ομοφυλόφιλους, μια απαγόρευση η οποία μπορεί - μεταξύ άλλων - να κάνει και εξαιρετικά βαρετές τις συνεδριάσεις της Ιεράς της Συνόδου.

Ακόμα πιο συγκινητική είναι η περίπτωση του Μεσογαίας του Νικόλαου. Μιλάω για τον φωτισμένο αυτόν ποιμένα ο οποίος, πριν του δοθεί η ευκαιρία να φορέσει τα ρούχα - αναφορά στον Γιάννη τον Φλωρινιώτη, εργάζονταν στη ΝΑΣΑ από όπου, υποθέτω, έφυγε γιατί αρνιόνταν να πιστέψει πως η Γη δεν είναι επίπεδη. Ο σεβαστός αυτός Ιεράρχης σε μια ωραία επιστολή του αναφέρει πως «τελικά το πρόβλημα δεν είναι η ομοφοβία, την οποία μόλις μάθαμε ως λέξη, όσο η ομομανία την οποία καθημερινά ζούμε στην πράξη». Νομίζω πως αυτή η φράση, πέρα από την καινούργια λεξική ανακάλυψη του Ιεράρχη, αποκαλύπτει κι ένα δράμα, καθώς, ακόμα κι εμείς που δεν ήμαστε μέλη της Ιεραρχίας, καταλαβαίνουμε πως το να ζει ένας άνθρωπος κάθε μέρα και μάλιστα στην πράξη την ομομανία πρέπει να είναι κάτι εξαιρετικά σκληρό.

Με βάση τα παραπάνω - και με κάθε καλή διάθεση απέναντι στους φωτισμένους ιεράρχες - νομίζω πως γίνεται σαφές το πόσο αδικαιολόγητη είναι η απουσία μιας καλής κουβέντας από μέρους τους για τους θύτες της φασιστικής επίθεσης στο Παγκράτι αλλά και για τους θύτες κάθε επίθεσης που στόχο έχει το διαφορετικό, είτε αυτό είναι δέρμα, είτε καύλα, είτε πολιτική άποψη. Ελπίζω η θεία η χάρη να τους βοηθήσει να δουν το λάθος τους και μπράβο τους.