Συνειδητή συσκότιση της πραγματικότητας με πολιτικές προεκτάσεις

Το γεγονός ότι η Ρωσία εισέβαλε στη γειτονική Ουκρανία για να την καταστρέψει ολοσχερώς, στη βάση στρατιωτικού σχεδίου, είναι αναμφισβήτητο, ανεξαρτήτως των κινήτρων και των προθέσεών της.

Το πώς το κάθε υποκείμενο (άτομο ή κράτος ή διεθνείς οργανισμοί ή πολιτικοί σχηματισμοί) αντιλαμβάνεται αυτήν την εισβολή, αποδεχόμενο ακόμα και το εάν είναι εισβολή, είναι κάτι το διαφορετικό και εμπίπτει στον χώρο της ερμηνείας, της εκλογίκευσης, αλλά και του υποκειμενικού συμφέροντος. Παρ’ όλα αυτά η αλήθεια η οποία προκύπτει από την αντίληψη της πραγματικότητας είναι ότι στις 24 Φεβρουαρίου και σε συγκεκριμένη ώρα ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στο έδαφος της Ουκρανίας.

Συνεπώς πρόκειται, πρώτα απ’ όλα, για μια στρατιωτική εισβολή πριν ακόμα «ξεκινήσει» ένας πόλεμος. Πριν δηλαδή οι εισβαλλόμενοι επιχειρήσουν να αμυνθούν. Κάτι το οποίο δεν θα ίσχυε μέχρι τη στιγμή όπου θα αποφάσιζαν να αμυνθούν, ή όχι, και τότε φυσικά θα «ξεσπούσε» ένας πόλεμος μεταξύ δύο αντιπάλων στρατών, των επιτιθέμενων και αμυνόμενων. Και φυσικά πρόκειται για την κατάργηση της ειρήνης στη συγκεκριμένη περιοχή.

Ας έρθουμε τώρα στο προκείμενο: γιατί κάποια κόμματα ή κράτη, η συλλογικότητες, μιλούν για πόλεμο και δεν τονίζουν το ζήτημα της στρατιωτικής εισβολής ενός κράτους σ’ ένα άλλο; Γιατί συσκοτίζουν συνειδητά την πραγματικότητα; Η απάντηση είναι απλή και άμεση: το κάνουν για λόγους πολιτικού συμφέροντος.

Στη χώρα μας τα πράγματα είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρα: υπάρχουν λαϊκίστικες πολιτικές δυνάμεις οι οποίες στηρίζουν την ύπαρξή τους στην εξαπάτηση και παραπλάνηση του κόσμου, βασικά παραποιώντας την πραγματικότητα και καταργώντας την αλήθεια.

Το ίδιο έγινε και με την πτώχευση του ελληνικού δημοσίου, όπου πάλι για λόγους πολιτικούς, υπεύθυνα ήταν τα μνημόνια και όχι η ασυδοσία του δημοσίου που χρέωσε τη χώρα. Το ίδιο έγινε και με το ζήτημα του εμβολιασμού για την προστασία σε μια μέχρι τότε άγνωστη επιδημία η οποία είχε πάρει τα χαρακτηριστικά της πανδημίας, οργανώνοντας ένα «αντιεμβολιαστικό» κίνημα. Το ίδιο γίνεται τώρα με βάση τη διάθεση των κονδυλίων, αν θα πάνε για την ανάπτυξη ή για επιδόματα.

Αυτές οι λαϊκίστικες πολιτικές δυνάμεις επιχειρούν διαρκώς να διαιρέσουν τους πολίτες, με ψέματα και τερατολογίες, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα τοξικό πολιτικό περιβάλλον, μπας και ξαναπάρουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για δυνάμεις οι οποίες υπηρετούν την κοινωνική αδικία με βάση την πολιτική υποκρισία και επί της ουσίας ενεργούν σε βάρος της χώρας, των δημοκρατικών αξιών και των πολιτών της. Είναι επικίνδυνοι!