Ιστορίες της νύχτας: μια μαρτυρία

Όταν ήταν στο λύκειο κι έπιασε τον κολλητό του να μοιράζεται τσιγαριλίκι στα κρυφά, του ’κοψε την καλημέρα. Όχι απλά δεν άντεχε την εικόνα του «χασικλή», αλλά είχε κι ολόκληρη θεωρία κατά των ναρκωτικών.

Χρειάστηκαν λιγότερο από 3 χρόνια για να ξεχάσει όσα έλεγε. Σήμερα, γύρω στα 30, ο Χρήστος πίνει και δηλώνει «τυχερός». «Έχω καταφέρει να βγάζω φράγκα από το χόμπι μου» λέει, ειρωνευόμενος τον εαυτό του. 500 ευρώ την εβδομάδα καθαρά κερδίζει από την κοκαΐνη. «Αυτά δεν βγαίνουν εύκολα, έχει πολύ τρέξιμο, ύποπτες ματιές, παρακολουθήσεις».

Το στόρι του Χρήστου: Ξεκίνησε με χασίς, πέρασε στο ecstacy, μετά τριπάκια και πάρτι στον Λόφο του Στρέφη. Στην κόκα βρίσκεται καμιά 5ετία. Ήξερε κόσμο, έσπρωχνε πράμα, έβγαζε λεφτά και προχώρησε. Έγινε το δεύτερό του επάγγελμα.

Μένει στα Εξάρχεια, αλλά κάθε μεσημέρι τρώει στη μαμά του. Ονειρεύεται το Φεστιβάλ των Καννών, αλλά όταν έχει χρόνο συντάσσει πολιτικά κείμενα. Είναι ηθοποιός. Έχει κάνει δυο-τρεις καλές εμφανίσεις –«γράψε ότι με χαρακτηρίζουν ποιοτικό»–, δεν φωτογραφίζεται στα κοσμικά, συχνάζει όμως σε καλλιτεχνικά στέκια. «Εκεί πηγαίνουν οι φίλοι και πελάτες μου».

Παρά την περίοδο κρίσης, οι μπίζνες του πάνε καλά. «Κόκα παίρνουν όλοι» λέει αφοπλιστικά. «Έχω δώσει σε πιτσιρικάδες που συχνάζουν στο Κολωνάκι, σε πλούσιους 60άρηδες που ντρέπονται να ζητήσουν viagra, σε κοπέλες της Παιδαγωγικής που τα βράδια ξεδίνουν, σε δημοσιογράφους που την προτιμούν τα σαββατοκύριακα και σε διαφημιστές που ψάχνουν όλη μέρα για δημιουργία. Κάποιοι πίνουν 10 ποτά και την επομένη είναι χάλια, κάποιοι πίνουν ένα γραμμάριο πριν βγουν και την επόμενη μέρα πάνε στη δουλειά τους».

Και πώς δικαιολογεί το «μαζικό κίνημα»; «Η κόκα είναι πια φθηνή. Με 80 ευρώ παίρνεις ένα γραμμάριο. Μπορεί να σου κρατήσει από μία ώρα μέχρι μία εβδομάδα». Ο Χρήστος πιστεύει ότι δύσκολα εξαρτάσαι από αυτήν. «Συνήθως την παίρνουν έμπειροι χρήστες. Είναι ενημερωμένοι για τα καλά και τα κακά και τη συνδυάζουν  με την καλοπέρασή τους».     

Ένας 30άρης με όνειρα, μπλεγμένος σε ένα άγριο κύκλωμα, τίποτα δεν φοβάται; «Ζω με το άγχος της παρακολούθησης». Και τα βράδια πώς κοιμάται; Λίγο πριν τα βλέφαρα βαρύνουν, θυμάται πως όταν ήταν έφηβος, με ένα 20άρικο πέρναγε τις πίστες στο πάκμαν και χαιρόταν μέσα του βαθιά που έτρωγε όλα τα φαντασματάκια.

Φωτό: Θοδωρής Σκυφτούλης