Να καταργήσουμε ή όχι τις μαθητικές παρελάσεις;

Αναπολώ τις μαθητικές παρελάσεις. Παρ’ ότι εξακολουθούν να γίνονται, εγώ εξακολουθώ να αναπολώ εκείνες τις παλιές. Δεν ξέρω αν θέλω να καταργηθούν ή όχι, αυτό που ξέρω είναι ότι δε συμφωνώ με πολλά από τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούνται υπέρ της κατάργησής τους. Λένε πως οι μαθητικές παρελάσεις έχουν κάτι φασιστικό και προάγουν τον ρατσισμό. Αυτό επειδή, μπροστά μπαίνουν οι ψηλοί και πίσω οι κοντοί. Και επειδή ο καλύτερος μαθητής κρατάει τη σημαία. Και επειδή περπατάνε με στρατιωτική ομοιομορφία. 

Στο γεγονός ότι έχει δικαίωμα να κρατάει τη σημαία, (εφόσον συνεχιστούν οι παρελάσεις) το παιδί από τη Νιγηρία, το Κονγκό ή οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, υποθέτω ότι συμφωνούν όλοι, όσοι με προοδευτικά επιχειρήματα ζητούν την κατάργησή τους. Όσο για τον ρατσισμό (αν υποθέσουμε ότι είναι δόκιμος ο όρος ρατσισμός), δεν ξεκινάει από την θέση που έχει ο ψηλός ή ο κοντός σε μια παρέλαση, αλλά από τη θέση που έχει ο ψηλός και ο κοντός, στον αξιακό κώδικα που κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του. Δηλαδή φταίει που  κάποιος μέσα στο κεφάλι του έχει το ότι, ο ψηλός υπερέχει του κοντού. Αν το βγάλεις αυτό από το κεφάλι σου, δεν θα σε πείραζε που ο ψηλός σε μια παρέλαση είναι μπροστά και ο κοντός πίσω ή και αντίστροφα. 

Στη συνέχεια σε σχέση με το επιχείρημα ότι είναι ρατσιστικό να κρατάει τη σημαία ο καλός μαθητής έχω να πω το εξής. Η παρέλαση είναι μια γιορτή. Στις γιορτές βγαίνουμε με το καλύτερο πρόσωπό μας, το πιο επιρρεπές στην αισιοδοξία και τη χαρά, το πιο επιρρεπές στη δημιουργία και όχι στην καταστροφή. Το ίδιο γίνεται και στις παρελάσεις. Ο μαθητής που κρατάει τη σημαία είναι ο καλός μαθητής, επειδή το να είσαι καλός μαθητής σημαίνει ότι είσαι πρόθυμος απέναντι στο καθήκον, συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις και άρα έχεις καταρχήν τα εχέγγυα της υπευθυνότητας τα οποία χαρακτηρίζουν τον δημιουργικό άνθρωπο. Έτσι λοιπόν θα κρατήσει τη σημαία και θα ηγηθεί της ομάδας ο πιο υπεύθυνος, επειδή αυτός ευελπιστούμε ότι μελλοντικά έχει πιθανότητες  να γίνει ο ερευνητής που θα φτιάξει το επόμενο φάρμακο, αυτός που θα φτιάξει τον επόμενο «Παρθενώνα», που θα φέρει το επόμενο νόμπελ.

Για τη στρατιωτική ομοιομορφία τώρα. Τι σημαίνει βαδίζω στοιχισμένος στη σειρά, κρατώντας όμοιο ρυθμό με χίλια ακόμα άτομα; Σημαίνει ότι στοιχισμένος στη σειρά, απεκδύομαι τον εαυτό μου, κάθε τι που με διαφοροποιεί από τους άλλους γίνομαι ένα με τo πλήθος. Δεν υπάρχει εκεί πλούσιος και φτωχός, όμορφος και άσχημος, χαριτωμένος και άτσαλος, καλόγουστος ή κακοντυμένος, ευτυχής ή δυστυχής. Στο στοίχισμα εκείνο ανασαίνει η ομάδα, που βάζει στην άκρη τις διαφορές της. Υπάρχει εκεί ένα σώμα, εξίσου ζωντανό, όσο τα επιμέρους σώματα. Υπάρχει μια συνδετική ουσία που συνδέει τα σώματα αυτά και είναι η μνήμη του ότι κάποτε με σκληρό τίμημα (αίμα και νεκρούς, καμένα χωριά και γκρεμισμένες πόλεις) οι πρόγονοί τους κατέκτησαν το δικαίωμα να ζήσουν σύμφωνα με τους όρους τους, που σημαίνει να ζήσουν ελεύθεροι, στη δική τους επικράτεια δηλαδή στην πατρίδα τους, δηλαδή σε τόπο οικείο, φιλικό, γνώριμο και εγκατεστημένο στο πιο βαθύ τους ασυνείδητο. Τόπο προγόνων.

Και τέλος αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, κάποτε, όταν η κυριακάτικη έξοδος δεν ήταν αυτονόητη, ούτε η τσάρκα στην παραλία με το αυτοκίνητο, επειδή λίγοι είχαν ΙΧ, οι μαθητικές παρελάσεις ήταν η αφορμή για να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να γιορτάσει. Ήταν γεμάτα τα στενά και οι λεωφόροι. Λουστρίνια και γραβάτες, λευκά πουκάμισα, πλισέ φούστες και μπλε παντελόνια, γέλια που ανέμιζαν και κοτσίδες που χοροπηδούσαν, νέοι και γέροι, καροτσάκια και μπαστούνια, μπάντες και τύμπανα, ηχεία και σφυρίχτρες, και ο εθνικός ύμνος παντού. Ε, ναι γιορτάζαμε, είχαμε γιορτή. Η γιορτή ήταν στις μαθητικές παρελάσεις, μέσα δηλαδή σ’ εκείνο το αλαλούμ που συνυπήρχε με το υποτιθέμενο αρραγές εξωτερικό του «ένα στ’ αριστερό». Επειδή εκεί στη σειρά στοιχισμένος βρισκόταν ο βαριεστημένος που έσερνε το βήμα του, ο αμφισβητίας που αναθεμάτιζε την παρέλαση αλλά υπερθεμάτιζε στο σβέρκο της μικρής με την κοτσίδα που ήταν στην απέναντι διμοιρία, ο ξερόλας κι ο σπασίκλας, ο μαγκίτης και ο μπούφος, η ωραία και η πραγματικά σταρ, η φρόνιμη και η ξεπεταγμένη, η διανοούμενη και η λαϊκιά. Το πιο ωραίο ήταν που αυτό που ήταν ο καθένας, κατά κάποιο τρόπο έβγαινε στο βηματισμό του και στον τρόπο που φορούσε τα παρελάσιμα. Και αυτό ήταν που μας άρεσε τελικά. Οι μαθητικές παρελάσεις δεν είχαν σοβαροφάνεια, αλλά χαρά. Είχαν σεβασμό αλλά και αμφισβήτηση. Ήταν ο καρπός αλλά και ο σπόρος. Τώρα, αν θα τις καταργήσουν, θα απομείνουν οι στρατιωτικές παρελάσεις. Οι στρατιωτικές παρελάσεις δεν έχουν τίποτα από τη γλύκα και το ξεσήκωμα των μαθητικών παρελάσεων. Οι στρατιωτικές παρελάσεις γίνονται για να δείξουν πόσο ετοιμοπόλεμη και επαρκώς εξοπλισμένη είναι μια χώρα. Εμένα προσωπικά με τρομάζουν. Εκείνα τα άρματα μάχης που μουγκρίζουν στα καλά καθούμενα πάνω στην άσφαλτο. Τα όπλα, τα κανόνια. Κι αν καταργήσουμε τις μαθητικές παρελάσεις τι θα απομείνει στ’ αλήθεια για τις εθνικές επετείους του εκάστοτε έτους, τι άλλο δηλαδή πέρα από γεμάτες ταβέρνες για τις ήδη γεμάτες κοιλιές μας, και έξω από τις ταβέρνες αυτές ούτε μια στάλα από κάτι που να θυμίζει γιορτή. Μόνο μια κρύα στρατιωτική παρέλαση.