Η Ουκρανία, η Ελλάδα, κάποιες αναλογίες, κάποιες σφαγές, και μία επέτειος
ΡΟΥΜΕΛΗ - Του ανταποκριτού μας. Επιμένουν οι Έλληνες σε ό,τι αποκαλούν «ξεσηκωμό», παρά το απονενοημένο της αποφάσεως, προφανώς παρασυρόμενοι από κάποιους Δυτικούς, κατά το λεγόμενον, «συμμάχους» τους. Η μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία αμύνεται σθεναρά, σχεδιάζει δε να περάσει άμεσα στην οργίλη, πλην άκρως δικαιολογημένη, αντεπίθεση, καθώς βέβαια δεν προτίθεται να επιτρέψει στους υπόπτων συμφερόντων οπλαρχηγούς, ληστάρχους και γνωστούς εγκληματίες ή φυγοδίκους της περιοχής, που υποκινούνται από ξενόφερτους πολιτικούς και «συμβούλους», να θέσουν υπό αμφισβήτηση, πόσο δε μάλλον να ανατρέψουν, το υπάρχον status quo στην περιοχή.
Η ελληνική πλευρά δεν ορρωδεί προ ουδενός. Παρά τις εκατόμβες θυμάτων, συνεχίζει αυτόν τον αγώνα δυναμιτίζοντας πάσα προσπάθεια κατευνασμού και διαπραγματεύσεων με τις επίσημες Αρχές, χωρίς να λογαριάζει νεκρούς, αίμα και καταστροφές. Ήδη πολλά χωριά έχουν κατακαεί από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα, ενώ αυτή καθαυτή η καταμέτρηση των αιχμαλώτων πολέμου, πολλοί από τους οποίους ήδη επωλήθησαν στις σχετικές αγορές, καθίσταται πλέον δύσκολη, εάν όχι αδύνατη. Οι αυτοανακηρυχθέντες «στρατηγοί» του ιδιότυπου αυτού πολέμου, που σε τίποτε δεν θυμίζει μία παραδοσιακή και έντιμη μάχη στρατευμάτων, διαμηνύουν προς πάσα κατεύθυνση ότι προτιμούν να… χαθούν όλοι, των αθώων οικογενειών τους συμπεριλαμβανομένων, από το να επιστρέψουν στην προτεραία ειρηνική συνύπαρξη με τους τύποις «αλλοεθνείς».
Λόγω της εκρύθμου καταστάσεως, και καθώς η ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο Πέλαγος απώλεσε άρδην τον ειρηνικό της προσανατολισμό, το εμπόριο απέβη βέβαια μία ζοφερή και άκρως επικίνδυνη υπόθεση για κάθε εμπλεκόμενο. Ως αποτέλεσμα, οι τιμές πολλών αγαθών πρώτης ζητήσεως έχουν υπερδιπλασιαστεί στις ευρωπαϊκές χώρες, οι νουνεχείς κάτοικοι των οποίων παρακολουθούν με σκεπτικισμό τα διαδραματιζόμενα σε αυτή τη φτωχική, άγονη και λησμονημένη, πλην εντόνου στρατηγικού ενδιαφέροντος, χερσόνησο της Νοτίου Ευρώπης. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τι αντίκτυπο θα έχουν τις προσεχείς εβδομάδες και μήνες οι αδιανόητες ταραχές στις ειρηνικές, και παραδοσιακές συμμάχους με την Υψηλή Πύλη, χώρες της ηπείρου.
Παρά ταύτα, και πέραν πάσης λογικής και παντός δικαίου, ομάδες και πυρήνες θερμοκεφάλων —λαοπλάνων, ρητόρων και στιχοπλόκων— υποστηρίζουν τη λεγόμενη… «ελληνική υπόθεση» (παραθέτουμε τον όρο χωρίς ορισμένως να τον υιοθετούμε), υποδαυλίζοντας εκ του μακρόθεν τα μίση και τις έριδες στην περιοχή, λησμονώντας βέβαια πως τα δύο έθνη είναι απολύτως συγγενικά και ζουν αρμονικά υπό την ίδια στέγη επί τουλάχιστον τέσσερις αιώνες τώρα, εάν όχι από πάντα. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς δεν σταματούν εδώ, αλλά συγκεντρώνουν με άδηλους και ύποπτους τρόπους πόρους και οπλισμό, ώστε να συνεχιστεί ο, ούτως ειπείν, «αγών» της παραπλανημένης Ελλάδος. O tempora, o mores…
Πέραν πάσης αμφισβητήσεως, η αναλογία δυνάμεων είναι συντριπτικά υπέρ της νομίμου κυβερνήσεως, η οποία, παρά το άδικο της αγρίας εξεγέρσεως των αιμοδιψών χωρικών και άλλων, μετέρχεται στην πλειονότητα των περιπτώσεων πλείστους όσους ειρηνικούς τρόπους κατευνασμού των παθών, καταφεύγοντας στην ωμή, πλην εκ των πραγμάτων δικαιολογημένη, χρήση των όπλων μόνον όπου κρίνεται απολύτως απαραίτητο, με τα ως άνω στρατηγικά αποτελέσματα. Παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις περί τινών… νικών στο πεδίο της μάχης, η θνησιγενής εξέγερση προώρισται ασφαλώς να σβήσει, και θα σβήσει.
Ωστόσο, ας αναρωτηθούμε μεγαλοφώνως άπαντες: Τι αθλία μοίρα περιμένει λαούς που βαδίζουν προς την καταστροφή τους, σαν άλλες αγέλες κατακρημνιζόμενες από μέγα ύψος, καθώς αφρόνως ακολουθούν στον γκρεμνό τα άρρωστα και τυφλωμένα από το πάθος ζώα που τις καθοδηγούν; Για πόσο ακόμη θα καίγεται η γη των αρωματικών βοτάνων και της ελαίας, η γη του Πανός και των δρυάδων; Ώς πότε οι πονηρές ευρωπαϊκές γραφίδες των ελαχίστων κιναίδων θα ξεπερνούν σε ένταση τις φωνές των πολλών και δικαίων;
Η Αθήνα μεταμορφώνεται σε άλλη Αθήνα. Τι είναι αυτή η αλλαγή που βιώνει η πόλη; Αλλάζει κάτι σημαντικό. Αλλάζει ο χώρος και ο χρόνος της ζωής των κατοίκων
