Το σθένος των Pink Floyd και η χαρούμενη Νατάσα

«Εντάξει, τώρα, τι φταίει ο λαός; Δεν το καταλαβαίνω…». Όταν οι Pink Floyd ανακοίνωναν πως αποσύρουν τη μουσική τους απ’ όλες τις πλατφόρμες στη Ρωσία και τη Λευκορωσία δεν φαντάζονταν πως θα υπήρχε κάποιος σε κάποιο αθηναϊκό ραδιόφωνο που θα εξέφραζε αυτήν την απορία μαζί με την επιθυμία να του εξηγήσουν την απόφαση. Δεν φαντάζονταν πως θα υπήρχε κάποιος που θα θεωρούσε πως η άμαχη ζωή δεν έχει καμία σχέση με έναν επιθετικό πόλεμο. Οι στρατοί πολεμάνε, οι λαοί ας ακούνε μουσική. Η χώρα μας εισέβαλε σε μια άλλη χώρα, εμείς ας παρτάρουμε. Εκεί σπέρνεται ο θάνατος, αλλά στο μεταξύ η καθημερινότητα θα πρέπει να συνεχίζεται με χάμπουργκερ και ροκ.

Θα τους είναι μια αντίληψη τόσο ξένη που όχι μόνο δεν εξήγησαν τον λόγο της απόφασης αλλά επιπλέον τη συνέδεσαν ευθέως με τη «σθεναρή καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία». Έκαναν δηλαδή ό,τι δεν έκανε η Νατάσα Μποφίλιου που, πριν ανέβει στο πάλκο της αντιπολεμικής συναυλίας στο Σύνταγμα, δήλωσε απλώς χαρούμενη που βρισκόταν εκεί υποστηρίζοντας πως τα «υπόλοιπα δεν απασχολούν (sic) την ουσία του θέματος».

Κάπως έτσι η Αθήνα φιλοξένησε την πρώτη αντιπολεμική συναυλία στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου καταγγέλλεται ο πόλεμος γενικώς αλλά όχι αυτός που τον κάνει επειδή, σύμφωνα με την τραγουδίστρια, δεν έχει και τόση σημασία. Η Μποφίλιου διαμαρτύρεται αλλά δεν προσωποποιεί τη διαμαρτυρία. Ο δικός της είναι ένας πασιφισμός χαρούμενος, χαμογελαστός μπροστά στις κάμερες προσεκτικός στις διατυπώσεις του και ακόμη πιο προσεκτικός στις αποστάσεις του. Μαζί με άλλους συναδέλφους της ανταποκρίθηκε απλώς σε ένα κάλεσμα – στο κάλεσμα των φοιτητικών συλλόγων που διοργάνωσαν τη συναυλία.

Εύκολα λοιπόν μαθαίνει κανείς γιατί προχώρησαν σε αυτήν την αντιπολεμική πράξη οι Pink Floyd – είναι απολύτως σαφείς στην ανακοίνωσή τους, ενώ δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν τα αυτονόητα σε εκείνους που εκφράζουν απορίες και ζητούν εξηγήσεις από τα ραδιόφωνα. Για να καταλάβει όμως γιατί η Νατάσα Μποφίλιου συμμετέχει σε μια αντιπολεμική πράξη, όπως είναι μια αντιπολεμική συναυλία, θα πρέπει να ψάξει τις μπροσούρες των φοιτητικών συλλόγων. Από εκεί θα πληροφορηθεί πως η διαμαρτυρία είναι εναντίον του ιμπεριαλισμού γενικώς, ενώ η σειρά της αντιπολεμικής καταδίκης ξεκινά από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ (που δεν κάνουν κανέναν πόλεμο) για να καταλήξει μόνο στο τέλος στη Ρωσία (που κάνει).

Από εκεί θα πληροφορηθεί ακόμη πως η Μποφίλιου δεν συμπαρίσταται στον ουκρανικό λαό επειδή του την πέφτει η Ρωσία με σφαίρες και βόμβες αλλά απλώς επειδή βρέθηκε στο μέσον μιας γεωπολιτικής διελκυστίνδας. «Ο ουκρανικός λαός», λένε οι διοργανωτές, «πληρώνει εδώ και μία δεκαετία τους ανταγωνισμούς και τις επεμβάσεις για τις σφαίρες επιρροής, έχοντας από τη μία μεριά τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που το 2014 οργάνωσαν στην Ουκρανία ένα άθλιο πραξικόπημα, στηρίζοντας παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και ναζιστικές οργανώσεις, και από την άλλη τη Ρωσίας, που προωθεί τα δικά της συμφέροντα, αποσπά εδάφη της Ουκρανίας και τώρα επεμβαίνει και στρατιωτικά σε αυτή τη χώρα».

Οι διοργανωτές, η Μποφίλιου και οι συνάδελφοί της που συμμετείχαν στη συναυλία δηλώνουν πως εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους Ουκρανούς. Είναι όμως μια αλληλεγγύη περιορισμένης ευθύνης. Δεν θέλουν «καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία», η αλληλεγγύη είναι μια πορεία στον δρόμο, μερικά συνθήματα, ένα μικρόφωνο στο χέρι - «Δεν φτάνει να αγαπάς τον άνθρωπο και την ειρήνη… πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτόν!» λέει ένα από αυτά τα συνθήματα.

Δεν θα το ακούσετε να το λένε οι Pink Floyd. Εκείνοι απέσυραν τη μουσική τους για να καταδικάσουν «σθεναρά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία». Οι άλλοι, εδώ, διέθεσαν τη δική τους για να ξεπλύνουν την εισβολή. Και άλλοι ακόμη αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια αντιπολεμική συναυλία που θα καταδίκαζε έναν πόλεμο τόσο σθεναρά και με τόση σαφήνεια όσο τον καταδίκασαν οι Pink Floyd.