Όποιος αρνείται τη Δύση...

Είμαστε η Δύση. Στην πραγματικότητα είμαστε αυτοί που δημιούργησαν την Δύση. Αρκεί πρώτα να εξηγήσουμε αυτό το περίεργο «εμείς» που καταδυναστεύει την ύπαρξή μας.

Είμαστε οι αρχαίες κολώνες, οι αγιογραφίες στις εκκλησίες, τα πανέρια με τα λουλούδια στις πίστες ή οι επιστήμονες στα ξένα πανεπιστήμια; Oι θριαμβευτές του 1919 στη Σμύρνη ή οι ηττημένοι πρόσφυγες του ‘22 στην Κοκκινιά; Είμαστε τα γενναία παλικάρια του Αχιλλέα ή μήπως οι θαλασσοπόροι σύντροφοι του Οδυσσέα...;

Και τέλος πάντων είμαστε μέρος μιας πραγματικότητας που πλάθεται μέσα στον χώρο ή κάποια «άβαταρ» που η φαντασία μας κατασκεύασε μέσα στον χρόνο;

Το μίσος πολλών δυτικών προς την Δύση έχει εξήγηση. Ιστορική, πολιτισμική, κοινωνική, ψυχιατρική. Κυρίως όμως πολιτική. Δεν τους αρέσει η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Δεν τους αρέσει το πολίτευμα. Δεν αισθάνονται άνετα μέσα σε ένα ρευστό πολιτισμικό πλαίσιο όπου η αποφασιστικότητα της ηγεσίας, η αυστηρότητα της διοίκησης και το ολοκληρωτικό πνεύμα της δημόσιας έκφρασης περιορίζονται συνεχώς από την κυριαρχία των θεσμών.

Οι κοινωνίες της Δύσης δεν είναι τέλειες. Κυριαρχεί προφανώς η υποκρισία σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου βίου ή στην εξωτερική πολιτική, η διαφθορά στα συστήματα και η αδυναμία αντιμετώπισης κοινωνικών φαινομένων όπως το προσφυγικό. Όχι όμως σε τέτοιο βαθμό που να επιτρέπει σε θαυμαστές της οποιασδήποτε δεσποτείας να αναπτύσσουν ακραία ένστικτα απόρριψης.

Η άρνηση δεν είναι αμελητέα. Δεν αφορά όμως την πραγματικότητα. Περισσότερο έχει να κάνει με μία τιμωρητική διάθεση δια μέσου της φαντασίωσης, απέναντι σ’αυτό που δεν λειτουργεί σωστά. Γιατί κανένας μεσσίας δεν θα εξασφαλίσει ποτέ τον «παράδεισο» που ψάχνουν οι αρνητές της «ανίσχυρης» δυτικής δημοκρατίας.

Κανείς δεν είπε ότι η Δύση κατάφερε να φτιάξει ώριμες κοινωνίες. Μοιάζουν κάπως σαν τις ανώριμες οικογένειες, όπου ο καθημερινός «εχθρός» για τα υπόλοιπα μέλη είναι όποιος δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους. Και πάντα, στους τσακωμούς, επικαλούνται την τέλεια μαμά του φίλου τους ή τον ιδανικό σύζυγο που ποτέ δεν παντρεύτηκαν…

Δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε βαθιές πολιτιστικές ρίζες στην Ανατολή. Τελικά δεν ευθύνεται και τόσο αυτό που πιστεύαμε για τον ρόλο της Ορθοδοξίας στην νεοελληνική κοινωνία. Οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον Τραμπ, οι Ούγγροι τον Όρμπαν, οι Γάλλοι ψηφίζουν Λεπέν και οι Βρετανοί οδήγησαν την χώρα τους στο Brexit. Και τα ποσοστά θαυμασμού του Πούτιν στην Ευρώπη, ίσως είναι ακόμα υπολογίσιμα.

Σε ό,τι μας αφορά, μάλλον η κυρίαρχη εθνική μας ιδεολογία δεν είναι σαφής. Εκεί πρέπει να δουλέψουμε. Και να προσπαθήσουμε περισσότερο για την ανάγκη εκσυγχρονισμού της συλλογικής μας συνείδησης.

Να πούμε περισσότερες αλήθειες για όσα συνέβησαν στο παρελθόν και όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Να καταρρίψουμε τους μύθους της Αριστεράς και να καταλάβουμε ότι η Ρώσοι εξόπλισαν τον Κεμάλ, ότι ο Στάλιν εκδίωξε τους Έλληνες και ότι παραλίγο τα σύνορά μας να πάνε στα Τέμπη…

Να μιλήσουμε για τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, το Ναυαρίνο, την ευρωπαϊκή ιστορία και όσα διασφαλίζει για την ευημερία μας η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Δύση. Κι ας θυμώσει η Εκκλησία μας…

Κυρίως όμως να αφήσουμε στην άκρη τον λαϊκισμό κάποιων ηγετών μας. Αυτών που επειδή θέλουν να είναι «φύλαρχοι» στο εθνικό τους «χωριό», ποτίζουν με φαντασιακό μίσος τους οπαδούς τους.

Αυτό που ονομάζουμε «Δύση» είναι ο δικός μας πολιτισμός. Κι άλλος καλύτερος για τον άνθρωπο δεν υπήρξε ποτέ στον πλανήτη. Ας τον απολαύσουμε βελτιώνοντας ταυτόχρονα τις αξίες του.

Και ας ευχηθούμε να μην χρειαστεί ποτέ να τον αναζητήσουμε ως φαντασίωση, όπως κάνουν οι αρνητές του…