Σχόλιο για τον πόλεμο στην Ουκρανία μετά την εισβολή της Ρωσίας, την προβολή των γεγονότων και την ανάγκη ενίσχυσης του διεθνούς αντιπολεμικού κινήματος.
«Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια» είχε πει το μακρινό 1918 ένας αμερικανός γερουσιαστής το όνομα του οποίου το θυμόμαστε αποκλειστικά χάρη σε αυτή την οξυδερκή ατάκα. (Άχρηστη πληροφορία: Ο Χάιραμ Τζόνσον –έτσι έλεγαν τον ατακαδόρο γερουσιαστή- πέθανε στις 6 Αυγούστου του 1945, τη μέρα δηλαδή που οι Αμερικανοί διέπραξαν το μεγαλύτερο ίσως έγκλημα πολέμου της παγκόσμιας ιστορίας, το οποίο ακόμη και σήμερα παραμένει μερικώς καλλωπισμένο με το αραχνοΰφαντο πέπλο του αναγκαίου κακού).
Δε χρειάζεται, βέβαια, κανείς να πάει τόσο πίσω στο χρόνο για να εξακριβώσει την ορθότητα της παραπάνω ρήσης. Οι γενιές μας υπήρξαν αρκετές φορές στο πιο πρόσφατο παρελθόν μάρτυρες του θανάσιμου τραυματισμού της αλήθειας σε καιρό πολέμου, συχνά δε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση: Στους πολέμους του Κόλπου, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, στο Αφγανιστάν, στη Γεωργία, στη Συρία... Τον ζούμε και σήμερα, στα εξόφθαλμα ψέματα που ξεστομίζει με εντυπωσιακή ψυχρότητα η Μαρία Ζαχάροβα μα και κάποιοι ανταποκριτές από τη Μόσχα που δουλεύουν για λογαριασμό μέσων συνδεόμενων χαλαρά ή λιγότερο χαλαρά με τα συμφέροντα του Βλαντιμίρ Πούτιν. Όχι ότι η άλλη πλευρά λέει την απόλυτη αλήθεια, φυσικά. Και εκεί συναντάμε συγκάλυψη ευθυνών ή κατασκευασμένες ειδήσεις για ανύψωση του ηθικού. Υπάρχει άλλωστε και άλλη μία οξυδερκής ατάκα, ειπωμένη στη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου από τον Άρθρου Καίσλερ, τον άνθρωπο που έγραψε μεταξύ άλλων το «Το μηδέν και το άπειρο»: «Πολεμάμε το απόλυτο ψέμα στο όνομα μιας μισής αλήθειας».
Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι αυτές τις μέρες να φιλτράρουμε ό,τι βλέπουμε στην οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού μας πριν το αναπαράγουμε, γιατί κάτι τέτοιο, ακόμα και αν ο σκοπός μας είναι αγαθός -και ο μόνος αγαθός σκοπός αυτή τη στιγμή είναι να αποσυρθούν οι Ρώσοι από την Ουκρανία- πολύ σπάνια συμβάλλει σε κάτι θετικό. Όπως καλό είναι να μην ζουμπάμε τα πάντα για να χωρέσουν στα γνώριμα σχήματα και στις οικείες αντιπαραθέσεις. Το σημαντικό αυτή τη στιγμή δεν είναι να καταδείξουμε την -υπαρκτή- υποκρισία της μίας ή της άλλης πλευράς του ελληνικού δημοκρατικού τόξου για να πάρουμε likes στο Facebook και στο Twitter από τους ομοϊδεάτες μας. («Αν το είχαν κάνει οι Αμερικανοί θα τσιρίζατε, τώρα μιλάτε γενικώς αορίστως για ειρήνη» Vs «Όταν τα έκαναν οι Αμερικανοί μιλούσατε γενικώς και αορίστως για ειρήνη, τώρα τσιρίζετε). Tο σημαντικό –αν και ελαφρώς ουτοπικό- είναι να ενώσουμε τις φωνές μας με το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, να σταθούμε στο πλευρό των θυμάτων της εισβολής και να απαιτήσουμε την ειρήνη, στην ανάγκη αδιαφορώντας για τις όποιες ενοχλητικές αποχρώσεις στη διατύπωση αυτής της απαίτησης.
Μην ξεχνάμε πως είμαστε μπλεγμένοι σε μια πρωτόγνωρη και απίστευτα επικίνδυνη κατάσταση. Μια κατάσταση που έχει για βασικό υπεύθυνο έναν τύπο ο οποίος είναι στην εξουσία για είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια (δεκαοχτώ σαν πρόεδρος και ενδιαμέσως τέσσερα σαν πρωθυπουργός της μαριονέτας του), γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τα ανθρώπινα δικαιώματα, καβαλάει άλογα γυμνός από τη μέση και πάνω και έχει τη δυνατότητα να καταστρέψει τον πλανήτη μέσα σε λίγα λεπτά με το πάτημα ενός κουμπιού.
13°
