Σχόλιο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη στρατηγική της Ρωσίας και τους υποστηρικτές του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Η προαναγγελθείσα επίθεση που εξαπέλυσε ο Πούτιν εναντίον της Ουκρανίας δεν αποσκοπεί φυσικά στην προστασία των αυτόνομων περιοχών ή των ρωσόφωνων κατοίκων της. Πρόκειται για την υλοποίηση του σχεδίου «Η Ρωσική Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» το οποίο ο νέος «πατερούλης» άρχισε να καταστρώνει από τη στιγμή που αναρριχήθηκε την εξουσία αξιοποιώντας τις «ικανότητες» που είχε αποκτήσει ως αξιωματούχος της Κα Γκε Πε. Οι μέθοδοι με τις οποίες καταφέρνει να παραμένει στην εξουσία επί 22 χρόνια ήδη, είναι χαρακτηριστικές των «δημοκρατικών» του αντιλήψεων.
Το μακροσκελές πρώτο διάγγελμα του Πούτιν, με το οποίο απευθύνθηκε ουσιαστικά στους πολίτες του κόσμου με ύφος ηγέτη του πλανήτη, αποτέλεσε την ιδεολογική, ιστορική και πολιτική πλατφόρμα της ρωσικής εισβολής. Ιδεολογικά, το σχέδιο αυτό «πάτησε» στον πληγωμένο εθνικισμό των Ρώσων μετά την δημοκρατική παρένθεση Γκορμπατσοφ και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ιστορικά, επενδύθηκε με την άρνηση του δικαιώματος ύπαρξής της Ουκρανίας ως κρατικής οντότητας. Γι’ αυτό, άλλωστε, αναφέρθηκε και στη διόρθωση του «λάθους» του Λένιν στον οποίο έριξε αναδρομικά τις ευθύνες.
Το πολιτικό σχέδιο έχει μπει σε εφαρμογή από καιρό. Σε πρώτη φάση περιλαμβάνει την περιφρούρηση των συνόρων της πρώην ΕΣΣΔ τα οποία θεωρεί ότι εξακολουθούν να αποτελούν τα εξωτερικά σύνορα της Ρωσίας, αρνούμενος ουσιαστικά την ανεξαρτησία των χωρών που δημιουργήθηκαν. Ο πόλεμος με τη Γεωργία, το 2008, που κατέληξε στην αυτοανακήρυξη της Αμπχαζίας και της Ν. Οσετίας ως ανεξάρτητων δημοκρατιών ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για τις προθέσεις του Πούτιν.
Η προσάρτηση της Κριμαίας, το 2014, και η ταυτόχρονη απόσχιση των περιοχών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ήταν το πρώτο μέρος του σχεδίου κατάληψης της Ουκρανίας που επιχειρείται να ολοκληρωθεί τώρα. Ας μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι ο Πούτιν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Η απαίτησή του να αποστρατιωτικοποιηθούν η Ρουμανία και η Βουλγαρία καθώς και η αυστηρή προειδοποίηση προς τη Φιλανδία και τη Σουηδία να μην ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, είναι ενδεικτικές των επεκτατικών φιλοδοξιών του Ρώσου δικτάτορα. Ο κίνδυνος να προκαλέσει μια γενικευμένη σύρραξη δεν φαίνεται να τον τρομάζει.
Η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου δεν φαίνεται να τρομάζει επίσης ούτε και τους εγχώριους ιδεολογικούς και πολιτικούς υποστηρικτές του Πούτιν που, παρά τη γενική κατακραυγή, ανακαλύπτουν επιχειρήματα για να «δικαιολογήσουν» την εγκληματική εισβολή. Η απροσχημάτιστη παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς έννομης τάξης και αναθεώρησης των συνόρων χωρών μελών του ΟΗΕ δεν τους πτοεί. Η προσπάθεια ενός φρικτού συμψηφισμού με πράξεις επίσης ιστορικά καταδικασμένες από την παγκόσμια κοινότητα, είναι πράξη ουσιαστικής συνενοχής.
Ίσως να έχουν κάποιοι την ιδεοληψία ότι υπερασπιζόμενοι τον παραλογισμό του Πούτιν παίρνουν τη ρεβάνς για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ίσως να θεωρούν ότι μέσα από τις «επιτυχίες» ενός δικτάτορα δικαιώνουν και τις ανεκπλήρωτες προσωπικές τους προφητείες και φιλοδοξίες. Σε κάθε περίπτωση προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στην υπόθεση του σεβασμού των κανόνων του διεθνούς δικαίου και της διαφύλαξης της παγκόσμιας ειρήνης που διατρέχει άμεσο κίνδυνο.
4°
