Η αναπόφευκτη ήττα της Ρωσίας του Πούτιν

Δεν ξέρω τι θα γίνει τις επόμενες ώρες και ημέρες, αλλά αυτό που ξέρω καλά είναι ότι εντέλει (1) το ΝΑΤΟ θα διευρυνθεί και θα καλωσορίσει και την Ουκρανία, και τη Φινλανδία, και τη Σουηδία, και το Ισραήλ, και την Κύπρο, ανάμεσα σε άλλες χώρες, (2) η ΕΕ θα ισχυροποιήσει τους δεσμούς των κρατών-μελών της όσο ποτέ, βαδίζοντας σταθερά προς την Ολοκλήρωση-Ομοσπονδοποίηση, κάτι απολύτως υπέροχο και απολύτως αναπόφευκτο, και (3) ο Ευρωπαϊκός Στρατός που επιτέλους θα σχηματιστεί θα έχει τρομερή ισχύ πυρός και κολοσσιαία αποτρεπτική δύναμη. Δεν υπάρχει απολύτως καμία πιθανότητα να μη γίνουν ΚΑΙ τα τρία μέσα στη δεκαετία.

Η πρόοδος του ανθρώπου και των κοινωνιών δεν είναι φαντασιοκόπημα, δεν είναι μια «ποιητική» προσδοκία για «κάτι καλύτερο». Είναι μια ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ο ένας και μοναδικός τρόπος που ξέρουμε για να προχωράμε.

Ο πόλεμος, από την άλλη, υπήρξε ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ κάτι φυσιολογικό, απαραίτητο, όμορφο (ναι) και ζωτικής σημασίας: μόνο έτσι, πίστευαν σχεδόν οι πάντες, μπορούσε να προοδεύσουν ο άνθρωπος, οι κοινωνίες και τα κράτη. Έπρεπε να περάσουν δεκάδες αιώνες για να σιχαθεί η ανθρωπότητα τον πόλεμο και για να της φαίνεται αυτό που πράγματι είναι — μία παράλογη και απάνθρωπη δραστηριότητα. Και κυρίως πέρα για πέρα ΛΑΘΟΣ: κάτι που γυρίζει τον άνθρωπο, τις κοινωνίες και τα κράτη πίσω, κάτι που αποστρέφεται την πρόοδο και την ευτυχία ΟΛΩΝ, των νικητών συμπεριλαμβανομένων. Το μάθαμε — με τον δύσκολο τρόπο, αλλά το μάθαμε.

Παρά ταύτα, ακόμη και σήμερα ακούγεται κάπως περίεργα αυτή η αδιαμφισβήτητη αλήθεια στα αυτιά κάποιων. Πολλοί ακόμη πιστεύουν αφελώς ότι «πόλεμος πατήρ πάντων εστί» ή ότι χάρη ακριβώς στον πόλεμο προοδεύουν αλματωδώς η τεχνολογία και η επιστήμη, και άλλα τέτοια φαιδρά — μπούρδες ολκής και φληναφήματα. Η τεχνολογία και η επιστήμη προοδεύουν συνολικά πολύ περισσότερο με τον… κινηματογράφο και τα τεχνολογικά άλματα που κάνει μέσα σε μία (οποιαδήποτε) δεκαετία το Χόλιγουντ, παρά από όλους τους πολέμους της ιστορίας ΜΑΖΙ.

Η αλήθεια είναι αποδεδειγμένα άλλη: η ανθρωπότητα προοδεύει μόνο επιλύοντας προβλήματα διαβίωσης, μόνο σπρώχνοντας όλο και περισσότερες, μεγαλύτερες, πιο συμπαγείς και πιο ποικιλόμορφες μάζες ανθρώπων σε ένα ανώτερο επίπεδο ποιότητας ζωής. Κανένα έξυπνο κανόνι δεν προχώρησε τις κοινωνίες πιο μπροστά, όσο ένα μίτινγκ μιας μέσης εταιρίας εμπορίου οποιουδήποτε καταναλωτικού προϊόντος.

Πάντα θα υπάρχουν Χίτλερ και Πούτιν βέβαια. Αλλά ακριβώς γι’ αυτό οι μεγάλες ενώσεις των δημοκρατικών κρατών, διά της προβεβλημένης ισχύος τους, θα τους κρατούν δέσμιους στη μικρή, κόκκινη, πύρινη Κόλασή τους—ή θα τους κατατροπώνουν.

Δεν διακινδυνεύω καμία πρόβλεψη, γιατί δεν θα πέσω έξω. Είναι ηλίου φαεινότερον και θα αποδειχτεί πολύ πιο γρήγορα από όσο φαίνεται σήμερα, με τη φρίκη και τα δεινά της ηρωικής Ουκρανίας: σ’ αυτόν τον πόλεμο (και όχι γενικώς «στο μέλλον») η Ρωσία θα ηττηθεί σε όλα τα επίπεδα εξαιτίας, ακριβώς, της βρόμικης μιλιταριστικής πολιτικής της και του συνόλου των παρανομιών και των εγκλημάτων του φαρμακού που τη σπρώχνει στον γκρεμό.

Σαν κοσμικά πιόνια, οι τέτοιοι δικτάτορες, παρά τον πόνο, τα δάκρυα και τον τρόμο που γεννούν, προσφέρουν άθελά τους στον πλανήτη και καλές υπηρεσίες: συσπειρώνουν τα κράτη, ατσαλώνουν τις συνειδήσεις, ενώνουν τα χέρια του καλού, σφίγγουν τη γροθιά του ανθρώπου και τον ωθούν προς τα εμπρός. Τσακίζοντας, στην πορεία, τα κράτη-τρομοκράτες, ή λέγοντάς τους να κάτσουν στ’ αυγά τους για να μην έχουμε άλλα.

Έτσι γίνεται πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα.