Η Δυτική απάντηση στον πόλεμο

Η Ρωσία του Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία και άρχισε έναν άδικο, καταστροφικό πόλεμο που θα έχει πολλά θύματα και θα προξενήσει τεράστιες καταστροφές. Και η Ουκρανία φαίνεται μόνη απέναντι σε αυτό τον άγριο, φρικώδη σοβινισμό, μόνη με έναν τρόπο σπαρακτικό.

Η Αμερική βρίσκεται μακριά. Γιατί λοιπόν δεν απαντά η Ευρώπη με πόλεμο απέναντι στον ρωσικό μιλιταρισμό, που απειλεί τον πλανήτη μέχρι και με μία καινούργια παγκόσμια σύρραξη; Της λείπουν άραγε οι ηγέτες με πυγμή, της λείπει η σιδηρά αποφασιστικότητα, της λείπει αυτό το κάτι που παλιά την έκανε να δρα αστραπιαία και με το μάτι να γυαλίζει; Της λείπει η χαρά του αίματος, απαραίτητου δομικού στοιχείου των μεγάρων της, των καθεδρικών της, της βιομηχανίας της;

Δεν τα πιστεύουμε αυτά. Η Ευρώπη δεν απαντά εγκαίρως και «ως όφειλε», όχι επειδή είναι νωθρή και βολεμένη, αγκυλωμένη σε κάποιου είδους στρεβλώσεις, ή υποταγμένη στη φιληδονία της. Και όχι επειδή είναι άοπλη, αδύναμη ή διασπασμένη, παρά τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις που τρέφει στους κόλπους της και που τρέφονται από τους μαστούς της ενώ την πολεμούν εκ των έσω και στα φανερά. Αλλά γιατί είναι ταγμένη να υπηρετεί την ευτυχία των πολιτών της. Το δικαίωμα να συναντιούνται οι πάντες στους φαρδιούς δρόμους της. Το δικαίωμα να διαφωνούν και να το φωνάζουν. Το δικαίωμα να πηγαίνουν στον κινηματογράφο και να τα πίνουν στα μπαρ. Το δικαίωμα να βγάζουν βόλτα τον σκύλο παίζοντας μαζί του και να διαβάζουν βιβλία στην πολυθρόνα και στα καφενεία. Το δικαίωμα να φιλά κανείς δημοσία όποιον θέλει, όπως το θέλει. Το δικαίωμα να θρησκεύεται και να μη θρησκεύεται. Το δικαίωμα να κάνει καταχρήσεις. Το δικαίωμα να έχει συνέπειες αν επιλέξει να μην εμβολιαστεί.

Είναι όπως με την καραντίνα: ναι, είναι πιο αποτελεσματικές οι μέθοδοι της Κίνας και άλλων αυταρχικών καθεστώτων. Είναι πιο εύκολο να παρακολουθείς, να φυλακίζεις, να τιμωρείς, να συγκεντρώνεις πελώριο όγκο πληροφοριών και δεδομένων, να εγκλείεις σε σπίτια και στρατόπεδα χωρίς να ξεφυλλίζεις τη νομοθεσία και το Σύνταγμα, αλλά απλώς με μια διαταγή ή τις διαθέσεις του χωροφύλακα. Είναι πιο σίγουρο, και πιο γρήγορο. Καμία σχέση με τη συζήτηση στη Δύση περί του αν μπορείς, φέρ’ ειπείν, να πηγαίνεις για μπάνιο στη θάλασσα εν μέσω αυστηρού λοκντάουν επειδή το θέλεις ή επειδή για κάποιο λόγο πιστεύεις ότι εξαιρείσαι από τον γενικό κανόνα. Εκεί, απλώς θα σε σύρουν από τα μαλλιά και θα σου πουν να το βουλώσεις: εύκολο. Εδώ, θα πάτε στα δικαστήρια: σύνθετο, χρονοβόρο.

Αυτή είναι η διαφορά μας. Αυτή είναι η Ευρώπη, και αυτή είναι η Δύση. Είμαστε πολίτες. Είμαστε νοικοκύρηδες. Είμαστε του σπιτιού και του Μεγάρου. Δηλαδή; Δηλαδή του πολιτισμού και της προόδου. Της ανάπτυξης και της δημιουργίας. Του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Των οικοσυστημάτων και του πλανήτη. Των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αειφορίας των συναισθημάτων. Κάτι τέτοια είναι που μας συνέχουν. Και οι ηγέτες μας φροντίζουν ακριβώς όλα αυτά: την καλοπέρασή μας, την καλοπέραση των όσο περισσοτέρων είναι πάντα δυνατό — τη δικαιοσύνη.

Μα, θα πει δικαίως κάποιος: «Δηλαδή δεν πολεμάμε τον φασίστα Πούτιν για να βγάλουμε βόλτα τον σκύλο;!»

Όχι. Για τους παραπάνω λόγουςθα καθυστερήσουμε να επέμβουμε, καθώς οι αποφάσεις μας θα είναι αποτέλεσμα μίας μεγάλης δέσμης σύνθετων και πολύπλευρων σκέψεων, πολλών πραγμάτων που θα πρέπει να μπουν στη ζυγαριά, και της κατάστασης όπως θα διαμορφώνεται ώρα με την ώρα. ΑΥΤΑ είναι μαθημένοι να κάνουν οι ηγέτες της Δύσης, οι οργανισμοί της και οι συμμαχίες της, και γι’ αυτό ζούμε εδώ και όχι στις Φιλιππίνες. Είναι υπηρέτες των συμφερόντων μας, θεματοφύλακες των αξιών μας και του δικαιώματος να είναι κανείς βουτηγμένος στην αμεριμνησία εφόσον το επιλέξει.

Ναι, ο άμεσος πόλεμος σαν απάντηση σε ένα ρωσικό Blitzkrieg ακούγεται ελκυστική ιδέα σε κάποιους, ιδίως δε σε όσους έχουν σιγουρέψει ότι οι ίδιοι δεν θα εμπλακούν σε αυτόν και δεν θα χάσουν τη βολή τους και το έχει τους από αυτόν. Είναι πράγματι — αρκεί να έχουμε συναποφασίσει όλοι ότι θα στερηθούμε για πολύ περισσότερο από τον χρόνο που θα κρατήσει αυτός ο πόλεμος όσα σήμερα έχουμε εν αφθονία, και ότι θα τον τραβήξουμε μέχρι το (όποιο) τέλος.

Αυτή τη στιγμή απαιτείται σύνεση, πάνω απ’ όλα. Και να μη μας διαφεύγει, να μην ξεχνάμε, ότι η Δημοκρατία πάντα νικά στο τέλος διά της βίας των όπλων της. Αυτοί οι νοικοκύρηδες που λέγαμε προηγουμένως. Αυτοί είναι που νικάνε.

Όπως στο τέλος θα νικήσει η ελεύθερη, μαρτυρική Ουκρανία, στο πλευρό της οποίας τασσόμαστε όλοι.