Πολιτικη & Οικονομια

Revenge porn: Μικροί τόποι - Κάρπαθος

Αυτό που ήρθε και βρήκε την Κάρπαθο δεν είχε να κάνει με σεξουαλικό προσανατολισμό. Είχε να κάνει με τη βία, η οποία σε ό,τι κι αν μπει το διαστρεβλώνει

elisavet-papadopoulou.jpg
Ελισάβετ Παπαδοπούλου
ΤΕΥΧΟΣ 816
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Νέος άντρας που κρύβει το πρόσωπό του
© Elijah O'Donnell / Pexels

Revenge porn: Σχόλιο για την αυτοκτονία του πατέρα ενός ομοφυλόφιλου άνδρα στην Κάρπαθο, το κοινωνικό μας πρόσωπο δεδομένων και τη βία.

Αυτό, νομίζω, που κάνει τόσο οδυνηρό το «revenge porn» είναι η παρεμβολή στο κοινωνικό μας πρόσωπο δεδομένων που ανήκουν στην απολύτως ιδιωτική σφαίρα και θα έπρεπε να μείνουν εκεί. Από την ώρα που περνάμε το κατώφλι του σπιτιού μας, βγάζουμε προς τα έξω ένα πρόσωπο το οποίο έχουμε δομήσει μέσα από χρόνιες διεργασίες. Είναι το κοινωνικό μας πρόσωπο, και δίνουμε το δικαίωμα να κοιτάξουν παραμέσα (εκεί όπου όλοι έχουμε πράγματα να κρύψουμε, μερικά για τα οποία ντρεπόμαστε) μόνο αυτοί που εμείς διαλέγουμε. Το παραμέσα είναι τα αισθήματα και η σεξουαλικότητά μας (ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού). Σε αυτά επιτρέπουμε να κοιτάξουν όσοι εμπιστευόμαστε. Δεν έχει σημασία η διάρκεια του χρόνου για τον οποίο παραχωρείται η εμπιστοσύνη. Μπορεί να είναι για μια νύχτα, μπορεί για μια ζωή. Στη σεξουαλικότητα είμαστε όλοι ακατέργαστοι, από την άποψη ότι στο πεδίο αυτό δεν επιτρέπουμε την παραβίαση της ελευθερίας μας (εκτός και αν η ελευθερία αυτή ακουμπάει το έγκλημα). Στη σεξουαλικότητα τους «ζυγούς» λύνουμε. Αφήνουμε κατά μέρος τίτλους, τιμές, ευπρέπειες, τα έτσι και τα αλλιώς. Γινόμαστε πλάσματα του ενστίκτου, που σημαίνει πλάσματα ξένα και ξαφνιαστικά. Εκεί ακριβώς δρα το «revenge porn». Αυτό το πρόσωπο το παραδίδει στην κοινοκτημοσύνη, καταλύοντας το δικαίωμά μας στον αυτοκαθορισμό. Το δικαίωμα που έχουμε στον χώρο εργασίας, στην πολυκατοικία, στη γειτονιά και στο μικρό μας στερέωμα, να κρατήσουμε τον μυστικό εαυτό μας, μέχρι εκεί που εμείς νιώθουμε ασφαλείς.

Στο «Διαβάζοντας τη Χάνα» μια γυναίκα προτιμά να καταδικαστεί για έγκλημα, για να μην υποστεί αυτό που η ίδια θεωρεί τον υπέρτατο εξευτελισμό: Να παραδεχθεί ότι δεν ξέρει να διαβάζει. Ο καθένας ορίζει το πεδίο της ντροπής του. Είναι δικαίωμά του. Ας πάμε στην Κάρπαθο τώρα. Μιλάμε για ένα μέρος μικρό. Μια θάλασσα και ένας αιώνας το χωρίζει από τα λογιών «revenge porn» και σύγχρονες κουλτούρες πολιτικής ορθότητας. Μεγάλωσα σε ένα τέτοιο μέρος. Μπορεί να μη μας χώριζε μια θάλασσα αλλά μια ενδοχώρα, δεν κάνει διαφορά. Αυτοί οι μικροί τόποι έχουν στενεμένες ζωές. Οι άνθρωποι φοβερίζοντας ο ένας τον άλλο μέσα από το κουτσομπολιό έστησαν τις κοινωνίες τους, τους έδωσαν συνοχή, και όρισαν τι είναι καλό και τι είναι κακό. Έμαθαν να μην αφήνουν τίποτα να ξεχυλίζει από τις όχθες τους. Το στρίμωχναν και δεν τους ένοιαζε αν θα γίνει απωθημένο, σύμπλεγμα ή νεύρωση. Ήταν κοινωνίες επιβιωτικές και άγριες. Είχαν στέρεη λογική και απαιτήσεις. Από τις κοινωνίες αυτές η σύγχρονη Ελλάδα πήρε τα καλύτερα κομμάτια της, που δεν ήξερε τι να τα κάνει. Από αυτές τις κοινωνίες πήρε και μια ευπρέπεια που εμένα τουλάχιστον δεν έπαψε να με σοκάρει.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω τη νύχτα που ξενυχτούσανε τη μάνα μιας φίλης μου. Ήταν Δεκέμβρης. Την ξενυχτούσανε στο σαλόνι. Τα παράθυρα παλιά, έβαζαν βοριά. Μια σόμπα προσπαθούσε να τους ζεστάνει όλους. Οι θείες της και η καλή φίλη της μάνας της κάθισαν μαρμαρωμένες όλη τη νύχτα στην ίδια θέση. Στην ίδια παγωνιά. Χωρίς να κουνήσουν τα πόδια τους. Χωρίς να ξεμουδιάσουν. Φορώντας φούστες όπως ταιριάζει σε έναν νεκρό. Για τέτοιου είδους ευπρέπεια μιλάμε. Που δεν γνωρίζει ανάπαυλα. Κι όμως ετούτη η ευπρέπεια, ενώ δεν το περιμένει κανείς (δεδομένης της σκληρότητας που επιφυλάσσει για τον εαυτό της), έχει μια δεκτικότητα στο τι συμβαίνει έξω, παρόλο που λέει τα πράγματα με το όνομα που τα έμαθε, κι αυτό καμιά φορά ξαφνιάζει, και αδικεί τον στην ουσία προοδευτισμό τους. Επίσης, δεν πρόκειται να ξεχάσω με πόσο αυτονόητο τρόπο δέχτηκε το χωριό μου ένα ζευγάρι πενηντάρηδων ομοφυλόφυλων που μια μετάθεση έφερε τον έναν από τους δύο σε μια διπλανή πόλη. Έζησαν στο χωριό μου πάνω από πέντε χρόνια. Ήρθε κάποια στιγμή και η μητέρα ενός από τους δύο. «Είναι απ’ τους άλλους», είπε ο πατέρας μου όταν τον ρώτησα για τους καινούργιους κατοίκους. Δεν βρήκα τίποτα κακό στην έκφραση αυτή. Μόνο αμηχανία κι εκείνη τη γνωστή ακάματη ευπρέπεια. «Καλοί άνθρωποι», είπε ύστερα από λίγο. Το κοινωνικό τους πρόσωπο δεν πρόσβαλλε κανένα. Είχαν μια κανονική ζωή, καλλιεργούσαν κι αυτοί λαχανόκηπο, μερεμέτιζαν καμιά ζημιά την άνοιξη στο νοικιάρικο που έμεναν, πρόσθεσαν μια σειρά από φωτισμένα παράθυρα, σε ένα χωριό που ολοένα ερημώνει. Ούτε σούσουρο, ούτε σκουντήματα, ούτε προσβολές. Αυτές οι μαραζωμένες από την εγκατάλειψη κοινωνίες, στις οποίες δεν έχει απομείνει τίποτα να κοιτάξουν στα ενδότερά τους εκτός από τη μοναξιά, είναι έτοιμες να δεχτούν κάθε τι καινούριο που ανταποκρίνεται στην τάξη του κόσμου τους.

Αυτό που ήρθε και βρήκε την Κάρπαθο, αυτό που τη χτύπησε κατάστηθα, δεν είχε να κάνει με σεξουαλικό προσανατολισμό. Είχε να κάνει με τη βία, η οποία σε ό,τι κι αν μπει το διαστρεβλώνει. Είναι η βία που έκανε τη σεξουαλικότητα να δείχνει άσχημη. Βία είναι όταν εισχωρείς στο ιδιωτικό, βία είναι όταν δείχνεις αυτό που ο άλλος δεν θέλει να δει, βία είναι όταν τον αναγκάζεις να δει τη γέννα του με έναν τρόπο, που αυτός και η παλιομοδίτικη ευπρέπειά του δεν θα έφταναν ποτέ. Δεν ήταν το φύλο του γιου του αυτό που τον σκότωσε. Κανείς δεν είναι τόσο χαζός ώστε να μην ξέρει. Ζούσε μια χαρά, γνωρίζοντας όσα άντεχε. Είμαι σίγουρη πως προχωρούσε στην αποδοχή. Από Δευτέρα σε Κυριακή. Μπορεί να έφτανε η μέρα που θα καμάρωνε ή θα μετανοούσε, για όσο συναίσθημα μάγκωσε στο όνομα του «τι θα πει ο κόσμος». Που το είχε και δεν το 'δωσε στον γιο, να στηριχτεί.

Όποιος το έκανε αυτό, όποιος διέρρευσε το βίντεο και έκανε αυτό τον άνθρωπο που μέχρι τότε ήταν αντιμέτωπος με μια φυσιολογική πραγματικότητα, δύσκολα όμως διαχειρίσιμη για τον ίδιο, όποιος τον έκανε να περιφρονήσει κάθε τι που υπάρχει γύρω του, και κυρίως την ίδια τη ζωή για τη χυδαιότητα και τη βία της, πρέπει να τιμωρηθεί και μάλιστα κακουργηματικά. Κυρίως επειδή δεν του άφησε χρόνο. Να αποδεχτεί και να τελευτήσει εν ειρήνη. Και γιατί όχι, έμπλεος περηφάνιας. Μετανιωμένος για όσα αδίκως καταλόγισε στον γιο, ενώ δεν του έπρεπαν.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.