Εμείς, ο Πούτιν κι ένας πόλεμος

Το πρωί της Τρίτης στην ελληνική τηλεόραση μπορούσε κανείς να ακούσει κάποιον ανταποκριτή που δεν γύρισε ακόμη από το κρύο να λέει πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν έστειλε τον στρατό του στην Ουκρανία για την προστασία του τοπικού πληθυσμού. Εξήγησε ακόμη στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό πως, έπειτα από τόσες διαπραγματεύσεις, η Δύση δεν θα έπρεπε να παριστάνει την αιφνιδιασμένη. Έτσι, οι έλληνες τηλεθεατές έμαθαν πως οι ρωσόφωνοι της Ουκρανίας κινδυνεύουν από κάποιους (από ποιους;) και πως οι Δυτικοί θα έπρεπε να περιμένουν πως ο ρώσος πρόεδρος θα άπλωνε τις προστατευτικές του φτερούγες πάνω από το Ντονμπάς.

Δεν ξέρω τι παραπάνω θα άκουγαν οι ρώσοι τηλεθεατές για τον ακαταμάχητο ηγέτη τους. Ξέρω όμως πως ο ανταποκριτής που δεν γύρισε ακόμη από το κρύο κουράζεται χωρίς λόγο. Όλες οι έρευνες, με τελευταία αυτή της Kapa Research τον Αύγουστο του 2021, δείχνουν πως ο Πούτιν είναι από τους πιο δημοφιλείς ξένους ηγέτες στη χώρα μας. Ο αυταρχισμός του δεν ενοχλεί έλληνες πολίτες που ψηφίζουν κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Στον τόπο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία είναι αρκετοί αυτοί που, δηλώνοντας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και αποκλειστικοί κληρονόμοι του δημοκρατικού ιδεώδους, δεν βλέπουν το παραμικρό πρόβλημα στο γεγονός πως το καθεστώς του Πούτιν πρώτα επιχείρησε να εξοντώσει με ένα θανατηφόρο δηλητήριο έναν πολιτικό του αντίπαλο κι έπειτα τον έστειλε στη φυλακή.

Φυλακισμένος και δηλητηριασμένος, ο Αλεξέι Ναβάλνι δεν μπορεί ασφαλώς να παρακολουθεί ούτε τηλεόραση ούτε δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα. Θα μπορούσε όμως να του εξηγήσει κάποιος πως ο θαυμασμός για τον Πούτιν έχει σε κάποιον βαθμό ιστορικές ρίζες: κάπως αταβιστικά, ένα μέρος της κοινής γνώμης περιμένει ακόμη να μας υπερασπιστεί το «ξανθό γένος» από τους εχθρούς μας όπως ήθελε μια φήμη που κυκλοφόρησε λίγο μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης – δεν θα απελευθερώσουν κάποια στιγμή οι ορθόδοξοι Ρώσοι το λίκνο της Ορθοδοξίας;

Την απάντηση την έχουν δώσει οι σχεδόν έξι αιώνες που έχουν περάσει από τότε. Κι επειδή δεν είμαστε όλοι τόσο αφελείς, ό,τι απομένει σε θαυμασμό είναι εξ αντανακλάσεως: ο αντιδυτικός μας εαυτός μας κάνει να παραδεχόμαστε κάποιον που αμφισβητεί την ισχύ της Δύσης. Πώς το λένε; Είναι μάγκας και τον λένε Βλαντίμιρ.

Λιγότερο κουτσαβάκικα, ο αντιδυκισμός συμπυκνώνεται στο εξής ερώτημα: Γιατί το ΝΑΤΟ ενοχλεί το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας επιδιώκοντας να κάνει μέλη του πρώην σοβιετικές δημοκρατίες; Δεν χρειάζεται να παραξενεύεται κανείς για το γεγονός πως το ερώτημα διατυπώνεται από εκείνους που δεν παραχωρούν σπιθαμή από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας τους. Ναι, με ποιον θα πας και ποιον θ’ αφήσεις είναι κυριαρχικό σου δικαίωμα. Η Ελλάδα μπορεί να αποφασίσει, χωρίς ας πούμε να ρωτήσει την Τουρκία, εάν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, εάν θα πίνει τσάι με τους Άγγλους ή εάν θα παίζει κρίκετ με τους Ινδούς.

Αλλά η Ουκρανία; Όχι, η Ουκρανία δεν μπορεί, όπως δεν μπορούσε παλαιότερα η Γεωργία. Η Ελλάδα μπορεί να υπολογίζει στη βοήθεια του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα. Υπήρξε οθωμανική επαρχία αλλά τώρα είναι ανεξάρτητο κράτος. Αλλά η Ουκρανία; Όχι, θα είναι πάντα σοβιετική δημοκρατία παρά την ανεξαρτοποίησή της το 1991. Θα έχει έναν πληθυσμό στο όνομα του οποίου θα δικαιολογείται η ξένη επέμβαση όπως δεν δικαιολογήθηκε ποτέ στην Κύπρο. Το Ντονμπάς μπορεί να δόθηκε στην Ουκρανία από ένα λάθος του Λένιν. Αλλά ο άλλος που λέει πως τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δόθηκαν στην Ελλάδα από ένα λάθος του Κεμάλ; Ερντογάν, ο παραχαράκτης της Ιστορίας και ο κατακτητής. Ο Πούτιν όμως δεν παραχαράσσει και δεν κατακτά. Αποκαθιστά και προστατεύει. Πούτιν, ο απελευθερωτής.

Δεν είναι όμως μόνο σε καιρό ειρήνης που πρέπει να αποφασίσει κάποιος με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει. Είναι, ακόμη περισσότερο, σε καιρό πολέμου. Και αυτός είναι ένας τέτοιος. Όση ρωσική προπαγάνδα και αν μεταδώσει η ελληνική τηλεόραση, η αλήθεια είναι πως ο Βλαντίμιρ Πούτιν επιτίθεται σε μια χώρα με τις ίδιες προφάσεις που χρησιμοποίησαν και άλλοι στην ιστορία πριν από αυτόν. Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης δείχνουν τουλάχιστον πως η ελληνική πολιτική ηγεσία τηρεί αυτή τη φορά ενιαία στάση. Ευτυχώς, δεν ζούμε την εποχή του εθνικού διχασμού. Αλλά είναι πολλοί ακόμη οι Έλληνες που επιμένουν να ζουν με τις πλάνες τους.