Πόσο ακόμα θα περιοριζόμαστε για τους ανεμβολίαστους;

Γιατί δυο χρόνια τώρα περιοριζόμαστε; Στην αρχή γιατί όλοι κινδυνεύαμε. Περισσότερο οι ηλικιωμένοι και όσοι ήταν ήδη άρρωστοι, αλλά ο κίνδυνος νοσηλείας, ΜΕΘ και αποδήμησης υπήρχε και για τους μεσήλικες και για τους υγιείς. Και μαζί μ’ αυτόν η βεβαιότητα ότι χωρίς περιοριστικά μέτρα το σύστημα υγείας (και μαζί όλη η χώρα) θα τιναχτεί στον αέρα.

Μετά ήρθαν τα εμβόλια και από τη στιγμή που η πλειονότητα των πολιτών εμβολιάστηκε η κατάσταση άλλαξε. Τώρα πια οι πλήρως εμβολιασμένοι διατρέχουν ελάχιστο κίνδυνο και οι ΜΕΘ (όπως και τα νεκροταφεία) γεμίζουν από συμπολίτες που παρότι είναι μιας κάποιας ηλικίας και μιας κάποιας υγείας (θυμίζω ότι και η παχυσαρκία, παρά κάποιες ανοησίες της μόδας, είναι ασθένεια) αρνούνται να εμβολιαστούν. Ο αριθμός των συμπολιτών αυτών, παρότι μειονότητα, είναι αρεκτός ώστε το σύστημα υγείας να κινδυνεύει.

Με λίγα λόγια από μια κατάσταση στην οποία κινδυνεύαμε όλοι και το σύστημα υγείας κινδύνευε από όλους, περάσαμε σε μια κατάσταση που κινδυνεύουν οι ανεμβολίαστοι και το σύστημα υγείας κινδυνεύει από τους ανεμβολίαστους. Γιατί λοιπόν να συνεχίσουν να υφίστανται περιορισμούς και οι εμβολιασμένοι; Μπορεί οι περιορισμοί τους να είναι λιγότεροι από αυτούς των ανεμβολίαστων αλλά υπάρχουν και η απορία παραμένει: Γιατί να περιορίζονται, έστω και λίγο, οι άνθρωποι που δεν κινδυνεύουν από τον κορωνοϊό αλλά από τις συνέπειες της στάσης των ανεμβολίαστων; 

Η προφανής απάντηση είναι ότι μια κατάρρευση του συστήματος υγείας ή ακόμα και η υπερφόρτωσή του, μας επηρεάζει όλους. Κι αφού πολλοί συμπολίτες επιμένουν στην αντιεμβολιαστική παλαβομάρα πρέπει την ευθύνη της ανευθυνότητας τους να την σηκώσουμε όλοι μαζί. Αυτό ακουγόταν (και ήταν) λογικό μέχρι πριν λίγο καιρό, αλλά πια και με τα καινούργια δεδομένα που δημιουργεί ο συνδυασμός εμβολίων και μετάλλαξης όμικρον μοιάζει με αυτό: «Αφού υπάρχουν εγκληματίες και παραβατικοί το βάρος των ποινών τους πρέπει να το σηκώσουμε όλοι μαζί». Λογικό; Μάλλον όχι.

Το να σηκώνουν και οι εμβολιασμένοι το βάρος που δημιουργούν οι ανεμβολίαστοι, ακόμα κι αν μιλάμε για ένα αναλογικά μικρότερο κομμάτι του, μοιάζει όλο και πιο παράλογο και νομίζω πως ήρθε η ώρα να ρωτήσουμε: και γιατί να μη σηκώσουν οι ανεμβολίαστοι όλο το βάρος του κολλήματός τους; Γιατί να μοιραστούμε κάτι που είναι όλο δικό τους; Μπορεί να είναι αρκετοί για να κάνουν ζημιά στο σύστημα υγείας, αλλά είναι αρκετά λίγοι για να τους ανεχόμαστε. Γιατί να μην αρθούν όλοι οι περιορισμοί για τους εμβολιασμένους και γιατί να μην αυξηθούν οι περιορισμοί των ανεμβολίαστων; Γιατί να στερείται ένας εμβολιασμένος τις συνήθειές του προκειμένου να μη στερηθεί τη βόλτα του στο πάρκο ο ανεμβολίαστος; Γιατί να μη βγαίνει όπως θέλει από το σπίτι του ο εμβολιασμένος προκειμένου να μπορεί να βγαίνει και ο ανεμβολίαστος; Γιατί η λογική και η υπευθυνότητα να κάνει παραχωρησεις στον παραλογισμό και την ανευθυνότητα;

Δεν επιχειρηματολογώ υπέρ της άρσης όλων των περιορισμών γενικώς και αορίστως. Επιχειρηματολογώ υπέρ της άρσης των περιορισμών για τους πλήρως εμβολιασμένους σε συνδυασμό με πολύ πιο αυστηρούς περιορισμούς για τους ανεμβολίαστους. Επιχειρηματολογώ υπέρ μιας αυστηρής καραντίνας για τους ανεμβολίαστους ή υπέρ του γενικού υποχρεωτικού εμβολιασμού. Νομίζω πως πια οι ανεμβολίαστοι, ενώ είναι αρκετοί για να τινάξουν το υγειονομικό σύστημα στον αέρα, είναι αρκετά λίγοι ώστε να μπορούν να τεθούν υπο τους περιορισμούς που απαιτούνται προκειμένου να μην περιοριζόμαστε οι υπόλοιποι. Και μπράβο μας.

ΥΓ: Προφανώς υπάρχουν και πλήρως εμβολιασμένοι που κινδυνεύουν. Αλλά οι πολιτικές δεν καθορίζονται από τις εξαιρέσεις.

ΥΓ2: Δεν αντιλαμβάνομαι τη μάσκα ως περιορισμό αλλά ως κομμάτι κάποιων κανόνων υγιεινής που μπορεί να χρειαστεί να συνεχίσουν να επιβάλλονται.   

ΥΓ3: Οι συμπολίτες που θα ήθελαν να εμβολιαστούν αλλά δεν μπορούν είναι λίγοι και ξέρουν να προφυλάσσονται. Δεν αφήνουν την υγεία τους στις ορέξεις του καθενός.