Οι συνταγές του 2015 είναι τοξικές και επικίνδυνες

Δεν αντιλαμβάνομαι σε τι συνίσταται η λεγόμενη τοξικότητα λόγου του κ. Πολάκη. Ο εν λόγω βουλευτής και τέως υπουργός εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την κουλτούρα και την πολιτική του κόμματός του και χαίρει της εκτίμησης τόσο του προέδρου και των στελεχών, όσο και μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων του κόμματός του. Και δεν άκουσα όλα αυτά τα χρόνια που πολιτεύεται από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ καμιά εκ των έσω σοβαρή κριτική για την θορυβώδη πολιτεία του. Μόλις αυτές τις ημέρες είδα να εκτοξεύονται φίλια πυρά εναντίον του και αυτά με την αιτιολογία ότι η συμπεριφορά του βλάπτει το κόμμα. Όχι την πολιτική ζωή της χώρας, ή την χώρα. Και αυτό διότι η ανάδειξη του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ σήμανε απώλειες για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα κακά και μη συμφέροντα δηλαδή.

Και είναι τέτοια η δημοτικότητα αυτού τους είδους του πολιτεύεσται ώστε το καθόλα κόσμιο ΚΙΝΑΛ δεν τόλμησε να τον καταγγείλει ονομαστικά και μεμονωμένα για τα «τσίγκινα σωβρακάκια» αλλά τον συμπεριέλαβε με τον αμυνόμενο κ. Άδωνι Γεωργιάδη στη λογική των ίσων αποστάσεων. Όπως εύστοχα σημείωσε η ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ κ. Εύα Καϊλή «εκτός των άλλων, η διαρκής αμφισβήτηση της ανεξαρτησίας των θεσμών, ακόμη και εντός Βουλής, με την ωμή απειλή πολιτικής εμπλοκής στο έργο της Δικαιοσύνης και της ανάσυρσης μιας υπόθεσης που αρχειοθετήθηκε, είναι ευθεία επίθεση στη Δημοκρατία μας και δεν μπορεί να μένει ατιμώρητη». Συνεπώς, οι λεγόμενες προοδευτικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τι ακριβώς παίζεται αυτές τις μέρες στην πολιτική σκηνή της χώρας. Δεν συνειδητοποιούν ότι όσα συμβαίνουν είναι μια πολιτική βλαβερή για τον τόπο που προσπαθεί να φτιάξει κλίμα «πλατείας αγανακτισμένων» με ότι αυτό συνεπάγεται. Και το μόνο που μπορεί να συνεπάγεται είναι καταστροφή ανάλογη με αυτή που έλαβε χώρα το 2015.

Υπάρχει μια σχολή στην πολιτική που λέει ότι για να πάρεις μερίδιο του αντιπάλου μπορείς είτε να τον παίξεις από κοντά, ενίοτε προσεγγίζοντας την πολιτική του είτε από μακριά  πολώνοντας το μέτωπο με αυτόν. Στο ΚΙΝΑΛ αποφάσισαν να παίξουν από κοντά τον ΣΥΡΙΖΑ και από μακριά τη ΝΔ, μιας και είναι διαφορετικής υφής το διεκδικούμενο κλάσμα των κομμάτων αυτών.

Ας υποθέσουμε ότι θέλεις να πάρεις από το ΣΥΡΙΖΑ έναν τύπο που μούτζωνε τη Βουλή, έβριζε τη γενιά του Πολυτεχνείου, καταριόταν τη Μέρκελ, έλεγε σακάτη τον Σόιμπλε, ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, απαιτούσε επαναφορά στη δραχμή, εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ και ψήφισε 2-3 φορές ΣΥΡΙΖΑ, γοητεύτηκε από τον κ. Π. Καμένο και λατρεύει τον κ. Π. Πολάκη. Ή ακόμα στο παρελθόν ήταν θαυμαστής της Αυριανής, έβριζε τον αείμνηστο Μάνο Χατζηδάκη και αποκαλούσε τον αείμνηστο Λεωνίδα Κύρκο, «Κύρκαινα». Και για να τον πάρεις θα του πεις τι; Μήπως για την 4η βιομηχανική επανάσταση, την εξωστρέφεια της Οικονομίας, τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, την αξιολόγηση των ΔΥ, τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους; Ή μήπως για τους θριάμβους και τις καταστροφές του Στάθη Καλύβα; Ψηφίζεις απλά την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της επάρατης κυβέρνησης της Δεξιάς, χωρίς να επιθυμείς εκλογές. Αλλά και αρνείσαι να υπερασπιστείς τα στελέχη του κόμματός σου που κυνηγήθηκαν άδικα με την υπόθεση Novartis για να μην κόψει η μαγιονέζα. Δηλώνειςδηλαδή ως ίσες τις άνισες αποστάσεις από τους δύο ισχυρότερους και αμέσως καλύτερα. Εν τω μεταξύ ο στόχος της «σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης» που βάζεις παραπέμπει σε συνεργασία μάλλον με το ΣΥΡΙΖΑ και σίγουρα όχι με τη ΝΔ. Το μήνυμα ταξιδεύει με ούριο άνεμο. 

Αλλά υπάρχουν και κεντροαριστεροί ή κεντρώοι που παρεπιδημούν στην περιφέρεια της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της περιόδου ΠΦΑ. Με αυτούς τι κάνεις; Υποθέτεις ότι η πάλαι ποτέ αριστερή ψυχή δεν συμβιβάζεται εύκολα ούτε με την κεντροδεξιά, αλλά ούτε με τον φιλελευθερισμό και ανοίγεις μέτωπο σκληρό με την κυβέρνηση ελπίζοντας να διευρύνεις το ποσοστό των μετακινούμενων από την κάλπη της ΝΔ. Τώρα που έγινε χαμός με τα χιόνια και ανεβαίνουν οι τιμές. Αποφεύγεις να μιλήσεις θετικά για την συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου που κράτησε όρθια τη χώρα στα δύσκολα, αλλά και τη στάση του ΠΑΣΟΚ την εποχή των μνημονίων. Δεν λες κουβέντα για την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας στις μέρες του δημοψηφίσματος και της ολέθριας αριστερής διαπραγμάτευσης. Ούτε για την από κοινού υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης αλλά και των ΜΜΕ από δόλιες πολιτικές μεθοδεύσεις των προηγούμενων. Δηλαδή δεν λες τίποτα για μια εποχή που το ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε τη Δημοκρατία και γι’ αυτό μάτωσε, μάτωσε πολύ. Και σαν να μην έφταναν οι σιωπές, με ακίδα τις ανατιμήσεις, δηλώνεις ότι σε λίγο καιρό οι υπουργοί δεν θα μπορούν να επισκεφθούν ούτε σούπερ μάρκετ για επικοινωνιακούς λόγους, υπαινισσόμενος τι; Ότι θα ξεσπάσει κύμα βίας και αναταραχής με αφορμή μια διεθνή και συγκυριακή αύξηση καυσίμων; Ότι θα ξαναζήσουμε κλίμα αντιμνημονιακής υστερίας; Για εκείνη την εθιμοτυπική συνάντηση με τον πρωθυπουργό, ούτε λόγος.

Προφανώς ο καθένας έχει δικαίωμα να πολιτεύεται με όποιον τρόπο νομίζει. Αλλά καλόν είναι να κοιτάει και τις μετρήσεις. Διότι το 70% όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΚΙΝΑΛ θα συζητούσαν υπό όρους το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τη ΝΔ. Εδώ και πολύ καιρό οι ψηφοφόροι του κόμματος εκφράζουν μια κάποια συμπάθεια προς την πολιτική της κυβέρνησης και μια σημαντική εκτίμηση στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη. Και γενικώς το DNA του κέντρου που θέλει να εκφράσει το ΚΙΝΑΛ δεν έχει καμιά συνάφεια με το DNA της ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως τουλάχιστον αυτό εκφράζεται στις μέρες μας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αυτοί που θέλεις είναι αντίθετοι από αυτούς που έχεις. Με ποια δεδομένα ο νέος αρχηγός κ. Ν. Ανδρουλάκης επιλέγει να διαρρήξει τις νορμάλ, για να μην πω καλές σχέσεις του κόμματός του με τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη; Και να τινάξει στον αέρα το ήπιο πολιτικό κλίμα σιγοντάροντας τον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζει ότι ο κόσμος που στήριξε το ΚΙΝΑΛ στα δύσκολα ή ο κόσμος που έσπευσε να τον ψηφίσει χωρίς να είναι μέλος ή φίλος του κόμματος είχε κατά νου τη σημερινή πολιτική του;

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Ο Νίκος, ο Αλέξης και ο εμφύλιος της κεντροαριστεράς

Γιάννης Μεϊμάρογλου 23.01.2022, 12:51

Το πολιτικό πρόβλημα της πατρίδας δεν είναι οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων ούτε η ενδυνάμωση του ενός ή του άλλου κόμματος πάση θυσία και με κάθε τρόπο. Δεν είναι καν ένα μέτωπο απέναντι στο τοξικό πολιτικό νέφος που απλώνεται πάνω από την πόλη. Είναι η ευημερία των πολιτών της μέσα σε ένα υγιές δημοκρατικό περιβάλλον. Και αυτό προϋποθέτει ήπιο πολιτικό κλίμα, συνεννοήσεις στα αυτονόητα, εποικοδομητικές προτάσεις, διατύπωση καθαρών θέσεων στα βασικά και καθαρή στάση απέναντι στην πολύ πρόσφατη Ιστορία μας. Μια Ιστορία που οδηγεί ακόμα τα βήματά μας ή και μας ξυπνάει τη νύχτα από τον εφιάλτη της χρεοκοπίας.

Πριν ένα μήνα έγραφα: «Νίκο Ανδρουλάκη, ίσως υπάρχει στην Ελλάδα χώρος για ένα ευρω σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Σου εύχομαι να τον βρεις και να τα καταφέρεις. Αλλά σήμερα δεν είναι το 1981 και οι παλιές συνταγές δεν πιάνουν». Έκανα ένα λάθος. Δεν είναι 2015 και οι παλιές συνταγές είναι επικίνδυνες. Και γι αυτό δεν θα πιάσουν.