Καταπίνοντας τον Πολάκη, αμάσητο

Δε λέω, καλό πράγμα η ηθική. Και ευπώλητο όσον αφορά στην πολιτική. Πνεύμα και ηθική, φέρνουν ψήφους. Καμιά φορά όμως το πολιτικό συμφέρον επιβάλλει μια πιο «εύκαμπτη» στάση όσον αφορά στα αποδεκτά όρια της ηθικής. Με αποτέλεσμα η ανάγκη για αποστάσεις και από τους δυο διεκδικητές της εξουσίας να οδηγεί στην υποχώρηση κάθε ηθικού φραγμού και δια της εξίσωσης στη νομιμοποίηση της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς. Όταν καταπίνουν με ευκολία ακόμη και έναν ολόκληρο Πολάκη για ορντέβρ, άμα ανοίξει η όρεξη, θα καταπιούν ακόμη και τον Παππά ή τον Τσίπρα;

Μπορεί να συνεργαστούν μαζί τους για να φύγει η Δεξιά. Θα ξεχάσουν και τη σκευωρία κατά των στελεχών τους άμα χρειαστεί. Διαμαρτύρεται ο Βενιζέλος για το διαχωρισμό των πολιτικών προσώπων που «κρεμάστηκαν στα μανταλάκια» για την υπόθεση Novartis από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και γιατί δεν διαμαρτύρεται στο κόμμα του; Μήπως αυτοί τους θυμήθηκαν; Ή δεν τους θυμήθηκαν γιατί δεν έπρεπε να βρεθούν στην ίδια όχθη όλα τα θύματα της σκευωρίας; Μήπως γιατί όπως απείλησε ο Πολάκης, «οι υποθέσεις όπως μπαίνουν στο αρχείο έτσι ξανανοίγουν»; 

Με την πρώτη ευκαιρία, ξέχασαν όσα πολύ πρόσφατα έλεγαν για τον Πολάκη. «Με το γνώριμο απαράδεκτο για το αξίωμα που φέρει ύφος, ξιφουλκεί κατά πάντων», υποστήριζαν προ πενταετίας με αφορμή την κατάρρευση του ΕΣΥ, του εμβληματικού έργου που συνεχίζει να πουλάει το ΠΑΣΟΚ από την πρώτη οκταετία διακυβέρνησης του Ανδρέα. 

«Το νέο παραλήρημα του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας Πολάκη, αυτή τη φορά εναντίον των δικαστικών λειτουργών, επιτείνει το κλίμα αμφισβήτησης των δημοκρατικών θεσμών», έλεγαν για τις επιθέσεις του «Κρητίκαρου» σε δικαστές λίγο πριν στηθεί το σχήμα που εκτέλεσε -ευτυχώς αποτυχημένα- τη σκευωρία Novartis. 

Με δημοσκοπικό αέρα όμως στα πανιά του, το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη βολεύεται με το να εξισώσει τα πεζοδρομιακού χαρακτήρα καμώματα του Πολάκη, με τη θεσμική αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας. Γνωρίζουν ότι τίποτα δε συγκρίνεται με την αντικοινοβουλευτική συμπεριφορά  του «αγαπημένου παιδιού του Τσίπρα». Γνωρίζουν όμως ότι δεν είναι ώρα για μαθήματα ηθικής. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και τώρα ο σκοπός είναι να εμφανιστούν το ίδιο τοξικοί οι δύο αντίπαλοι. Να εμφανιστούν ως χούλιγκαν αμφότεροι. 

Αυτή η επαμφοτερίζουσα στάση όμως δημιουργεί το κόμμα που λέγεται και ΚΙΝΑΛ και ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα με αρχηγό και της Βουλής (σε άλλη αίθουσα), και της ευρωβουλής. Και της μομφής και της σταθερότητας. Και του βουνού και του λόγγου. Αρνείται πεισματικά να πάρει ξεκάθαρη θέση στις περισσότερες περιπτώσεις ακριβώς διότι θυμάται από το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ ότι η ασφαλέστερη μέθοδος προς την εξουσία είναι η πολιτική του ώριμου φρούτου. Περιμένεις χωρίς να εκτίθεσαι. Δε λες πολλά. Περιμένεις να πούνε οι άλλοι και να κριτικάρεις εκ των υστέρων. Είναι σαν το τένις, που αν περάσεις τη μπάλα στο γήπεδο του αντιπάλου, περιμένεις μήπως κάνει εκείνος το λάθος. 

Γνωρίζοντας ωστόσο την απέχθεια των οπαδών του ΠΑΣΟΚ για τις απαραδεκτες πρακτικές συριζαίων (και πασόκο-γενίτσαρων) απέναντι στο κόμμα τους, θα υπέθετε κανείς ότι παρά τον καιροσκοπισμό, θα ήταν αδύνατο να καταπιούν όσα έγιναν και να σταματήσουν τον -πραγματικά- τίμιο αγώνα που έδωσαν εδώ και χρόνια κατά του «πολακισμού». Όρο άλλωστε που οι ίδιοι πρώτο-λανσάρισαν. Σας θυμίζω ωστόσο ότι το ΠΑΣΟΚ είχε ανέκαθεν δύο πρόσωπα. Είχε το πρόσωπο του εκσυγχρονισμού, του Κώστα Σημίτη αλλά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ανθρώπων που μας έβαλαν στο Ευρώ ή κούρεψαν με γενναίο τρόπο τα χρέη της χώρας. Είχε όμως και το πρόσωπο εκείνων που συνεργάζονταν αγαστά με τον Κουρή και τους Αυριανιστές - πρασινοφρουρούς. Εκείνων που λαΐκιζαν δίχως αύριο λοιδορώντας τον Γιαννίτση και καταθέτοντας προτάσεις δυσπιστίας κατά της αναμόρφωσης του ασφαλιστικού. 

Ο δεύτερος δρόμος μοιάζει πιο σύντομος προς την εξουσία. Όμως πλέον δεν είναι ούτε 1985, ούτε 1999. Οι πολίτες υπέστησαν τις συνέπειες του λαϊκισμού και είναι πιο προσεκτικοί στις επιλογές τους. Το απέδειξαν με το «μαύρο» που έριξαν στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου στις εκλογές του 2019. Για τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος. Πρέπει να επιλέξει σε ποια μεριά της ιστορίας θα βρεθεί. Η στάση του απέναντι στον Πολακισμό θα σηματοδοτήσει πολλά για τη μετέπειτα πορεία του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου. Μισές καταδίκες και ολίγον έγκυοι δεν θα τον βοηθήσουν, διότι πατώντας σε δύο βάρκες κινδυνεύει να πέσει στο νερό χαρίζοντας -κι αυτός- τον χώρο της κεντροαριστεράς στον Αλέξη Τσίπρα.