Σχόλιο για την ομιλία του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στη Βουλή, επί της πρότασης δυσπιστίας.
Ο ιστορικός Σεργκέι Ρατσένκο είναι ιστορικός και καθηγητής ιστορίας. Πριν λίγες μέρες τουίταρε μερικά αποσπάσματα από κάποια αποχαρακτηρισμένα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης τα οποία (ξανα)επιβεβαιώνουν αυτά που ήδη ξέρουμε: ότι ο εμφύλιος ήταν μια προσπάθεια του ΚΚΕ να εντάξει τη χώρα στο σοβιετικό μπλοκ, ότι η συντριπτική πλειονότητα του αυτοαποκαλούμενου (αυτοσαρκαστικά υποθέτω) «Δημοκρατικού Στρατού» ήταν βιαίως στρατολογηθέντες και το ότι η εξάρτηση των μεγαλοστελεχών του ΚΚΕ από τη Σοβιετική Ένωση ήταν τέτοια που ζητούσαν από τον πατερούλη Στάλιν να παρεμβαίνει ακόμα και στα γκομενικά τους.
Τουίτ όπως αυτό:
Ή αυτό:
Ο σύντροφος Κουτσούμπας είναι επαγγελματίας κομμουνιστής (στο βιογραφικό του λέει «μετά τις σπουδές του άσκησε αποκλειστικά κομματικά καθήκοντα») και νυν γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Μιλώντας στη Βουλή (όχι σε φιλικό τραπέζι ή σε μια βόλτα με κολλητούς) προσποιήθηκε ότι δεν ήξερε το όνομα του ιστορικού και ότι τάχα μπερδεύτηκε και τον είπε «Παπαρατσένκο». Του άρεσε μάλιστα τόσο πολύ το λογοπαίγνιό του που το επανέλαβε δυο τρεις φορές φροντίζοντας την τελευταία από αυτές, ίσως επειδή δεν έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση το κοινό στο οποίο απευθύνεται, να αφήσει μια παύση ανάμεσα στο «Παπάρα» και το «τσένκο» μη και κανείς χάσει το χωρατό του.
Η ενόχληση του συντρόφου Κουτσούμπα είναι κατανοητή και είναι μια ενόχληση κάθε θρήσκου ανρθωπου. Είναι αντίστοιχη του χριστιανού όταν κάποιος αμφισβητεί την ύπαρξη της ιστορικότητας του Ιησού ή παρουσιάζει τις αντιφάσεις των Ευαγγελίων. Αλλά θα έπρεπε ως επικεφαλής εκκλησίας να είναι πιο ψύχραιμος. Θα έπρεπε να καταλαβαίνει πως η πίστη είναι έτσι κι αλλιώς υπέρανω της πραγματικότητας και πως οι ορθόδοξοι κομμουνιστές δεν πρόκειται να αλλαξοπιστήσουν ακόμα κι αν αποδειχθεί κάτι ακραίο για την εκκλησία του, όπως, ας πούμε, το ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ήταν ένα χρηματοδοτούμενο πλοκάμι της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής. Οι ορθόδοξοι κομμουνιστές πάλι θα ψηφίζουν και θα επισκέπτονται με χαρά τα πανηγύρια της ΚΝΕ με τον ίδιο τρόπο που οι ορθόδοξοι χριστιανοί συνεχίζουν να πιστεύουν και να εκκλησιάζονται ανεξαρτήτως του ήθους ή των επιδιώξεων των αρχιερέων.
Όμως ο σύντροφος Κουτσούμπας επέλεξε να κάνει λογοπαίγνια επιπέδου κακής επιθεώρησης φανερώνοντας όχι το αναξιόπιστο των σοβιετικών αρχείων, αλλά το δικό του χαμηλό, πολακικό σχεδόν, επίπεδο (λέω «σχεδόν» γιατί κανείς δεν φτάνει τόσο χαμηλά όσο το πρωτοπαλίκαρο του Αλέκση, το «επίπεδο Πολάκη» είναι κάτι σαν το απόλυτο μηδέν). Ένα επίπεδο που έχει οδηγήσει το ΚΚΕ σε μια στροφή σε αριστερίστικες ακτιβιστικές δράσεις και νοοτροπίες οι οποίες ταιριάζουν περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου την επιτυχία ο ΓΓ πιθανόν να ζήλεψε και να προσπαθεί να μιμηθεί. Φυσικά οι μιμήσεις, την ώρα που το αυθεντικό προϊόν διατίθεται στην αγορά, δεν οδηγούν πουθενά και περισσότερο κακό θα κάνουν σε ένα κόμμα το οποίο μεταπολιτευτικά (και παρά την αντιδημοκρατική του ιδεολογία και τις αντιδημοκρατικές του επιδιώξεις) έδειχνε μια θεσμική σοβαρότητα.
Αυτό όμως είναι πρόβλημα του ΚΚΕ. Αν οι σύντροφοι είναι ικανοποιημένοι με το επίπεδο του αρχιεπισκόπου τους και την συριζαϊκή του νοοτροπία εμένα δεν μου πέφτει λόγος.
Αυτό που με νοιάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι επιστήμονες και η επιστήμη. Με νοιάζει αυτή η απαξίωση της επιστήμης της ιστορίας από έναν αρχηγό κόμματος, η οποία δεν διαφέρει σε τίποτα από την απαξίωση της επιστήμης της ιατρικής από τους ψεκασμένους αντιεμβολιαστές και από την απαξίωση κάθε επιστήμης από όσους ενοχλούνται από τα πορίσματα και τις ανακαλύψεις της. Και κάπως με νοιάζει, έστω και με την ιδιότητα του ακούσιου χρηματοδότη, το επίπεδο μερικών από τους ανθρώπους που ηγούνται της πολιτικής ζωής και οι οποίοι κινούνται ανάμεσα σε τσίγκινα σωβρακάκια και παπάρια. Και μπράβο τους.
ΥΓ: Για να υπολογίσετε ακριβώς πόσο χαμηλού επιπέδου είναι ο ΓΓ του ΚΚΕ σκεφτείτε χαμηλού επιπέδου θα θεωρούσατε κάποιον που, ενοχλημένος από κάτι που είπε ή που έκανε ο σύντροφος Κουτσούμπας, θα τον προσφωνούσε από το βήμα της Βουλής αλλάζοντας το πρώτο γράμμα του ονόματος του με το Π.
6°
