Η ΝΔ όπως τη γνώρισα

Η ΝΔ έκανε τα τελευταία πέντε χρόνια «υπερπροσπάθειες», ώστε να εξασφαλίσει την ήττα  στις εκλογές (στη μέση της τετραετίας) και να απαξιωθεί πλήρως στη συνείδηση των ψηφοφόρων της.

Σειρά σκανδάλων, υπερτροφικά «εγώ», αδέξιοι χειρισμοί, ατυχείς δηλώσεις, μα πάνω από όλα σχεδόν ανύπαρκτο κυβερνητικό έργο. Οι εξαγγελίες του ’04 και του ’07 επαναλαμβάνονται και το ’09. Τόσο απλά. Η επανίδρυση του κράτους αποδείχθηκε ανέκδοτο. Οι νταβατζήδες όπως όλα δείχνουν έχουν ακόμα το πάνω χέρι. Καμία πρόοδος στην Παιδεία. Διαπλοκή στην Υγεία. Πλιάτσικο στα δημόσια ταμεία. Έρχεται και η διεθνής οικονομική κρίση για να επιτείνει (πόσο ακόμα;) τα μέτρα λιτότητας, όσο στο ενδιάμεσο διάφοροι πλούτισαν κάνοντας μπίζνες με την κρατική περιουσία.

Εντωμεταξύ, η Ελλάδα απώλεσε μεγάλο κομμάτι του φυσικού της πλούτου, γεγονός που θα έχει δαπανηρότατες συνέπειες στις τσέπες του κάθε φορολογούμενου, χώρια της τεράστιας οικολογικής ζημιάς που επιφέρει το γεγονός αυτό καθαυτό. Ζήσαμε βέβαια και το εξωφρενικό γεγονός του καψίματος της Αθήνας, αποτέλεσμα του χάους που επικρατεί στην Αστυνομία, όπως και παντού αλλού άλλωστε. Βλέπε Πυροσβεστική.

Η μεταναστευτική πολιτική προέκυψε ως θέμα από τότε που το ανέδειξε το ΛΑΟΣ, ενώ η εξωτερική πολιτική θέλει άρρωστο και απόντα τον Ερντογάν στα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.

Η ανάπτυξη και η παραγωγικότητα της χώρας σε επίπεδα πλην άπειρο.

Όμως, τις πταίει; Γιατί οδήγησε η κυβέρνηση της ΝΔ τη χώρα σε αυτή την κατάσταση; Διότι είναι παραδοσιακά και πέραν πάσης αμφιβολίας η παράταξη της αυτο-υπονόμευσης, της αλληλοπροδοσίας και της αλληλοπεριφρόνησης σε υπερθετικό βαθμό. Ιδιαιτέρως περιφρονούν και τους ψηφοφόρους τους. Με λίγα λόγια, δεν συνεννοούνται μεταξύ τους, δεν συνεργάζονται, κάνουν του κεφαλιού τους. Αν συνυπολογιστεί σε αυτά και η μεγάλη πρεμούρα να πάρουν την εξουσία (20 χρόνια ήταν αυτά), αρχίζει το πράγμα να μιλάει από μόνο του.

Έχοντας εικόνα από μέσα, θα έλεγα πως είναι ένα μεγάλο παράδοξο –πραγματικά ένα θαύμα– το πώς στέκεται σήμερα όρθιο το οτιδήποτε. Αν είχε πρόσβαση ο μέσος πολίτης στα εσωτερικά ενός μεγάλου δημόσιου οργανισμού, ενός υπουργείου, το βέβαιο είναι ότι θα έχανε τον ύπνο του. Η αποσάθρωση σε όλο της το μεγαλείο. Κυρίαρχη πολιτική είναι η δημοσιοϋπαλληλική εξωφρενική ρεμούλα, η μικροδιαπλοκή και τα μικροσυμφέροντα. Μα πάνω απ’ όλα η αδυναμία του εκάστοτε πολιτικού προϊστάμενου να βάλει τάξη και, προπαντός, να πάρει δυναμικές αποφάσεις. Και όχι επειδή πραγματικά αδυνατεί αλλά γιατί αδιαφορεί, δεν ασχολείται με τις «λεπτομέρειες». Οι νεοδημοκράτες αδιαφόρησαν τόσο πολύ σε ορισμένες περιπτώσεις που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου, ώστε απομάκρυναν με ιδιαίτερη ευκολία άξιους δημόσιους υπαλλήλους (υπάρχουν εξαιρέσεις!), προσκείμενους στην παράταξή τους, χάνοντας έτσι απλά εκατοντάδες ψήφους. Επίσης, για κάποιο λόγο που αδυνατώ να αντιληφθώ, οι νεοδημοκράτες αποφεύγουν με συνέπεια οποιονδήποτε φέρνει όχι απλώς υπόσχεση αλλά καθαρό θετικό αποτέλεσμα. Απεχθάνονται την αξιοκρατία. Από άγνοια. Ό,τι δεν είναι σαν και αυτούς το διαγράφουν αβασάνιστα και εντελώς άσκοπα.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως χρυσό αγγίζουν και χώμα γίνεται. Επ’ αυτού θα επικαλεστώ ένα πραγματικό γεγονός, στο οποίο υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας. Διευθυντής και συνεργάτης υπουργού Πολιτισμού της κυβέρνησης κάνουν τη χάρη να δεχτούν σε ακρόαση νεαρό, υποσχόμενο αρχαιολόγο, με πολλές περγαμηνές και χειροπιαστά αποτελέσματα σε υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας. Καθώς η συζήτηση σχετικά με το θέμα αυτό εξελίσσεται, και ενώ ο αρχαιολόγος ξεδιπλώνει με σαφήνεια τις θέσεις και τις προτάσεις του, διακόπτεται άγαρμπα και κεραυνοβολείται με τα εξής: «Σώπα, καημένε, και συ αν ερχόταν ένα μεγάλο ξένο ίδρυμα και σου πρόσφερε αυτή τη στιγμή 10.000 δολάρια υποτροφία, τι θα έκανες; Θα καθόσουν να κάνεις έρευνες για να εντοπίσεις κλεμμένα αρχαία στις δημοπρασίες;». Μεγάλη κοτρόνα αναμφισβήτητα, χαρακτηριστική για το ποιόν τους από την άλλη. Τον εν λόγω αρχαιολόγο φυσικά δεν τον ευνόησαν με το να του ανανεώσουν τη σύμβαση. Ευτυχώς υπάρχει και το Κέιμπριτζ, όπου κάνει τώρα το διδακτορικό του με υποτροφία και μετά από πρόσκληση… (των κουτόφραγκων).

Στο μεταξύ θριαμβεύει παντού η αναξιοκρατία. Θα δεις σε οργανισμούς με αντικείμενο τον πολιτισμό ανθρώπους πανάσχετους με το αντικείμενο. Χωρίς διαπιστευτήρια, χωρίς γνώση και προϋπηρεσία, χωρίς καν μια ξένη γλώσσα. Μοναδικό κριτήριο ήταν τα φυσικά τους προσόντα, οι γνωριμίες, οι κουμπαριές και δεν ξέρω τι άλλες σχέσεις. Περιττό να ειπωθεί –σιγά την αποκάλυψη, θα μου πείτε– ότι αρκετές τέτοιες περιπτώσεις δεν πατάνε καν το πόδι τους στην εργασία τους. Απλώς, στο τέλος του μήνα εισπράττουν μισθούς. Να πού πάνε σημαντικά ποσά, να πού γίνονται εξωφρενικές σπατάλες. Και το αποκορύφωμα είναι ότι αυτοί οι δήθεν οργανισμοί με αντικείμενο τον πολιτισμό, φερ’ ειπείν, είναι αντιπαραγωγικοί, χωρίς αντικείμενο επί της ουσίας. Ο ρόλος τους περιορίζεται στο να βολεύουν ημετέρους και να χρυσοπληρώνουν διευθύνοντες συμβούλους. Αυτή την ασυδοσία ποιος έχει τα κότσια να την εξαλείψει;

Δυστυχώς, άλλο είναι το «διακύβευμα»: ο πολιτικός καιροσκοπισμός. Η εξουσία ως αυτοσκοπός. Πλήρης ανευθυνότητα, ατολμία, μικροψυχία και, τέλος, ανικανότητα. Πάντως, το πιο κραυγαλέο χαρακτηριστικό –το παραδέχονται και πρώην κορυφαίοι υπουργοί– είναι η μεταξύ τους αντιπαλότητα και οι κανιβαλιστικές τους διαθέσεις. Ποιος θα φάει τον άλλο.

Επικαλούμενη άλλο ένα γεγονός, θα αποδειχθεί του λόγου το αληθές. Στις θυρανοίξιες εκδηλώσεις του νέου μουσείου της Ακρόπολης, η νυν ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού θεώρησε πρέπον να απαξιώσει και να μην καλέσει καν συνεργάτες προηγούμενων υπουργών της ίδιας κυβέρνησης, οι οποίοι συνεισέφεραν πολύ περισσότερα στην ολοκλήρωση των εργασιών του μουσείου από όσα οι ίδιοι. Φανταστείτε. Και μετά συζητούν για συσπείρωση, προτείνοντας κιόλας τον ανηφορικό δρόμο. Τα παιδία παίζει. Προκύπτει αβίαστα ότι το πρόβλημα της ΝΔ είναι η ίδια η κορυφή της. Τα λάθη και οι παραλείψεις που επικαλείται ο πρωθυπουργός δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Στη βάση επικρατεί διχόνοια, αλαζονεία, μικροψυχία και, προπαντός, το επαναλαμβάνω, αναξιοκρατία. Αυτές οι πληγές πρέπει να θεραπευθούν.

Τα πράγματα, η Ιστορία, δεν διαμορφώνονται από το γενικό συμφέρον, τις αξίες και τον ιδεαλισμό, αλλά από τα ψυχολογικά κίνητρα, τις πάσης φύσεως μειονεξίες και ανταγωνισμούς.