'Εγραφα εδώ πριν από δύο εβδομάδες: «Θα τα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να κάνει τουλάχιστον κάτι καλύτερο από τη Νέα Δημοκρατία; Το εύχομαι και το ελπίζω. Πώς, όμως, και να μην ανησυχείς όταν ακούς στελέχη του να μιλούν για επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ ή της Ολυμπιακής…»; Έκτοτε στη σαφώς διαφαινόμενη νίκη του ΠΑΣΟΚ προστέθηκε η σχεδόν βεβαιότητα για την αυτοδυναμία. Νομίζω, όμως, ότι και οι λόγοι για ανησυχία κάθε άλλο παρά εξέλιπαν. Ιδιαίτερα, αν δεν είναι κανείς από εκείνους που σπεύδουν να στοιχηθούν με την (εκάστοτε) επερχόμενη «κατάσταση», αλλά επιμένουν να διατηρούν νηφάλια, όσο και κριτική –θέλω να πιστεύω– ματιά στα πράγματα, ακόμα και όταν όλα σχεδόν τα ΜΜΕ χτυπάνε εκκωφαντικά τα τύμπανά τους στο ρυθμό του επελαύνοντος παπανδρεϊσμού τρίτης γενιάς, τον οποίο πριν από λίγους μήνες τα ίδια λοιδωρούσαν.
Ανησυχώ, λοιπόν, σοβαρά:
Επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου δεν με πείθει ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη οικονομική πραγματικότητα σαν αυτή που τον περιμένει. Τα περί «Δανίας του Νότου», «πράσινης ανάπτυξης» και Καταλανού πολεοδόμου ο οποίος συμφώνησε τηλεφωνικά (!) να «φτιάξει την Αθήνα», είναι τόσο ελαφρά που κατά βάθος δεν πείθουν, νομίζω, ούτε τους πιο σταθερούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Όσο για την απάντηση στο ερώτημα «πού θα βρεθούν τα λεφτά» για να γίνουν όσα επαγγέλλεται το ΠΑΣΟΚ, επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι παραμένει εξαιρετικά, μα εξαιρετικά, αόριστη.
Επειδή αρκετοί από τους πιο ικανούς, εχέφρονες και πολιτικά έμπειρους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ έχουν εξοβελιστεί από τα ψηφοδέλτια και ωθούνται (προσοχή: το ρήμα ωθώ είναι μεταβατικό· ο Α ωθεί τον Β), αργά αλλά σταθερά, εκτός πολιτικής σκηνής. Χαρακτηριστικότερο και πιο κραυγαλέο παράδειγμα αυτό του Κώστα Σημίτη, του οποίου η πείρα, η γνώση και η σύνεση φαίνεται ότι «περισσεύουν» στον Γιώργο Παπανδρέου. Πώς να χωρέσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ο πρώην πρωθυπουργός, όταν πρέπει να αξιοποιηθούν πολιτικοί και επιστημονικοί ογκόλιθοι του μεγέθους της κας Έλενας Παναρίτη και της κας Μάγιας Τσόκλη;
Επειδή στελέχη όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Νίκος Χριστοδουλάκης, ο Χρήστος Βερελής, ο Γιώργος Πασχαλίδης και άλλοι δεν θα είναι στη νέα Βουλή. Τη θέση τους θα κληθούν να καταλάβουν, εκτός απροόπτου, αστέρια (λέμε τώρα...) της οθόνης, όπως η Άννα Φόνσου, της δημοσιογραφίας (ξαναλέμε τώρα...), όπως η Δάφνη Μπόκοτα, ή η Άννα Νταλάρα της κοσμικότητας.
Επειδή στην τηλεόραση –αύριο και στη Βουλή– βλέπω να κυριαρχούν ως εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ ο Παπουτσής, ο Καστανίδης, ο παντός καιρού Ευθυμίου με το χαμόγελο της Μέδουσας. Ακόμα και ο «πολύς» Βενιζέλος δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερα ευοίωνο μέλλον στη νέα κατάσταση πραγμάτων.
Επειδή σημαντικός ρόλος επιφυλάσσεται στη Λούκα Κατσέλη, που ο λόγος της παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές του πασοκικού λαϊκισμού, χτυπώντας χορδές του πιο «βαθιού» ΠΑΣΟΚ. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η Λούκα Κατσέλη είναι σύζυγος του Μάκη Αρσένη, ο οποίος το 1984-85 έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (και τότε, ο Σημίτης κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά), το 1996 παραλίγο να μας οδηγήσει σε πόλεμο με την κρίση στα Ίμια και το 1997-98 έδωσε ακόμα μια σπρωξιά προς τον γκρεμό στην ήδη πολύπαθη παιδεία μας.
Επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου περιβάλλεται από διάφορους απίθανους και ετερόκλητους «συμβούλους», όπως ο αρχικνίτης της γενιάς μας Κοτζιάς, ενθουσιώδης θαυμαστής και υμνητής της Λαοκρατικής (sic) Γερμανίας, δηλαδή της Γερμανίας του Τείχους του Αίσχους, της Στάζι και του φονικού ντόπινγκ στην «αθλούμενη» νεολαία.
Επειδή ο κόσμος, ακόμα κι αν ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά το κάνει χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς να πολυπιστεύει ότι θα πρόκειται για κάτι ριζικά διαφορετικό, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες ή ελπίδες. Ψηφίζει ΠΑΣΟΚ και Παπανδρέου μόνο και μόνο επειδή είναι μπουχτισμένος και αγανακτισμένος με μια διακυβέρνηση που κύρια γνωρίσματά της ήταν η ανεπάρκεια και η ανικανότητα, η αναποτελεσματικότητα και η κακοδιαχείριση, επειδή βαρέθηκε έναν πρωθυπουργό που γεννήθηκε (πολιτικά) κουρασμένος, που μότο του θα μπορούσε να έχει το «λίγο μπάλα, λίγο θάλασσα και το… σουβλάκι μου».
14°
