Ένας επιχειρηματίας, σημαντικού διαμετρήματος για την ελληνική πραγματικότητα, καταγγέλλει δημόσια πως μία πολιτικός που τυγχάνει να έχει αναλάβει καθήκοντα υπουργού Εξωτερικών παρενέβη παρανόμως προς όφελος άλλου επιχειρηματία
Ένας επιχειρηματίας, σημαντικού διαμετρήματος για την ελληνική πραγματικότητα, καταγγέλλει δημόσια πως μία πολιτικός που τυγχάνει να έχει αναλάβει καθήκοντα υπουργού Εξωτερικών παρενέβη παρανόμως προς όφελος άλλου επιχειρηματία προκειμένου να υπονομεύσει τα συμφέροντα μιας μέχρι χτες κρατικής εταιρείας. Σε μια χώρα που υφίσταται έστω και για το θεαθήναι κάποια σοβαρότητα θα συνέβαιναν τα εξής δύο πράγματα. Αν ο επιχειρηματίας ψεύδεται τότε θα τον οδηγούσαν σιδηροδέσμιο στο κρατητήριο και στη συνέχεια, κατόπιν δικαστικής έρευνας, θα του έκοβαν το βήχα διά παντός. Όταν μάλιστα αυτός ο επιχειρηματίας ελέγχει ένα σημαντικό κομμάτι της τραπεζικής αγοράς της χώρας.
Αν, αντιθέτως, η υπουργός είναι αναμεμειγμένη σε μία τέτοιου βεληνεκούς παρανομία, θα οδηγείτο σιδηροδέσμια στον Κορυδαλλό και κατόπιν θα άρχιζε η δικαστική έρευνα, διότι απλά αυτή η πολιτικός παραβίασε, σύμφωνα με τα καταγγελλόμενα, μια σειρά από νόμους και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος. Τίποτε από τα δύο δεν συνέβη. Όσο για το τρίτο πρόσωπο, τον άλλο επιχειρηματία, αν όντως είναι αλήθεια ότι ωφελήθηκε παρανόμως, τότε στη βάση του νόμου περί αθέμιτου ανταγωνισμού θα έπρεπε ήδη να έχει γονατίσει η εταιρεία του από το πρόστιμο και ο ίδιος να κάνει παρέα στα γνωστά καλόπαιδα των φυλακών Τρικάλων. Ούτε αυτό συνέβη.
Οι φωνές της φυλακής
Ένα μεγαλοστέλεχος πολυεθνικής κατήγγειλε δημόσια, αν και έγκλειστος σε φυλακές του Μονάχου, πως κάποιοι πολιτικοί στην Ελλάδα τον συμβούλευσαν να διαφύγει στο εξωτερικό διότι κάποιοι άλλοι πολιτικοί «έστηναν δίκη» για την αφεντιά του. Οι δηλώσεις αυτές, όπως και οι προηγούμενες με διαφορά ενός εικοσιτετραώρου, εκστομίστηκαν μεσούσης της προεκλογικής εκστρατείας, η οποία, όπως επισημαίνεται πανταχόθεν, διεξάγεται στη σκιά όλων των σκανδάλων που ταλαιπώρησαν τη χώρα το τελευταίο διάστημα. Ο κάθε παρατηρητής θα ανέμενε λογικά πως, μετά από μία τέτοια δημόσια δήλωση, κάποιος εισαγγελέας, κάποια αρχή, ανεξάρτητη ή μη, θα αναλάμβανε πρωτοβουλία τουλάχιστον για να ρωτήσει αυτόν τον Χριστοφοράκο, που από το κελί του επιχειρεί να προετοιμάσει τις συνθήκες που θα του επιτρέψουν να τη σκαπουλάρει οριστικώς. Θα τον ρωτούσαν, λοιπόν, «ποιοι πολιτικοί, χρυσό μου παιδί, σου είπαν να την κοπανήσεις;». Προφανώς ο Χριστοφοράκος θα μάσαγε τα λόγια του και θα επικαλείτο την πρόσφατη αγγειολογικής μορφής κρίση που υπέστη, που χρήζει τοποθέτησης stent. Επισημαίνεται πως με απόφαση του Κώστα Καραμανλή η Βουλή έκλεισε ώστε να μην υπάρξει περιθώριο διώξεων για σκάνδαλα πολιτικών προσώπων. Ήταν το σύνθημα.
Περιέργως πώς ουδεμία τέτοια πρωτοβουλία, έστω για τα μάτια του κόσμου, δεν είχε αναληφθεί έως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Δεκαπέντε μόνο ημέρες πριν τη διεξαγωγή εκλογών και γνωστός επιχειρηματίας που αγοράζει «ό,τι πετάει» στην Ελλάδα στην αγορά των ΜΜΕ, χωρίς να διατηρεί καμία σχέση με τον εκδοτικό χώρο, εξαγόρασε την Εταιρεία Φωσφορικών Λιπασμάτων της οποίας η ιδιωτικοποίηση αποτελούσε τμήμα του συνολικού σχεδίου ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι διαδικασίες άρχισαν τον Αύγουστο, αλλά, φευ, η τελική πράξη υλοποιήθηκε προ ολίγων ημερών. Ο επιχειρηματίας εξαγόρασε το μερίδιο εκείνο των μετοχών (άνω του 30%) που κατείχε στο χαρτοφυλάκιό της η «Εμπορική Τράπεζα», γαλλικών συμφερόντων ως γνωστόν, της οποίας η Διοίκηση είχε απόλυτη και άμεση ανάγκη από ρευστότητα, όπως καταδεικνύουν τα εξειδικευμένα ρεπορτάζ στον καθημερινό οικονομικό Τύπο. Το μεγαλύτερο ποσοστό ωστόσο των χρεών της Εταιρείας Φωσφορικών Λιπασμάτων ελέγχει η Εθνική Τράπεζα. Το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά δεσμεύθηκε με δημόσια δήλωση πως διαφωνεί κάθετα με την πράξη εξαγοράς. Προφανώς για να ηρεμήσει τους εργαζόμενους που ήδη είχαν κινητοποιηθεί. Επίσης η εταιρεία αυτή, που είναι εξαιρετικά ρυπογόνος, λειτουργούσε με εξαμηνιαίες άδειες λειτουργίας που της διασφάλιζαν τα αρμόδια υπουργεία. Πώς ο γνωστός αυτός επιχειρηματίας κατέθεσε στο παγκάρι της ιδιωτικοποίησης τα ωραία του χρήματα, όταν η λειτουργία της επιχείρησής του εξαρτάται από ειδικές άδειες λειτουργίας και τα χρέη της εταιρείας του από τράπεζα που το κράτος έχει μείζονα λόγο και διαθέτει μέσα παρέμβασης; Με λίγα λόγια, ποιοι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της πρώην και μελλοντικής συγκυβέρνησης εγγυήθηκαν στο γνωστό επιχειρηματία τη βιωσιμότητα της επένδυσής του; Η εταιρεία αυτή διαθέτει και μια σημαντική προίκα. Το λιμάνι της Νέας Καρβάλης, ένα από τα σημαντικότερα της χώρας, που διαθέτει «μεγάλα βαθικά» όπως λένε οι εφοπλιστές, με δυνατότητες κάλυψης μελλοντικών αναγκών στις μεταφορές που ξεπερνούν αυτές της περιοχής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου στις πρόσφατες δεσμεύσεις του ανέφερε δύο συγκεκριμένες επιλογές του. Την κατοχύρωση της αυτονομίας της πολιτικής και τον καθαρτήριο ρόλο της κυβέρνησής του στην κυκλοφορία του πολιτικού χρήματος. Οι δύο αυτές δεσμεύσεις προφανώς και αποτελούν απάντηση στην κυβέρνηση των σκανδάλων της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήταν λάθος να στηρίξει κανείς στο επίπεδο και μόνο των εντυπώσεων τη στρατηγική επισήμανσης αυτών των δεσμεύσεων. Ο Κώστας Καραμανλής σε επίπεδο εντυπώσεων είχε αναφερθεί σε «νταβατζήδες» για να τους παραδώσει στη συνέχεια τον απόλυτο έλεγχο του κράτους. Ο Κώστας Σημίτης έχει γράψει πως στην ουσία δεν διοικούσε ορισμένα υπουργεία. Τη διοίκηση αυτών των υπουργείων είχε αναλάβει η πολιτική τους ηγεσία, με μία άτυπη ομάδα, συνδικαλιστών, επιχειρηματιών και παρατρεχάμενων δημοσιογράφων, ναι, δημοσιογράφων. Το ερώτημα λοιπόν συνίσταται στον εάν ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιτρέψει την αναπαραγωγή της λειτουργίας του δόγματος “Business as usual”. Αν ο Κώστας Σημίτης διέθετε χρόνο μέχρι τη στιγμή της τιμωρίας και ο Κώστας Καραμανλής σπατάλησε πολύ λιγότερο χρόνο για να καεί, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα διαθέτει ούτε ψήγματα πολιτικού χρόνου να σπαταλήσει. Το ζήτημα δεν είναι αν ο ίδιος το κατανοεί. Το πρόβλημα αρχίζει από το εάν ή όχι το σύνολο των συνεργατών και του κομματικού του μηχανισμού κατανοεί πως η νέα διακυβέρνηση δεν μπορεί να πλεύσει στα θολά νερά που χαρακτήριζαν την πλοήγησή της από το 1989 έως το 2009.
Δεν μπορεί δηλαδή να συνεχίσει το παραμύθι με τον ένα εκ των μονομάχων να ζητά συγνώμη διότι απέτυχε να ελέγξει τη διαφθορά την ώρα που ο έτερος μονομάχος απειλεί να ελέγξει τη διασπορά του πολιτικού χρήματος, υπερασπιζόμενος την αυτονομία της πολιτικής.
Οι τρεις ιστορίες που προαναφέρθηκαν μας λένε κάτι συγκεκριμένο. Ότι στην Ελλάδα κανένας θεσμός, από εκείνους που οι σύγχρονες κοινωνίες αποδέχονται ως αρχή εύνομης λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης μιας κρατικής οντότητας, δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί ούτε καν προσχηματικά, όπως επί παραδείγματι στην Ιταλία. Αυτή η διαπίστωση δεν αφορά πλέον τον Κώστα Καραμανλή. Είναι πια αργά. Αφορά βεβαίως τον Γιώργο Παπανδρέου. Αν δεν είναι ήδη αργά.
19°
