Σχόλιο για τη βία στα πανεπιστήμια με αφορμή τα τελευταία περιστατικά ξυλοδαρμού και απειλών κατά μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας
Αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι ακαδημαϊκοί χώροι είναι «ξέφραγο αμπέλι» σε περιθωριακούς, σε διαταραγμένους, σε φασίστες, σε εγκληματίες παντός τύπου. Προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί, απειλές, ύβρεις κατά μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας σχεδόν καθημερινά κάπου στα διάσπαρτα «πανεπιστήμια» της χώρας. Και δεν κουνιέται φύλλο. Οι παράνομες πράξεις, η κατάργηση του κράτους δικαίου, η κατάργηση της δημοκρατίας αφήνουν αδιάφορους τους κατεξοχήν «ηγέτες» της ακαδημαϊκής κοινότητας, τους καθηγητές, τους ερευνητές. Υβρίζονται, ξυλοκοπούνται, στοχοποιούνται συνάδελφοί τους, και δεν τρέχει τίποτα. Αυτό δεν είναι μόνο αδιαφορία, αλλά μια σοκαριστική παχυδερμία. Οι υποτιθέμενοι ταγοί της επιστήμης, του μέλλοντος μιας σύγχρονης χώρας, οι «ελίτ» της κοινωνίας σφυρίζουν αδιάφορα στο έγκλημα, στην καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που συμβαίνει δίπλα τους. Υπάρχουν διάφορες φυλές μέσα σε αυτή τη θλιβερή ακαδημαϊκή ατμόσφαιρα:
1) Οι αφοσιωμένοι επιστήμονες στην έρευνα και τη διδασκαλία θεωρούν χάσιμο χρόνου να παρέμβουν, έστω να εκφραστούν κατά της παρανομίας. Κρύβονται πίσω από τη σημαντική προσφορά τους στην επιστήμη, δεν ασχολούνται με τα ταπεινά, αυτά είναι για άλλους. Έχουν σκεφτεί ότι τους παρακολουθούν φοιτητές και νέοι συνάδελφοί τους, ότι είναι το παράδειγμα; Έχουν σκεφτεί ότι με τη συμπεριφορά τους εκπαιδεύουν τους νέους στην αδιαφορία για τα κακώς κείμενα, στην υποταγή τους στην παρανομία και στη βία όπως οι μέντορές τους; Ας σκεφτούν ότι η επιστήμη έχει νόημα όταν συνοδεύεται από την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, τη μεγαλοσύνη ψυχής. Δίχως αυτά πρόκειται για μαγγανεία ή για πασαρέλα «σοφίας».
2) Οι πανεπιστημιακοί με την εκτός πανεπιστημίου ιδιωτική επαγγελματική απασχόληση και την περιορισμένη παρουσία στο πανεπιστήμιο δεν θέλουν διατάραξη του επαγγέλματός τους με τη στοχοποίησή τους από τις δυνάμεις κατοχής των πανεπιστημίων, αποφεύγουν την αρνητική «διαφήμιση» που κάνει κακό στο επάγγελμά τους. Σε κάποιους εξ αυτών το πανεπιστήμιο είναι δευτερεύον, κυρίως ως τροφοδότης ιδιωτικής πελατείας, ως πηγή κύρους.
3) Οι «προοδευτικοί», οι «αριστεροί» πανεπιστημιακοί θεωρούν πολλές από τις πράξεις των δυνάμεων κατοχής των πανεπιστημίων ως δημοκρατική κανονικότητα, ως εκπαίδευση των νέων στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, καθαγιάζοντας τις ύβρεις, τα ρόπαλα, τις καταλήψεις, τις συκοφαντίες ως πράξεις αντίστασης κατά του κατεστημένου. Όμως, με την αδιαφορία των πολλών αυτοί οι ίδιοι έχουν πλέον γίνει το ακαδημαϊκό κατεστημένο του ελληνικού πανεπιστημίου μετά τη Μεταπολίτευση. Οι «προοδευτικοί» καθηγητές αποτελούν πλέον την πηγή καθαγιασμού της βίας μέσα στο πανεπιστήμιο. Μια δε μικρή μερίδα τους αποτελεί δυστυχώς και την πηγή της βίας. Είναι μέρος της βίαιης μειοψηφίας που καταπιέζει τα ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας.
4) Οι πανεπιστημιακοί που αποβλέπουν σε πολιτική καριέρα, την οποία προετοιμάζουν με την ενασχόλησή τους με τη διοίκηση του πανεπιστημίου. Είναι οι ακαδημαϊκοί που υπηρετούν την ψηφοθηρική τους πελατεία μέσα στο πανεπιστήμιο, διευκολύνουν και στρογγυλεύουν, δεν θέλουν ρήξεις μαζί της.
5) Μια μειοψηφία πανεπιστημιακών που εκφράζονται κατά της παρανομίας και της βίας, και αποτελεί στόχο. Είναι οι πανεπιστημιακοί που προπηλακίζονται, ξυλοκοπούνται, απειλούνται, χτίζονται. Που η ακαδημαϊκή και προσωπική ζωή τους γίνεται δύσκολη. Είναι βέβαια οι πανεπιστημιακοί που διασώζουν την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό στο ελληνικό πανεπιστήμιο, με μεγάλο προσωπικό τίμημα.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο κρύβει τεράστιο πλούτο για την κοινωνία και την οικονομία, αλλά δυστυχώς οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί μετά τη Μεταπολίτευση το απαξιώνουν. Τη βασική ευθύνη για αυτή την κατάσταση έχουν οι πανεπιστημιακοί καθηγητές. Δεν μπορώ να φανταστώ βία και παρανομία στο ελληνικό πανεπιστήμιο με τους καθηγητές να εξανίστανται μαζικά, να αντιδρούν, να σηκώνουν το ανάστημά τους. Όχι, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν φταίνε τα κόμματα, η κυβέρνηση, οι φοιτητές μας γι’ αυτή την κατάσταση, φταίμε εμείς που ζυγιστήκαμε από την ιστορία και βρεθήκαμε λιποβαρείς. Αν θέλουμε να αλλάξει το πανεπιστήμιο και να παίξει τον ιστορικό του ρόλο στην πρόοδο της χώρας πρέπει να αλλάξουμε συμπεριφορά εμείς.
