Σχόλιο για τις αντιδράσεις πολιτικών για τον θάνατο του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά.
Διαβάζοντας τους ύμνους που έγραψαν για τον μακαρίτη (ή μήπως το σωστό είναι «κοιμώμενο»;) Μητροπολίτη Κοσμά ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Λιβανός και ο βουλευτής Καραγκούνης αμέσως σκέφτηκα ό,τι μάλλον κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά. Μπορεί οι δύο αυτοί πολιτικοί να εκλέγονται στην περιοχή που έδρασε ο ιεράρχης, αλλά πολύ δύσκολα κανείς μπορεί να πιστέψει ότι δύο σχετικά νέοι πολιτικοί και μάλιστα της φιλελεύθερης παράταξης, είναι ποτέ δυνατόν να προσεγγίζουν την Εκκλησία και το ποίμνιο αδιαφορώντας για την προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας. Κάτι θα έχω παρεξηγήσει, σκέφτηκα. Δεν μπορεί για ταπεινούς ψηφοθηρικούς και εξουσιοθηρικούς λόγους να υμνούν με ύμνους που μοιάζουν υπερβολικοί ακόμα και για τους πιο σπουδαίους της ανθρωπότητας, κάποιον που πεισματικά αρνήθηκε να εφαρμόσει τα μέτρα κατά της πανδημίας και κήρυττε ότι μέσα στο ναό κανείς δεν κινδυνεύει από τον κορωνοϊό.
Για να καταλάβετε για τι ύμνους μιλάμε ο υπουργός έγραψε:
«....... ήταν ένας πιστός και άοκνος εργάτης της Ορθοδοξίας και του λόγου του Θεού. Το φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο του ήταν πλούσιο. Το σημαντικότερο όμως ήταν η αγάπη που προσέφερε στο σύνολο της κοινωνίας. Στα 16 χρόνια της ποιμαντορίας του, η Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας προσέφερε σπουδαίο έργο στην κοινωνία, έχοντας στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τη στήριξη των αδυνάμων. Ο εκλιπών υπήρξε ένας εξαιρετικός ποιμενάρχης και θρησκευτικός πατέρας του λαού της Μητροπόλεώς μας. Όλοι κρατάμε ως ανάμνηση την ηρεμία του, την ανυπόκριτη ευγένεια και την ανιδιοτελή αγάπη του προς τον συνάνθρωπό του...»
Και ο, ασύγκριτα πιο λυρικός, βουλευτής κέντησε (παραθέτω ολόκληρη την ανακοίνωση γιατί δεν μου πάει καρδιά να κόψω κάτι):
«Η αρχή του καινούργιου χρόνου σήμανε για τον σεβαστό πατέρα και ποιμενάρχη μας την αρχή της καινούργιας ζωής στη βασιλεία του θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η αγία ψυχή του προσέγγιζε το γεγονός αυτό σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του, αυτό γνωρίσαμε και βιώσαμε κοντά του από τα μαθητικά και νεανικά μας χρόνια στις κατηχητικές κινήσεις, στις χριστιανικές κατασκηνώσεις και στο πετραχήλι του γέροντα. Αυτό ζήσαμε στη συνέχεια όταν στο σταυρό του επιτραχηλίου του, προστέθηκε το ακάνθινο στεφάνι του ωμοφορίου του. Και πάλι απλός και σοβαρός, και πάλι γλυκός και πάλι αυστηρός και πάλι ταπεινός και πάλι αρχοντικός, πάντα ενάρετος, πάντα αφιλάργυρος, πάντα φιλόπτωχος, πάντα εργατικός, πάντα ιεραποστολικός, πάντα ακούραστος. Το έργο που αφήνει πίσω είναι τεράστιο, η προσφορά του ανεκτίμητη, το φιλανθρωπικό του έργο πολύτιμο και η παρακαταθήκη του μοναδική. Ο πατέρας μας περπάτησε τον Γολγοθά της αρχιερατικής του διακονίας ακολουθώντας δύσβατο αλλά ευθύ μονοπάτι. Ποτέ δεν διάλεξε τις παρακάμψεις. Ταξίδευσε την θάλασσα της αρχιερατικής του διακονίας με πυξίδα και όχι με ανεμοδείκτες. Γι' αυτό προτίμησε να φύγει στα τείχη του μικρού αλωνακιού μας και φλογερό από την πίστη του μετέωρο να πετάξει στον ουρανό για να συναντήσει τον ΠατροΚοσμά τον Αιτωλό, τον Άγιο Χριστόφορο και όλους τους Αγίους, τους ελεύθερους πολιορκημένους για να σκεπάζουν όλοι μαζί όλη τη Μητρόπολή μας. Στις όμορφες ή τις δύσκολες στιγμές της ζωής μας χρειαζόμαστε, θέλουμε και θα έχουμε την ευχή του πατέρα μας».
Όλα αυτά για κάποιον του οποίου την απόφαση να μην τηρήσει τα μέτρα εναντίον του Κορωνοϊού το Πάσχα του 2021 ακολούθησε έκρηξη κρουσμάτων στην περιοχή (δεν ξέρω αν η έκρηξη είχε άμεση σχέση, αλλά ξέρω ότι παραπέμφθηκε από την Ιερά Σύνοδο στο πειθαρχικό συμβούλιο). Όλα αυτά για κάποιον που αρνείτο, παρά την ηλικία του και την απειθαρχία στα μέτρα, να εμβολιαστεί (φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι σημαίνει για τους πολύ πιστούς μιας περιοχής η άρνηση του ιεράρχη τους να κάνει το εμβόλιο).
Για να μην τα πολυλογώ, με δεδομένη την εμπιστοσύνη μου στο αίσθημα ευθύνης που αναπόφευκτα είναι ο οδηγός σε κάθε κίνηση κάθε υπουργού και κάθε βουλευτή, έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω πως μπορεί κάποιος που αποφασίζει να παραβιάσει μέτρα που σώζουν ζωές, που ισχυρίζεται ότι μέσα σε ναούς δεν μεταδίδεται ο κορωνοϊός, που αρνείται να εμβολιαστεί «προσφέρει έργο στην κοινωνία» και έχει «ανεκτίμητη προσφορά». Και ξαφνικά κατάλαβα.
Ήταν η έλλειψη πίστης που δεν με άφηνε να δω τη σχέση ανάμεσα στην παραβίαση των μέτρων, το αντιεπιστημονικό κήρυγμα και την προσφορά στην κοινωνία. Ήταν η έλλειψη πίστης που με έκανε να παρεξηγήσω τη στάση των δύο πολιτικών. Γιατί αν ήμουν πραγματικά πιστός θα ήξερα, όπως σίγουρα ξέρουν οι δύο πολιτικοί μας, ότι για έναν καλό χριστιανό ο θάνατος όχι μόνο δεν είναι το τέρμα αλλά η αρχή μιας άλλης, καλύτερης ζωής. Κι όποιος μπορεί, έστω και εμμέσως, να μας οδηγήσει σ΄ αυτή την καλύτερη ζωή τι άλλο από έργο και ανεκτίμητη προσφορά προσφέρει στην κοινωνία; Και μπράβο σ΄ αυτούς που παρεξήγησα νομίζοντας (προς στιγμήν) ότι έβαλαν τη δύναμη και τα ψηφαλάκια πάνω από την προσπάθεια καταπολέμησης της πανδημίας .
ΥΓ: Προφανώς καταλαβαίνω ότι όταν κάποιος πεθαίνει τα συλλυπητήρια επιβάλλονται. Αλλά με μέτρο, χωρίς αμνησία και σίγουρα χωρίς πλήρη αδιαφορία για την πραγματικότητα και τις κρίσιμες συνθήκες της.
ΥΓ2: Στην Αιτωλοακαρνανία υπάρχει και ένας τρίτος κυβερνητικός βουλευτής, ο Μάριος ο Σαλμάς. Όσο κι αν έψαξα δεν είδα να έχει πει ή γράψει τίποτα αντίστοιχο. Ίσως επειδή είναι γιατρός.
