Μέτωπο λογικής με επίγνωση και αποφασιστικότητα

Η αμφιταλάντευση είναι δείκτης αναποφασιστικότητας, δισταγμού και αναβλητικότητας. Και το σημαντικότερο, είναι χαρακτηριστικό των ανεπίγνωστων. Η επίγνωση είναι πρωταρχικό στοιχείο για τη λήψη σωστών και έγκαιρων αποφάσεων, για τη χάραξη μιας σταθερής γραμμής πλεύσης. Ουσιαστικά καταλύει φοβίες, ατολμίες και αμφισημίες.

Μια ηγεσία είναι ισχυρή και στιβαρή όταν επιδεικνύει την απαιτούμενη αποφασιστικότητα συνδέοντας τη στιγμή με τη διάρκεια. Με απλά λόγια, όταν δεν είναι δέσμια κοντόφθαλμων και πρόσκαιρων στοχεύσεων. Είτε γιατί υποτάσσεται στο κόστος καθαρών επιλογών. Είτε διότι επιλέγει το μέσο όρο και το συγκερασμό, αποποιούμενη τον παιδαγωγικό της ρόλο.

Στην πολιτική σκηνή οι πρωταγωνιστές συνήθως ακολουθούν τον εύκολο δρόμο. Αποφεύγουν να διατυπώσουν σαφείς θέσεις. Στρογγυλεύουν τον λόγο τους για να μη δυσαρεστήσουν το εν δυνάμει ακροατήριό τους. Και το χειρότερο, ταλαντεύονται διαρκώς, διστάζοντας να πάρουν εκείνες τις αποφάσεις που είναι απαραίτητες για την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος.

Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, μολονότι έχουν ουσιαστικές διαφορές, δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική είναι μέριμνα για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Και οι δύο συμπεριφέρονται με γνώμονα το κομματικό τους όφελος. Εξ ου και πολλές φορές φθάνουν στο σημείο να κλείνουν το μάτι σε κοινωνικές και επαγγελματικές κατηγορίες, προκειμένου να αποσπάσουν την εύνοιά τους. Άλλωστε διαχρονικά οι πελατειακές και συντεχνιακές αντιλήψεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις και προτιμήσεις κομματικών ηγεσιών και επιτελείων. Το διαπιστώσαμε στη διάρκεια της χρεωκοπίας. Tο παρατηρούμε και σήμερα με την πανδημία.

Στην υγειονομική κρίση καθρεφτίζονται όλες οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Και κυρίως η αδυναμία του να αποδεσμευθεί από τα υποδείγματα του παρελθόντος. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Η κυβέρνηση μετά την επιτυχή διαχείριση του πρώτου κύματος, στη συνέχεια έδειξε έναν άλλο εαυτό. Η αναποφασιστικότητά της είναι πασιφανής. Η διστακτικότητά της να λάβει τα αναγκαία μέτρα αποδεικνύεται κραυγαλέα. Η μετακύλιση των ενδεδειγμένων αποφάσεων της σε βάθος χρόνου, την εκθέτει ανεπανόρθωτα. Οι παλινωδίες της είναι τουλάχιστον αδικαιολόγητες. Τα πρόσφατα γεγονότα έπληξαν την αξιοπιστία της.

Δεν νοείται να είμαστε η μόνη χώρα στην προηγμένη Ευρώπη, η οποία επιμόνως αρνείται να επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε νευραλγικούς τομείς του δημόσιου βίου. Αν το γεγονός αυτό δεν συνδέεται με μικροπολιτική και ψηφοθηρική αντίληψη, πώς αλλιώς να ερμηνευθεί. Η υποταγή της Κυβέρνησης στον φόβο του περιβόητου πολιτικού κόστους είναι ολοφάνερη, σπάει μάτι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδεικνύοντας τόλμη και αποφασιστικότητα δημιούργησε το δικό του πολιτικό κεφάλαιο. Η τωρινή ατολμία του δεν βλάπτει τους συντηρητικούς συνοδοιπόρους του, αλλά πρωτίστως τον ίδιο. Και το σημαντικότερο η κυριαρχία του δοκιμάζεται.

Από την άλλη το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να βρίσκεται σε κατάσταση παραζάλης. Η πανδημία το έχει αποσυντονίσει πλήρως. Τα μηνύματα που εκπέμπει είναι αντιφατικά και αλληλοσυγκρουόμενα. Η μετατροπή των προβλημάτων της υγειονομικής κρίσης σε πρώτη πολιτική ύλη, αντιστρατεύεται την αντιπολιτευτική της υπόσταση. Με την σκληρή και ανεδαφική ρητορική της, αδυνατεί να εισπράξει ακόμη και τμήμα της κυβερνητικής φθοράς. Η δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τυχαία. Απεναντίας είναι αποτέλεσμα μιας άγονης στρατηγικής που ακολουθεί. Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να εντάξει στην φαρέτρα του το αίτημα πρόωρων εκλογών, δεν θα αργήσει να αποδειχτεί ατελέσφορη.

Οι εξελίξεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο ενδιαφέρουσες, αλλά ενέχουν και τη δυνατότητα να δημιουργήσει εν τη γενέσει του, ένα Μέτωπο Λογικής απέναντι στη πανδημία. Αξιοποιώντας το θετικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί έπειτα απ’ την εκλογή νέας ηγεσίας, μπορεί κάλλιστα να επιλέξει και να προβάλλει ρεαλιστικές προτάσεις για την αντιμετώπισή της. Εξάλλου ο Νίκος Ανδρουλάκης θα αξιολογηθεί και θα κριθεί από τη δυνατότητά του να ενσαρκώσει μία διαφορετική στρατηγική για την υγειονομική κρίση. Μια στρατηγική που θα εδράζεται στον πραγματισμό, δίχως να διολισθαίνει στο γνώριμο αντιπολιτευτικό άγχος. Αλλά και δεν θα υιοθετεί μικροπολιτικές και ψηφοθηρικές λογικές.

Πάντως το βέβαιο είναι πως η αποδέσμευση από τη μίζερη και κοντόφθαλμη κυβερνητική πρακτική, αλλά και τη στείρα αντιπολιτευτική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ, προϋποθέτει αξιόπιστο πολιτικό λόγο, σοβαρότητα και προπαντός επίγνωση των τεράστιων προβλημάτων που δημιουργούν οι συνεχείς μεταλλάξεις του κορωνοϊού.