Στο καλό, Αλέκση. Στο καλό, ΣΥΡΙΖΑ

Καταλαβαίνω ότι ο τίτλος του σημερινού «και μπράβο τους» προτρέχει ελαφρώς υπό την έννοια ότι ο Αλέκσης και το κόμμα του δεν έχουν ακόμα επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησαν, αλλά νομίζω πως η πορεία τους είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη. Υπό αυτή την έννοια το «αντίο» μου είναι περισσότερο ευχή, αλλά μια ευχή που ξέρεις ότι σύντομα θα πραγματοποιηθεί. Κάτι σαν το «περαστικά» σε κάποιον που έχει κολλήσει ένα πολύ ελαφρύ κρυολόγημα.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέκσης μοιάζουν με ποδοσφαιρική ομάδα που βρίσκεται τόσο κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού που η σωτηρία μοιάζει αδύνατη. Μαθηματικά είναι πιθανή, αλλά όλοι ξέρουμε ότι από ένα σημείο και μετά η κατηφόρα είναι πολύ απότομη για να πιάσουν τα φρένα. Κι αυτό το σημείο το πέρασαν ο Αλέκσης και το κόμμα του, όταν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ (ή ΠΑΣΟΚ ή όπως τελικά το πουν) απέδειξαν ότι δεν έχουν ίχνος χιούμορ και καταψήφισαν την υποψηφιότητα του πρίγκιπα Γεωργίου.

Φυσικά η μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από ένα χρόνο, από τη στιγμή δηλαδή που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να βλέπει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν, τα έβλεπε να μένουν απελπιστικά σταθερά, με τον αρχηγό του σε κάθε δημοσκόπηση να φαντάζει χειρότερη λύση και από το τίποτα.

Μια στοιχειωδώς ικανή αντιπολίτευση κι ένας στοιχειωδώς ικανός αρχηγός θα είχε εκμεταλλευτεί την θαλασσοταραχή με την οποία τον τελευταίο χρόνο μοιάζει η κυβερνητική πολιτική. Και θα το έκανε υπερασπιζόμενος την υπευθυνότητα και την κοινή λογική, χωρίς προσπάθειες σαμποτάζ που είναι δύσκολο να περάσουν απαρατήρητες όταν συνοδεύονται από κραυγές. Ο Αλέκσης και το κόμμα του όμως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα διαφορετικό από αυτό που τους έφερε στην εξουσία το 2015: την ώρα που το πλοίο μπάζει νερά, αντί να βοηθούν να βουλώσουν οι τρύπες, εκείνοι προσπαθούν να ανοίξουν κι άλλες.

Το μόνο που μέχρι πριν λίγες ημέρες τους έσωζε από την πλήρη κατάρρευση ήταν ότι παρέμεναν ο ένας από τους δύο πόλους του δικομματικού δίπολου. Ταυτοχρόνως ήταν η μόνη εναλλακτική για κάποιον μετριοπαθή που δεν θέλει να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία ή Μητσοτάκη αλλά ταυτόχρονα, βλέποντας την ανημποριά του ΣΥΡΙΖΑ να σηκώσει δημοσκοπικό κεφάλι, δεν ανησυχεί για την πιθανότητα επιστροφής των συντρόφων στην εξουσία.

Με λίγα λόγια, πολλοί συμπολίτες δήλωναν ότι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ εκ του ασφαλούς. Κι αυτό είναι μάλλον προφανές από τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά την εκλογή του ανθρώπου για τον οποίο το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά(;) είναι ότι τον λένε Νίκο και έχει την στοιχειώδη ευφυΐα (δεν χρειάζεται μεγάλη) να καταλάβει ότι οι μαγκιές που είναι τσάμπα για τον αρχηγό αλλά οδυνηρές για τους κατοίκους της χώρας του, δεν έχουν την πέραση που είχαν μερικά χρόνια πριν. Ο αέρας του λαϊκισμού μπορεί να χαλάει μαλλιά (όσων έχουν) αλλά πια δεν παίρνει ομπρέλες. Ξαφνικά το ΚΙΝΑΛ ανεβάζει τόσο πολύ τα δημοσκοπικά ποσοστά του ώστε η διεκδίκηση της δεύτερης θέσης να μην μοιάζει τόσο απίθανη. Και είναι τόσο μεγάλη η αύξηση των ποσοστών που δύσκολα μπορεί να αποδοθεί μόνο στην ευφορία της εσωκομματικής νίκης.

Αυτό φαίνεται να το βλέπουν και στην Κουμουνδούρου κι αν κάποιος δεν πιστεύει ότι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επικρατεί πανικός, αρκεί να ρίξει μια ματιά στην προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή όπου με ασυνήθιστη βιασύνη ο Αλέκσης ζήτησε εκλογές. Μπορεί να το έκανε με τον χαοτικό τρόπο που θα το έκανε ένας «θεματοφύλακας του συντάγματος», αλλά τις ζήτησε.

Κανονικά θα ήταν περίεργο που χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα δημοσκοπικά υπέρ του κόμματός του (το αντίθετο) κι εν όψει ενός μεγάλου πανδημικού κύματος, ο Αλέκσης κάνει κάτι που δεν έχει κάνει όσο καιρό ταλαιπωρείται στην αντιπολίτευση. Όταν δεν ζητάς εκλογές όσο οι δημοσκοπήσεις σε δείχνουν άσχημα γιατί να ζητήσεις εκλογές όταν σε δείχνουν ακόμα χειρότερα; Φαίνεται τρελό αλλά δεν είναι: ο Αλέκσης βιάζεται για εκλογές, όχι για να διεκδικήσει την πρωτιά, αλλά για να αποφύγει τη συντριβή.

Μάλλον δεν θα τα καταφέρει.

Και δεν θα τα καταφέρει όχι μόνο γιατί το ΚΙΝΑΛ του Ανδρουλάκη (ακόμα και με θολές τις θέσεις του) μοιάζει πιο ελκυστικό για πολλούς ψηφοφόρους που δεν θέλουν να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, αλλά και γιατί ο Αλέκσης και ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν το ίδιο ακραίοι όπως τις μέρες που τους πρωτογνωρίσαμε. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακολουθεί την ίδια σαματατζίδικη και ελάχιστα υπεύθυνη αντιπολιτευτική τακτική όχι από επιλογή, αλλά γιατί δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο και δεν μπορεί να μάθει τίποτα άλλο. Οι σύντροφοι δεν είναι ακραίοι επειδή δεν θέλουν να είναι μετριοπαθείς, είναι ακραίοι επειδή δεν μπορούν να μην είναι, με τον ίδιο τρόπο που ένας σκληρός και αντιαθλητικός αμυντικός δεν μπορεί ξαφνικά να γίνει το υπόδειγμα του fair play ακόμα κι αν έχει όλους τους λόγους να το κάνει. Μπορείς να βγάλεις τον Αλέκση και τον ΣΥΡΙΖΑ από τα μονοψήφια αλλά δεν μπορείς να βγάλεις τα μονοψήφια (και την ανευθυνότητα που χαρίζουν) από τον Αλέκση και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα αυτά λοιπόν συνηγορούν (ή τουλάχιστον με κάνουν να ελπίζω βάσιμα) ότι ο Αλέκσης και η παρέα του βρίσκονται σε τροχιά επιστροφής στη θέση που ανήκουν: τη θέση του μικρού κόμματος της αντιπολίτευσης. Η χρησιμότητα τους εξαντλήθηκε στο (ιδιαιτέρως σημαντικό) έργο της ολοκλήρωσης της πολιτικής εκπαίδευσης των Ελλήνων, οι οποίοι επιτέλους έμαθαν και τι σημαίνει Αριστερά αλλά και τι συμβαίνει όταν δίνεις τον πάγκο μιας ομάδας στους προπονητές της εξέδρας. Στο καλό λοιπόν και τους ευχαριστούμε. Και μπράβο τους. 

Υ.Γ. Όπως θα παρατηρήσατε, πουθενά δεν αποδίδω το μπέρδεμα του Αλέκση στην ηλεκτρονική ψηφοφορία με το άγχος του για την ελεύθερη πτώση στην οποία φαίνεται να βρίσκεται. Πιστεύω ότι η αδυναμία του να μοιράζει δύο γαϊδουριών άχυρα δεν εξαρτάται από την ψυχολογική του κατάσταση και είναι πάντα σταθερή.

Υ.Γ.2. Θα περιοριζόμουν σε έναν αποχαιρετισμό στον Αλέκση, αλλά νομίζω πως είναι φανερό πως δεν υπάρχει διάδοχος ικανός να συγκινήσει τους ψηφοφόρους. Πέρα από την απουσία οποιασδήποτε (έστω και πλασματικής) ηγετικής ικανότητας, τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να απαλλαγούν από τη νοοτροπία του μικρού κόμματος της αριστεράς κι όποιος τα καταφέρει, μάλλον ευκολότερα θα πάει στο ΚΙΝΑΛ (ή ΠΑΣΟΚ ή όπως αλλιώς το πουν) παρά θα μείνει να τσακώνεται με Πολάκηδες και Τζανακόπουλους και συριζικότερους του ΣΥΡΙΖΑ Ραγκούσηδες.