Μια ωραία Κυριακή (αλλά με κρατημένη ανάσα)

Σήμερα είναι μια ωραία Κυριακή. Η επόμενη όμως δεν θα είναι εξίσου ωραία. Η επομένη των Χριστουγέννων θα βρει και την Ελλάδα χτυπημένη από την Όμικρον. Και αυτά θα είναι τα καλά νέα. Τα κακά θα έρθουν με τις αρχές του Γενάρη, που τα κρούσματα θα πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο και ακρίβεια.

Δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να τα καταθέτεις δημόσια αυτά, ούτε ειδικός. Απλώς χρειάζεται να ΑΚΟΥΣ τους ειδικούς, και να ΜΗΝ κάνεις δεύτερες σκέψεις. Δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε όλοι για όλα. Αν μη τι άλλο, έχει ο καθένας μας ένα σωρό πράγματα στο μυαλό του για να τον απασχολούν, καθημερινά: το ’χει αυτό το χούι η ζωή, ποτέ δεν είναι περίπατος· αν ήταν, θα τη σιχαινόμασταν. Προσωπικά —και το λέω για να το παινευτώ— δεν επέτρεψα ούτε μισή φορά στον εαυτό μου να σκεφτεί οτιδήποτε πάνω στην πανδημία. Απλώς διάβαζα τι μου λέγανε, και υπάκουα σε ό,τι μού έλεγαν κάθε φορά.

Κι αυτό που μας λένε τώρα είναι να προστατευτούμε ΟΛΟΙ, και μάλιστα ΠΟΛΥ περισσότερο από όσο το κάναμε μέχρι τώρα. Η Όμικρον είναι τρομερά μεταδοτική. Μπορεί να έχει πολύ ελαφρύτερα συμπτώματα η νόσηση από Όμικρον (ίσως: δεν είμαστε σίγουροι), αλλά το «πολύ ελαφρύτερα συμπτώματα» σημαίνει «κατά μέσο όρο πολύ ελαφρύτερα συμπτώματα», όπως κατά μέσο όρο εκφράζεται και ΚΑΘΕΤΙ σχετικό με την πανδημία και με τη στατιστική. Είναι όπως και με τους εμβολιασμένους: ναι, το εμβόλιο σώζει — αλλά, άπαξ και έχεις τη χι-ψι γενετική προδιάθεση, ή έχεις ένα άλλο βαρύ νόσημα, ή καπνίζεις τρομερά, ή έχεις πραγματικά πολλά άχρηστα κιλά, ή, ή, μπορεί ακόμη κι αυτό να σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Γι’ αυτό και τώρα θέλει πολύ μεγάλη προσοχή. Δεν θέλει ανοίγματα. Δεν θέλει αγκαλιές και φιλιά. Δεν θέλει συνωστισμό στα χριστουγεννιάτικα δέντρα στις φωτισμένες πλατείες. Δεν πειράζει, τι να γίνει τώρα, δεν θα πάθουμε τίποτε αν απλώς προσπεράσουμε εκείνο ή το άλλο πλήθος. Κι αν, έτσι κι αλλιώς, έρθουμε ή ερχόμαστε αναπόφευκτα κοντά σε μολυσμένους (στη δουλειά, στο τρόλεϊ, στο τάδε κατάστημα), δεν σημαίνει ότι πρέπει ΕΠΙΤΟΥΤΟΥ να παρακαλάμε να κολλήσουμε, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το επιδιώκουμε αφρόνως. Δεν στέκει, δεν είναι λογικό.

Σε λίγο, πιθανότατα πριν το ρεβεγιόν, θα παρθούν μέτρα, πολύ πιο αυστηρά από τα όποια υπάρχοντα. Ας προλάβουμε αυτή τη φορά τις επιτροπές, και τους ειδικούς, και τους υπουργούς, και τις συστάσεις τους. Το πράγμα βοά. Το κακό με την Όμικρον έρχεται. Και, μολονότι εμείς οι εμβολιασμένοι ΔΕΝ θα έχουμε κανένα πρόβλημα κατά ένα συντριπτικό ποσοστό, αυτό το αποδέλοιπο ποσοστό θα είναι από μόνο του μεγάλο σαν νούμερο. Τα συστήματα υγείας όλων των χωρών της Ευρώπης θα καταρρεύσουν μέχρι να περάσει αυτό το κακό. Ας μην είμαστε λοιπόν ΜΕΣΑ σε αυτά, δεν πειράζει αντ’ αυτού να αράζουμε στον καναπέ με ένα γατί ή ένα βιβλίο ή ένα τηλεκοντρόλ ή ένα κουτί μελομακάρονα ή έναν άνθρωπο αγκαλιά — έτσι δεν είναι;

Μένουμε σπίτι. Βρισκόμαστε μόνο με άλλους εμβολιασμένους. Δεν επιλέγουμε χώρους όπου δεν γίνονται σοβαροί έλεγχοι αν γίνεται να το αποφύγουμε. Φοράμε καλά μία κανονική μάσκα.

Και, αν τυχόν ΑΚΟΜΑ δεν κάναμε την αναμνηστική δόση, σπεύδουμε να την κάνουμε. Όχι σήμερα: χθες. Αλλιώς ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.

ΥΓ1. Η ώρα του γενικού υποχρεωτικού εμβολιασμού θα έρθει, με το καλό, όταν βγει ένα καλό εξαμηνιαίο εμβόλιο, πιθανόν τον Σεπτέμβριο του 2022, που θα μπορεί να γίνεται στα φαρμακεία, όπως της γρίπης. Ώς τότε, προχωράμε στις μύτες, κάνουμε τη δουλειά μας, και περνάμε καλά.

ΥΓ2. Εννοείται πως η ΜΑΤΑΙΩΣΗ όλων των προγραμματισμένων εορταστικών εκδηλώσεων στους δήμους της χώρας πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ήδη η Όμικρον θα περάσει από στόμα σε στόμα σε φιλικά τραπέζια, σε ταξιδάκια στο Μπάνσκο, σε κορωνοπάρτι — παντού. Τα μέτρα, άλλωστε, ΟΛΑ τα μέτρα, όλα μα όλα, δεν τα παίρνουμε για την εξαφάνιση της πανδημίας, αλλά για τον, κατά το δυνατόν, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ της. Η πανδημία εξαφανίζεται με γενικό υποχρεωτικό εμβολιασμό και με ταυτόχρονο γενικό λοκντάουν.

ΥΓ3. Είναι «αστείο» το γεγονός ότι λέμε ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ με πέρυσι τέτοιον καιρό, μολονότι έχουμε ΝΙΚΗΣΕΙ τον κορωνοϊό. Είναι ανατριχιαστικό: το εμβόλιο είναι στη διάθεσή μας ένα χρόνο τώρα, και μπορούσαμε να είχαμε τελειώσει με όλο το κακό εδώ και ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ. Εμβολιάζοντας όλη τη «Δύση» και την Κίνα σε ντετέ, και στέλνοντας καραβιές εμβόλια στις Ινδίες και όπου αλλού ο ιός βράζει και οι μεταλλάξεις θριαμβεύουν. Είναι ένα μαύρο αστείο — ένας τραγέλαφος.