Ο Αρνητής προβάλλει άλλες ερμηνείες της πράξης του. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι εμείς που νιώθουμε άμεσα στο πετσί μας τον κίνδυνο, θα ρισκάρομε τη ζωή μας.
Ο Θεοδόσης Τάσιος γράφει στην ATHENS VOICE για όσους αρνούνται να εμβολιαστούν κατά του κορωνοϊού
Ήδη απ’ την αρχή της πανδημίας, καθώς και κατά την κορύφωσή της, είχα αισθανθεί το δικαίωμα και την υποχρέωση του απειλουμένου, να διατυπώνει τη γνώμη του για την αναγκαία σχετική πολιτική, διαβλέποντας ότι θα ανακύψουν οξύτατα ζητήματα αντιφατικών Αξιών (η φύση των οποίων νομιμοποιεί τη συμμετοχικότητα όλων των Πολιτών).
Σήμερα αισθάνομαι ανάλογη την ανάγκη να συμμετάσχω στον προβληματισμό περί της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Και, φυσικά, δεν προτίθεμαι (ούτε νομιμοποιούμαι) να συζητήσω τις μύριες άλλες πλευρές του θέματος της πανδημίας.
1. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ πρώτα σε ένα κάπως γνωστό κοινωνικό περιστατικό.
Όταν βλέπομε ένα Άτομο μ’ έναν σουγιά στο χέρι να ορμάει προς μια Ομάδα Πολιτών, προβαίνομε αμέσως σε μια εκ πρώτης όψεως «ανήθικη» ενέργεια: Συλλαμβάνομε και προφυλακίζομε το Άτομο – δηλαδή του στερούμε το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας του.
Γιατί;
Για να στηρίξουμε την ισχύ μιας άλλης ηθικής Αξίας, ήτοι του δικαιώματος των Πολιτών στη ζωή. Αναγνωρίζεται δηλαδή ότι η κάθε Αξία ΔΕΝ έχει από μόνη της απόλυτη μεταφυσική ισχύ, αλλά υπόκειται σε μια ιεράρχηση, όπως προβλέπεται απ’ την κοινή λογική και απ’ την μακρόχρονη ηθική πράξη. Άλλωστε η φύση του ηθικού ενεργήματος συνίσταται στην γενναία αναίρεση της αντιφατικότητας ανάμεσα σε Αξίες.
Οφείλομε δε αμέσως να παρατηρήσομε ότι η ηθικότητα αυτής της στέρησης της ελευθερίας ενός Ατόμου, δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί απ’ τις αμφιβολίες που ενδέχεται να προβληθούν περί των «πραγματικών», λέει, προθέσεων του Ατόμου: Εμείς η κοινωνική πλειονότητα, ερμηνεύσαμε ως κακόζηλες τις προθέσεις του, με βάση τα φαινόμενα και τις κρατούσες δικές μας αντιλήψεις – και ενεργήσαμε αναλόγως. Βέβαια, το Άτομο δικαιούται να υποστηρίζει μια διαφορετική ερμηνεία της πράξης του. Μπορεί λ.χ. να λέει ότι:
«Έκαμα την πρωινή άσκησή μου – η οποία, κατά τις επιστημονικές απόψεις γνωστού συγγραφέως, είναι πολύ ωφέλιμη για την ψυχική μου υγεία». Ωστόσο, η ως άνω ισχυρή πεποίθηση του Ατόμου, δεν είναι επαρκής για να κάμψει τους αμυντικούς μηχανισμούς της Ομάδας, έναντι ενός πιθανότατου κινδύνου.
Συμπέρασμα: Παρά τις (καταρχήν σεβαστές) αντιρρήσεις του Ατόμου, η σύλληψή του είναι, εν προκειμένω πράξη ηθική.
Η τεχνική απόφαση λαμβάνεται σε μια Δίκη, όπου εφαρμόζονται Νόμοι ψηφισμένοι πάντως κατα πλειοψηφίαν, με βάση τις κρατούσες Αξίες και τις επιστημονικές αντιλήψεις (κι όχι βέβαια με βάση απόψεις φωνακλάδικων μειονοτήτων ή και οιονεί θρησκευτικών αιρέσεων).
2. Ας ιδούμε τώρα την αναλογία της πράξης ενός Αρνητή του Εμβολίου, και του κινδύνου θανάτου τον οποίον συνιστά η πράξη του για τη ζωή σημαντικού αριθμού Πολιτών – κατά τη γνώμη μας.
Με την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού τού στερούμε το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας, προκειμένου να προστατέψομε ανώτερης στάθμης Αξία, που είναι η ζωή – και του ίδιου, και άλλων μελών της Ομάδας. Διότι υποστηρίζομε ότι έχει περιτράνως αποδειχθεί ότι όσο οι Αρνητές δίνουν χώρο και χρόνο στον ιό να μεταδίδεται, τόσο οι θάνατοι στους πληθυσμούς μας αυξάνονται.
Βέβαια, οι Αρνητές δεν αποδέχονται αυτήν την ερμηνεία της πράξης των – ερμηνεία την οποία κάνει η πλειοψηφία Πολιτών που «νιώθει» ότι βρίσκεται εν κινδύνω, βάσει της συντριπτικής πλειονότητας των διεθνών επιστημονικών απόψεων. Ο Αρνητής προβάλλει άλλες ερμηνείες της πράξης του (όπως έκανε και ο μαχαιροβγάλτης του παραδείγματός μας). Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι εμείς που νιώθουμε άμεσα στο πετσί μας τον κίνδυνο, θα ρισκάρομε τη ζωή μας.
Επομένως, η ηθικότητα της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού (υπό τις όποιες σκόπιμες περιοριστικέ προϋποθέσει κριθούν αναγκαίες), προκύπτει νομίζω εμφανής – όπως άλλωστε ήταν και η ηθικότητα της υποχρεωτικής στράτευσης των νέων, υπέρ της Αξίας «άμυνα της Χώρας»..
Η συντεταγμένη Κοινωνία, ωστόσο, έχει την υποχρέωση να φέρει μια τελική απόδειξη της ορθότητας των απόψεών της (το ανάλογο της Δίκης στην περίπτωση του προηγουμένου παραδείγματος). Τέτοιες όμως συγκεφαλαιωτικές αποδείξεις έχουν ήδη αρμοδιότατα και επανειλημμένως παρουσιασθεί απο Διεθνείς Επιστημονικούς Οργανισμούς και απο Κρατικές Υπηρεσίες όλων ανεξαιρέτως των Χωρών του Κόσμου. Υποστηρίζω παρά ταύτα ότι για τους μεταξύ των Αρνητών Πολίτες καλής πίστεως, θα ήταν πολύτιμο ένα ακόμη (επίσημο, συνοπτικό και επικαιροποιημένο) τέτοιο κείμενο. Παίρνω το θάρρος να το συστήσω.
Πάντως, όσο για μένα, στις συζητήσεις που κάνω με όσους (ολίγους) Αρνητές απευθύνονται στην ταπεινότητά μου, συνηθίζω να αναφέρω τα ακόλουθα (γνωστότατα μεν, αλλά πάντοτε χρήσιμα) δεδομένα.
1) Χωρίς καμμιάν απολύτως επιστημονική λοιμωξιολογική θεωρία, το γεγονός ότι 8 στους 10 θανάτους ή διασωληνώσεις συμβαίνουν σε Ανεμβολίαστους συμπολίτες μας, σημαίνει (απο μόνο του!) ότι ο Αρνητής διακινδυνεύει εκ του αποτελέσματος την ίδια τη ζωή του – οι δε ομοϊδεάτες του μπορούν να θεωρηθούν ως ηθικοί συνεργοί της Αυτοκτονίας. Επομένως, και απ’ αυτή την άποψη, η υποχρεωτικότητα του εμβολίου κρίνεται ως πράξη ηθική.
2) Από την ειδησεογραφία πληροφορούμαστε ότι, εν σχέσει με την Πορτογαλία και τη Δανία (με ποσοστό εμβολιασμένων σχεδόν 85%), η πίεση στο ελληνικό Σύστημα Υγείας είναι δεκαπλάσια! Επομένως οι συνέπειες της Άρνησης Εμβολιασμού στην περίπτωσή μας (65% εμβολιασμένοι), αφορούν άμεσα το σύνολο του πληθυσμού, έναντι των ευρύτερων αναγκών του για νοσοκομειακή περίθαλψη. Άρα εν προκειμένω ο Αρνητής απειλεί τη Ζωή και την Οικονομία των Συμπολιτών του.
3) Στοιχειώδεις γνώσεις Βιολογίας πείθουν ότι όσο ένας ιός βρίσκει μεγαλύτερες ευκαιρίες πληθυσμιακής και χρονικής διάδοσης, τόσο αναδύονται μεταλλάξεις του – με κίνδυνο κάποιες απο αυτές να είναι ακόμα πιο βλαπτικές για όλον τον πληθυσμό, περιλαμβανομένων και των εμβολιασμένων έναντι του ιού πριν από την μετάλλαξή του. Ιδού άλλωστε (χωρίς καμιά θεωρία), γιατί οι πιο μεταδοτικές μεταλλάξεις εμφανίστηκαν σε Χώρες με πολύ χαμηλό ποσοστό εμβολιασμένων (~ 25%):
Να λοιπόν, και πάλι, ότι οι Αρνητές (συμβάλλοντας στην αύξηση του πλήθους των Ανεμβολίαστων) αυξάνουν τεραστίως τον κίνδυνο ζωής των Συμπολιτών τους – οι οποίοι επομένως έχουν καθήκον να σώσουν τη ζωή τους, αμυνόμενοι στοιχειωδώς.
Διερωτώμαι μάλιστα, σ’ αυτές τις εκατόμβες των θανάτων παγκοσμίως, πόσο βασανιστικά συναισθήματα άραγε πρέπει να γεννώνται στις συνειδήσεις των Αρνητών...
4. Πάντως, εκτός απο αυτούς τους ογκόλιθους επιχειρημάτων, χρήσιμο θα ήταν να σχολιασθούν και μερικά ακόμη άλλα ζητήματα.
α) Λέει ο Αρνητής: «Εσείς υποστηρίζετε ότι κινδυνεύει η δική σας ζωή εξαιτίας μας, εμείς όμως υποστηρίζομε ότι, κατά την άποψη πολλών επιστημόνων, κινδυνεύει η δική μας ζωή αν εμβολιασθούμε. Οπότε, η Αξία της προστασίας της δικής μας ζωής ανακτά προτεραιότητα».
Πράγματι, έτσι θα ήταν, εάν ήταν ορθή η άποψη περί κινδύνου της ζωής του Αρνητή. Όμως:
Κατ' αρχήν, με ποιες υπέρτερες διανοητικές ικανότητες κρίνατε οτι η συντριπτική πλειόνότητα των Επιστημόνων έχουν άδικο, και η εξαιρετική μειονότητα έχει δίκιο;
Μήπως αυτής της εμφανώς δυσερμήνευτης προτίμησής σας υπόκειται μάλλον κάποιο άλλης κατηγορίας πρόβλημά σας;
Κι εξ άλλου, μετά απ’ τον εμβολιασμό δισεκατομμυρίων ατόμων παγκοσμίως, τέτοιος κίνδυνος δεν εντοπίσθηκε…
β) Απαντάει ο Αρνητής: «Όχι, δεν εννοούσαμε άμεσο θάνατο. Εννοούσαμε βραδυφλεγείς παρενέργειες, οι οποίες θα παρουσιασθούν στο απώτερο μέλλον στους εμβολιασμένους».
Ναι, αλλά με ένα τέτοιο (φαντασιακό) επιχείρημα, χάνετε την «προτεραιότητα προστασίας» έναντι θανάτου – διότι εν τω μεταξύ, συμβαίνουν μπροστά σας οι εκατοντάδες χιλιάδες άμεσοι θάνατοι συμπολιτών σας εξαιτίας της διάδοσης του ιού – στην οποία εμφανώς συντελείτε.
Μήπως λοιπόν και εδώ χρειάζεται να σκεφθείτε το ενδεχόμενο άσχετων αιτίων αυτής της στάσεώς σας;
γ) Υπάρχει δυστυχώς και μια μικρή μερίδα Συμπολιτών μας οι οποίοι (εν αντιθέσει προς τις σοφές συστάσεις της Ιεράς Συνόδου) αρνούνται το εμβόλιον για λόγους, λέει, «θρησκευτικούς».
Έχω λοιπόν έναν πολύ στενό φίλο μου (θερμά θρησκευόμενο) ο οποίος, απευθυνόμενος σ’ αυτήν την κατηγορία των Αρνητών, τους λέει: «Προσέξτε αδελφοί μου μην περιπέσετε στο αμάρτημα της έσχατης Αλαζονείας: Ο Θεός δημιούργησε τον Κόσμο μαζί με τους θείους Νόμους που τον κυβερνούν. Αυτό ήταν το άγιο θέλημά του: Έπλασε το πλανητικό σύστημα – μαζί με τον νόμο της Βαρύτητας. Έπλασε το ανθρώπινο σώμα (καθώς και τους ιούς που το απειλούν), μαζί με τους νόμους της Φυσιολογίας. Ποιοι είμαστε εμείς που τολμάμε να αναιρούμε τη δημιουργική Σκέψη του Θεού κατά περιστάσεις που μας βολεύουνε; Αλαζονεία, αδελφοί μου!»
19°
