Πρόσληψη 4.000 ιερέων και 4.000 παραμύθια

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το τουίτερ ήταν γεμάτο από οργίλα πόστ με το χασταγκ #4000_παπαδες. Σύμφωνα με αυτά, η κυβέρνηση είχε σκοπό να προσλάβει 4.000 ιερείς, πράγμα που αν συνέβαινε όντως θα ήταν εξοργιστικό. Βέβαια ο αριθμός 4.000 έχει κατιτίς το απίστευτο, μοιάζει λίγο με τα δισ. του Σώρρα και η στιγμή για αθρόες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων είναι η πλέον ακατάλληλη, αλλά η ελληνική πολιτεία έχει παράδοση εξοργιστικών αποφάσεων, οι ελληνικές κυβερνήσεις θέλουν καλές σχέσεις με την εκκλησία (οι πολύ αριστερές μάλιστα ανεβοκατεβάζουν και υπουργούς καθ' υπόδειξιν των αντιπροσώπων του Κυρίου) οπότε, όσο απίστευτο κι αν έμοιαζε, δεν μπορούσα να αποκλείσω τίποτα. Και δεν χρειαζόταν να αποκλείσω τίποτα. Αρκούσε να γκουγκλάρω.

Ευτυχώς, η σύνδεσή μου στο ίντερνετ λειτουργούσε και γκούγκλαρα τη φράση «4.000 προσλήψεις». Τα αποτελέσματα ήταν όλα από φιλοτσιπρικά μέσα κι αυτό από μόνο του αρκούσε για να καταλάβω ότι η φάβα είχε λάκκο. Μετά από πολύ ψάξιμο βρήκα ένα δημοσίευμα της Καθημερινής με το οποίο έκανα αυτό που (θα έπρεπε να) κάνουμε συνήθως με τα δημοσιεύματα. Το διάβασα. Και δεν βρήκα τίποτε ούτε για προσλήψεις, ούτε για ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης. Αυτό που διάβασα ήταν ότι η Εκκλησία επιθυμεί να μονιμοποιηθούν 4.000 ιερείς που ήδη πληρώνονται από το κράτος.

Έτσι ένα δημοσίευμα με πληροφορίες για ένα αίτημα της Εκκλησίας για μονιμοποιήσεις μετατράπηκε από κάποιους πονηρούς συμπολίτες μέσα σε λίγες ώρες σε κυβερνητική απόφαση για προσλήψεις και έγινε αφορμή για ένα αντιπολιτευτικό τουιτερικό κύμα.

Αυτό που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν η ευκολία με την οποία υιοθετήθηκε η διάδοση, την ώρα που το ίδιο εύκολο ήταν να διαπιστώσει κανείς πόσο αληθινή είναι. Γιατί δεν ήταν μόνο ο κομματικός στρατός που διέδιδε το παραμύθι των 4.000 προσλήψεων αλλά και συμπολίτες άσχετοι με υπόγες και άλλα σκοτεινά δωμάτια, οι οποίοι όχι μόνο δεν πονηρεύτηκαν από τον μεγάλο αριθμό των δήθεν προσλήψεων, αλλά ούτε καν μπήκαν στον κόπο να κάνουν μια έρευνα (ένα γκουγκλάρισμα δηλαδή) λίγων λεπτών όπως αυτή που περιέγραψα πιο πάνω.

«Και τι σε νοιάζει εσένα, ρε Βουλαρίνε;» μπορεί να ρωτήσετε (ή και όχι, αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς θα απαντήσω).

Λοιπόν, με νοιάζει όχι μόνο γιατί η διασπορά των fake news είναι το καύσιμο με το οποίο κινείται ο τραμπικός λαϊκισμός (ο οποίος δεν χρειάζεται να εξηγήσω πού οδηγεί) αλλά και επειδή η διασπορά τέτοιων ειδήσεων στην πραγματικότητα μπορεί εκτός από τις αντιπολιτεύσεις των λαϊκιστών να βοηθά και τις κυβερνήσεις που μπορεί να έχουν πονηρούς σκοπούς. Σκεφτείτε, ας πούμε, η κυβέρνηση να αποφασίσει σε λίγους μήνες να μονιμοποιήσει (ή ακόμα χειρότερα να προσλάβει) 500 ιερείς. Θα φαίνονται ελάχιστοι μπροστά στους 4.000, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι πάρα πολλοί αφού θα είναι το 5% των ήδη μισθοδοτούμενων. Κάποιος πολύ πολύ πολύ πονηρός μπορεί μάλιστα να σκεφτεί πως μια πολύ πολύ πολύ πονηρή κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιεί αυτή την τακτική προς όφελός της, διαδίδοντας και προκαλώντας αντιδράσεις για το 100 ώστε να κάνει με άνεση το 10, αλλά δεν χρειάζεται να γινόμαστε πονηροί. Συνήθως η αφέλεια ή η επιπολαιότητα αρκούν για να γίνουν κατά λάθος πράγματα που μοιάζουν πονηρά και σχεδιασμένα.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, μπορεί η αντιπολίτευση στη χώρα να είναι ΓΤΠ (για τα πανηγύρια) και να μοιάζει σαν μια βαλκανική εκδοχή των αμερικάνων τραμπικών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πράγματα να καταλογίσει κανείς στην κυβέρνηση. Άλλωστε το κράξιμο σε κυβερνητικές αποφάσεις ή χειρισμούς είναι απολύτως απαραίτητο για μια δημοκρατία, αλλά μόνο αν έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Το κράξιμο επί φανταστικού μπορεί να δημιουργεί εντυπώσεις, αλλά διαψεύδεται εύκολα και τελικά μπορεί και να ευνοεί τις κυβερνήσεις. Αφήστε λοιπόν τις τεμπελιές και τις παρορμήσεις και ψάξτε. Παίρνει μόνο λίγα λεπτά και σας γλιτώνει από το να γίνετε ένα ακόμα γρανάζι στη διασπορά διασκεδαστικών αλλά τελικά επιζήμιων παραμυθιών. Και μπράβο σας.