ΚΙΝΑΛ: Ένας που δεν μπορεί κι ένας που δεν λέει

Την Κυριακή στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ (ή όπως αλλιώς τελικά το πουν) έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε έναν άνθρωπο όχι φοβερά μεγάλων δυνατοτήτων και έναν άνθρωπο όχι φοβερά πρόθυμο να μιλήσει για την πραγματική πολιτική. 

Από τη μια είναι ο πρίγκιπας Γεώργιος. Ένας άνθρωπος ο οποίος χάρη στο επώνυμό του έφτασε μέχρι το τιμόνι της χώρας, αλλά οδήγησε σαν μεθυσμένος στη δύσκολη πίστα της οικονομικής κρίσης. Για την παταγώδη αποτυχία του κάποιοι τα ρίχνουν στον Βενιζέλο που «τον έφαγε», ξεχνώντας (ή κάνοντας ότι ξεχνούν) ότι ένα από τα γνωρίσματα που πρέπει να έχει ένας ηγέτης είναι να μην είναι βρώσιμος. Αν τρώγεσαι εύκολα, δεν κάνεις για τη δουλειά.

Το φάγωμα είναι μια μάλλον δικαιολογία. Γι’ αυτό ακριβώς ο πρίγκιπας Γεώργιος, όταν άφησε το ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ (ή όπως αλλιώς λεγόταν τότε) και κατέβηκε στις εκλογές με μοναδικό όπλο τον δοκιμασμένο εαυτό του, δεν κατάφερε ούτε στη Βουλή να μπει, αποδεικνύοντας πως η πραγματική του επιρροή στην κοινωνία είναι ελάχιστη και σίγουρα πολύ μικρότερη από την επιρροή του στον κόσμο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Αυτή η δεύτερη (και απολύτως προσωπική) αποτυχία δεν του έμαθε τίποτα και έτσι επανεμφανίστηκε στις προεδρικές εκλογές ως Μεσσίας μόνο και μόνο για να δει (από μακριά) την πλάτη ενός ευρωβουλευτή. Επιβεβαιώνοντας την όχι φοβερά καλή σχέση του με την πραγματικότητα, ο πρίγκιπας Γεώργιος είπε πως για την ήττα του φταίει το ότι ο ίδιος είχε μόλις 34 μέρες προετοιμασίας ενώ «άλλοι προετοιμάζονταν για 3 και 4 χρόνια». Κάποιος μπορεί να πει πως ένας πρώην πρωθυπουργός που επί 8 χρόνια ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ (ή όπως αλλιώς αρέσει) είναι ήδη αρκετά γνωστός (σίγουρα πολύ γνωστότερος από έναν ευρωβουλευτή που οι άνθρωποι οι οποίοι δεν πολυασχολούνται με την πολιτική τον μπερδεύουν με τον συνεπώνυμο Μίμη) αλλά, αν ο πρίγκιπας Γεώργιος αισθάνεται καλύτερα να παριστάνει τον αδικημένο, είναι κρίμα να του στερήσουμε τη χαρά παρότι ούτε η γκρίνια ταιριάζει σε αρχηγό.

Από την άλλη είναι ο σύντροφος Ανδρουλάκης. Το περιτύλιγμα του Ανδρουλάκη το βλέπουμε (ξύλινος, χωρίς ουσία λόγος γεμιστός με ωραίες λέξεις) αλλά το περιεχόμενο αγνοείται. Κανείς, εκτός ίσως από τους πολύ στενούς του συνεργάτες, δεν ξέρει ποια είναι η άποψη του Νίκου του Ανδρουλάκη π.χ. για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πώς αντιμετωπίζεται η βία στις σχολές; Του αρέσει η ιδέα της εισόδου στα πανεπιστήμια μόνο όσων έχουν δουλειά εκεί ή προτιμά να παραμείνουν κέντρα διερχομένων; Τι σκέφτεται για τη βάση εισαγωγής; Πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να επιτραπεί και στη χώρα μας η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ποιος ξέρει. 

Αλλά ας πούμε ότι δεν θέλει να μιλήσει για την παιδεία. Ποια είναι η θέση του για το δημόσιο γενικά; Τι σκέφτεται για το ύψος των φόρων που το συντηρούν; Πρέπει κάπου να γίνουν περικοπές; Πιστεύει ότι χρειάζεται μια χώρα 10.000.000 ανθρώπων τρία (και με της Βουλής 4) κρατικά τηλεοπτικά κανάλια; Τι σκέφτεται για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας; Ποια είναι η θέση του απέναντι στο νέο συνταξιοδοτικό; 

Ξέρω ότι σε κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις δεν απαντάει ούτε η κυβέρνηση. Αλλά θα περίμενε κανείς από κάποιον που φιλοδοξεί να ηγηθεί κόμματος το οποίο με τη σειρά του φιλοδοξεί να επανέλθει στο τιμόνι της χώρας (έστω και με παρέα) να απαντάει σε μερικές. Και να απαντάει συγκεκριμένα και όχι με μπακαλιάρους του τύπου «θέλουμε ένα δημόσιο που να υπηρετεί τον πολίτη και τις ανάγκες του». Διαφορετικά, τι διάολο ανανέωση είναι αυτή χωρίς θέσεις; 

Συνεπώς η επιλογή για τον ψηφοφόρο του ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ (ή δεν ξέρω κι εγώ τι) δεν είναι και τόσο εύκολη. Από τη μια έχουν κάποιον που, ακόμα κι αν θέλει κάτι για τη χώρα, αποδεδειγμένα δεν μπορεί, και από την άλλη κάποιον που δεν λέει τι θέλει. 

Προσωπικά θα διάλεγα τον πρίγκιπα Γεώργιο που, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο απρόβλεπτος από τον κάπως άγευστο αντίπαλό του (και μου δίνει και υλικό για τη δουλειά μου). Αλλά, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο σύντροφος Ανδρουλάκης μάλλον θα νικήσει. Μετά όμως τι θα κάνει; Θα αποκαλύψει τις θέσεις του ή θα περιμένει πρώτα να δει προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος;

Το να μην ενοχλείς κανέναν και τίποτα μπορεί να σε πάει μέχρι ενός σημείου. Κι αυτό το σημείο δεν είναι και πάρα πολύ ψηλά για ένα κόμμα που θέλει να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Και μπράβο του.