Νίκος Ταχιάος: «Το Μετρό Θεσσαλονίκης είναι on track»

Κύριε Ταχιάο, διάβασα κάπου ότι «αυτοί που προσπαθούν να καθυστερήσουν το έργο του Μετρό με τιςαπανωτές προσφυγές τους είναι ό,τι οι αντιεμβολιαστές για την πανδημία». Τηρουμένων προφανώς των αναλογιών, συμμερίζεστε κάτι τέτοιο;

Από την ερώτησή σας αντιλαμβάνομαι ότι θα χρειαστεί παραλλήλως προς τη θεσμική ιδιότητα του προέδρου της Αττικό Μετρό να επιστρατεύσω και αυτήν τού πολιτικά εκτεθέντος πολίτη, και μάλιστα Θεσσαλονικιού, οπότε και εξαιτίας αυτής θα μου αναγνωρίσετε, ελπίζω, τη δυνατότητα να έχω μία επαρκή χαρτογράφηση των αντιδρώντων. Λυπάμαι πολύ που είμαι υποχρεωμένος να υποπέσω στον πειρασμό μίας συζήτησης με πολιτική χροιά, αλλά δυστυχώς το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι ένα εγχείρημα εξαρχής υπονομευμένο από την πολιτική.

Θα ήταν ισοπεδωτικό να βάλεις το σύνολο των ανθρώπων αυτών, ίσως και την πλειοψηφία τους, στο ίδιο καζάνι, όπως το ίδιο θα έλεγα και για την ταύτιση των όρων ανεμβολίαστος και αντιεμβολιαστής. Θα πω λοιπόν πως ανάμεσά τους υπάρχουν πρόσωπα που εκτιμώ και σέβομαι, και πολλοί των οποίων κατανοώ την ειλικρινή ανησυχία για την τύχη των αρχαίων στον βαθμό που δεν έχουν, ούτε μπορούν να έχουν, γνώση και δυνατότητα αξιολόγησης των πολύπλοκων παραμέτρων που οδήγησαν στη μοναδική κατασκευάσιμη λύση στην οποίακατέληξαν οι μηχανικοί της εταιρίας.

Από κει και πέρα, όμως, το θέμα έχει ξεφύγει. Τον τόνο δίνουν η πολιτική και οι προσωπικές στρατηγικές. Και, ναι, όταν έχει αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας για τη νομιμότητα της λύσης κι εσύ επιλέγεις να επανέρχεσαι στο ίδιο θέμα για κάθε απόφαση που ακολουθεί και να οδηγείσαι σε όποιο δικαστήριο μπορείς να εμπλέξεις, μήπως και με σοφιστείες και κολπάκια ανατρέψεις μία τελεσίδικη κρίση του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου, ε τότε είσαι απλώς μία πιο λουστραρισμένη εκδοχή της «συνταγματικής αστυνομίας» που μπούκαρε τις προάλλες στα διαγνωστικά κέντρα. Πολύ περισσότερο όταν, εκτός των άλλων, επιχειρείς να τρομοκρατήσεις υπαλλήλους που κάνουν ευσυνειδήτως τη δουλειά τους.

Κι επειδή, όπως σας είπα, γνωρίζω πολλά από τα πρόσωπα, θα τολμήσω να πω πως στον πυρήνα αυτής της συμπεριφοράς, ανεξαρτήτως σημερινής πολιτικής τοποθέτησης, βρίσκεται μία εξ απαλών ονύχων κτηθείσα πολιτική κουλτούρα πως οι ίδιοι αποτελούν μία «πρωτοπορία» που μόνο αυτή ξέρει τη μία και μοναδική αλήθεια και της οποίας η άποψη πρέπει να επιβληθεί, βρέξει-χιονίσει. Αυτή η ελιτίστικη ψευδαίσθηση δεν ξεκολλά από το μυαλό τους. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτο. Δεν είναι τυχαίο ότι από τον ίδιο κύκλο ξεκίνησε και η νέα αντιπαράθεση για την ανάπλαση της ΔΕΘ, και στο παρελθόν η αντίθεση στον Περιφερειακό. Πρέπει πάντα να έχουν κάτι, να διαμαρτύρονται. You can't teach an old dog new tricks, όπως θα έχετε διαπιστώσει.

Γιατί άραγε έγινε πολιτικό (ή και κομματικό) ένα συγκοινωνιακό θέμα; Επικρατεί η γενίκευση, «Η Δεξιά δεν ενδιαφέρεται για τις αρχαιότητες, η Αριστερά θέλει να τις αναδείξει». Πότε και γιατί ξεκίνησε όλο αυτό, σε ένα περιβάλλον ήδη άσχημο λόγω των πάμπολλων χρόνων καθυστέρησης;

Μα δεν έγινε τώρα, για πρώτη φορά, πολιτικό θέμα το μετρό της Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς αυτό το σκηνικό ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Σε μία εποχή που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις αντλούσαν αξία μόνο από την brutalité τους, το μετρό στη Θεσσαλονίκη παρουσιαζόταν ως ένα «δεξιό» έργο, μία επιλογή της Δεξιάς των τσιμέντων, της αντιπαροχής και πάει λέγοντας, με ό,τι περιλαμβάνει αυτή η εύπεπτη μυθολογία. Άσπρο-μαύρο, το χαρακτηριστικό της εποχής. Από την άλλη πλευρά, η πόλη των δυόμισι δρόμων στο κατοικημένο κέντρο της, προτεινόταν να μπλέξει με τη light ιδέα του τραμ, με τη θαλάσσια δήθεν αστική συγκοινωνία και άλλες ευφάνταστες για τη χαλαρότητα της φύσης τους ιδέες — μέχρι και τελεφερίκ ακούστηκε κάποια στιγμή.

Η υπόθεση της Βενιζέλου ήταν λοιπόν μια ευκαιρία, μετά τον αναγκαστικό συμβιβασμό όλων στην πραγματικότητα της κατασκευής του μετρό, να αναβιώσει το ίδιο δίπολο γύρω από το έργο, με άλλα χαρακτηριστικά αυτήν τη φορά. Όχι βεβαίως πως δεν έχει ευθύνη για την ιστορία αυτή και η Αττικό Μετρό, που ανοήτως κάποια στιγμή, στο ξεκίνημα του θέματος, έμπλεξε στο δίλημμα «Ή μετρό ή αρχαία» και έριξε λάδι στη φωτιά. Και καταλαβαίνω πολύ καλά πως εκείνη η αντίδραση υπονομεύει σήμερα την αξιοπιστία μας, όταν λέμε ότι θα επιστρέψει στη Βενιζέλου το 100% των ευρημάτων για τα οποία έχουμε σήμερα πράσινο φως και προχωράμε σε αποσπάσεις.

Με οποιαδήποτε από τις δύο ιδιότητες σας μιλώ, είτε ως Αττικό Μετρό, είτε ως ενεργός πολίτης, σας διαβεβαιώνω ότι κατανοώ καλύτερα από τους περισσότερους την υποχρέωση, τα περισσότερα από 170 εκ. € που θα στοιχίσει το αρχαιολογικό έργο στο πλαίσιο του μετρό, να αποδώσουν στην πόλη μία ανεκτίμητη προστιθέμενη αξία. Με την περάτωση του μετρό, η Θεσσαλονίκη θα δει νέα αρχαιολογικά τοπόσημα που θα έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά χάρις στο έργο.

Αντιλαμβάνεστε βεβαίως πως εμείς στην Αττικό Μετρό κινούμαστε με το μειονέκτημα πως υποχρεωτικά θα κριθούμε από το αποτέλεσμα, ενώ οι αντιδρώντες έχουν την πολυτέλεια να αναζητούν τη διάκριση μέσω του ανέξοδου ακτιβισμού τους. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή!

Αλήθεια, πόσο αρχαία είναι τα αρχαία που ανακαλύφθηκαν στον Σταθμό Βενιζέλου;

Αυτό, ως επιστημονικό ερώτημα, δεν θα σας το απαντήσω εγώ, αλλά οι αρχαιολόγοι. Μπορώ μόνο να σας πω ότι αφορούν περισσότερους από έναν αιώνα, κι απ’ όσο ξέρω σίγουρα μονοψήφιους.

Τώρα, εάν η ερώτησή σας είναι εάν, βλέποντάς τα, νιώθεις το ίδιο δέος που σε καταλαμβάνει όταν αντικρίζεις τον Παρθενώνα, θα σας απαντήσω πως για τον ανεξοικείωτο επισκέπτη δεν είναι αυτό το μέτρο, αλλά η αίσθηση ότι κάνεις ένα ταξίδι στον χρόνο, στο παρελθόν της πόλης ή, αν θέλετε, πως έχουν παγιδευτεί επεισόδια του χρόνου στον χώρο ανάμεσα στις επιφάνειες ενός μπετονένιου κουτιού. Ακόμα κι αν δεν τα βλέπει ο ουρανός της Θεσσαλονίκης, είναι ασφαλώς μία υποβλητική εικόνα και κυρίως μία εξαιρετικά σημαντική μαρτυρία για το παρελθόν της. Ναι, σίγουρα έχουν αξία, τη δική τους αξία, εφάμιλλη μίας πόλης με την ιστορία της Θεσσαλονίκης.

Θα σας πω όμως κάτι που θα σας ακουστεί παράδοξο και ολίγον αστείο, και πάντως αποδεικνύει πόσο λίγο πληροφορημένοι είμαστε για το τι ακριβώς έχει βρεθεί. Ρωτώ πολλούς, τι είναι αυτή η συστοιχία από κολόνες που διατρέχει το μέσον του χώρου. Οι περισσότεροι νομίζουν πως πρόκειται για αρχαιολογικά ευρήματα. Ξέρετε πόσοι έχουν διερωτηθεί εάν πρόκειται για κίονες; Κι όμως, είναι προσωρινοί πάσσαλοι από μπετόν διαμέτρου ενάμισι μέτρου που χρησίμευσαν για να στηρίξουν τηνπροσωρινή μεταλλική γέφυρα που υποκατέστησε την οδό Εγνατία όταν γινόταν η εκσκαφή και η ανασκαφή. Αυτοί, σίγουρα δεν είναι αρχαίοι.

Σε τι ποσοστό λοιπόν πρόκειται να χαθούν, να καταστραφούν ή να μην είναι ορατά με την επιλεγείσα μέθοδο της απόσπασης και της επανατοποθέτησης;

Σας είπα και προηγουμένως ότι, από αυτά που αποσπούμε με την απόφαση που κρίθηκε στο ΣτΕ, θα επιστρέψει ακέραιο το 100%. Σε αυτά θα προστεθούν και άλλα 117 τ.μ. που είχαν αποσπαστεί το 2018, και έτσι θα εκτεθεί στον χώρο το 92% της αρχικής ανασκαφής. Η απόσπαση είναι μέθοδος που δεν καταστρέφει τίποτα. Αυτοί που φωνάζουν περισσότερο, το ξέρουν καλύτερα από όλους.

Για να αντιληφθείτε την υποκρισία και τις σκοπιμότητες, κύριε Αθανασιάδη, το νέο γαϊτανάκι των αντιδρώντων είναι πως οι μελέτες με τις οποίες κάνουμε τις αποσπάσεις δεν διασφαλίζουν την επιστροφή των αρχαίων. Ποιοι τα ισχυρίζονται αυτά; Μεταξύ των προσφευγόντων στο ΣτΕ είναι και η πρώην πρόεδρος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, και, ως τεχνικός σύμβουλός τους, ομότιμος καθηγητής πρώην μέλος του. Οι ίδιοι αυτοί είχαν εγκρίνει τις αποσπάσεις τού 18% των ευρημάτων που είχαν πραγματοποιηθεί το 2018, με ανάλογες μελέτες. Θα σας έλεγα μάλιστα ότι το Υπουργείο Πολιτισμού, από το φθινόπωρο του 2019 και μετά, μας έχει βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Στις προδιαγραφές των μελετών έχουν προστεθεί υποχρεώσεις που στο παρελθόν δεν είχαν καν συζητηθεί.

Αν με ρωτήσετε πώς είναι δυνατόν να τσαλαβουτάει κανείς ανενδοίαστα στην υποκρισία του, θα σας απαντήσω πως για όποιον εκπαιδεύτηκε από τα μικράτα του πως είναι ευλογημένος με το φωτοστέφανο του ηθικού πλεονεκτήματος, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ανατρέχω και πάλι λοιπόν σε όσα σάς είπα προηγουμένως για τηδήθεν «πρωτοπορία». Ζει στον μύθο της πως αυτή, ό,τι κάνει, το κάνει καλώς, και ότι οι άλλοι δείχνουν τον δρόμο προς την Κόλαση. Αποδεικνύεται λοιπόν πως ο φανατικός του πολιτικού χιλιασμού άνετα συνυπάρχει με την υστεροβουλία του κινούμενου από προσωπικά ελατήρια.

Διακινήθηκε προ τριμήνου μία φωτογραφία με έναν κίονα στημένο σε μία επιφάνεια σκεπασμένη με άμμο, ως δείγμα πολύ κακής «απόσπασης/επανατοποθέτησης». Πέραν τού ότι, όπως νομίζω, πρόκειται για έργο της προηγούμενης κυβέρνησης, εσείς το βρίσκετε καλό;

Παρακολούθησα με πολλή προσοχή τη συζήτηση στα social media. Το λέτε σωστά. Τόσο η απόσπαση, όσο και η μελέτη του χώρου επανατοποθέτησης έγιναν στο παρελθόν, νωρίτερα απότο καλοκαίρι του 2019. Η μόνη αλλαγή είναι πως τον Αύγουστο αποφασίστηκε η στάθμη επαναφοράς να είναι κατά τι ψηλότερα από αυτήν στην οποία βρέθηκε η πλατεία. Το εύρημα πάντως της ρωμαϊκής πλατείας του 6ου αιώνα ήταν αυτό, δεν ήταν κάτι διαφορετικό, επέστρεψε ακέραιο και τοποθετήθηκε οριζοντιογραφικά εκεί όπου βρέθηκε,αν και η τελική διαμόρφωση δεν τελείωσε. Την κάνει η αρχαιολογική υπηρεσία με ίδια μέσα. Και ο δεύτερος κίονας που τώρα είναι σε νάρθηκα θα ανορθωθεί μόλις κατασκευαστεί αντίγραφο της βάσης του. Η Αττικό Μετρό δεν έχει την παραμικρή εμπλοκή στην τελική εικόνα της ανάδειξης. Απλώς διεκπεραιώνει ό,τι τής υποδεικνύεται από την αρχαιολογία. Θέλει λίγη υπομονή για να δούμε την τελική εικόνα.

Για να ξαναγυρίσουμε στην υποκρισία, όσες και όσοι εκφράζουν την απαρέσκειά τους για το αποτέλεσμα και δεν είναι ξένοι προς τον χώρο της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήξεραν πολύ καλά τι θα δουν. Δεν τους βόλεψε όμως καθόλου ότι το είδαν σε χρόνο που δεν τον αντιλαμβάνονται ως δικό τους, δεν πιστώνεται στους κύκλους τους και γι’ αυτό τρώγονται με τα ρούχα τους. Υπάρχουν και αυτοί που βγάζουν χολή για προσωπικούς λόγους. Δεν έχει καμία αξία αυτή η συζήτηση. Πρόκειται για ένα από τα πιο κακοήθη επεισόδια όλης αυτής της περιπέτειας.

Και φυσικά, εγώ δεν θα πω ότι δεν είναι ωραίο επειδή μπορώ να το χρεώσω στην προ του 2019 κατάσταση. Ίσα-ίσα, είναι κάτι που προσθέτει στη σύγχρονη πόλη.

Εντέλει πόσος χρόνος και πόσοι πόροι εξοικονομούνται με τη μέθοδο που επελέγη;

Δεν θα κάνω αυτή τη σύγκριση γιατί, ούτως ή άλλως, η μέθοδος που είχε απορριφθεί επί ημερών της προηγούμενης διοίκησης της Αττικό Μετρό ήταν απλώς μη εφαρμόσιμη. Ακόμα κι αν το κόστος της παρουσιαζόταν σαφώς υψηλότερο της σημερινής, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εμπνευστών της, δεν έχει νόημα μία σύγκριση με κάτι ανυπόστατο.

Όσο για τον χρόνο, το πραγματικό ερώτημα είναι πόσον χρόνο θέλουν να κλέψουν από το έργο, και κατά συνέπεια από την πόλη, όσοι αντιδρούν με τον τρόπο που ξέρουμε. Θέλουν σώνει και καλά να μας σταματήσουν. Όπως είπα και σε μία τεχνική παρουσίαση στο ΣτΕ, καλά που βρισκόμαστε πότε-πότε στα δικαστήρια ώστε να μπορούμε να μιλάμε πολιτισμένα, γιατί οπουδήποτε αλλού οι μάσκες πέφτουν. Η μόνιμη επωδός είναιπως «δεν πρόκειται να τελειώσετε το ’23».

Στα τέλη του 2023 οι Θεσσαλονικείς θα απολαμβάνουν όλο το δίκτυο της βασικής γραμμής του μετρό, συμπεριλαμβανομένου και του Σταθμού Βενιζέλου. Το 2023 θα δούμε μία διαφορετική πόλη.

Δεδομένου ότι, παρά τις προσφυγές και τα δικαστήρια, οι εργασίες συνεχίζονται κανονικά ή περίπου κανονικά, υπάρχει πράγματι περίπτωση να παραδοθεί το Μετρό σε ενάμιση ή σε δύο έστω χρόνια το πολύ από τώρα, μέσα στο 2023; Γιατί στ’ αλήθεια δεν υπάρχουν πολλοί που να το πιστεύουν.

Κύριε Αθανασιάδη, το έργο είναι πολύ προχωρημένο. Οι συρμοί κάνουν τις δοκιμές τους στις σήραγγες από το αμαξοστάσιο μέχρι το Σιντριβάνι. Ο ίδιος μαζί με τον διευθύνοντα σύμβουλο, τον κ. Κουρέτα, είχα την εμπειρία να κάνω τη διαδρομή από τον σταθμό Παπάφη μέχρι το Πανεπιστήμιο, αγγίζοντας ακόμα και την ταχύτητα των 81 χιλιομέτρων την ώρα. Έχουμε επίσης κινηθεί και χωρίς οδηγό, αυτή τη φορά με 25 χιλιόμετρα την ώρα, γιατί οι σχετικές δοκιμές μέχρι εκεί επέβαλλαν την ανάπτυξη της ταχύτητας.

Στα τέλη του 2023 οι Θεσσαλονικείς θα απολαμβάνουν σε εμπορική λειτουργία όλο το δίκτυο της βασικής γραμμής του μετρό, συμπεριλαμβανομένου και του Σταθμού Βενιζέλου. Το 2023, κύριε Αθανασιάδη, θα δούμε μία διαφορετική πόλη.

Πάμε και σε κάτι άλλο. Τι εκθέματα θα έχει το Μουσείο Μετρό που έχει εξαγγελθεί; «Κομμάτια» που δεν θα μπορούν να επανατοποθετηθούν;

Καταρχάς, δεν πρόκειται για Μουσείο Μετρό. Όπως θα έχετε ακούσει, κινητά ευρήματα από τις ανασκαφές του μετρό θα τοποθετηθούν σε διάφορα σημεία της πόλης, συμπεριλαμβανομένων και σταθμών.

Εκείνο που είναι καινούργιο και δεν έχει συζητηθεί πολύ είναι πως θα μεταφέρουμε προς φύλαξη και ανάδειξη αρχαιότητες που έχουν αποσπαστεί στο παρελθόν, μεταξύ αυτών και πολύ σημαντικά τμήματα από τον Σταθμό Αγίας Σοφίας, σε ένα τριώροφο υπόγειο κτίριο εμβαδού 4.500 τ.μ., που έχει κατασκευαστεί μπροστά από την Κεντρική Βιβλιοθήκη του ΑΠΘ, πάνω από το κατασκευασμένο εκεί crossover της γραμμής, το οποίο και θα διαμορφώσουμε αναλόγως. Πρόκειται για μια εντελώς νέα παρέμβαση που έρχεται να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι πολύ σύντομα, με τηνπεραίωση της εργολαβίας, ένα πλήθος αρχαιοτήτων που παραμένουν στο Καλοχώρι θα πρέπει να βρουν μία ασφαλή στέγη. Τι και πώς θα εκτεθεί, θα το αποφασίσει η αρχαιολογική υπηρεσία. Αν θα το πει μουσείο ή κάτι άλλο, είναι δικό της θέμα.

Και βεβαίως, να μην ξεχνάμε ότι, με την ανασκαφή που συνεχίζεται στη Βενιζέλου, έρχονται στο φως ενδιαφέροντα ευρήματα που συνιστούν μαρτυρίες για τη διαχρονική εξέλιξη της πόλης. Αυτό, όσοι αντιδρούν στη μέθοδο κατασκευής του σταθμού το αποσιωπούν — ή μάλλον θέλουν να θάψουν την τεράστια σημασία της ανασκαφής, της οποίας έχω το προνόμιο να έχω εικόνα. Διερωτώμαι μήπως κάποιοι, σκοπίμως, δεν θέλουν να γραφεί μία ερευνητικά τεκμηριωμένη ιστορία της Θεσσαλονίκης, διαφορετική από αυτήν που οι ίδιοι έχουν στο μυαλό τους ή υιοθετούν στις εργασίες τους, και γι’ αυτό πρωτοστατούνστις αντιδράσεις. Στον χώρο που σας περιέγραψα προηγουμένως, η ορατή, όχι ενταφιασμένη εις το διηνεκές, αλληλουχία της πολεοδομικής εξέλιξης της αρχαίας πόλης μπορεί να βρει τη φιλόξενη στέγη που της αξίζει.

Κι επίσης, στην πλατεία Μακεδονομάχων, μπροστά στο σημαντικότερο ίσως βυζαντινό μνημείο της Θεσσαλονίκης, την Αχειροποίητο, ένας σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος ο οποίος—προκειμένου να εκτελέσουμε τις απολύτως επείγουσες εργασίες αντιστήριξης του σκάμματός του— επεκτείνεται ανασκαφικά κατά 150 τ.μ., συνδυαζόμενος με τον δημόσιο χώρο που θα αποδοθεί στην πόλη αποτελώντας ταυτοχρόνως και το στέγαστρό του, θα αποδώσει ένα σπουδαίο τοπόσημο, το κατά την άποψή μου νέο κέντρο που θα δημιουργηθεί με τη λειτουργία του Σταθμού Αγίας Σοφίας.

Αφήνω για το τέλος τη μελέτη αναστήλωσης του Αλκαζάρ που θα παραδώσουμε στο Υπουργείο Πολιτισμού, ώστε αυτό με τη σειρά του να προχωρήσει στην αποκατάσταση και απόδοσή του σε χρήση, μετά από μία μεγάλη επιβάρυνση που αυτό έχει υποστεί και από τηδιάνοιξη των σηράγγων, πριν από πολλά χρόνια.

Όταν όλα αυτά γίνουν κτήμα των Θεσσαλονικιών, θα γίνει αντιληπτό ότι το μετρό υπήρξε διαχρονικά η μεγαλύτερη ευκαιρία της πόλης να αναδείξει την κληρονομιά της.

Μέχρι το καλοκαίρι, τα μόνα εργοτάξια που θα μείνουν να περιορίζουν την κυκλοφορία θα είναι αυτά της Βενιζέλου, των Αγίων Πάντων και της οδού Σόλωνος

Και όσο για τις λαμαρίνες; Θα φύγουν επιτέλους πριν τεθεί σε λειτουργία το Μετρό; Και, εάν ναι, πότε;

Πάμε λοιπόν σε αυτά που δικαίως αγανακτούν τους πολλούς. Κακά τα ψέματα, η Θεσσαλονίκη έχει ταλαιπωρηθεί πολύ από την πολυετή περιπέτεια του μετρό. Μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου, φεύγουν οι λαμαρίνες από τη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και Εγνατία και αποδίδονται οι δρόμοι στην κυκλοφορία. Ο άξονας της Αγίας Σοφίας παίρνει την τελική μορφή του. Μέχρι τότε, προχωρούν με γρήγορο ρυθμό οι αφαιρέσεις εργοταξιακών περιφράξεων και οι αποκαταστάσεις επιπέδων οδού στον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό, την Πλατεία Δημοκρατίας και το Σιντριβάνι, και επίσης αποδίδεται στην κυκλοφορία μία λωρίδα ανόδου της οδού Βενιζέλου από την Ερμού μέχρι την Εγνατία.

Με τον νέο χρόνο, μπαίνουν στο φουλ οι μηχανές στη Φλέμινγκ, την Ανάληψη και τη Μαρτίου. Πρακτικά μέχρι το καλοκαίρι, τα μόνα εργοτάξια που θα μείνουν να περιορίζουν την κυκλοφορία θα είναι αυτά της Βενιζέλου, των Αγίων Πάντων και της οδού Σόλωνος. Και στην Καλαμαριά προχωράμε πολύ γρήγορα, ξεπερνώντας τις τεράστιες εκκρεμότητες που βρήκαμε εκεί. Και είμαστε σε άμεση και πυκνή συνεργασία τόσο με τον Δήμο Θεσσαλονίκηςόσο και με τον Δήμο Καλαμαριάς, ώστε όχι απλώς να αποκαταστήσουμε τα εργοτάξια, αλλά τέσσερις σταθμοί του δικτύου να βρεθούν επιτέλους από αδιαμόρφωτες αλάνες σε λειτουργικές οδούς — και εννοώ την Μιχαήλ Ψελλού και την Πόντου.

Με απλά λόγια, κύριε Αθανασιάδη, είμαστε on track και στην τελική ευθεία.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Κι εγώ!