ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ: Ο συμβολικός φόνος του πατέρα

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενηλίκων οι οποίοι δυσκολεύονται με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους να προχωρήσουν στη ζωή τους ανεξάρτητα και αυτόνομα, είναι η διατήρηση στενών συναισθηματικών δεσμών, και όχι μόνον, με την προγονική τους οικογένεια, με τους γονείς τους.

Ένας από τους σημαντικούς παράγοντες που επισημαίνουν το αυτόνομο ενός κοινωνικού υποκειμένου, είναι η δημιουργικότητα, όπως επίσης και ικανότητα του φαντάζεσθαι. Για να συμβούν αυτά τα δύο ώστε ένα άτομο να μπορέσει να «απαγκιστρωθεί» από τους ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς με τους γονείς, χωρίς να τους απορρίψει, χρειάζεται, από αρκετά νωρίς να έχει καταφέρει να κατασκευάσει ένα ισχυρό εγώ. Δηλαδή να έχει μπορέσει να διατηρήσει ισχυρά τα θετικά ναρκισσιστικά στοιχεία του εαυτού, γεγονός το οποίο θα του επιτρέπει να συγκρούεται με τους γονείς του, χωρίς να τους καταστρέφει ή να καταστρέφεται. Αυτή η δυνατότητα δόμησης στον ψυχισμό ενός νέου ανθρώπου της ικανότητας να μπορεί να συγκρούεται, χωρίς να καταστρέφει τον άλλον ή να αυτοκαταστρέφεται, ενισχύει ακόμα περισσότερο το εγώ, την αυτονομία του και τη φαντασία του, απαραίτητα στοιχεία για τη δημιουργικότητα.

Όλα αυτά οδηγούν έναν νέο άνθρωπο στη νοητική ικανότητα να μπορεί να αρθρώνει έναν ανεξάρτητο, δικό του λόγο, μια δικιά του ταυτότητα, δημιουργώντας μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, σ’ ένα άλλο επίπεδο, μια δυναμική της σύγκρουσης του «παλιού», που εκπροσωπούν οι γονείς, με το «νέο» που εκπροσωπεί ο ίδιος. Ανεξαρτήτως του τι λέει ο καθένας. Βασικά φτάνει εκεί «σκοτώνοντας» συμβολικά τους γονείς του και κυρίως τον πατέρα, μιας και είναι εκείνος ο εκπρόσωπος της εξουσίας μέσα και έξω από το σπίτι. Υπάρχει ωστόσο μια λεπτομέρεια στο πεδίο της πραγματικότητας: ένας ισχυρός πατέρας, πάντα, πραγματικά ή φαντασιωσικά, θα επηρεάσει τις εξελίξεις και θα «καθυστερήσει» με τον έναν ή άλλον τρόπο, και ίσως ανεξαρτήτως της δικής του συμπεριφοράς, την εξέλιξη προς την αυτονομία π.χ. ενός νέου.

Η παραπάνω διαδικασία, που συμβαίνει, αυτόματα, με διάφορους τρόπους και με διάφορες εκδοχές μέσα σε όλες τις οικογένειες και σε όλα τα σπίτια, συμβαίνει και στα «πολιτικά σπίτια». Παράδειγμα, στο «σπίτι» του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε διαδικασία πένθους και διαδοχής, χωρίς αποτέλεσμα. Προφανώς και έχουν πολλοί αναρωτηθεί γιατί υπάρχει αυτό το αδιέξοδο και ελπίζουν να λυθεί τώρα με την εκλογική διαδικασία των έξι. Ωστόσο, υπάρχει ένα «ταμπού» που κανένας δεν τολμά να θίξει και ένα «τοτέμ» που επίσης κανείς δεν τολμά να αγγίξει...

Όμως, και για να ξεφύγουμε λίγο από τις βαριές ψυχαναλυτικές ερμηνείες, «είναι δυνατόν να φτιαχτεί ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά»;

Πιο συγκεκριμένα, προφανώς και όλοι έχουν σκεφτεί τι έγινε στη ΝΔ με το ζήτημα του «καραμανλισμού», τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή την περίοδο 2004/2009 και την ουσιαστική συμβολή εκείνης της κυβέρνησης στη χρεοκοπία της χώρας. Δεν έχει σκεφτεί κανείς ότι αυτά συνδέονται μεταξύ τους; Ακόμα καλύτερα, δεν είναι δυνατόν να μην έχει σκεφτεί κάποιος σχετικά με το θέμα της προσωπολατρίας στα καθεστώτα του «υπαρκτού»;

Πιθανώς δεν έχει φτάσει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Όμως η απάντηση θα δοθεί μόνον όταν θα εμφανιστεί εκείνος ο οποίος θα επιχειρήσει το «φόνο», συμβολικά, μεταφορικά και αποφασιστικά, γιατί απλά είμαστε σε άλλες εποχές. Τότε θα δοθεί και η ευκαιρία για την πολιτική διέξοδο στη σοσιαλδημοκρατία, στη χώρα μας, με την κατάθεση του λόγου του «νέου» και το «θάνατο» του παλιού. Ο οποίος και φυσικά δικαιούται ένα δίκαιο «θάψιμο», πιθανώς έναν ανδριάντα σε επίκαιρο σημείο. Και κάτι τελευταίο, το πένθος που είναι μια απολύτως φυσιολογική διαδικασία, ωστόσο, θεωρείται φυσιολογική μέχρι τα 5 χρόνια, μετά αναφερόμαστε σε κατάθλιψη και σε ναρκισσιστικό τραύμα.