Και στην υιοθεσία U = U (Undetectable = Untransmittable)

Ρωτώντας σήμερα ένα άτομο με HIV τι είναι αυτό που φοβάται περισσότερο, δεν μιλά για την ίδια τη νόσο. Μιλά για την περιθωριοποίηση και το στίγμα. Άτομα που έχουν διαγνωστεί επιλέγουν να το κρατήσουν μυστικό για να αποφύγουν φοβικές αντιδράσεις γνωστών, συναδέλφων, αρκετές φορές φίλων και συγγενών.

Η Κ(ατερίνα) ζει 35 χρόνια με τον ιό. Ομολογεί όμως ότι, εκτός από τα δύο της παιδιά, κανείς δεν γνώριζε ότι είναι οροθετική. Πριν από μία εβδομάδα αποφάσισε να μιλήσει δημόσια, να μοιραστεί τα βιώματά της στα χρόνια αυτά, τον φόβο που γεννούσε η νόσος, την απομόνωση που η ίδια επέβαλλε στον εαυτό της, τις μάχες που έδωσε να κρατηθεί όρθια· και να επιμείνει στη σημασία της ενημέρωσης.

Το HIV είναι σήμερα λοίμωξη που αντιμετωπίζεται. Η μεγάλη πλειονότητα των οροθετικών συμπολιτών μας ζουν με φαρμακευτική αγωγή μια ζωή χωρίς ιατρικές δυσκολίες και επιπλοκές. Οι σύγχρονες αντιρετροϊκές θεραπείες επιτυγχάνουν πλέον μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο στο αίμα των νοσούντων, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη τη μετάδοσή του μέσω καθημερινών κοινωνικών επαφών, μεταξύ ερωτικών συντρόφων, αλλά ακόμα και από τη μητέρα στο έμβρυο.

 Η αλήθεια όμως αυτή είναι ελάχιστα γνωστή! Πρόσφατη έρευνα της κοινής γνώμης δείχνει ότι η άγνοια και η παραπληροφόρηση είναι διάχυτες στην ελληνική κοινωνία. Μόλις το 20% των ερωτηθέντων αναγνωρίζει το σύνθημα U = U (Undetectable = Untransmittable), ενώ το 68% δηλώνει ότι δεν θα σύναπτε κάποιου είδους σχέση με φορείς του HIV.

Δυστυχώς από την πραγματικότητα αυτή δεν εξαιρείται η Πολιτεία. Από αδράνεια μάλλον παρά από πρόθεση, αφήνει να διαιωνίζονται αδικαιολόγητοι περιορισμοί εις βάρος οροθετικών πολιτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το γεγονός ότι οι οροθετικοί συμπολίτες μας, αλλά και οι πάσχοντες από ηπατίτιδα Β, έχουν μέχρι σήμερα στερηθεί το δικαίωμα να γίνονται θετοί ή ανάδοχοι γονείς.

Αυτό θέλουμε σήμερα να το αλλάξουμε! Όταν η επιστήμη είναι ξεκάθαρη, η Πολιτεία δεν έχει το δικαίωμα να επιμείνει σε έναν άδικο αποκλεισμό. Αντίθετα, έχει συνταγματική και ηθική υποχρέωση να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην αναδοχή και στην τεκνοθεσία για τους συμπολίτες μας με HIV ή ηπατίτιδα Β, θέτοντας βέβαια τις αναγκαίες δικλίδες, ώστε να μην μπαίνει σε κίνδυνο η υγεία των παιδιών.

Κι αυτή η υποχρέωση της Πολιτείας δεν αφορά μόνο τους συμπολίτες μας που επιθυμούν να αναλάβουν τη φροντίδα ενός παιδιού. Αφορά και τα ίδια τα παιδιά που φιλοξενούνται στα ιδρύματα, αφορά πρωτίστως το δικό τους δικαίωμα να μεγαλώσουν στην κατάλληλη για αυτά οικογένεια. Έχοντας κατά νουν τις δικές τους ανάγκες, φροντίσαμε η σύνδεσή τους με τους υποψήφιους θετούς και αναδόχους να πραγματοποιείται μέσα από ψηφιακή πλατφόρμα με όρους ισότητας και διαφάνειας, απλοποιήσαμε και επιταχύναμε τη συγκέντρωση των απαραίτητων δικαιολογητικών, διευρύναμε ειδικά για την αναδοχή τα ηλικιακά όρια και ερχόμαστε πλέον να άρουμε ακόμη ένα εμπόδιο στην οικογενειακή τους αποκατάσταση, ένα εμπόδιο με ρίζες σε κοινωνικά στερεότυπα ξένα προς την παιδική προστασία με όρους 21ου αιώνα που επιθυμούμε να κάνουμε πράξη.

Έτσι, σήμερα κιόλας, Παγκόσμια Ημέρα κατά του HIV/AIDS, η Βουλή ψηφίζει ώστε οι συμπολίτες μας με HIV ή ηπατίτιδα Β θα μπορούν στο εξής να γίνονται ανάδοχοι ή θετοί γονείς, να ανοίξουν την αγκαλιά τους στα παιδιά που ζουν σε ιδρύματα και να τους δώσουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν μέσα σε μια οικογένεια.