17.000 νεκροί και η τηλεόραση ακόμα φιλοξενεί Πετράκους

Αν κάποιος πάρει ένα τούβλο, το πετάξει σε συγκεντρωμένο πλήθος και ανοίξει το κεφάλι ενός από το πλήθος, κανείς δεν θα ρίξει την ευθύνη στο τούβλο. Κατ’ αναλογία (δηλαδή έχοντας πάντα στο νου ότι οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τα πραγματικά τούβλα, έχουν δική τους βούληση) είναι άδικο να ρίχνουμε την ευθύνη για την εξάπλωση της αντιεμβολιαστικής παράνοιας μόνο στους Πετράκους της χώρας. Γιατί τους Πετράκους κάποιοι τους αρπάζουν και τους εκτοξεύουν στο πλήθος σε κάθε ευκαιρία.

Αυτά τα γράφω γιατί πάλι την περασμένη εβδομάδα είδα τον παλιό παίκτη ριάλιτι και νυν ηγέτη της μάχης εναντίον της λογικής να φιλοξενείται σε ένα πρωινάδικο. Όχι για να χλευαστεί ή για να απαξιωθεί, αλλά για να μοιραστεί τις επικίνδυνες «απόψεις» του, οι οποίες αυτές τη φορά έφτασαν να αμφισβητουν τις γνώσεις της Ματίνας της Παγώνη. Δύο χρόνια και 17.000 νεκρούς (μόνο στην Ελλάδα) μετά την έναρξη της πανδημίας κάποιοι έκριναν ότι ο Πετράκος και οι «απόψεις» του πρέπει να αντιμετωπιστούν στα σοβαρά και να μοιραστούν στο πλήθος

«Εντάξει μωρέ, ένα πρωινάδικο είναι» μπορεί να πει κάποιος, αλλά αυτός ο κάποιος θα ξεχνάει δύο πράγματα: Το πρώτο είναι ότι τα πρωινάδικα τα παρακολουθούν συμπολίτες που είναι κάπως πιο επιρρεπείς στη μπουρδολογία και την αντιεπιστημονική ανοησία (δεν είναι τυχαίος ο χρόνος που οι εκπομπές αυτές αφιερώνουν στα ζώδια) και άρα πιο επιρρεπείς στην αντιεμβολιαστική παράνοια. Το δεύτερο είναι πως εδώ και δύο χρόνια οι αντιεμβολιαστές και οι «σκεπτικιστές» δεν περιορίζονται στα πρωινάδικα. Έχουν βρει βήμα και έχουν εμφανιστεί σε σχεδόν κάθε είδους εκπομπή.

Από τους πιο χάρντκορ αντιεμβολιαστές μέχρι τους «εγώ δεν είμαι κατά των εμβολίων, αλλά...», όλοι μα όλοι έχουν εκθέσει τις ανοησίες τους σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, απογευματινάδικα, τοκ σόου και ενημερωτικές εκπομπές. Και σε όλες αυτές δεν αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί, άξιοι μόνο για χλευασμό και κοροϊδία, δεν αντιμετωπίστηκαν ως επικίνδυνα παραδείγματα προς αποφυγή από κάθε λογικό ον, αλλά ως άνθρωποι που οι κουβέντες έχουν μια κάποια αξία. Ως άνθρωποι που ακόμα κι αν διαφωνούμε με τις παλαβομάρες τους, πρέπει να τις πάρουμε στα σοβαρά και να τις αντιμετωπίσουμε ως άξιες για να συγκριθούν με τα συμπεράσματα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας.

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ωφέλιμο για μια παλαβομάρα από το να την αντιμετωπίσεις ως άξια σύγκρισης, ακόμα κι αν στη σύγκριση χάνει. 

Δεν έχει σημασία αν θα προσπαθήσεις να καταρρίψεις μια παλαβομάρα. Έτσι κι αλλιώς αυτοί που θα την πιστέψουν θα το κάνουν για ψυχολογικούς λόγους και όχι εξαιτίας της βαρύτητας των επιχειρημάτων. Σημασία έχει ότι αντιμετωπίζοντάς την ως σοβαρή τοποθέτηση, ως άξια κατάρριψης, της χαρίζεις βάρος, υπόσταση και αυξάνεις τις πιθανότητες να την αγκαλιάσουν οι συμπολίτες που αναζητούν ψυχολογικά δεκανίκια σε ανορθολογικές, αλλά ικανοποιητικές για τους ίδιους, μπούρδες.

Αυτό φυσικά είναι κάτι που κάνουν τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα απογευματινάδικα και πολλές «ενημερωτικές» εκπομπές έτσι κι αλλιώς. Κρέμονται από τα χείλη εντελώς ασήμαντων προσωπικοτήτων, αντιμετωπίζοντας με σοβαρότητα την κάθε μπούρδα που λένε. Κι όσο οι μπούρδες έχουν να κάνουν με γκομενικά ή «καλλιτεχνικά» θέματα το κακό είναι μικρό (αλλά όχι ανύπαρκτο καθώς η σοβαροποίηση της μπούρδας είναι πάντα πρόβλημα). Τώρα όμως που η μπούρδα έχει να κάνει με ζωή και θάνατο το πράγμα είναι κάπως πιο επικίνδυνο.

«Μα καλά, έτσι κι αλλιώς οι επικίνδυνες μπούρδες θα διαδίδονταν από το facebook, το youtube ή κάποια άλλη ανεύθυνη πλατφόρμα» θα ξαναπεί ο κάποιος, αλλά και πάλι δεν θα έχει υπολογίσει κάτι. Είναι άλλο να γράφεις μια μπούρδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (εκεί που ο καθένας μας μπορεί να γράψει όποια μπούρδα του κατέβει) και άλλο να εμφανιστείς σε τηλεοπτική εκπομπή, εκεί δηλαδή που οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαμε να εμφανιστούμε ποτέ. Η εμφάνιση σε μια εκπομπή, ακριβώς επειδή είναι κάτι που μπορούν να κάνουν λίγοι, σε ανεβάζει πάνω από τον μέσο όρο. Σε κάνει να φαίνεσαι κάτι ιδιαίτερο και σημαντικό και το ίδιο κάνει και για τις μπούρδες σου.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κάθε φορά που σκέφτεστε τους αρχιαντιεμβολιαστές και τους διάσημους «σκεπτικιστές» καλό είναι να σκέφτεστε και όσους τους δίνουν βήμα. Κάθε φορά που σκέφτεστε το αντιεμβολιαστικό τούβλο που πέφτει στα κεφάλια των αφελών και τους σκοτώνει, να σκέφτεστε και το χέρι που το εξφενδόνισε. Να σκέφτεστε τις εκπομπές που δίνουν βήμα σε όλους αυτούς τους τύπους. Και μπράβο σας.