Προδημοσίευση: Γιάννος Παπαντωνίου - «Απέναντι στους Ανέμους»

Το νέο βιβλίο του Προέδρου του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής (ΚΕΠΠ) και πρώην υπουργού Γιάννου Παπαντωνίου με θέμα «Απέναντι στους Ανέμους», Εκδόσεις Παπαζήση, παρουσιάζεται την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2021, 18.00, στην ταράτσα Ολυμπιάς, οδός Αθηνάς 57, Αθήνα. 

Στην παρουσίαση θα συμμετέχουν:

• Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Ομότιμος Καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ
• Παναγιώτης Λιαργκόβας, Πρόεδρος και Επιστημονικός Διευθυντής του ΚΕΠΕ και του Εθνικού Συμβουλίου Παραγωγικότητας, Jean Monnet Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
• Γιάννης Μεϊμαρόγλου, Εκδότης του ηλεκτρονικού Περιοδικού metarithmisi.

Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Σοφία Ροδοπούλου.

Στο βιβλίο του ο Γιάννος Παπαντωνίου γράφει για τη «δικαστική σκευωρία που εξυφάνθηκε σε βάρος του και σε βάρος της συζύγου του Ρούλας», επιχειρεί έναν απολογισμό της πολιτικής του διαδρομής κάτω από το πρίσμα των επιλογών που υπηρέτησε και των ρήξεων που αυτές σηματοδότησαν και αναλύει, κατά τη δική του ανάγνωση, τις προκλήσεις της εποχής μας, σημειώνοντας πως δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς βαθιές αλλαγές στις πολιτικές μας κυρίως στη σχέση του κράτους προς τον πολίτη.

Γιάννος Παπαντωνίου: «Tο μέγεθος της αδικίας και της ταλαιπωρίας που έχω υποστεί είναι ασυνήθιστα μεγάλο»

«Ενάμισης περίπου χρόνος πέρασε από την αποφυλάκισή μου. Αρκετός χρόνος για να ανακτήσω φυσιολογικότερους ρυθμούς ζωής. Να ζήσω με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Να συναντηθώ και να συζητήσω με φίλες και φίλους, έξω από το καταπιεστικό πλαίσιο του επισκεπτηρίου των φυλακών. Να κάνω κάποιες εκδρομές και μικρά ταξίδια, πάντα μέσα στην Ελλάδα λόγω “απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα”. Να επισκέπτομαι το γραφείο μου στην οδό Αμερικής για πολιτικές ή επαγγελματικές συναντήσεις και για να συντονίσω τις εκδηλώσεις και τις άλλες δραστηριότητες του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής. Να επικοινωνώ με δημοσιογράφους και να στέλνω για δημοσίευση άρθρα σχετικά με την ελληνική και τη διεθνή επικαιρότητα.

Και, ακόμη, να παρακολουθώ την εξέλιξη της δικαστικής μου υπόθεσης, που βρίσκεται κοντά στο σημείο καταγραφής νέου ρεκόρ καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης στη χώρα μας. Τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της διαδικασίας, δεν έχει κλείσει ακόμα η ανάκριση και δεν έχει διαβιβαστεί η δικογραφία στο Δικαστικό Συμβούλιο για την έκδοση Απαλλακτικού ή Παραπεμπτικού Βουλεύματος. Οι εκκλήσεις προς τους δικαστές για να κριθώ το ταχύτερο δυνατόν από τη Δικαιοσύνη δεν έχουν εισακουστεί. Είμαστε σε αναμονή, τελώντας σε καθεστώς ηθικού διασυρμού, περιοριστικών μέτρων και καθολικής δέσμευσης των περιουσιακών μας στοιχείων. Το καθεστώς αυτό, όταν παρατείνεται έτσι, χωρίς δίκη, είναι απαράδεκτο για κάθε πολίτη. Από μόνο του συνιστά βάναυση παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για ένα πρόσωπο που ασκεί δημόσια λειτουργία, όπως ο πολιτικός, είναι αναιρετικό της ίδιας της ύπαρξής του – για όσο διάστημα διαρκεί η δικαστική εκκρεμότητα.

Στο βιβλίο αυτό συμπυκνώνω με περισσότερη ηρεμία αλλά και αυστηρότητα τη δικαστική περιπέτεια αναδεικνύοντας το γεγονός ότι, όπως έγραφα στον πρόλογο της Προσωπικής Μαρτυρίας, “το μέγεθος της αδικίας και της ταλαιπωρίας που έχω υποστεί είναι ασυνήθιστα μεγάλο, ίσως πρωτοφανές για έναν πολίτη ευρωπαϊκής χώρας”. Ζητώ από το πολιτικό σύστημα “να αναγνωρίσει ότι υπάρχει πρόβλημα κράτους δικαίου στη χώρα μας και να το αντιμετωπίσει”.

Επιχειρώ παράλληλα έναν απολογισμό της πολιτικής μου πορείας, κάτω από το πρίσμα των επιλογών που υπηρέτησα και των ρήξεων που αυτές σηματοδότησαν. Το Απέναντι στους Ανέμους συνοψίζει μια στάση ζωής, συνδέοντας νοερά τους σταθμούς ενός αγώνα. Και αποδίδει την επιθετικότητα του πολιτικο-δικαστικού συστήματος που συνωμότησε εναντίον μου για να με φυλακίσει χωρίς δίκη στην επίμονη στήριξη αυτών των επιλογών. Η σύγχρονη δημοκρατική Ελλάδα έχει πολλούς αντιπάλους.

Τέλος, καταγράφω τη δική μου ανάγνωση των προκλήσεων της εποχής μας, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς βαθιές αλλαγές στις πολιτικές μας κυρίως στη σχέση του κράτους προς τον πολίτη. Κυρίαρχο ζήτημα είναι η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, ιδιαίτερα των θεσμών που έχουν κοινωνική αναφορά, όπως η παιδεία, η Δικαιοσύνη, η διοίκηση και τα συστήματα φροντίδας και προστασίας, ώστε να αναβαθμιστεί ουσιαστικά η προσφορά υπηρεσιών στον πολίτη. Η ιστορική εμπειρία και έρευνα δείχνουν ότι η συνεκτικότητα των κοινωνιών είναι ο βασικός συντελεστής για την εξασφάλιση τόσο της οικονομικής προόδου όσο και της ίδιας της δημοκρατίας.

Θέλω να ευχαριστήσω τη σύζυγό μου Ρούλα, που και η ίδια προφυλακίστηκε για πέντε μήνες, για το θάρρος της και την απεριόριστη συμπαράσταση και φροντίδα στη διάρκεια αυτής της κοινής δοκιμασίας. Επίσης, τα παιδιά μας, που στάθηκαν στο πλάι μας, καθώς και τον δικηγόρο μας Μιχάλη Δημητρακόπουλο, έναν εξαίρετο υπερασπιστή, πραγματικό μαχητή και πολύτιμο φίλο. Τέλος, τις φίλες και τους φίλους που βρίσκονται, και τους αισθάνομαι, πάντα δίπλα μου, καθώς και πάρα πολλούς άγνωστους πολίτες που με κάθε τρόπο εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στις ιδέες για τις οποίες αγωνίζομαι» σημειώνει στον πρόλογό του ο πρώην υπουργός Γιάννος Παπαντωνίου.

Πεντακόσιες τριάντα μία μέρες: Τι γράφει ο Γιάννος Παπαντωνίου στο νέο του βιβλίο «Απέναντι στους Ανέμους»

Κεντρική σκέψη μου στις 531 μέρες κράτησης ήταν η αποφυλάκιση και η δικαίωση. Η μέρα μου ήταν οργανωμένη γύρω από αυτούς τους στόχους. Με συνεχείς, γραπτές και προφορικές, επικοινωνίες με φίλους, με δημοσιογράφους και σε συντονισμό με τους δικηγόρους μου ενημέρωνα, κατέγραφα θέσεις και προχωρούσα σε ενέργειες για την προώθηση του στόχου μου. Βέβαια, προτεραιότητα είχε ο άμεσος τερματισμός της κράτησης της Ρούλας.

Η Διάταξη της ανακριτικής αρχής για προσωρινή κράτηση της συζύγου μου και εμού του ίδιου βασίστηκε σε ψευδείς ισχυρισμούς. Πρώτον, ότι δήθεν «είχαμε καταθέσει έφεση στις 22.12.2017 κατά της ενεργοποιημένης απόφασης του Εισαγγελέα της Βέρνης για τη διαβίβαση των τραπεζικών δεδομένων στην Ελλάδα παρά τη δήλωση συναινέσεως που δώσαμε γι’ αυτή τη διαβίβαση». Αυτό σήμαινε ότι είχαμε δράσει με κακή πίστη. Οι Έλληνες ανακριτές δεν ήλεγξαν την πληροφορία που περιεχόταν σε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από την Ελβετία. Ήταν όμως απολύτως ανακριβής, όπως προέκυψε από έγγραφο με ημερομηνία 11.11.2018 του Ομοσπονδιακού Ποινικού Δικαστηρίου της Ελβετίας, το οποίο βεβαιώνει ότι ποτέ δεν ασκήθηκε κανένα απολύτως ένδικο μέσο κατά της απόφασης (του Εισαγγελέα της Βέρνης) ώστε να ικανοποιηθεί το αίτημα δικαστικής συνδρομής της Ελλάδας σχετικά με τη διαβίβαση των τραπεζικών δεδομένων μας. Εξάλλου, έχουμε παράσχει την ανεπιφύλακτη συγκατάθεσή μας στις ελληνικές δικαστικές αρχές για το άνοιγμα όλων ανεξαιρέτως των τραπεζικών λογαριασμών μας ανά τον κόσμο.

Το δεύτερο ψέμα αφορούσε το γεγονός ότι η Ρούλα ήταν «ύποπτη φυγής», ενώ ήταν αποδεδειγμένο ότι είχε πάντοτε ανταποκριθεί στις κλήσεις να παρουσιαστεί στις ελληνικές δικαστικές αρχές, ακόμα και όταν διαμέναμε για οικογενειακούς λόγους στο εξωτερικό.

Χρειάστηκε μεγάλος και επίμονος αγώνας από τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο για να δεχτεί η ανακρίτρια ότι δεν συντρέχει κανένας απολύτως νόμιμος λόγος να παραμένει η Ρούλα στη φυλακή. Η προσπάθεια κράτησε τρεις μήνες. Στις 14 Μαρτίου του 2019, περίπου πέντε μήνες μετά το ένταλμα κράτησης, η Ρούλα αποφυλακίστηκε. Ήταν μια μεγάλη ανακούφιση!

Βέβαια, είχα εντυπωσιαστεί στη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος από την υπομονή και τις αντοχές που έδειξε η Ρούλα αντιμετωπίζοντας την απίστευτη δοκιμασία της προφυλάκισης. Πέρασε πραγματικά δύσκολες στιγμές. Βίωνε με πόνο τον αποχωρισμό από τα παιδιά της. Ο εγκλεισμός, σε συνδυασμό με την απαγόρευση εξόδου που είχε προηγηθεί, της στοίχιζε ακόμα περισσότερο γιατί δεν πρόλαβε –όπως και εγώ– να στηρίξει τον Ιάσονα στο ξεκίνημα της φοίτησής του στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Συκοφαντικές αναφορές στον Τύπο την τάραζαν. Προβλήματα δημιουργούσε και το γεγονός ότι στον όροφο που βρισκόταν το κελί της υπήρχαν και μέλη των «Πυρήνων της Φωτιάς», που είχαν πυρπολήσει τα δύο αυτοκίνητά μας το 2012. Ευτυχώς, τη στήριζαν τα παιδιά της, ο αδελφός της Γιώργος, ο οποίος έλυνε και πολλά πρακτικά προβλήματα, και οι φίλες της. Η Ρούλα αντιμετώπιζε κρίσεις πανικού, που ευτυχώς διέθετε τη δύναμη να ξεπερνάει και να παραμένει ήρεμη, ευγενική και αξιοπρεπής, όπως είναι πάντα.

Όμως, η δική μου αγωνία για εκείνη ήταν μεγάλη και δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν την είδα στην τηλεόραση να βγαίνει από τη φυλακή και να φιλάει τα παιδιά της.

Ο επόμενος στόχος, η δική μου αποφυλάκιση, αποδείχθηκε πολύ περισσότερο δύσκολος. Η επίκληση του ψέματος για δήθεν άσκηση έφεσης κατά της διαβίβασης των τραπεζικών μας στοιχείων στις αιτήσεις για τη δική μου αποφυλάκιση δεν είχε αξία γιατί είχαν εφεύρει άλλα ψέματα. Ήμουν δήθεν «ύποπτος φυγής» στο εξωτερικό.

Το σκεπτικό αναπτύχθηκε από την ίδια την ανακρίτρια στη Διάταξη της 28ης Αυγούστου 2019, με την οποία απέρριψε τη δεύτερη αίτησή μου για αποφυλάκιση. Η ανακρίτρια υποστήριξε την «υποψία φυγής» ως εξής: «... ο Ι.Π. είναι γεννημένος στο Παρίσι, έχει ζήσει στη Γαλλία πολλά χρόνια και διατηρεί έως σήμερα στενούς προσωπικούς δεσμούς με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της Γαλλικής Δημοκρατίας, και ως εκ τούτου είναι πολύ εύκολη η διαφυγή του στη συγκεκριμένη χώρα, από την οποία θεωρείται πολύ δύσκολο –αν όχι αδύνατο– να επιτραπεί η έκδοσή του στις ελληνικές αρχές, καθώς ο ίδιος διατηρεί και τη γαλλική υπηκοότητα».

Κατ’ αρχάς, είναι ανακριβές ότι διαθέτω τη γαλλική υπηκοότητα. Δεν τη διαθέτω, ούτε την έχω ποτέ ζητήσει. Έχω μόνο την ελληνική υπηκοότητα.

Πράγματι, διατηρώ φιλικές σχέσεις με τον πρώην πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Ολάντ, τον πρώην πρωθυπουργό και σήμερα πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γαλλίας, Λοράν Φαμπιούς, και τον πρώην πρωθυπουργό και μέλος του ίδιου δικαστηρίου, Λιονέλ Ζοσπέν. Είναι σοβαρός ο ισχυρισμός ότι αυτά τα πρόσωπα, στην κορυφή της δικαστικής και δημόσιας ιεραρχίας μιας χώρας όπως η Γαλλία, θα συνέπρατταν σε ενέργειες παρεμπόδισης της δικαιοσύνης σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα ή ότι εγώ θα επιδίωκα κάτι τέτοιο;

Η «υποψία φυγής» κατέρρευσε ως λόγος προφυλάκισης. Διαψευδόταν εξάλλου όχι μόνο από την κοινή λογική, αλλά και από το γεγονός ότι είχα πάντοτε αδιαλείπτως ανταποκριθεί στις κλήσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης ακόμα και όταν βρισκόμουν στο εξωτερικό.

Το 2017 ήρθα από το εξωτερικό για να ανταποκριθώ σε κλήση των ελληνικών δικαστικών αρχών. Όμως δεν μπόρεσα να επιστρέψω γιατί μου επιβλήθηκε απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, με αποτέλεσμα να τερματιστούν οι επαγγελματικές μου δραστηριότητες, που όλες διεξάγονταν στον διεθνή χώρο. Όταν αποχώρησα, το 2007, από την ενεργό πολιτική, ανέπτυξα ποικίλες δραστηριότητες στον χώρο των ξένων πανεπιστημίων και των think-tanks ως επισκέπτης καθηγητής, καθώς επίσης και ως σύμβουλος διεθνών επιχειρηματικών ομίλων σε ό,τι αφορά τις εξελίξεις και τις προοπτικές της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας. Τα έσοδα από αυτές τις δραστηριότητες αποτελούσαν την κύρια πηγή των εισοδημάτων μου επί μία δεκαετία. Η απαγόρευση εξόδου υπήρξε ιδιαίτερα επαχθής για εμένα και την οικογένειά μου, αφού ισοδυναμούσε με απαγόρευση εργασίας.

Το γεγονός ότι δεν κατέχω σήμερα δημόσιο αξίωμα καθιστούσε εξάλλου εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να υποστηριχθεί η «πιθανότητα τέλεσης νέων αδικημάτων» ως εναλλακτικός (ή συμπληρωματικός) λόγος συνέχισης της προφυλάκισης. Πώς ήταν δυνατό να διαπραχθούν «υπουργικά» αδικήματα από έναν απλό πολίτη; Για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο, στις απορριπτικές αποφάσεις για τη δεύτερη και την τρίτη αίτηση αποφυλάκισης οι δικαστικές αρχές (ανακρίτρια και Δικαστικό Συμβούλιο) κατέφυγαν σε νέο μεγάλο ψέμα ώστε αυτός ο λόγος συνέχισης της προφυλάκισης να καταστεί παραδεκτός. Παραποίησαν κατάθεσή μου καταγεγραμμένη στην απολογία μου κατά τη διάρκεια της ανακριτικής διαδικασίας (σελ. 962 της απολογίας).

Στην απολογία μου αναφέρονται τα εξής:

«Ερώτηση: Εκτός από τους λογαριασμούς που είναι ήδη γνωστοί στην ανάκριση, διαθέτετε οπουδήποτε στον κόσμο οποιονδήποτε τραπεζικό λογαριασμό ή οποιοδήποτε άλλο χρηματοπιστωτικό προϊόν;

Απάντηση: Εγώ κατηγορητικά όχι, ούτε η σύζυγός μου».

Στο κείμενο του Βουλεύματος του Δικαστικού Συμβουλίου της 18ης Οκτωβρίου 2019 (σελ. 38) για την απόρριψη της τρίτης αίτησης αποφυλάκισης η κατάθεση αυτή παραποιήθηκε ως εξής:

«(Δεν) μπορεί να κριθεί πειστική η θέση του (κατηγορουμένου) ότι δεν γνωρίζει ή δεν θυμάται άλλους τραπεζικούς λογαριασμούς του».

Το κατηγορηματικό «όχι» μεταφράστηκε σε «δεν γνωρίζω, δεν θυμάμαι»! Το επαίσχυντο αυτό ψέμα επέτρεψε στο Δικαστικό Συμβούλιο να καταλήξει στο ότι ο τερματισμός της προφυλάκισης θα επέτρεπε «τη συνέχιση του (τελεσθέντος) αδικήματος μέσω μη εισέτι γνωστών λογαριασμών που ήδη διαθέτει» (!). Με την παραποίηση της κατάθεσης κατασκευάστηκε ο μύθος της δήθεν αποδοχής μου ότι υπάρχουν άλλοι «μη εισέτι γνωστοί λογαριασμοί» για να «δικαιολογηθεί» η συνέχιση της προφυλάκισης. Ήταν τόσο αποφασισμένες οι δικαστικές αρχές να με κρατήσουν στη φυλακή που παράβλεψαν το γεγονός ότι, ακόμα και αν υπήρχαν «άλλα χρήματα», θα μπορούσαν να διακινηθούν χωρίς δική μου αυτοπρόσωπη παρουσία αλλά από οποιοδήποτε τρίτο πρόσωπο στο οποίο θα διαβίβαζα τους ηλεκτρονικούς κωδικούς των τραπεζικών καταθέσεων και, αν χρειαζόταν, θα χορηγούσα τις σχετικές εξουσιοδοτήσεις!

Η μεροληψία ορισμένες φορές αγγίζει τα όρια της εμπάθειας. Η εισαγγελέας που συνέταξε στις 19 Απριλίου 2019 την εισαγγελική πρόταση προς το Δικαστικό Συμβούλιο σχετικά με την πρώτη αίτηση αποφυλάκισής μου θεώρησε ότι ανήκω στην κατηγορία ατόμων που είναι «αντικοινωνικά και στερούνται ηθικών φραγμών», ενώ ο εισαγγελέας που συνέταξε στις 27 Σεπτεμβρίου 2019 την πρόταση σχετικά με την τρίτη αίτηση αποφυλάκισης με χαρακτήρισε «δυναμική απειλή κατά της εννόμου τάξεως»! Ήταν φανερό ότι είχα γίνει στόχος ενός αδίστακτου πολιτικο-δικαστικού κατεστημένου.

Οι αλλεπάλληλες απορριπτικές αποφάσεις κατά της αποφυλάκισής μου με επίκληση ψεμάτων, παραποίηση εγγράφων και χρησιμοποίηση εξόφθαλμα παράλογων ισχυρισμών είχαν αρχίσει να δημιουργούν αίσθηση και προβληματισμό στην κοινή γνώμη. Ο Ριχάρδος Σωμερίτης, σε ανάρτησή του στις 8 Οκτωβρίου 2019, έγραψε ότι «πρέπει προς το συμφέρον της δικαιοσύνης και συνεπώς όλων των Ελλήνων ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο μόνος τέως υπουργός από έναν χρόνο τώρα πολιτικός κρατούμενος, να ξαναβρεί την ελευθερία του. Και αν χρειαστεί, να δώσει μετά τη μάχη σε κάποιο δικαστήριο, δημόσια και τίμια».

Ακολούθησε ο Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Νίκος Αλιβιζάτος. Σε κείμενο που δημοσίευσε στην Καθημερινή (12 Νοεμβρίου 2019) σχολιάζοντας το Βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου της 18ης Οκτωβρίου 2019 που απέρριψε για τρίτη φορά αίτησή μου να αποφυλακιστώ, έγραψε τα εξής: «Πιστεύω ότι η παράταση της προσωρινής κράτησής του είναι εντελώς αδικαιολόγητη. Και ότι η σχετική απόφαση εκφράζει ένα εκδικητικό πνεύμα, αντίθετο προς τον νομικό μας πολιτισμό». Έπειτα συνέχισε ο Στέφανος Μάνος με επιστολή του στην Καθημερινή στις 15 Νοεμβρίου 2019.

Στις 19 Νοεμβρίου 2019, 63 πανεπιστημιακοί, συγγραφείς και επιχειρηματίες δημοσιοποίησαν το ακόλουθο κείμενο:

«Συντάξαμε και υπογράφουμε αυτό το κείμενο όχι για να παρέμβουμε στο δικαστικό μέρος της υπόθεσης Παπαντωνίου, αλλά γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να αναδείξουμε εκείνη την πτυχή της που αφορά την τήρηση των εγγυήσεων δικαίου στη Δημοκρατία μας.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου έχει ήδη συμπληρώσει προφυλάκιση δώδεκα μηνών. Στις 18.10.2019 οι δικαστικές αρχές αποφάσισαν να παρατείνουν την προφυλάκισή του ως το ανώτατο όριο του 18μηνου. Δέχονται, επιτέλους, μετά από δύο προηγούμενες απορρίψεις αιτημάτων αποφυλάκισης, ότι δεν είναι “ύποπτος φυγής”. Παραποιώντας, όμως, κατηγορηματική διάψευσή του –καταγεγραμμένη στην απολογία του– ότι δήθεν διαθέτει “άλλους λογαριασμούς”, εφευρίσκουν κινδύνους τέλεσης “νέων αδικημάτων” για να παρατείνουν την προφυλάκιση!

Ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν έχει δικαστεί. Εναντίον του δεν έχουν καν απαγγελθεί κατηγορίες. Η ποινική δίωξη στηρίχτηκε σε εικασίες, ενώ η διετής ανάκριση περατώθηκε χωρίς να προκύψει απολύτως κανένα νέο στοιχείο για την τεκμηρίωσή τους. Πώς είναι νοητό ένα δημόσιο πρόσωπο με την πολιτική διαδρομή του Γιάννου Παπαντωνίου να διασύρεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα με ακραία μέτρα προφυλάκισης –που η πολιτεία επιφυλάσσει για τους χειρότερους εγκληματίες– και μάλιστα σε συνθήκες που ενέχουν στοιχεία αυθαιρεσίας; Αν δεν τεθεί τέρμα με Απαλλακτικό Βούλευμα στην ποινική διαδικασία, γιατί δεν παραπέμπεται το ταχύτερο δυνατό στον φυσικό του δικαστή για να κριθεί, κατά το δημοκρατικό του δικαίωμα που εγγυάται το Σύνταγμα; Μήπως γιατί ο διασυρμός στοχεύει ευρύτερα την περίοδο που η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ, αναπτύχθηκε με γοργούς ρυθμούς και αναβάθμισε τη θέση της στην Ευρώπη και τον κόσμο;

Η παρατεταμένη προφυλάκιση αποτελεί σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Προς το συμφέρον της δικαιοσύνης και συνεπώς όλων των Ελλήνων, ο Γιάννος Παπαντωνίου πρέπει να ξαναβρεί την ελευθερία του. Και αν χρειαστεί, να δώσει μετά τη μάχη σε κάποιο δικαστήριο με τις ανοικτές, δημόσιες διαδικασίες που καθιερώνει το κράτος δικαίου».

Ο Μιχάλης Δημητρακόπουλος άρχισε να υψώνει τους τόνους. Στις 3 Φεβρουαρίου 2020 απηύθυνε Δημόσια Επιστολή προς τον κύριο Ιωσήφ Τσαλαγανίδη, πρόεδρο του Αρείου Πάγου, και τον κύριο Βασίλειο Πλιώτα, Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με κοινοποίηση στους βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου και τον κύριο Ντιντιέ Ρεϊντέρς, Επίτροπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιο για θέμα- τα Δικαιοσύνης. Το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:

«Στον κεντρικό χώρο εκδηλώσεων της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών δεσπόζει η ρήση του Ελβετού φιλέλληνα Ιάκωβου Μάγιερ “Η δημοσιότητα είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης”. Ο εντολέας μου Γιάννος Παπαντωνίου, πρώην Υπουργός, κρατείται προσωρινά στις φυλακές σχεδόν 15 μήνες με την κατηγορία ότι προκάλεσε εν γνώσει του ζημία στο Ελληνικό Δημόσιο ύψους 381.578.580 ευρώ!!!

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την ασκηθείσα ποινική δίωξη που παραγγέλθηκε από την κ. Ελένη Τουλουπάκη και την εισαγγελική πρόταση ουσίας προς το Δικαστικό Συμβούλιο του κ. Κωνσταντίνου Σπυρόπουλου, ο εκσυγχρονισμός των 6 φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, που αποφασίστηκε το 2000 από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ), “ήταν αντίθετος με το συμφέρον του Ελληνικού Δημοσίου χωρίς να εξετασθεί οποιαδήποτε άλλη λύση”!!

Δηλαδή ο πρώην Υπουργός προκάλεσε στο Ελληνικό Δημόσιο ζημία 381.578.580 ευρώ, αντίστοιχη- ισόποση με το κατασκευαστικό κόστος εκσυγχρονισμού των φρεγατών!!! Αναρωτιέται ο μέσος πολίτης μήπως οι φρεγάτες δεν εκσυγχρονίσθηκαν, μήπως εξαφανίσθηκαν, μήπως εξαϋλώθηκαν, μήπως φαγώθηκαν τα χρήματα του κόστους επισκευής; Η ιστορική αλήθεια είναι ότι οι φρεγάτες αυτές εκσυγχρονίσθηκαν, κατέστησαν λειτουργικά απόλυτα αξιόμαχες και φυλάσσουν εδώ και είκοσι χρόνια με αποτελεσματικότητα τα θαλάσσια σύνορα της χώρας;! Τρεις επιλογές υπήρχαν: είτε ο εκ- συγχρονισμός ύψους 381 εκατομμυρίων ευρώ περίπου, είτε η αγορά 6 νέων φρεγατών αξίας 4 δις ευρώ περίπου, είτε ο παροπλισμός και η πλήρης απαξίωσή τους, με τους ελληνικούς θαλάσσιους ορίζοντες να μένουν αφύλακτοι στην τουρκική απειλή. Η πολιτική ηγεσία έκανε την επιλογή του εκσυγχρονισμού, επειδή δεν υπήρχαν πόροι για την αγορά νέων φρεγατών και αυτή υλοποιήθηκε από τον Γιάννο Παπαντωνίου. Οι Εισαγγελείς, που χειρίστηκαν την υπόθεση, θεώρησαν ζημιογόνα αυτή την επιλογή στο σύνολό της αλλά δεν προσδιόρισαν άλλη μαγική λύση.

 Στερεύει η ανθρώπινη λογική, επιβάλλεται εμπάργκο στην πραγματικότητα με την ποινική δίωξη και την άνω εισαγγελική πρόταση ότι υπάρχει απιστία σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΥΗΣ ΤΩΝ ΦΡΕΓΑΤΩΝ ΜΑΣ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε επίσης τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας τύπου P3-ORION του Πολεμικού Ναυτικού, ηλικίας έως 50 ετών, και προκατέβαλε 406 εκατομμύρια περίπου, δηλαδή το 81% του συνολικού κόστους, έως τον Μάρτιο του 2019, το δε πρώτο αεροσκάφος παραδόθηκε τον Μάιο του 2019. Παρατηρούμε δηλαδή ότι ο εκσυγχρονισμός αντί της αγοράς νέων αεροσκαφών, πλοίων κ.ο.κ. είναι διαχρονική κυβερνητική πρακτική.

Ακολούθως, οι κανόνες της ηθικής απόδειξης του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας κακοποιήθηκαν, εξαρθρώθηκαν. Ένας υποκατασκευαστής στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των φρεγατών, ο οποίος πλέον δεν είναι στη ζωή, ώστε να μπορέσει να διαφωτίσει με την κατάθεσή του την υπόθεση, βαπτίσθηκε από τους Εισαγγελείς ανεπέρειστα, χωρίς ελάχιστη στοιχειοθέτηση, χρηματοδότης του πρώην Υπουργού, την περίοδο από 31.7.2002 έως 20.10.2003. Με τρομάζουν ως δικηγόρο οι μεταφυσικές παραδοχές των δύο Εισαγγελέων ότι κατά την άνω επίδικη περίοδο οι τραπεζικές αναλήψεις μετρητών του τεθνεώτος υποκατασκευαστή ήσαν αντίστοιχες τραπεζικές καταθέσεις μετρητών του Γιάννου Παπαντωνίου.

Με ποίο στοιχείο συνδέουν-δένουν αποδεικτικά τα μετρητά του υποκατασκευαστή με τα μετρητά του Παπαντωνίου; Κανένας μάρτυρας, κανένα τραπεζικό έγγραφο, κανένα άλλο μέσο δεν επιρρωνύει το αυθαίρετο συμπέρασμα. Εφευρίσκεται ο δήθεν “χρονικός συσχετισμός” των αναλήψεων - καταθέσεων. Ουδέν ανακριβέστερο, ο ίδιος ο Εισαγγελέας στην πρότασή του αναφέρει ότι ο πρώην Υπουργός καταθέτει μετρητά στην Τράπεζα από 31.7.2002, ο δε υποκατασκευαστής αρχίζει τις τραπεζικές αναλήψεις μετρητών 8 μήνες αργότερα στις 13.3.2003. Γι’ αυτό το ορφανό μεσοδιάστημα από 31.7.2002 έως 13.3.2003 ο Εισαγγελέας δέχεται ότι τα μετρητά που καταθέτει ο Παπαντωνίου είναι από άγνωστη κατά την ανάκριση αιτία!

Επίσης ο Εισαγγελέας τις καταθέσεις μετρητών του Παπαντωνίου στις 22.4.2003, 24.4.2003 και 2.5.2003 τις θεωρεί αγνώστου κατά την ανάκριση αιτίας. Και ενώ θεωρεί τις άνω καταθέσεις μετρητών ως αγνώστου αιτίας, μη συνδεόμενες με τον υποκατασκευαστή διεμβολίζει δηλαδή τον “χρονικό συσχετισμό”, εντελώς αντιφατικά, αυτοακυρώνοντας τη συλλογιστική του, στο τέλος τις υπαγάγει σε χρηματισμό του Παπαντωνίου από τον υποκατασκευαστή! Ανεπίτρεπτη λογική και αποδεικτική ακροβασία.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τις κατακλυσμιαίες αντιφάσεις και τα λογικά κενά των εισαγγελικών πορισμάτων, που οδηγούν νομοτελειακά στον ηθικό και βιολογικό θάνατο ενός ανθρώπου, αλλά είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα αφιερώσει χρόνο για να τις διαβάσει. Οι καμπάνες των ατεκμηρίωτων κατηγοριών σε βάρος πολιτικών έχουν αρχίσει να χτυπούν αλλά κανείς δεν θυμάται τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ και τον ποιητή Τζον Ντον που έγραψαν “και γι’ αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον κτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα”, τιμημένε αντιπρόσωπε των πολιτών, κατασυκοφαντημένε πολιτικέ.

Σέβομαι απόλυτα τη δικαστική ανεξαρτησία, γνωρίζω τις θεσμικές δυνατότητες των σεβαστών αποδεκτών της παρούσης δημόσιας επιστολής, αναμένω επιθέσεις επειδή ασκώ το ιερό υπερασπιστικό μου καθήκον αλλά εξακολουθώ να πιστεύω βαθιά ότι “η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης”».

Χρειάστηκε τέταρτη αίτηση αποφυλάκισης και περίπου εξάντληση του δεκαοκτάμηνου, που έληγε στο τέλος Απριλίου του 2020, για να απελευθερωθώ. Για να αποκα τασταθεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή ανεξάρτητα από τα έωλα επιχειρήματα περί «υποψίας φυγής» και «πιθανότητας τέλεσης νέων αδικημάτων» είναι αδιανόητη η στέρηση ελευθερίας ενός ανθρώπου, και μάλιστα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να υπάρχει οιονεί βεβαιότητα ενοχής του. Αυθαίρετες προφυλακίσεις αποτελούν βάναυση παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η διεθνής νομολογία περιλαμβάνει αυστηρότατες κυρώσεις για την καταπάτηση αυτού του δικαιώματος.

Η στοχοποίησή μου πάτησε «κόκκινες γραμμές» που οριοθετούν το πεδίο λειτουργίας του κράτους δικαίου. Με την κατασκευή της δήθεν απιστίας στη σύμβαση Εκσυγχρονισμού Μέσης Ζωής 6 φρεγατών τύπου S τέθηκε ο θεμέλιος λίθος για την οικοδόμηση της σκευωρίας που κατέληγε στο «ξέπλυμα μαύρου χρήματος».